Morgunblaðið - 08.08.2006, Blaðsíða 35

Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birtist
valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, fæddist,
hvar og hvenær hann lést, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningar-
greinar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. ÁGÚST 2006 35
MINNINGAR
✝ Elín Rósa Guð-björnsdóttir
fæddist á Gauts-
hamri í Kaldrana-
neshreppi í
Strandasýslu 16.
september 1918.
Hún lést á Landspít-
alanum 24. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
björn Bjarnason
bóndi, f. 26. septem-
ber 1880, d. 25.
október 1952, og
Katrín Kristín Guð-
mundsdóttir ljósmóðir, f. 19. októ-
ber 1885, d. 20. janúar 1967. Elín
steinn Gunnar, f. 28. september
1925, d. 17. febrúar 1997, Mar-
grét, f. 30. apríl 1928, Torfi, f. 29.
október 1929, d. 6. júní 2004. Elín
átti eina hálfsystur, sammæðra,
Svanfríði Jónsdóttur, f. 16. sept-
ember 1901, d. 25. júlí 1902, og
eina hálfsystur samfeðra, Sigríði
Svövu Ingimundardóttur, f. 4. maí
1923.
Elín var ógift og barnlaus. Eftir
að hafa dvalið meira og minna á
Vífilsstöðum og Reykjalundi frá
28 ára aldri vegna berklaveiki
fluttist hún til Önnu systur sinnar
og bjuggu þær saman upp frá því.
Frá árinu 1958 bjuggu þær í
Hólmgarði í Reykjavík en fluttu
árið 1963 á Grettisgötu 32. Í des-
ember 1999 fluttu þær systur síð-
an á Norðurbrún 1 og hafa búið
þar síðan. Elín vann við ýmis
verkakvennastörf um ævina.
Útför Elínar var gerð í kyrrþey.
átti tíu alsystkini.
Þau eru: Gunnar
Magnús, f. 8. maí
1910, d. 10. júlí 1924,
Sigríður Guðmund-
ína, f. 18. júlí 1911, d.
28. október 1988,
Bjarni Kristófer, f.
16. júní 1913, d. 25.
ágúst 1988, Anna
Mikaelína, f. 20. júní
1915, Kristbjörg
Rósalía, f. 1. desem-
ber 1916, d. 10. júní
2002, Arngrímur, f.
19. ágúst 1920, d. 6.
október 1983, Guðrún, f. 11. októ-
ber 1922, d. 17. janúar 2000, Þor-
Æviveginn reynir maður að ferðast
með góðu fólki og af og til eignast
maður ferðafélaga sem ber af. Ella
frænka var þess háttar manneskja.
Sumar bestu minningar mínar úr
æsku eru af heimsóknum til þeirra
systra Ellu og Önnu á Grettó. Þar var
ævinlega fólk í heimsókn og kannski
ekki skrýtið, þangað var alltaf gaman
að koma.
Eitt það skemmtilegasta sem Ella
gerði var að rifja upp góðar minning-
ar sem hún átti með öðrum. Hún
gerði það óspart og ég held að það
hafi verið ein af ástæðunum fyrir því
hversu gaman var að hitta hana. Mað-
ur kvaddi alltaf á Grettisgötunni með
fleiri góðar minningar en maður hafði
komið með.
Ég man göngutúra í snjónum þeg-
ar leikskólinn féll niður. Ég man leik-
ina í ævintýralandinu í sumarbú-
staðnum við Rauðhóla. Ég man eftir
heimsóknunum á Grettisgötuna á
hverjum laugardegi að helgarinn-
kaupunum loknum og ég þykist muna
eftir að hafa staðið uppi á stól og
sungið í áramótaveislu sem ég var þó
allt of ungur til að geta munað.
