Morgunblaðið - 08.08.2006, Side 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 8. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Karólína Aðal-steinsdóttir
fæddist á Búðum á
Fáskrúðsfirði 9. júní
1927. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi að kvöldi
26. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ottó Aðal-
steinn Stefánsson,
útvegsbóndi frá
Höfðahúsum á Fá-
skrúðsfirði, f. 12.10.
1898, d. 6.8. 1987, og
Valgerður Júlía
Jónsdóttir frá Rauðsbakka undir
Eyjafjöllum, f. 1.7. 1899, d. 11.9.
1961. Systkini Karólínu voru
Ragnar, f. 22.6. 1921, d. 25.12.
1941; Stefanía, f. 1.11. 1922, d.
12.1. 1999; Marinó, f. 11.10. 1925,
d. 9.1. 1979; og Guðlaugur, f.
26.12. 1929, d. 23.6. 1999. Karól-
ína átti einnig tvo yngri bræður,
Garðar og Björgvin, sem dóu í
barnæsku.
Hinn 21. arpíl 1949 giftist Kar-
ólína eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Sveinbirni Sæ-
dal Gíslasyni, f.
17.12. 1926. For-
eldrar hans voru
Gísli Gíslason, f.
12.12. 1904, d. 21.7.
1972, og Helga Guð-
björg Sigurbjörns-
dóttir, f. 28.8. 1891,
d. 25.7. 1973. Karól-
ína og Sveinbjörn
eignuðust fjögur
börn. Þau eru:
Helgi, f. 29.12. 1947,
Ragna, f. 12.7. 1951,
Edda, f. 6.4. 1953,
og Valur, f. 11.9. 1961. Barna-
börnin eru 18 talsins og tvö af
þeim eru látin. Barnabarnabörnin
eru níu.
Karólína ólst upp á Fáskrúðs-
firði. Sextán ára gömul fór hún til
Reykjavíkur í vist til Stefaníu
systur sinnar. Hún vann lengst af í
Ísbirninum og síðan Granda.
Útför Karólínu verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13. Jarðsett
verður í Grafarvogskirkjugarði.
Elsku mamma mín er dáin, fékk
loksins hvíld eftir langvarandi
veikindi. Það kemur manni alltaf
jafnmikið á óvart þegar einhver
nákominn fellur frá. Ég var ekki
tilbúin að missa hana, ég vonaði
alltaf að henni myndi batna. Hún
var sú kona sem ég leit alltaf mest
upp til. Allt sem ég kann lærði ég
af henni. Líf mömmu var ekki allt-
af dans á rósum. Hún vann utan
heimilis nánast allt sitt líf, en alltaf
var hreint heima og alltaf var eld-
aður matur og bakað, bestar voru
lummurnar hennar og sandkökurn-
ar fyrir utan allt annað sem hún
gerði. Hún vann í Ísbirninum, síð-
an Granda í 30 ár, einnig við skúr-
ingar í hjáverkum. Bestu tímar
mömmu voru efalaust þegar hún
fór á sjóinn með pabba á hverju ári
þegar hann var hjá Eimskip.
Mamma fór einnig með mér sem
þerna tvo túra á gömlu Herðubreið
og Esju, það voru góðir tímar.
Mamma var létt og kát kona sem
gat komið öllum í gott skap. Það
eru ótal góðar minningar sem ég
geymi í hjarta mér. Barnabörnin
og barnabarnabörnin eiga núna um
sárt að binda að vera búin að
missa ömmu sína. Þau voru henni
alltaf efst í huga. Alltaf þegar þau
komu í heimsókn spurði hún hvort
þau væru ekki svöng, sendi þau út
í búð til að kaupa snúða eða gaf
þeim það sem þau langaði í.
Elsku pabbi minn á núna mjög
erfitt, mamma var hans stoð og
stytta í gegnum súrt og sætt. Þau
voru gift í tæp 60 ár. Missir hans
er því mjög mikill. Ég bið algóðan
Guð að taka mömmu í faðm sér,
varðveita hana og geyma þar til
við hittumst á ný. Ég bið Guð að
varðveita pabba minn og umvefja
hann örmum sínum í hans miklu
sorg. Einnig bið ég hann að lina
sorg og missi okkar systkina,
tengdasonar, barnabarna og
barnabarnabarna.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Elsku mamma, Guð geymi þig.
