Morgunblaðið - 08.08.2006, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. ÁGÚST 2006 29
MINNINGAR
✝ Elín GuðrúnGísladóttir
fæddist á Ölkeldu í
Staðarsveit 22.
ágúst 1917. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
þriðjudaginn 25
júlí. Foreldrar
hennar voru Gísli
Þórðarson, f. 12.
júlí 1886, d. 20.
sept. 1962, og Vil-
borg Kristjánsdótt-
ir, f. 13. maí 1893,
d. 26. des. 1993.
Systkini Elínar eru: Þórður, f.
1916, d. 1994; Alexander, f.
1918, d. 1991; Kristján Hjörtur,
f. 1923; Ólöf Fríða, f. 1927; Guð-
bjartur, f. 1930, d. 1984; og
Lilja, f. 1934.
Elín giftist 24. júlí 1943 Þórði
Kárasyni fyrrv. lögregluvarð-
stjóra, f. 26. janúar 1917, d. 29.
ágúst 1994. Börn þeirra eru: 1)
Vilborg, f. 1943, maki Sigurjón
Torfason, þau eiga tvo syni,
Torfa og Þórð Þór, og fjögur
barnabörn. 2) Kári,
f. 1945, maki Rósa
V. Guðmundsdótt-
ir, þau eiga þrjá
syni, Þórð, Ólaf og
Alexander, og átta
barnabörn. 3) Gísli
Þórmar, f. 1948,
maki Ulla Juul
Jörgensen, þau
eiga tvö börn, El-
ínu Guðrúnu og
Magnús, og tvö
barnabörn. 4) Elm-
ar, f. 1951, maki
Ólafía Sigurðar-
dóttir, þau eiga þrjá syni, Gísla,
Snorra og Mána, og fjögur
barnabörn.
Elín ólst upp á Ölkeldu í Stað-
arsveit. Hún fluttist með eig-
inmanni sínum til Reykjavíkur
1943 og var mestan hluta ævi
sinnar húsmóðir. Hún starfaði
lengi í Félagi framsóknar-
kvenna í Reykjavík.
Útför Elínar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elín Gísladóttir tengdamóðir mín
var fædd og uppalin á Ölkeldu í
Staðarsveit. Hún elskaði og virti
Snæfellsjökul og kenndi börnum
sínum og barnabörnum að virða
hann. Þegar þau hjónin byggðu sér
sumarbústað á bakka Staðarár sat
hún við gluggann og horfði á Jökul-
inn sinn. Þá leið henni vel og þann-
ig vil ég minnast hennar.
Snæfellsjökull við ský þú skín
yfir skrúðgrænni brosandi sveit.
Fornaldarhetjur fluttu til þín.
Þar fundu þær indælan reit.
Hjá þér vaxa upp hraustir menn
er hræðast ei torsóttan stig.
Og Bárður Snæfellsás blessar enn
byggðirnar umhverfis þig.
Sem glæstur konungur gnæfir þú einn
við græðis ólgandi djúp,
dýrðlega fagur djarfur og hreinn
í drifhvítum mjallarhjúp.
Landvættir hétu þér hollustu og trú
í hafinu speglast þín mynd
og kórónu glitrandi krýnist þú
er kvöldsólin gyllir þinn tind.
Því sólin vefur þinn fannafeld
í faðm sinn hvert einasta kvöld.
Hún veit að þú dylur ólgandi eld
þótt ásýnd þín virðist köld.
Hún kyssir hlýlega kaldar brár.
– Kærleikur megnar allt. –
Við sólkossinn falla silfurtár
um svellað brjóstið þitt kalt.
(Oddfríður Sæm. frá Elliða)
Þegar ég var 16 ára kynntist ég
Kára 18 ára syni Elínar og Þórðar
manns hennar. Faðmur Ellu var
alltaf opinn og hlýr og hún tók á
móti mér eins og ég væri dóttir
hennar. Við Kári bjuggum hjá þeim
hjónum fyrstu tvö ár sambúðar
okkar á Sundlaugavegi 28 og þar
fæddist Þórður elsti sonur okkar.
Alltaf var Ella jafnkát, glöð og þol-
inmóð við að segja mér ungri og
óreyndri til við móðurstörfin. Þau
hjónin voru líka alltaf tilbúin að
hjálpa okkur og styðja við að koma
undir okkur fótum í baráttu lífsins.