Svo var það hitt sem ekki var rætt
sérstaklega en stendur upp úr þegar
litið er til baka, hvernig fólkið á Grett-
isgötunni hjálpaði systkinabörnum
sínum að stíga fyrstu skrefin í borg-
arlífinu. Líklega hefur það verið
mesta happ minnar fjölskyldu að
flytja í næstu íbúð við Ellu, Önnu og
Dadda. Eitthvað sem maður leiðir
ekki hugann að fyrr en á tímamótum
sem þessum.
Ella sagði gjarnan að hún ætti
bestu fjölskyldu í heimi. Ég veit ekki
hvort það er satt en ég hef séð það í
gegnum árin að hún átti að minnsta
kosti fjölskyldu sem þótti afskaplega
vænt um hana. Við munum geyma
minninguna á sama hátt og Ella gerði
svo gjarnan; með því að ræða saman
og rifja upp við sem flest tækifæri
hvers konar perlu við áttum.
Ósköp var gott að ganga með þér
meðan við áttum samleið, Ella mín.
Þorsteinn Yngvi og fjölskylda.
Það er komið að kveðjustund, Ella
frænka hefur kvatt þennan heim. Við
systurnar urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast þeim Ellu og
Önnu ansi vel; fyrst þegar afi og
amma bjuggu við hliðina á þeim á
Grettisgötunni og svo síðar þegar við
fluttum í íbúð afa og ömmu á háskóla-
árum okkar.
Það var alltaf gaman að fara yfir til
þeirra og spjalla en það gerðum við
iðulega. Ella frænka settist gjarnan
niður með okkur – þ.e. eftir að hafa
hitað handa okkur te og náð í kleinur
eða Elluköku (þessi brúna með flór-
sykurskreminu á milli!) inn í búr – og
svo var rætt um heima og geima. Hún
fylgdist alltaf vel með því sem var um
að vera í skólanum hjá okkur og
hvernig gekk, henni stóð ekki á sama
og það fann maður svo vel. En þetta
átti ekki bara við um okkur. Ella
fylgdist vel með málum allra í ættinni
enda hitti maður ósjaldan einhverja
ættingja í eldhúsinu hjá þeim systr-
um, það var bara einfaldlega þannig
að fólk kom við á Grettisgötunni ætti
það leið niður í bæ.
Ella var með eindæmum bóngóð og
það var fátt sem hún gat ekki reddað.
Það skipti ekki máli hvort málið sner-
ist um að greiða á manni hárið fyrir
árshátíð, smyrja snittur í veislu, gefa
ráð varðandi fatnað eða saumaskap,
gefa svöngum að borða eða sannfæra
mann um að prófið sem var fram und-
an yrði auðvelt eftir kakóbolla. Svona
mætti lengi telja og hafði Ella ein-
stakan hæfileika til að senda okkur og
alla aðra frá sér með þá tilfinningu að
allt myndi nú ganga vel, að lífið væri
til þess að njóta þess.
Við systurnar erum þakklátar fyrir
að hafa átt hana Ellu frænku að, hún
kenndi okkur margt og eitt er víst: að
heimurinn væri betri ef til væru fleiri
Ellu-frænkur til að leiðbeina unga
fólkinu á sinn hægláta hátt.
Arna, Anna og Sigríður.
Minningarnar streymdu fram þeg-
ar við fengum þær fréttir að þú værir
farin frá okkur, elsku Ella frænka.
Minningar um opinn faðm sem við
mættum ávallt á heimili ykkar Önnu
systur þinnar á Grettisgötunni, sem
stóð okkur öllum opið. Við nutum þess
að doka við og fá góðan kaffibolla og
meðlæti og spjalla um daginn og veg-
inn enda var Grettisgatan félags-
heimili stórfjölskyldunnar og oft glatt
á hjalla. Mörg okkar bjuggu hjá ykk-
ur um tíma, á meðan á námi stóð eða
við aðrar aðstæður. Sumir komu og
fengu gistingu í stuttum bæjarferðum
og aðrir voru tíðir matargestir. En öll
nutum við góðmennsku ykkar að einu
eða öðru leyti. Þú hafðir stórt hjarta,
varst ávallt tilbúin að aðstoða okkur
ef eitthvað bjátaði á og fyrst á staðinn
þegar veikindi hrjáðu einhvern. Þú
skipulagðir vaktir og stýrðir aðgerð-
um á erfiðum tímum. Við áttum ætt-
arhöfðingja í ykkur systrum, sanna
leiðtoga stórfjölskyldunnar sem
ávallt stóðu vaktina. Síðustu mánuði
var farið að draga verulega af þér og
þú fórst ekki leynt með það að þú vild-
ir hvíldina góðu sem þú hefur fengið
nú.
