Morgunblaðið - 08.08.2006, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. ÁGÚST 2006 31
MINNINGAR
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma, lang-
amma og langalangamma,
VILBORG ÓLAFSDÓTTIR,
Sléttuvegi 7,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landakotsspítala þriðjudaginn
1. ágúst.
Útförin fer fram í Dómkirkjunni í Reykjavík þriðju-
daginn 8. ágúst kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar Landakotsspítala fyrir
einstaka umönnun.
Kristrún Jónsdóttir,
Valgerður Jónsdóttir, Jónas Lúðvíksson,
Bryndís Jónsdóttir, Guðjón Einarsson,
Ólafur H. Jónsson, Guðrún Árnadóttir,
Jón Pétur Jónsson, Jónína Rútsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
STEINUNN INDRIÐADÓTTIR,
Hringbraut 50,
áður Skúlagötu 40,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
laugardaginn 29. júlí.
Útförin fór fram frá Fossvogskapellu föstudaginn
4. ágúst, í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum veittan stuðning og samúð.
Indriði Th. Ólafsson, Silvía Rossel,
Ragnhildur Kr. Ólafsdóttir, Ægir Ármannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Vilborg Ólafs-dóttir fæddist á
Skólavörðustíg 20A
í Reykjavík 27.
október 1919. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala 1.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Krist-
inn Teitsson sjó-
maður, f. 1891, d.
1974, og Vilborg
Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 1892, d.
1983. Systkini Vil-
borgar eru: Ingibjörg, kaupkona,
f. 1915, d. 2006; Gróa, húsmóðir,
f. 1916; Ólafur Kristinn, sjómað-
ur, f. 1918, d. 1938; Hlöðver, sjó-
maður, f. 1921, d. 1944; Haf-
steinn, sjómaður, f. 1923; og
Eggert, prófastur, f. 1926, d.
1969.
Vilborg giftist Jóni Pétri Andr-
éssyni, f. 10.10. 1919. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Kristrún Ólöf,
húsmóðir, f. 1943, maki Magnús
Hjaltested bóndi, f. 1941, d. 1999.
Börn þeirra: Þorsteinn, f. 1960,
Vilborg Björk, f. 1962, Marteinn
Þórarinn, f. 1964, Sigurður Krist-
ján, f. 1972. 2) Valgerður, svæf-
ingahjúkrunarfræð-
ingur, f. 1945, maki
Jónas Lúðvíksson, f.
1950. Börn þeirra:
Lúðvík, f. 1974, og
Hrannar, f. 1978. 3)
Bryndís, myndlist-
armaður, f. 1947,
maki Guðjón Ein-
arsson ritstjóri, f.
1946. Börn þeirra:
María Rán, f. 1975,
Margrét Sara, f.
1978, og Vilborg
Ása, f. 1981. 4) Ólaf-
ur H., fram-
kvæmdastjóri, f. 1949, maki Guð-
rún Árnadóttir sálfræðingur, f.
1950. Börn þeirra: Kristín, f.
1972. og Arnar, f. 1978. 5) Jón
Pétur, framkvæmdastjóri, f. 1953,
maki Jónína Rútsdóttir bókari, f.
1955. Börn þeirra: Inga Rut, f.
1976, María Vilborg, f. 1980, og
Snorri Ólafur, f.1985.
Vilborg útskrifaðist úr Kvenna-
skólanum í Reykjavík 1935. Hún
starfaði alla sína ævi sem hús-
móðir. Afkomendur hennar eru í
dag að nálgast fimmta tuginn.
Útför Vilborgar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Á einum fallegasta degi sumarsins
kvaddi tengdamóðir okkar, Vilborg
Ólafsdóttir. Vilborg fæddist fyrir
tæpum 87 árum á Skólavörðustíg
20A í Reykjavík. Fyrstu kynni okkar
af Vilborgu voru á sjöunda og átt-
unda áratug síðustu aldar, þegar við
kynntumst sonum hennar og Jóns
Péturs Andréssonar, þeim Ólafi og
Jóni Pétri, eiginmönnum okkar.
Ef lýsa ætti Vilborgu í fáeinum
orðum, ættu orð eins og sterkur per-
sónuleiki, stór sál, höfðingi, þolin-
mæði, dugnaður, þrautseigja, um-
hyggja, útsjónarsemi, gjafmildi og
glæsileiki vel við. Börnin hennar og
fjölskyldan öll voru Vilborgu allt og
sambandið þeirra á milli sérlega
kærleiksríkt. Hún var stolt af sínu
fólki og hvatti þau til náms og góðra
verka með sínu einstaka jákvæða
hugarfari. Við tengdadæturnar höf-
um líka heyrt ófáar sögurnar af
heimsóknum vina og vandamanna til
Vilborgar í gegnum tíðina, fólki sem
leitaði ráða, fékk styrk og einnig
tækifæri til að njóta stundarinnar
með henni og dást að fallegum hann-
yrðum hennar.