Seinna þegar við Kári vorum flutt
til Akureyrar var alltaf húsrúm á
Sundlaugavegi 28 fyrir barnabörnin
um lengri og skemmri tíma.
Ella og Þórður voru afskaplega
samhent og dugleg hjón, gestrisin
og vinamörg. Þau voru líka mjög
dugleg að ferðast innan lands og
utan og skrifaði Þórður margar
skemmtilegar ferðasögur frá þeim
ferðalögum. Meðal annars voru
tengsl þeirra hjóna við Vestur-Ís-
lendinga mikil og alltaf var nóg
pláss á Sundlaugavegi 28 fyrir gesti
og gangandi.
Það er ekki ætlun mín að vera
langorð um ævi tengdaforeldra
minna en mig langar til að votta
þeim virðingu og flytja þeim þakkir
fyrir ómetanlegan stuðning og
hlýju við okkur hjónin og fjölskyldu
okkar.
Far þú í friði, elsku Ella, til feg-
urri heima, til ástvina þinna sem
bíða þín þar.
Elsku Vilborg, Gísli, Elmar og
fjölskyldur. Við Kári og fjölskyldan
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og biðjum ykkur blessunar.
Rósa.
Elín Guðrún, eða Ella amma eins
og ég kallaði hana, hefur kvatt okk-
ur og því langar mig til að minnast
hennar með örfáum orðum.
Sagt er að hver maður sé ein-
stakur út af fyrir sig og það var
amma svo sannarlega.
Ella amma var jákvæð og hlý
kona sem sá allt það góða í kring-
um sig. Hún var glæsileg með
vandaðan smekk og persónulegan
stíl. Það var gaman að skoða í fata-
skápinn hennar og sjá falleg föt og
muni sem hún hafði sankað að sér á
ferðalögum sínum. Hún var dugleg
að ferðast og hafði brugðið fæti
víða niður í okkar stóru veröld.
Við Ella amma áttum margar
yndislegar stundir saman, en þær
allra dýrmætustu voru án efa í El-
ínarlundi á Snæfellsnesi. Þar vörð-
um við ófáum notalegum stundum
saman í rólunni og nutum fegurðar
og náttúrulegra afla Snæfellsjökuls.
Elsku amma, þú varst alltaf svo
góð við mig. Takk fyrir allar góðu
minningarnar og samverustundirn-
ar sem við áttum saman, þú varst
mér mikil fyrirmynd. Minningarnar
um þig munu hvíla að eilífu í huga
mér.
Þín
Karen.
Nú hef ég búið um mig aftur á
Sundlaugaveginum ykkar og hef
sofið í herberginu þínu síðastliðin
tvö ár og hugsa ávallt mikið til þín
og afa og um þau forréttindi að
hafa átt ykkur að.
Það er skrítið að hugsa til baka
og rifja upp allar þær minningar
sem ég á um þig og afa sem bjugg-
uð hér á undan mér og byggðuð
þetta hús og mótuðuð mína fjöl-
skyldu, minningarnar eru hér alls
staðar og mér finnst ég enn heyra
þig raula lagstúf þegar þú gekkst
um, og heyri hlátur þinn … en nú
bý ég hér í annað sinn en án ykkar
beggja og Þórunnar. Hér hafa átt
sér stað kynslóðaskipti.
Ég sat og horfði á þig, amma, í
kapellunni. Það var kyrrðar– og
friðarstund helguð þér í kærleika,
þú hefur kvatt þennan heim og ert
farin til þinnar kynslóðar því ný
hefur ný tekið við, og það rifjaðist
upp fyrir mér þá hversu lík þú
varst Vilborgu langömmu, í fasi og
undir lokin í útliti. Það var þessi
sterki Ölkeldusvipur, nef og haka,
ég strauk mína höku og fann að
hún er eins og ég sé einnig þetta
svipmót hjá börnum mínum,
Þú varst falleg kona, amma.
Nú er ég hugsa til þín og skoða í
gestabókina sem þið afi áttuð, sé ég
að fyrst er þar skrifað jólin 1965 en
þá er ég sex mánaða og þar er mitt
nafn skrifað. Þú og afi vilduð ávallt
láta skrifa í gestabókina, þótt svo
heimsóknin væri bara stutt innlit.
