Morgunblaðið - 08.08.2006, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 8. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
✝ Jóhann MagnúsGuðmundsson
vélvirki fæddist á
Suðureyri við Súg-
andafjörð 8. apríl
1924. Hann andaðist
á Líknardeild
Landakotsspítala 30.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Kristján
Guðnason sjómaður
frá Suðureyri, f.
19.12. 1897, d. 4.8.
1973, og kona hans
Elín Magnúsdóttir, f.
19.3. 1889, d. 22.8. 1970. Þau
bjuggu á Suðureyri við Súganda-
fjörð allan sinn búskap. Jóhann átti
níu systkini. Þau eru: Kristín, Guðni
og Fanney eru látin, eftirlifandi eru
Þorvarður Stefán, Guðrún Guðríð-
ur, Kristrún, Guðmunda, Kristjana
Helga og Jakobína Jóhanna.
Jóhann tók vélstjórapróf á Þing-
eyri 1942, meistarapróf 1949 og
lauk sveinsprófi í vélvirkjun frá
Iðnskólanum í Reykjavík 1956.
Gjösund; Geir Magnús; Björg Elísa-
bet, maki Martin Hermannsen; Jó-
hanna Kristín, búsett í Noregi. 2)
Elín Guðmunda, myndlistamaður
og kennari, f. 6.3. 1954, maki Gylfi
Björgvinsson. Dóttir Elínar er Guð-
rún Björg Brynjólfsdóttir, maki
Sigurður Kolbeinsson, og eiga þau
eina dóttur, Díönu Sól, og eru þau
búsett í Danmörku. Stjúpbörn El-
ínar eru Sigurbjörg Lilja, María Bó-
el og Sigmundur Hjörvar. 3) Inga
blómaskreytir, f. 8.7. 1956, maki
Hendricus E. Bjarnason, og eiga
þau fjögur börn. Þau eru: Daði,
maki Ása Ingólfsdóttir, og eiga þau
eina dóttur, Diljá, búsett í Kópa-
vogi; Rita Björg, maki Jeroen Berg-
mann; Finnur; og Sara, búsett í Hol-
landi. 4) Magnús Jóhann,
húsasmíðameistari, f. 14.4. 1959,
maki Inga Birna Davíðsdóttir, og
eiga þau þrjú börn, Hannes og El-
ínu, búsett í Noregi; og Maríu og á
hún eina dóttur, Kolbrúnu Kemala,
búsett í Kópavogi. Fyrir átti Magn-
ús eina dóttur Nínu Björgu og maki
hennar er Pálmi Másson og eiga
þau eina dóttur Vigdísi, búsett í
Hafnafirði.
Útför Jóhanns verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Hann var vélstjóri
hjá ýmsum aðilum
m.a. Einari Steinþórs-
syni, Björgvini
Bjarnasyni, Rafveitu
Ísafjarðar, Bæjarút-
gerð Reykjavíkur,
Gísla Árna RE 375 og
á farþegaskipi frá
Fredrikstad í Noregi.
Hann var síðan vél-
virki í Vélsmiðjunni
Héðni og lét af störf-
um fyrir aldursakir
1994.
Hinn 24. desember
1949 kvæntist Jóhann Björgu Sig-
urðardóttur, f. 14.2. 1930. Foreldr-
ar hennar voru Sigurður Kristjáns-
son húsgagnasmíðameistari og
listmálari, f. 14.2. 1897, d. 28.11.
2001, frá Miðhúsum í Garði, og
Kristjana Bjarnadóttir f. 3.9. 1910,
frá Hraunsmúla í Staðarsveit. Börn
Jóhanns og Bjargar eru: 1) Krist-
jana, hjúkrunarfræðingur og kenn-
ari, f. 8.12. 1950, hún á fjögur börn,
Jóhann Bernhard, maki Chatrin
Það koma upp í huga mér ljóð-
línur sem ég lærði. Mér hefur allt-
af fundist að pabbi hafi lifað eftir
þeim. Þessi texti, sem ég rifja hér
upp og þýði lauslega úr norsku er
eftir A. Vassbotn:
Að lifa það er að elska
það besta sem sál þín sér.
Að lifa það er að vinna
af alúð og eflast hér.
Að lifa það er að finna
það stærsta í lífinu.