Þín
Edda.
Ég gat vart trúað því þegar fað-
ir minn hringdi í mig að kvöldi
26.7. og tilkynnti mér að móðir mín
væri látin. Ég var ekki tilbúin að
fá þessar fréttir, þó svo að hún
væri búin að vera lengi veik og
lægi á sjúkrahúsi.
Mamma sem var alltaf svo sterk
og dugleg, kona sem hafði unnið
mikið og staðið sig eins og klettur í
gegn um súrt og sætt.
Ég hafði heimsótt hana kvöldið
áður og þá fannst mér hún vera
með hressara móti, við spjölluðum
mikið saman um barnabörnin og
langömmubörnin sem voru henni
ávallt efst í huga, hvernig þeim
gengi og liði, hvenær þau væru
fædd og hvenær þau ættu afmæli.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um mömmu mína að það er
erfitt að velja eitthvað sérstakt úr,
það mundi þurfa mörg Morgunblöð
fyrir þær allar. Hún var einstök
kona, heiðarleg og trúuð mjög og
það var það veganesti sem hún gaf
okkur systkinunum út í lífið. Það
var alltaf stutt í hláturinn hjá
henni, hún hafði mjög gaman af
öllum íþróttum og það stytti henni
stundirnar að horfa á góða bolta-
leiki. Hún hafði líka mjög gaman
af allri músík og góðum dægurlög-
um og hún fylgdist spennt með
Idolinu.
Það eru þrjú langömmubörn á
leiðinni og hún talaði um að það
væri leitt að geta ekki séð þau. Ég
sagði henni að svona mætti hún
ekki hugsa, henni mundi batna og
hún kæmi aftur heim og um jólin
væri hópurinn aldeilis orðin stór,
fjögur uppkomin börn, 18 barna-
börn, tvö af þeim látin, og níu
barnabarnabörn og þrjú á leiðinni,
það er aldeilis stór fjölskylda.
Mamma!
Þú breyttir því sem var venjulegt og
hverstaklegt og fyrir bragðið léstu mér
finnast ég vera sérstök. Hvað sem
gerist,
á hverju sem gengur, veit ég að
eitthvað er í mig spunnið, þökk sé þér.
Ég hugga mig við að ég veit að
það verður vel tekið á móti
mömmu og bið góðan Guð að
styrkja pabba minn í sorg sinni og
söknuði.
Þín
Ragna.
Elsku amma. Nú ert þú farin frá
okkur, farin til himna til Guðs.
Mér finnst erfitt að viðurkenna
það að þú sért ekki lengur til stað-
ar þegar eitthvað bjátar á, því það
varst þú, elsku amma mín, sem
maður gat alltaf leitað til og þú
fannst ráð við hverjum vanda.
Það er svo margt sem ég á eftir
ógert sem ég vildi að þú hefðir get-
að séð og ég hefði séð enn og aftur
að þú værir stolt af mér þótt ég
viti að þú varst alltaf stolt af okk-
ur, sama hvað við völdum okkur.
Ég óska þess svo heitt að þú
hefðir getað verið hjá mér þegar
verð sjálfráða, útskrifast, giftist og
eignast börn.
Síðasta skiptið þegar ég sá þig
var þegar ég og Karitas komum til
þín á spítalann og eins og vanalega
sagðir þú að þér liði ágætlega þótt
þér liði ekki vel.
Þú varst búin að vera svo lengi
veik en það var sama hversu slöpp
þú varst, alltaf þegar ég kom í
heimsókn fórstu af stað og vildir
að ég fengi mér að borða og ég
varð að grátbiðja þig að leggjast
aftur niður og hvíla þig.
Fyrir mér varstu fallegasta og
yndislegasta manneskja á jarðríki,
alltaf svo góð við alla, þú safnaðir
pening fyrir vesalings fátæku
börnin í heiminum og vildir alltaf
gefa manni smápening fyrir gotti.
Bros þitt var svo bjart og aldrei
var langt í hláturinn sem olli því að
mér hlýnaði um hjartarætur.