Ykkur þótti afar vænt um gesta-
bókin.
Gaman er að sjá hversu marga
gesti bar að á Sundlaugaveginum
og má sjá um 2.000 nöfn skrifuð og
oft þeir sömu í stuttri heimsókn og
svo aftur í stórum veislum eða
mannfagnaði. Ég sé að Refur-bóndi
kvittar fyrir heimsókn með vísum
sínum, oftast þó ortar til þín:
Kosti með sér ber og bar
blómarósin slynga
Elín bæði er og var
úrval Snæfellinga
(Refur-bóndi)
Síðar birtast svo ný nöfn í gesta-
bókinni, því að fjölskyldan var í
blóma og ört stækkandi, Óli bróðir,
Alexander bróðir, mín fyrsta sjálf-
skrift, konan mín og loks mín eigin
börn … lífið sannarlega í hnotskurn
og í heimsókn hjá þér og afa …
Hinn 22. ágúst 1992, þegar þú
varst 75 ára, urðu kaflaskipti í
gestabókinni ykkar, við bræðurnir
gáfum þér heiðursorðu úr gulli og
nýja gestabók, við skrifuðum á tit-
ilsíðu:
Elín nefnd er kona
móðir þriggja sona
að auki dóttur eina
naut aðdáunar sveina.
Elín amma gæskurík
amman góða er engum lík.
Heiðursorðu sæmd er nú
fyrir mildi og sanna trú.
Ég man hve ánægð þú varst með
gjöf okkar og uppákomuna sem
henni fylgdi, því gaman var að
gleðja þig, amma mín, og engin tak-
mörk eru fyrir þeim uppátækjum
okkar sem við fengum í vöggugjöf
frá þér og afa.
Tíminn stendur ekki í stað. Nú er
komið að kveðjustund.
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín;
Líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
(Steingr.Thorst.)
Í dag ertu borin til grafar, elsku
amma – þú hefur kvatt þetta líf
sem þú lifðir einlæg og elskandi,
með góðri nærveru – sátt við Guð
og menn. Síðustu ár hvarfstu smám
saman í þína veröld og að lokum
varstu ferðbúin. Nú getur andi þinn
frjáls – risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund Guðs síns!
Þið afi hafið náð ævitindinum og
margir aðrir samferðarmenn ykkar,
sem kvittuðu í gestabókina, og síð-
ar mun ég sjálfur koma og þið afi
bíðið mín þar, eins og svo oft áður
hér, en þangað til veit ég að þú
munt vilja fylgjast með mér – ráða
mér heilt og vaka yfir mér og mín-
um og ástvinum ykkar.
Gestabókina góðu passa ég eins
og fjársjóð í minningu ykkar afa og
áfram munu ,,gestir“ nýrrar kyn-
slóðar skrifa í hana.
Minningin um ykkur afa er ljós í
lífi okkar – Guð geymi þig, elsku
amma.
Lítil bæn til Ellu-ömmu, frá Leó,
Agli Kára, Ellen Huld og Eiði
Sölva:
Þeir segja mig látna, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
(G. Ingi.)
Hinsta kveðja.
Þórður Kárason
og fjölskylda.
Heiðurskonan Elín G. Gísladóttir
er látin í hárri elli. Eftir langa bið
eftir Lausnara sínum fékk hún loks
hvíldina södd lífdaga.
Elín G. Gísladóttir var Snæfell-
ingur, fædd og uppalin á Ölkeldu í
Staðarsveit á Snæfellsnesi. For-
eldrar mínir, Guðmundur Ólafsson
og Valborg Emilsdóttir, bjuggu á
Dröngum á Skógarströnd. Tengsl
okkar urðu þó nánari þegar Rósa
systir mín giftist Kára syni Elínar
og manns hennar Þórðar Kárason-
ar frá Haga í Staðarsveit. Góður
vinskapur varð á milli foreldra
minna og Elínar og Þórðar, en þau
voru á líkum aldri. Elín og Þórður
settust að í Reykjavík og þegar for-
eldrar mínir brugðu búi fluttust
þau í Kópavog. Rætur þeirra allra
stóðu þó fastar alla tíð í frjórri jörð
á Snæfellsnesi og það fór ekki á
milli mála að þau voru alltaf Snæ-
fellingar.