Að lifa það er að vinna
að sannleika á sinni ferð.
Að lifa það er að leggja
allt óréttlæti og lygi í gröf.
Að lifa það er eins og hafið
sem speglast Guðs himni í.
Pabbi var elskulegur, vinnusam-
ur, réttlátur, bindindismaður. Hon-
um þótti gaman að tefla dansa,
spila, veiða, ferðast og synda.
Hann fæddist veikburða og var
strax skírður. Síðan hefur trúin
verið honum styrkur í gegn um
margar lífsraunir. Eins og þegar
hann tíndist og villtist í þokunni,
lítill strákur í sveit. Seinna þegar
bandamenn skutu á fiskibátinn
sem hann var á við Ísafjarðardjúp
og hoppaði út af annarri hæð í
brennandi húsinu þar sem hann
bjó á Ísafirði. Eða þegar hann
barðist við eldinn á ólgandi hafi úti
sem vélstjóri í litlu vélarkompunni.
Líka þegar árin brotnaði á bátn-
um hans á Þingvallavatni og vind-
inn lagði frá landi. Með honum
voru þá maðurinn minn og synir
okkar tveir. Þá báðu þeir, og þeim
var bjargað af einstöku snarræði
Garðars og Magnúsar.
Pabbi ræktaði kartöflur alla tíð,
mest meðan við krakkarnir vorum
lítil og við fórum oftast öll fjöl-
skyldan með. Fyrst á milli Suð-
urgötu og Norræna hússins, svo
fyrir ofan Ártúnsbrekku í nokkur
ár, uppi í Skammadal og seinast í
sumarbústaðarlandinu á Þingvöll-
um. Hann krossaði yfir hverja
kartöflu sem hann lagði niður og
fékk ríkulega uppskeru. Allavega
til að gefa með sér vinum og ætt-
ingjum sem þóttu þær langbestar.
Sjálfur valdi hann sér litlu kart-
öflurnar fyrir okkur enda voru þær
góðar. Þeir sem ekki vildu borða
hýðið urðu svo frábærir að skræla.
Berjaferðirnar okkar út um
landið voru dásamlegar. Einu sinni
voru berjaföturnar næstum því
eins stórar og litli bróðir. Pabbi fór
yfir holt og hæðir, ég fór stutt og
passaði litla bróður, hin voru hing-
að og þangað. Svo þegar öllu var
safnað saman voru fleiri olíufötur
fullar af krækiberjum, sem þau
gerðu saft úr og allt varð blátt.
Ferðirnar á Snæfellsnes undir
jökul voru sérstakar. Þær enduðu
með baði í Lýsuhólslaug sem er
einstök heilsulind með kraftinum
frá Snæfellsjökli í ofanálag. Þá
sváfum við líka í tjaldi í Búða-
hrauni og fengum pylsur. Stundum
vorum við hjá frænku og fjölskyldu
á Sandi. Stundum fyrir norðan eða
vestan hjá ættingjum þar.
Það var ósjaldan verið að vinna
mikinn og góðan mat í eldhúsinu
heima, eins og slátur sem unnið
var frá grunni. Hvalrengi þegar
það fékkst og síld og þetta var
súrsað og saltað. Þetta var hans
uppáhald með hafragrautnum á
kvöldin. Pabbi sagði að þetta væri
hollt og við yrðum hraust og falleg
og viti menn hver varð ekki feg-
urðardrottning 68 önnur en
frænka okkar frá Sandi sem var í
kennaraskólanum og borðaði með
okkur kvöldmat einn vetur.
Pabbi hjólaði á Möve reiðhjóli í
vinnuna áður en hann keypti bíl.
Hann vann í Héðni í 40 ár.
Það var dágóður spotti frá
blokkinni í Hjarðarhaga. Samt
kom hann heim í hádegismat, en
þá var hann búinn að vera þar frá
kl. 4, 5 eða 6 um morguninn, allt
eftir því hversu kalt var úti, því
hann byrjaði á að kynda upp áður
en hinir kæmu. Hann var vélvirki
og stoltur af að vera Héðins mað-
ur. Á vegum þeirra voru haldin
jólaböll og þá bauð pabbi frænk-
unum og frændunum sem gátu
komið með börnin sín, með okkur á
ógleymanleg jólaböll.