Þegar ég hugsa til þín man ég
eftir þegar ég, Karitas og Matti
komum í heimsókn til þín á spít-
alann og þú vildir gefa okkur 500
kall en við sögðum öll: ,,Nei, amma
mín, þú hefur miklu meira að gera
við peninginn en við,“ en þú gafst
ekki upp og vildir gefa okkur hann
samt þar sem hann var svo krump-
aður og þú nenntir ekki að hafa
hann í veskinu þínu. Ég sagðist þá
skipta við þig því við vildum hann
ekki og ég fékk krumpaða 500 kall-
inn þinn og ég lét þig fá annan í
staðinn og þú gafst loksins upp á
að reyna og við hlógum öll.
Alltaf var ég velkomin að gista
hjá þér sama hvaða dagur var og
varstu með kvöldsnarl handa okk-
ur Karitas sem voru melónur, app-
elsínur og fleiri ávextir.
Ein minningin um þegar ég gisti
hjá þér var þegar ég var búin að
vera lasin lengi og nýrisin upp úr
flensunni og okkur Karitas langaði
svo út að labba um kvöldið en þú
tókst það ekki í mál. ,,Kalla mín
gæti orðið veik aftur,“ sagðir þú og
við læddumst þá út og vorum þar í
smátíma og þegar við læddumst
inn aftur heyrðist í þér úr stofunni
,,Eruð þið að læðast út?“ og við
sprungum úr hlátri og neituðum
því sem var reyndar sannleikurinn
því við vorum að koma inn.
Okkur Karitas þótti gaman að
stríða þér aðeins því þú tókst öllu
svo vel eins og þegar þú hringdir
heim og vildir fá að tala við Karit-
as sagðist ég vera hún. Þú þekktir
okkur ekki í sundur í símanum og
byrjaðir að tala um eitthvað sem
ég vissi ekkert um og þá áttaðir þú
þig á því að þetta væri ég og þú
hlóst svo dátt yfir að við hefðum
gabbað þig.
Ég bið þig, elsku amma mín, að
vaka yfir okkur á þessum erfiðu
tímum. Megir þú hvíla í friði.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Elsku afi, Helgi, Ragna, mamma
og Valur.
Við verðum vera sterk og halda
þétt utan um hvert annað fyrir
ömmu af því ég veit að hún vill
bara sjá okkur hamingjusöm.
Þín
Karólína (Kalla).
Amma mín er dáin. Ég trúði því
varla er mér var sagt frá því að
Kalla amma væri dáin og enn á ég
erfitt með að trúa því. Hún var bú-
in að vera lasin en samt ekki þann-
ig að við héldum að hún væri alveg
að fara að deyja.
Kalla amma var alltaf svo hlý og
góð kona. Það var stutt í hláturinn
hjá henni og það var alltaf gaman
að grínast við hana. Hún var
prakkari í sér og fannst gaman að
gera góðlátlegt grín að öðrum.
Henni fannst gaman að fá gesti til
sín og bauð alltaf upp á það besta
sem hún átti. Og ef ekkert var til
að bjóða vildi hún fara út í búð eða
senda einhvern okkar til að kaupa
eitthvað með kaffinu. Við erum
mörg barnabörnin og nú komin þó
nokkur barnabarnabörn sem hún
hafði mikið dálæti á og fylgdist vel
með okkur öllum og einnig barna-
barnabörnum sínum.
Amma hafði mikinn áhuga á öll-
um boltaíþróttum og fylgdist þar
vel með. Gísla, manninum mínum,
þótti amma mjög merkileg kona
þar sem hann gat rætt við hana
um körfubolta, fótbolta og hand-
bolta. Við minnumst þess mjög er
hún og afi komu á Akureyri vorið
2000 til þess að vera við útskrift
mína frá Háskóla Akureyrar og
eyddu þau þar með okkur einni
helgi. Hún vakti svo langt fram
eftir nóttu með Gísla yfir NBA-
körfuboltaleik og var alveg inni í
öllu. Gísla fannst sérstaklega gam-
an að því að hún gat jafnvel nafn-
greint leikmennina og átti sér
meira að segja einn uppáhaldsleik-
mann sem hún kallaði „hann Kalla
minn“, (Carl Malone). Þegar við
Gísli vorum tiltölulega nýbyrjuð
saman var hann að keppa í körfu-
bolta og átti eitt sinn leik við
Gróttu á Nesinu. Amma frétti af
því að hann væri að koma að keppa
og gerði sér lítið fyrir og mætti á
leikinn og hvatti hann og hans lið
meira að segja. Þetta voru lið í 2.
deild og ekki ýkja margir áhorf-
endur þannig að það tóku flestallir
eftir ömmu í stúkunni að hvetja þá
til dáða gegn sínu heimaliði.