Elsku Ella frænka, það er skammt
stórra högga á milli í fjölskyldunni,
því daginn eftir að okkar elskaði faðir
Þórður fór svo óvænt og snöggt
kvaddir þú. Við systkinin kveðjum þig
með söknuði um leið og við minnumst
þín með bros á vör, hlýju í hjarta og
innilegu þakklæti.
Elsku Anna og aðrir ættingjar, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Bára Þórðardóttir, Gunnar
Þórðarson, Guðbjörg Þórð-
ardóttir, Valtýr Þórðarson,
Guðbirna Þórðardóttir,
Þórdís Þórðardóttir og
fjölskyldur.
Sveitapiltur frá Hólmavík fer í
fyrsta skipti til Reykjavíkur. Ungur
stúdent að byrja háskólanám, þarf
íverustað. Ungur maður að stofna
heimili, leiguíbúð útveguð. Fjölskyld-
an að flytja frá útlöndum, nýja íbúðin
ekki laus. Börnin veik, vantar pössun.
Listinn er lengri en svörin alltaf eins.
Ella og Anna hlaupa undir bagga.
Þann reikning verður aldrei mögulegt
að jafna enda aldrei ætlast til þess.
Ekki er hægt að tala um Ellu án þess
að jafnframt minnast á Önnu systur
hennar. Þær systur bjuggu lengstum
á Grettisgötu 32 í Reykjavík og hluta
af þeim tíma bjó þar líka Bjarni bróðir
þeirra. Þau systkinin sjálf barnlaus
en heimili þeirra þó sjaldnast barn-
laust. Alltaf einhver í heimsókn. Þetta
minnti um margt á heimili þeirra á
Hólmavík. Guðbjörnshúsið stóð í
Norðurfjörunni. Ferðafólk að norðan
kom yfir fjörðinn og lenti þar. Frænd-
fólk og vinir úr Kaldrananeshreppi og
Árneshreppi voru aufúsugestir. Við
svona aðstæður kynnist fólk og sterk
vinátta skapast. Systkinabörn Ellu og
Önnu áttu alltaf innhlaup á Grettis-
götunni. Sama gilti um börnin okkar.
Þar var sjálfsagður viðkomustaður ef
leiðin lá í bæinn. Börnin þreytt á
búðarápinu: Hvenær förum við á
Grettisgötuna? Þar biðu alltaf réttu
veitingarnar sem þó breyttust í tím-
anna rás, kandís og rúsínur og síðustu
árin kartöfluskrúfur og appelsín.
Ekki var ævi Ellu ætíð dans á rósum.
Hún háði baráttu við berkla sem aldr-
ei virtust læknast að fullu. Hún barð-
ist við beinþynningu með óteljandi
samfallsbrotum og þjáningum. Ella
hélt þó reisn sinni og atorku ótrúlega
vel. Ferðalög með vinkonum sínum,
innanlands og utan, veittu henni
mikla ánægju. Ellu var það mikil raun
síðustu æviárin þegar máli og hugsun
fór að hraka. Henni þótti skelfilegt að
lifa eins og hún var orðin. Nú er feng-
in líkn og lausn en við sitjum eftir með
söknuðinn. Í söknuðinum er þó falin
gleði því minningar um góða frænku
lifa ávallt með okkur.