Hann hjálpaði mér með reikn-
ingsdæmin ef ég átti í erfiðleikum,
þó hann kæmi oft seint heim en þá
bara var ég þolinmóð og beið. Á
föstudögum kom hann oftast heim
um kvöldmat og þá með kassa aft-
an á reiðhjólinu sem hann hafði
verslað í hjá „Búbót“ í Héðni, og
þá var handagangur í öskjunni því
við krakkarnir leituðum að Siríus
súkkulaði, og það skrjáfaði í bréf-
inu. Svo fengum við krakkarnir út-
borgað úr umslaginu og mamma
fékk matarpeninga. Pabbi var eig-
inlega óvenjulega hress eftir lang-
an vinnudag. Hann kvartaði aldrei
en fékk kvef einu sinni á ári. Hann
var ekki mikið fyrir lestur en
hlustaði alltaf á útvarpið og talaði
við fólk, var félagsvera og lærði
norskuna með því að æfa sig.
Hann var farin að tala hana svo vel
að Norðmennirnir sögðu með
undrun „jasaa“ íslenskan er bara
ekkert ólík norskunni. Tvö sumur
var hann vélstjóri á Hvaler ferj-
unni í afleysingum. Síðan var sá
bátur friðaður, enda einn af þess-
um afargömlu, sem pabbi gat gert
við vélina í, aftur og aftur enda
vanur vélvirki. Skemmtilegur tími
það, hér hjá fjölskyldunni minni.
Pabbi var svo góður, glaður og
hjálplegur alla tíð, með mömmu
sér við hlið. Og eftir að veikindin
fóru að herja á hann fyrir rúmum
tveimur árum, var hún honum
sannkölluð hjúkrunarkona nótt
sem dag alla daga með elsku sinni
og umhyggju.
Guð blessi þig, elsku mamma, og
minningu þína, elsku pabbi minn.
Kristjana Jóhannsdóttir.
Með kveðju frá fjölskyldunni í
Noregi
Kristjana Jóhannsdóttir.
Minn ástkæri faðir hefur nú
fengið hvíldina eftir löng veikindi.
Á slíkri stund leita minningar á
hugann. Efst er mér þó í huga
þakklæti fyrir frábært föðurhlut-
verk.
Nú kveðjustund er komin, elsku pabbi
minn.
Á kinnum mínum glitra tár er strýk ég
vanga þinn
því minningarnar streyma frá löngu
liðnum árum
er litla stúlku leiddir þú framhjá lífsins
bárum.
Í huga mér og hjarta ég ávallt dái þig
þó höndin þín sé kólnuð sem áður leiddi
mig.
Ég bið að vel þér líði á Drottins dýrðar
slóð.
Djúpa þökk ég sendi þér frá minni
hjartaglóð.
(Gylfi Björgvinsson)
Elín G. og fjölskylda.
Fyrir nokkrum vikum heyrði ég
síðast í Jóhanni, eða Jóa eins og
hann var oftast kallaður, og heyrði
ég vel á honum að hann vissi hvert
stefndi. Við kynntumst fyrir 32 ár-
um þegar ég, þá nemandi í Versló,
var að gera hosur mínar grænar
fyrir dóttur hans Elínu. Ekki lán-
aðist samband okkar en við eign-
uðumst þó dótturina Guðrúnu
Björgu sem nú syrgir afa sinn.
Jói var alltaf hreinn og beinn.
Kom til dyranna eins og hann var
klæddur. Alþýðuflokksmaður í húð
og hár. Óréttlæti hugnaðist honum
ekki. Hann skildi ekki þann launa-
mun sem var manna á milli, hvað
þá græðgina, sem nú tíðkast í of-
urlaunum. Jói taldi ekki eftir sér
að stunda sína vinnu í 80 tíma á
viku ef því var að skipta. Ef ein-
hver þurfti smá aðstoð þá var því
bætt við vinnuvikuna. Aldrei
heyrði ég hann nota orðin þreyttur
eða slappur eins og nú heyrist svo
oft.
Jói ræktaði sínar kartöflur og
hafði sérstakar geymslur fyrir þær
á Hjarðarhaganum. Það var alltaf
sérstök tilfinning að borða með
Jóa og Björgu. Allt vel útilátið.