Óskar sonur minn (fjögurra ára)
var svo heppinn að eiga langömmu
og hún var honum svo góð og til-
litssöm. Hann er feiminn og þarf
sinn tíma til að kynnast fólki.
Hann var stundum feiminn við
langömmu sína og þurfti sinn tíma
til að byrja að tala við hana og hún
gaf honum bara þann tíma sem
hann þurfti. Eftir að amma veiktist
og var lögð inn á spítala fórum við
Óskar nokkrum sinnum til hennar
og hann spurði mikið um hana og
hugsaði greinilega oft til hennar.
Velti fyrir sér hvort henni væri
batnað, hvenær hún mætti fara
heim til sín aftur og fleira. Svo
kvöldið áður en hún dó sat hann
við tölvuna okkar og var að pikka
inn stafi. Hann sagði mér svo að
hann hefði verið að senda sms til
ömmu og segja henni að hann elsk-
aði hana. Ég hélt að hann væri að
tala um Rögnu ömmu því hann er
svo mikill ömmustrákur og sagði
við hann: „Ragna amma verður
ánægð með það.“ En þá sagði hann
mér að hann væri ekki að senda
Rögnu ömmu sms heldur Köllu
langömmu á spítalanum. Ég vildi
að ég hefði getað sagt ömmu frá
þessu því ég veit að henni hefði
þótt svo vænt um þetta. En hún
var dáin áður en ég komst til
hennar til að segja henni þetta.
Margar fleiri góðar minningar á
ég um Köllu ömmu en geymi þær í
hjarta mínu og minnist þeirra með
fjölskyldu minni og vinum. Ég trúi
því að ömmu líði nú betur og á
þannig auðveldara með að sætta
mig við að ég hitti hana ekki oftar
í þessu lífi.
Elsku afi minn. Við Gísli og Ósk-
ar viljum senda þér okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að styrkja þig og okkur
öll í sorg okkar.
Ingibjörg.
Ég vil þakka ömmu minni fyrir
allan þann hlýhug sem hún hefur
borið til mín og allar bænirnar um
ósk um bata sem hún hefur sent
mér í veikindum mínum í gegnum
árin. Amma og afi lögðu á sig að
mæta upp á Keflavíkurflugvöll kl.
5 að morgni þegar ég kom úr
minni fyrstu hjartaaðgerð frá
Boston árið 1997. Ömmu langaði
svo að sjá mig sjálf og vita að það
væri í lagi með mig. Þótti mér
mjög vænt um það.
Það var alltaf svo gott að koma
til ömmu og afa á Eiðistorgið.
Amma stjanaði við okkur og bjóð-
andi okkur kræsingar og mat. Það
var alltaf stutt í hláturinn hjá
henni og gaman að segja henni
brandara, hún veltist alltaf um af
hlátri. Ég minnist jólaboðanna hjá
þeim þegar allir í fjölskyldunni
voru saman komnir og þá var alltaf
glatt á hjalla.
Ég bið góðan Guð að styrkja afa
í sorg sinni og söknuði.
Björgvin.
Elskuleg amma okkar er dáin.
Okkur bræðurna langar til að
minnast þín með nokkrum fátæk-
legum orðum. Þú varst stór hluti
af lífi okkar, uppvexti og uppeldi.
Þú reyndist okkur ósegjanlega vel
og varst ávallt til staðar, reiðubúin
að fæða, klæða og leika við „vesa-
lingana og aumingjana“ þína. Með-
al fyrstu minninga okkar eru
boltaleikir í litla húsinu á Hæð-
arenda þar sem þú sýndir mark-
vörslu á heimsmælikvarða í dyra-
gættinni við mikla kátínu okkar.
Það var auðvelt að hlæja og
gleðjast með þér og alveg ógleym-
anlegt þegar þú hlóst svo mikið að
þú náðir ekki andanum. Við áttum
hjá þér annað heimili í æsku. Það
voru alltaf nægar veitingar handa
skítugum skæruliðum sem voru
látnir þvo sér „framaní höndurnar“
áður en þeim var hleypt í lumm-
urnar.