Allt sem Vilborg gerði gerði hún af
vandvirkni og virðingu. Það var
sama hvort í hlut áttu samskipti
hennar við aðra, hannyrðir, hússtörf
eða íslenskt mál. Handverk hennar
liggja víða hjá fjölskyldu og vinum.
Einna frægastir eru fallegu ung-
barnasokkarnir hennar sem hún
prjónaði í tugatali fyrir öll nýfæddu
börnin í kringum hana. Að ógleymd-
um öllum dúkunum, serviettunum,
húfunum, páska- og jólaskrautinu og
mörgu öðru sem hún gerði. Allt var
þetta gert af einstakri vandvirkni og
smekkvísi. Vilborg fylgdist vel með
því nýjasta í tískunni og var fljót að
taka eftir því þegar einhver kom í
heimsókn í nýjum fötum eða með
nýjan háralit. Við tengdadæturnar
þáðum ófá húsráð frá Vilborgu.
Hennar húsráð einkenndust af ein-
földum og umfram allt umhverfis-
vænum aðferðum. Enda var Vilborg
um margt langt á undan sinni sam-
tíð, til dæmis hvað varðar holla og
næringarríka fæðu, sem hún gaf
ávallt börnum sínum.
Vilborg bar mikla virðingu fyrir
íslenskri tungu og hafði góða málvit-
und. Hún mátti ekki heyra minnst á
að konur væru óléttar, ófrískar eða
vanfærar þegar þær voru barnshaf-
andi. Hún átti einnig erfitt með að
umbera uppnefni á fólki eða stytt-
ingu eiginnafna. Sjálf var hún oft
kölluð Bodda. Á síðari árum bað hún
okkur vinsamlega um að taka upp
skírnarnafn sitt. Þessa ósk hennar
reyndum við af fremsta megni að
uppfylla, en gleymdum okkur stund-
um, skömmuðumst okkar og flýttum
okkur að leiðrétta. Eitt dæmi um
virðingu hennar fyrir nöfnum fólks,
var þegar önnur okkar kom í heim-
sókn til hennar með sonarson sinn,
Ólaf Árna, á líknardeild Landakots-
spítala, þar sem Vilborg dvaldi síð-
ustu tvö ár ævi sinnar. Við vorum að
kveðja hana og sagði amman við son-
arsoninn: ,,Jæja, Óli minn, nú skul-
um við kveðja langömmu.“ Þá horfði
Vilborg á ömmuna og sagði ákveðin:
,,Þessum dreng voru gefin tvö falleg
nöfn, hvers vegna notar þú þau
ekki?“ Þetta var mjög góð áminning
og henni mun amman seint gleyma.
Vilborg var sterkur persónuleiki
og hafði ákveðnar skoðanir og lét í
sér heyra ef henni var misboðið á
einhvern hátt og hún lét ekki sitt eft-
ir liggja til að ná sínu fram þegar á
þurfti að halda. En alltaf gerði Vil-
borg þetta án nokkurs yfirgangs og
með virðingu fyrir þeim sem hún átti
samskipti við.
Vilborg var einstaklega glæsileg
kona og tignarleg með sína fallegu
framkomu. Hún þurfti að gera lítið
til að líta út eins og drottning, til
dæmis nægði aðeins varalitur eða
bleikur klútur og voru fáir sem kom-
ust með tærnar þar sem hún var með
hælana í þeim efnum.
Vilborg þurfti að nota hjólastól
stóran hluta ævinnar til að komast
ferða sinna. Hún hafði einstakt lag á
að tileinka sér ýmsar nýjungar sem
hún þurfti að nota í daglegu lífi,
margvíslega tækni sem unga fólkinu
í dag er tamara að nota en þeim sem
eldri eru. Hún var fljót að læra á raf-
knúnu stólana sína, ýmsar fjarstýr-
ingar, nýja síma og önnur tæki.
Vilborg leysti öll sín verkefni af
aðdáunarverðum styrk. Hún þurfti
að takast á við stærri verkefni en
flestir aðrir hafa þurft að gera á lífs-
leiðinni, mörg hver mjög erfið, og
það var aðdáunarvert að fylgjast
með því hvernig hún sigraði hvert
þeirra með æðruleysi, miklum krafti
og lífsvilja. Það vottaði aldrei fyrir
neinni taugaveiklun eða sjálfsvor-
kunn, þau orð voru ekki til í orðabók
hennar.
Vegna veikinda þurfti Vilborg
stundum að draga sig í hlé og safna
orku, en kom síðan aftur tilbúin til að
gefa af sér og gleðjast með öðrum
eins og henni einni var lagið. Ef ein-
hver hefði átt skilið orðu fyrir allt
það sem hún sigraðist á í lífinu, var
það tengdamóðir okkar, og það
margar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar viljum
við þakka kærlega öllu því góða fólki
sem aðstoðaði Vilborgu í gegnum ár-
in. Einn hópur er okkur þó efstur í
huga þessa stundina, kannski vegna
þess hversu nálægur hann er í tíma,
en það er starfsfólk líknardeildar
Landakotsspítala. Þetta fólk annað-
ist Vilborgu af þvílíkri nærgætni og
alúð að unun var að fylgjast með.