Elsku Anna mín, enginn getur
komið í stað Ellu en þú átt þó ættingja
sem munu líta til þín og aðstoða eftir
þörfum.
Aðalbjörn Þorsteinsson
og fjölskylda.
Elsku Ella, nú ertu búin að fá lang-
þráða hvíld. Þú hefur verið mér stoð
og vinkona í mörg ár. Þó að 40 ár hafi
verið á milli okkar gátum við ferðast
með Strandamönnum um allt Ísland
og skemmt okkur vel. Þú fyrirgefur
frænku þinni eigingirnina um veru
þína hérna, en ég vildi hafa þig sem
lengst hér hjá mér. Það var alltaf svo
gott að koma á Grettisgötuna og svo
seinna á Norðurbrúnina til ykkar
systra.
Nú samvist þinni ég sviptur er,
ég sé þig aldrei meir.
Ástvinirnir, sem ann ég hér,
svo allir fara þeir.
Ég felli tár, en hví ég græt?
Því heimskingi ég er.
þín minning hún er sæl og sæt,
og sömu leið ég fer.
Já sömu leið. En hvert fer þú?
Þig hylja sé ég gröf.
Þar mun ég eitt sinn eiga bú
of ævi svifinn höf.
En er þín sála sigri kætt
og sæla búin þér?
Ég veit það ekki, sofðu sætt
en sömu leið ég fer.
(Höf. ók.)
Missir okkar allra er mikill.
Kveðja.
Birna Katrín Þorsteinsdóttir.
ELÍN RÓSA
GUÐBJÖRNSDÓTTIR
Mikið óskaplega get-
ur lífið breyst á
skömmum tíma. Birkir
Hafberg Jónsson,
æskuvinur minn og fé-
lagi, lést í sviplegu bif-
hjólaslysi sunnudaginn 23. júlí. Sökn-
uðurinn og sársaukinn sem heltekur
mann við fráfall slíks vinar er ólýs-
anlegur og í raun finnst mér eins og
tíminn hafi staðið í stað síðan ég fékk
þessar skelfilegu fréttir.
Ég og Birkir ólumst upp í Litla-
gerðinu á Hvolsvelli og voru aðeins
þrjú hús á milli okkar og samgang-
urinn því mikill. Við vorum jafnaldrar
og vinaböndin urðu fljótlega sterk.
Oftast vorum við þrír í hópnum, ég,
Birkir og Halldór Magnússon. Hefur
þessi vinakjarni haldist alla tíð síðan
og þess vegna er sorgin eins sár og
raun ber vitni. Strákapörin urðu fjöl-
mörg og oft voru höfuðstöðvar hóps-
ins í bílskúrnum í Litlagerði 10.
Framtakssemin einkenndi gjörðir
þessa vinahóps og eru mörg dæmi
sem maður man eftir, t.d. þegar
brotna borðtennisborðinu var rúllað
úr félagsmiðstöðinni og heim í skúr,
BIRKIR
HAFBERG JÓNSSON
✝ Birkir HafbergJónsson fæddist
í Keflavík 9. apríl
1980. Hann lést í
vélhjólaslysi hinn
23. júlí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Háteigs-
kirkju 2. ágúst.
límt saman og gert sem
nýtt, tveimur vespum
skeytt saman í eina en
ekkert pláss fyrir púst-
rör og truflaði þessi
ófögnuður sjónvarps-
útsendingar í þorpinu í
nokkra daga áður en
upp komst.
Vinaböndin styrkt-
ust eftir því sem árin
liðu og það er ansi fátt
sem við félagarnir gát-
um ekki trúað hver
öðrum fyrir. Birkir var
sannur vinur vina
sinna, óskaplega hreinskilinn og voru
okkar samskipti alla tíð þannig að við
gátum sagt hluti hver við annan sem
enginn annar hefði komist upp með að
segja.