Slátur og hafragrautur var hans
uppáhald og læri í ofni. Hann kom
sér upp þaki yfir höfuðið á þeim
tímum þegar 90% lán voru ekki til.
Var stoltur af sínu fólki og alltaf til
staðar ef aðstoðar var þörf.
Jói stundaði sund af miklu kappi
í Vesturbæjarlauginni og fór tvisv-
ar á dag á tímabili. Fékk skömm í
hattinn frá vinnuveitendum fyrir
vikið. Það var fyrir tíma Glitn-
ishlaupa og íþrótta fyrir alla.
Þingvellir áttu stóran sess í hans
stóra hjarta. Og fiskinn var hann
með afbrigðum. Vildi helst stóra
urriða. Vissi alltaf hvar þeir földu
sig þeir stóru.
Síðustu árin fóru Jói og Björg
margar góðar ferðir til Kanaríeyja
og Noregs. Þar stundaði Jói sólböð
af kappi og kom endurnærður til
baka.
Ég sendi öllum aðstandendum
hans samúðarkveðjur.
Brynjólfur Guðjónsson,
Guangzhou í Kína.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Elsku tengdapabbi, með þessum
orðum kveð ég þig.
Inga Birna Davíðsdóttir.
Elsku afi minn, það eru svo
margar fallegar minningar sem við
höfum átt saman. Í barnæsku var
ég mikið hjá ömmu og afa. Ég man
eftir öllum sundferðum okkar. Við
fórum alltaf í sund um leið og þú
varst búinn í vinnunni. Þá komstu
heim og náðir í okkur á rauða fal-
lega bílnum þínum sem var ávallt
vel bónaður. Við fórum annað
hvort í Seltjarnarnes- eða Vest-
urbæjarlaugina. Ég man svo vel
eftir þessum sundferðum og hvað
þú þekktir marga í sundinu enda
varstu alltaf mjög félagslyndur, þú
syntir alltaf 500m í lauginni og ég
og amma með þér. Ég varð mjög
fljótt flugsynd því að þú varst svo
góður að fara með mig í sund og
kenna mér að meta góða sundferð
sem ég nýt í dag. Ég á svo margar
góðar minningar frá þessum ferð-
um.
Aldrei mun ég gleyma hve nota-
legt það var að fá að gista hjá ykk-
ur ömmu á Hjarðarhaga. Það var
alveg sama hvað mikið var að gera
hjá þér, alltaf áttir þú til tíma fyrir
mig. Þú varst alltaf svo góður við
mig þegar ég svaf hjá ykkur, þú
sýndir mér alltaf kærleik og góð-
vild.
Í þau 25 ár sem ég hef lifað hef
ég nánast alltaf verið á aðfanga-
dagskvöld og jóladag heima hjá
ömmu og afa. Við fórum alltaf í
Neskirkju í messu á aðfangadag og
svo komum við heim og borðuðum
hangikjöt með beini og svo opn-
uðum við pakkana. Þú varst alltaf
svo kærleiksríkur og mér leið allt-
af svo vel á jólunum með þér. Það
var alltaf þessi fallega festa sem
þú hafðir alla tíð í kringum þig
sem mér þótti svo vænt um og met
enn þann dag í dag svo mikils. Þar
sáðir þú fræjum sem lifa með mér
alla tíð. Ég á eftir að sakna þess að
þú verðir ekki með okkur næstu
jól.
Það var alltaf jafnnotalegt að
koma heim á Hjarðarhagann, fólk
var alltaf velkomið. Allaf áttir þú
eitthvað gott með kaffinu, það
klikkaði aldrei enda gerðir þú góð-
ar kökur og brauð. Þú varst svo
myndarlegur að baka og þú varst
alltaf að prófa nýjar uppskriftir og
ég fékk að smakka. Enda varstu
kokkur á Hesser í gamla daga og
notaðir óspart þann frasa.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig. Þú
sást ætíð björtu hliðarnar á öllum
málum og vildir þínu samferðafólki
vel. Þú spurðir og hlustaðir, sýndir
mér áhuga og virðingu sem per-
sónu, sama hvort ég var 12 eða 25
ára. Þú varst alltaf fullur áhuga á
því sem ég var að gera og spurðir
mig spjörunum úr og gafst mér
ráðleggingar og hvattir mig áfram.