Hún þurfti mikla umönnun síðustu
árin og virðingin sem þau sýndu
henni var aðdáunarverð. Þetta fólk
skynjaði líka hversu stóra sál hún
hafði að geyma og naut þess að vera
með henni.
Mörgum þótti óendanlega vænt
um þessa stóru konu og margir
munu sakna hennar. Það gerum við
líka.
Takk fyrir allar stundirnar og allt
sem þú kenndir okkur, elsku Vil-
borg.
Hvíl í friði.
Þínar tengdadætur,
Guðrún og Jóna.
Elsku amma mín. Það er sárt að
sjá þig yfirgefa þennan heim. Samt
svo gott að vita að þú ert ennþá hjá
okkur – í anda. Og í minningum okk-
ar.
Ég á eftir að sakna svo mikið stóra
og mjúka faðmsins þíns og hlýju
handanna sem var svo gott að halda í
við hvert tækifæri. Þann kraftmikla
styrk sem þú barst alltaf með þér hef
ég reynt að hafa að leiðarljósi í mínu
lífi, þó að langt sé í land að ég öðlist
hann í sama mæli og þú. Það var eins
og ekkert kæmi þér á óvart, eins og
þú byggir yfir eins konar yfirnátt-
úrulegri visku sem ekki allir hafa að-
gang að. Oft ef maður kom til þín og
leitaði ráða þá var það ávallt mikill
léttir þegar þú rólega sannfærðir
mig um að allt myndi fara vel. Ein-
hvern veginn vissir þú alltaf betur þó
að þú bærir það sjaldan á borð.
Ég er ævinlega þakklát fyrir okk-
ar samverustundir hvort sem þær
voru á Vatnsenda, Sléttuvegi eða
Landakoti. Áhugi þinn á hvers kyns
prjónavinnu og fatahönnun varð til
þess að ég átti það til að klæða mig
upp þegar ég kom í heimsókn til að
gleðja þig og ýta undir skemmtilegar
og fróðlegar umræður um ýmiss
konar mynstur, liti og þróun í text-
ílgerð nútímans. Þú þreyttist aldrei á
að grannskoða það sem ég var í
hverju sinni og komst með hug-
myndir um hvernig útfærslu þú
hefðir viljað sjá.
Sem dæmi um þína góðu nærveru
þá þótti mér svo innilega vænt um
þegar Daníel, ekki orðinn eins árs,
skreið alltaf upp í faðm þinn á
sjúkrahúsinu með bros á vör og lagði
höfuð sitt á bringuna þína. Fyrir mér
var það merki um þína sterku út-
geislun og ómetanlegt að Daníel hafi
fengið að eyða stundum með þér
þrátt fyrir 85 ára aldursmun.
Að lokum vil ég nefna hvað þú
varst innilega ánægð og þakklát fyr-
ir allan þá aðhlynningu, stuðning og
hlýju frá konunum á líknardeild
Landakotsspítala. Mér leið betur að
vita af þér í svona góðum höndum
síðustu tvö æviár þín og þrátt fyrir
tíðar heimsóknir allra afkomenda,
sem eru komnir á fimmta tuginn, þá
var gott að vita af svona yndislegri
hjálp. Hún er ekki sjálfgefin. Mínar
mestu þakkir til þeirra og ég veit ég
ber líka kveðju þína.
Ég veit af þér hjá mér, elsku
amma. Megir þú hvíla í friði í hönd-
um guðs og engla.
Að eilífu þín,
Kristín.
VILBORG
ÓLAFSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
MAGNÚS GUNNLAUGSSON
íþróttakennari,
Vogatungu 28,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi að
kvöldi fimmtudagsins 3. ágúst.
G. Ríkey Einarsdóttir,
Kristjana Ríkey Magnúsdóttir, Sigurgeir Höskuldsson,
Guðbjörg Magnúsdóttir, Pétur Yngvi Yamagata,
Halla Magnúsdóttir, Hlífar S. Rúnarsson,
Selma Líf, Erna Mist, Kári Steinn, Hildur,
Ríkey, Katla og Magnús Máni.
Faðir okkar,
HREINN H. NIELSEN,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 1. ágúst.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 10. ágúst kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Garðar Hreinsson,
Ellert Hreinsson,
Karl Hreinsson.
Við burtför þína er
sorgin sár
af söknuði hjörtun
blæða.
DÓRA
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Dóra Sigurjóns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði hinn 1.
október 1956. Hún
lést á heimili sínu á
Einivöllum 7 í Hafn-
arfirði hinn 19. júlí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 26. júlí.
En horft skal í gegnum
tregatár
í tilbeiðslu á Drottin
hæða,
og fela honum um ævi ár
undina dýpstu að græða.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Hvíl þú í friði.
Ástvinum Dóru
sendum við samúðar-
kveðjur.
Úlfar,
Guðfinna og
synir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is – smella
á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn Minning-
argreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Minningargreinar