Þú vildir allt fyrir okkur gera og
lagðir mikið á þig til að geta boðið
okkur í siglingu um heimshöfin
með ykkur afa fermingarárin okk-
ar. Þú hafðir yndi af því að gefa og
veita vel eins og jólaboðin á Eið-
istorginu vitna um og lagðir alúð
og metnað í það, enda vakti það
ekki miklar vinsældir hjá þér að
kalla „súkkulaðið“ kakó.
Það voru ófáar gleðistundirnar á
Nesinu, enda kunnir þú sannarlega
þá list að láta þínu fólki líða vel.
Elsku amma, takk fyrir allt sem
þú hefur kennt okkur, umhyggju
þína, gæsku og gjafmildi.
Þínir
Sveinbjörn,
Þorbergur og Sæþór.
Elsku amma mín. Ég er en að
átta mig á hlutunum. Sjokkið var
svo mikið þegar að ég frétti að þú
værir farin. Ég, Kalla, pabbi og
Ben vorum að horfa á grínmynd og
Gunnar litli var að æfa sig að labba
um allt gólf. Ég hélt að þetta yrði
yndislegt kvöld, en þá hringir sím-
inn hans pabba og hann fer fram
að tala í símann. Svo kemur pabbi
fölur inn í stofu og grípur utan um
mig og fer að háskæla og segir:
„Karitas mín, hún amma þín er dá-
in.“ Ég varð stjörf og fór svo að
gráta. Síðar um kvöldið fórum við
Kalla út í göngutúr með Gunnar til
að átta okkur á hlutunum og fá
okkur frískt loft eftir allan grátinn
og höfuðverkinn. Við gengum um
Laugardalinn og grétum og hugs-
uðum og töluðum bara um þig. Um
hvað þú varst yndisleg manneskja.
Þú hefur alltaf verið mér og öllum
svo góð. Þú varst mér sem móðir
eftir að mamma mín flutti til
Bandaríkjanna þegar ég var níu
ára gömul. Þú huggaðir mig þegar
að mér leið illa og grést með mér
þegar ég grét. Þú hlóst og varst
með í gríninu þegar að ég var
ánægð og hlæjandi. Þegar ég bjó
hjá þér og afa gat ég verið mjög
erfið, sérstaklega þegar þú varst
að reyna að vekja mig og koma
mér í skólann. Ég sagði alltaf 5
mínútur lengur, þá tókst þú til
hreina sokka og bol og lést á ofn-
inn og eldaðir hafragraut með
sykri og rjóma. Svo komstu aftur
inn í herbergið til mín og klæddir
mig í heitu sokkana og straukst á
mér fæturna og sagðir: „Karitas
mín, nú verður þú að vakna,“ og
komst svo með heitan bol og lést
mig fá. Þessa minningu um góð-
mennsku þína mun ég alltaf geyma
og varðveita, elsku amma mín.
Ég, Kalla og Matti fórum oft
niður í fjöru að leika okkur, þá
stóðst þú alltaf á svölunum og
gættir að okkur og kallaðir á okk-
ur að passa okkur á bílunum og
labba ekki á steinunum svo við
dyttum ekki og meiddum okkur.
En þrátt fyrir aðvörunarorð þín
vorum við alltaf að stelast til þess.
Þá komstu og náðir í okkur
óþekktarormana.
Ég man eftir því að þegar að ég
var lítil þá gafstu mér fötu og
skóflu og þegar að það rigndi fór
ég út og tíndi fulla fötu af ormum
handa þér. Þér fannst það bara
fyndið og slepptir þeim þegar ég
sá ekki til.
Ég elskaði að fá að skríða upp í
rúm til þín þegar ég gat ekki sofn-
að, það var alltaf svo hlýtt og nota-
legt og svo tókstu alltaf utan um
mig. Þú kenndir mér faðirvorið,
trúarjátninguna og að signa mig,
og alltaf fórstu með bænirnar með
mér áður en við sofnuðum. Ég man
þú last oft fyrir mig og Matta þeg-
ar við gistum hjá þér. Uppáhaldið
hjá okkur var Snúður og Snælda
og kunnum við hana orðið svo vel
að við gripum fram í fyrir þér allt-
KARÓLÍNA AÐAL-
STEINSDÓTTIR