Þú varst ekki feiminn við að segja
hversu stoltur þú varst af mér. Þú
sagðir það oft við mig og mér þótti
svo vænt um það. Eftir stendur
falleg og björt minning um heil-
steyptan mann sem gaf mikið af
sér. Minning um góðan mann sem
mun lifa með okkur öllum.
Á kveðjustund er ég þakklát fyr-
ir allar samverustundirnar með
afa. Þær hafa gefið mér heilbrigt
lífsviðhorf og verið mér skóli sem
ég hef oft leitað í. Þú varst alltaf
svo reglusamur, drakkst aldrei eða
reyktir. Svo fórstu í sund allavega
einu sinni á dag. Þú passaðir vel
upp á heilsuna og að borða ekki of
mikið og stundaðir líkamsrækt.
Garðurinn umhverfis sumarbú-
staðinn á Þingvöllum var afa yndi
og tómstundagaman. Þessi garður
var annálaður fyrir fegurð enda
fékk afi allt til að vaxa og dafna.
Þú varst alltaf að fara með græð-
linga til Þingvalla og setja þá nið-
ur. Svalirnar þínar á Hjarðarhaga
voru fullar af blómum og trjám
sem þú varst að hugsa um áður en
þú fórst með þá austur.
Ég vil þakka þér, afi, fyrir það
veganesti sem þú hefur fært mér í
gegnum árin. Með söknuði kveðj-
um við þig í hinsta sinn. Minningu
þína munum við halda í heiðri um
ókomin ár, elsku afi. Takk fyrir öll
árin sem við fengum að hafa þig.
Þitt afabarn
Guðrún Björg Brynjólfsdóttir.
Það er svo óraunverulegt að
sitja hérna núna og skrifa minn-
ingargrein. Alls konar góðar minn-
ingar rifjast upp fyrir okkur og við
varla trúum því að þær verði ekki
fleiri. Þú barðist hetjulega, það eitt
er víst. En það er víst þannig að
þegar kallið okkar kemur, verðum
við öll að lúta því. Þú varst góð
fyrirmynd og árin sem við áttum
saman voru yndisleg. Það er svo
skrýtið að vera núna á Þingvöllum.
Allar myndirnar af þér og ykkur
ömmu uppi á vegg og peysan þín
hangir enn þá á herðatré í her-
berginu ykkar ömmu. Okkur finnst
eins og hún sé að bíða eftir að þú
gangir inn, farir í hana, klórir þér í
hausnum og spyrjir af hverju allir
séu svona hissa. En það gerist víst
ekki. Það er erfitt, en við getum
ekki annað en verið sátt því þú
hefur loksins fengið frið og skilur
eftir þig svo margar fallegar minn-
ingar. Okkur fannst orð prestsins í
gær svo falleg. Hann sagði okkur
að fara út í sumarið með bros á
vör, full af fallegum minningum
um þig, og lifa lífi okkar þannig að
við komum til með að fá eins fal-
lega athöfn og mætingu frá fólki
sem við elskum og elskar okkur,
þegar okkar kall kemur.
Elsku afi, þetta var svo fallegur
hópur í gær heima hjá ömmu. Við
gátum grátið saman, hlegið saman
og skipst á minningum. Það er
ljúft að vera hluti af fjölskyldu sem
stendur saman í gegnum allt. Hún
væri ekki til nema fyrir þig og
ömmu. Það var svolítið skrýtið að
þú sætir ekki í stólnum þínum eins
og vanalega, en gaman var að sjá
barnabarnabörnin fjögur sitja þar
fyrir þína hönd.
Elsku afi, við elskum þig og
gleymum þér aldrei og vonum að
það fari vel um þig núna á góðum
stað, þar sem allir eru heilbrigðir
og öllum líður vel.
Elsku amma, þú hefur staðið þig
eins og sönn hetja. Við tökum þig
til fyrirmyndar í öllu því sem þú
gerir. Við biðjum Guð og englana
hans um að passa þig, og láta þér
líða vel. Þú átt það skilið.
María, Hannes, Elín og
Nína Björg.
JÓHANN MAGNÚS
GUÐMUNDSSON