Það er mér í fersku minni hversu
glöð og kát Elín var alltaf. Ég sé
þau fyrir mér hjónin, Þórð háan,
dökkhærðan og glæsilegan og Ellu
fínlega konu, ljóshærða, alltaf glað-
lega, og létta í spori. Þau voru af-
skaplega félagslynd og gestrisin
hjón. Það var sem faðmur þeirra
væri alltaf opinn og fullur hlýju og
kærleika til allra sem til þeirra leit-
uðu, enda var mikill gestagangur
hjá þeim hjónum og oft mikið að
gera hjá Ellu.
Heimili Þórðar og Ellu geymdi
marga muni frá fjarlægum löndum
þar sem þau hjónin höfðu verið á
ferð, því þau voru dugleg að ferðast
og ferðuðust víða bæði utanlands
og innan.
Lífið heldur áfram göngu sinni
og óðum vex ættboginn frá þeim
hjónum, en þau bera stolt svipmót
og merki sinna foreldra, afa og
ömmu.
Á myrkum næturhimni lýsir stjarna
og vísar okkur veginn heim.
Á köldum vordegi grær vetrarblóm
og boðar sumar og betri tíð.
Í svartri mold á nýju leiði
vex lítið blóm og boðar nýtt líf.
(K. E. G.)
Við kveðjum Elínu G. Gísladóttur
með þakklæti fyrir allar þær
ánægjustundir sem við áttum með
henni og biðjum henni blessunar í
nýjum heimkynnum.
Börnum hennar, barnabörnum og
öllum fjölskyldumeðlimum sendum
við samúðarkveðjur.
Valborg, Jón og Emilía og
fjölskylda frá Dröngum.
ELÍN GUÐRÚN
GÍSLADÓTTIR
af á sama stað og fórum með text-
ann og það fékk þig alltaf til að
hlæja. Einnig lastu oft fyrir okkur
Láka og Rauðhettu og Úlfinn sem
þú gafst mér þegar ég var ung-
barn.
Alltaf hafðir þú eitthvað gott að
borða þegar ég kom í heimsókn, ef
ekki sendir þú mig út í búð til að
kaupa eitthvað gott með kaffinu.
Það var svo gott að koma til þín og
borða nýbakaðar heitar lummur.
Þú bjóst til þær bestu lummur sem
ég hef á ævinni smakkað. Þú hugs-
aðir alltaf um velferð allra, vildir
t.d. alltaf að ég labbaði með Köllu
heim til sín er hún kom í heim-
sókn. Það var oft svo mikið vesen á
okkur Köllu, við vildum alltaf fá að
gista saman heima hjá þér og vor-
um þá að leika okkur í barbie til
tvö eða þrjú á næturnar. En svo
flýttum við okkur undir sæng er
við heyrðum fótatakið þitt nálgast
þegar þú varst að fara að segja
okkur að nú væri komið nóg í bili
og að við ættum að fara að sofa.
Ég man að ég fór oft út á Eið-
istorg með tombólu. Oftar en ekki
voru hlutirnir á tombólunni fengn-
ir úr hillunum frá þér þar sem þú
varst alltaf að láta mig fá eitthvað.
Það fyndna við þetta allt var að þú
komst svo út á torg og keyptir aft-
ur af mér það sem þú hafðir látið
mig fá. Oft var ég ekki mjög hress
með það en núna þegar ég lít til
baka fer ég bara að hlæja.