Það er svo ótalmargt sem hægt er
að segja og skrifa gott um Birki vin
minn en stundum svo óskaplega erfitt
að koma hlutunum frá sér því á þessu
átti maður ekki von. Birkir var lífs-
glaður strákur og framkvæmdaglað-
ur með afbrigðum, hann framkvæmdi
oft það sem maður lét sig dreyma um.
Það er alveg fáránlegt að hugsa til
þess að maður fái aldrei að heyra hlát-
ursrokurnar hans aftur. Ég hef mikið
hugsað um þig síðustu daga, kæri vin-
ur, og þér mun ég aldrei gleyma.
Þinn vinur
Ómar Eyþórsson.
Elsku Birkir. Okkur tekur það
ofsalega sárt að þurfa að kveðja þig á
þennan hátt. Þótt þú hafir reynt ým-
islegt í gegnum árin áttirðu samt eftir
að upplifa svo margt í lífinu.
Þú varst góður vinur og félagi og
þótt við höfum ekki hist oft síðustu ár-
in þá vorum við alltaf í símasambandi.
Núna sjáum við eftir því hversu sjald-
an við hittumst eftir að við urðum
„fullorðin“.
Þú varst hörku töffari og með stórt
skap. Þú varst líka hjartahlýr og glað-
lyndur.
Hlátri þínum munum við aldrei
gleyma því hann var alveg einstakur.
Við eigum milljón skemmtilegar
minningar til að hugga okkur við á
þessum erfiðu tímum og fyrir það er-
um við þakklát.
Við samhryggjumst ykkur inni-
lega, Jón, Agnes, Gunnar, Sólrún og
aðrir aðstandendur. Við vonum að þið
getið fundið huggun hvert hjá öðru og
í minningum um frábæran dreng.
Magnús Gunnar Helgason og
Sigrún Lóa Svansdóttir.
Elsku Birkir, það er ólýsanlega
sárt að þurfa kveðja þig svona
snemma. Það virðist sem tíminn
standi í stað og tilhugsunin um að fá
aldrei aftur að sjá þig er svo fráleit,
óraunveruleg og hrikalega erfið.
Þú varst svo innilega einstakur
strákur, svo lifandi og opinn, það var
sko enginn rómantískur kertalogi
sem brann innra með þér, það var
stærðarinnar bál.
Bál sem hefði enst þér í mörg ár til
viðbótar en nú hefur það verið slökkt
með hræðilegu slysi. Birkir, það er
svo ósanngjarnt.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast þér og fyrir tímann sem
við áttum saman. Ég lærði svo enda-
laust margt af þér, elsku Birkir.
Þrátt fyrir að okkar sambúð hefði
lokið varst þú alltaf góður vinur minn
eftir það og ávallt til staðar ef ég
þarfnaðist hjálpar þinnar. Ég met það
mikils.
Þú varst einstakur og yndislegur
strákur. Ég mun sakna þín að eilífu
en minningarnar um þig eru dýrmæt-
ar og mun ég geyma þær í hjartanu
alla tíð.
Ef englar eru virkilega til minntir
þú svo sannarlega á einn svoleiðis.
Kannski svolítið óþekkur engill, svo
fallegur og yndislegur en samt alger
prakkari. Þú varst hjálpsamur að eðl-
isfari og mikið náttúrubarn. Þér
fannst frábært að vera í sveitinni,
undir stjörnunum eða talandi við hin
ýmsu dýr sem flest voru vinir þínir.
Þú varst svo hrifinn af dýrum, sér-
staklega Tarzani sem við kölluðum
alltaf litla barnið okkar. Þér fannst
svo gaman að hlæja og stríða fólki,
brosinu þínu og hlátri mun eflaust
enginn gleyma.
Þú varst góður vinur, góð mann-
eskja með fallega sál. Það er, var og
verður enginn sem jafnast á við þig,
Birkir Hafberg. Farðu í friði, elsku
vinur minn, við sjáumst næst.
Fjölskyldu og vinum Birkis votta
ég mína dýpstu samúð.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Sunna Rós Víðisdóttir.