Þú elskaðir að hlusta á mig spila
á píanóið, þú hrósaðir mér alltaf
fyrir allt. Alveg sama hversu lélegt
eða fáránlegt það var. Þú varðst
sár þegar ég hætti að spila. En ég
ætla að gera það fyrir þig, amma
mín, að byrja aftur og er að fara
aftur í skóla eins og þú vildir.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig og ég get því miður
ekki skrifað þær allar niður, þær
eru endalausar. Þú varst klettur-
inn í lífi mínu og munt alltaf verða
það. Þótt ég sjái þig ekki veit ég
að þú ert að passa og fylgjast með
okkur öllum. Þú sagðir einu sinni
við mig að eftir að þú værir farin
myndir þú koma og klípa í mig
þegar ég væri að gera eitthvað af
mér. Ég mun alltaf muna þetta og
hugsa mig tvisvar um áður en ég
geri hlutina.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og barnið
mitt. Allar þessar yndislegu stund-
ir frá því að ég man eftir mér og
þú varst alltaf tilbúin að rétta mér
þína hjálparhönd þegar á þurfti að
halda. Þú stóðst með mér í gegn-
um súrt og sætt og ég man þegar
þú komst upp á spítala til mín og
sást Gunnar í fyrsta skiptið. Gleðin
geislaði af þér og þannig mun ég
ávallt minnast þín.
Elsku afi, missir þinn er mikill,
ég votta þér og börnunum þínum
mína dýpstu samúð.
Karitas.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast föðursystur minnar
Karolínu Aðalsteinsdóttur.
Kalla, eins og hún var alltaf köll-
uð, var næstyngst þeirra barna
ömmu minnar og afa sem komust
til fullorðinsára, en þau voru:
Ragnar sem dó ungur, Stefanía,
Marinó, faðir minn, Kalla og Guð-
laugur yngstur. Öll eru þau nú lát-
in en þau fæddust öll og ólust upp
á Fáskrúðsfirði. Þar fæddist ég
einnig og ólst upp til fimm ára ald-
urs er foreldrar mínir skilja og ég
fluttist brott og ólst upp á Garð-
skagavita.
Við slíkar aðstæður er hætta á
að samband barns við systkini for-
eldra sinna dofni en mín gæfa var
sú að Kalla lét sig mig varða og
hélt sambandi, fylgdist með mér
og gaf mér hluta af sinni hjarta-
hlýju. Kalla var og er í mínum
huga eins konar ættmóðir, sem
fylgist með öllum, deilir með þeim
gleði og sorg og styður alla með
hvatningu og væntumþykju. Ung
giftist Kalla eftirlifandi eiginmanni
sínum Sveinbirni Gíslasyni og eiga
þau saman fjögur börn og stóran
hóp afkomenda.
Núna þegar ég set þessi fátæk-
legu kveðjuorð á blað sé ég í hug-
skoti mínu Köllu fyrir mér, kvika í
hreyfingum með geislandi bros og
mér finnst ég heyra hennar dill-
andi hlátur. Þannig var Kalla, dug-
leg, glaðlynd, með stórt hjarta og
óspar á að miðla af sinni hjarta-
hlýju. Fyrir þá ræktarsemi og um-
hyggju sem Kalla sýndi mér alla
tíð vil ég nú að leiðarlokum þakka.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Svenna og fjölskylduna alla í
þeirra miklu sorg, því missir
þeirra er mikill.
Kalla mín, hvíl þú í friði og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín frænka,
Valgerður Marinósdóttir.
Ég og Kalla frænka vorum
bræðradætur. Feður okkar voru
frá Höfðahúsum við Fáskrúðsfjörð.
Gott var að koma á heimili þeirra
Köllu og Svenna á Seltjarnarnesi.
Þar voru hlýjar móttökur og gest-
risni í fyrirrúmi. Fyrir tveimur ár-
um kom hún í sína seinustu ferð á
Fáskrúðsfjörð þar sem voru
Franskir dagar. Auðvitað keyrði
Svenni Köllu sína þessa löngu leið.
Ég minnist sérstaklega þegar þau
sátu saman á bekk í garðinum mín-
um og hún lét aðdáun sína í ljós á
fjöllunum og þeirri fegurð sem
fjörðurinn býr yfir á fallegum og
lygnum sólskinsdegi sem þessum.
Kalla hringdi svo til okkar í
Hveragerði þar sem ég bý núna
deginum áður en hún lést til að
athuga hvernig manninum mínum
liði, þrátt fyrir að hún væri þá
sjálf á sjúkrahúsi. Svona var
Kalla, alltaf að hugsa um aðra.
Það voru orð að sönnu sem gömul
vinkona sagði nýlega: „Hún var
góð kona hún Kalla.“ Við Jón
sendum Svenna, börnum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðríður Karen
Bergkvistsdóttir.