Morgunblaðið - 29.09.2006, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 2006 45
✝ Guðbjörg Þor-kelsdóttir fædd-
ist á Hólmavík hinn
5. mars 1929. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Grund hinn 23.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Þorkell
Jónsson frá Fitjum í
Hrófbergshreppi í
Strandasýslu, f.
21.7. 1898, d. 6.8.
1997, og Ingibjörg
Magnúsdóttir frá
Kleifum í Kaldbaks-
vík, f. 15.4. 1899, d. 26.12. 1982.
Guðbjörg átti einn bróður, Ragn-
ar, f. 7. 8. 1931, d. 18.1. 1994.
Ragnar átti sex börn með konu
sinni Margréti Karlsdóttur, þau
eru: Ingibjörg, f. 17.11. 1954,
maki Kashma Owen Mohamed,
þau eiga tvö börn og eitt barna-
barn; Sigurbjörg, f. 18.12. 1955,
maki Einar Emil Einarsson þau
eiga eitt barn og tvö barnabörn;
Þorkell f. 12.6. 1957, Haraldur
Rúnar, f. 5.11. 1960,
Helgi Már, f. 6.2.
1964, maki Jennifer
Choen, þau eiga
þrjú börn; og Arnar,
f. 25.7. 1966. Fóst-
ursonur Ragnars er
Kristján Daníelss-
son, f. 25.1. 1953.
Guðbjörg vann á
Hólmavík við al-
menn fisk-
vinnslustörf og í
rækju eftir því sem
til féll. Hún bjó í for-
eldrahúsum alla
sína ævi og fluttist með foreldrum
sínum frá Hólmavík þar til þau
brugðu búi 1975 og settust að í
Hveragerði á Dvalarheimilinu Ási
þar sem þau bjuggu út af fyrir sig
þar til heilsan brast.
Eftir að þau féllu frá var Guð-
björg vistmaður þar til síðustu
stundar.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Gugga frænka er farin í ferðina
löngu og ég er alveg viss um að hún
leiðir nú foreldra sína og bróður al-
sæl og brosandi út að eyrum. Ég man
hana alltaf skríkjandi af kæti en við
hittumst reyndar alltaf við gleðilegar
aðstæður eins og heimsóknir, afmæli
og fleiri fjölskylduatburði. Gugga
var mjög trúuð kona og hafði gaman
af sálmasöng og messum og reyndar
allri tónlist yfirleitt.
Aðaláhugamál hennar voru þó litlu
börnin hennar eða dúkkurnar sem
hún prjónaði og bjó til föt á. Það var
kannski bara lítill dúkkuhaus sem
hún bjó til búk á og hendur og fætur
og svo klæddi hún hana listilega upp
á. Hún annaðist þær vel og það sem
hún bjó til á þær var ekki bara ein-
hverjar peysur heldur falleg sett og
kjólar. Hún lagði mikla alúð við þær
á meðan heilsan leyfði, raðaði þeim
upp og dútlaði við þær og engin
þeirra lá nokkurn tíma á gólfinu.
Gugga var mjög glaðlynd og hlát-
urmild þótt hún ætti sínar erfiðu
stundir og þykknað gæti í henni.
Hún gladdist yfir litlu og gaman var
að gantast við hana því það kunni
hún vel að meta og léttist þá á henni
brúnin. Gugga var vistmaður á Dval-
arheimilinu Ási síðastliðin 30 ár og
líkaði henni vistin þar vel, þótt hún
væri orðin mikill einstæðingur síð-
ustu árin eftir að báðir foreldrar
hennar voru fallnir frá.
Ég kveð þessa frænku mína og
nöfnu hinsta sinni og bið henni Guðs
blessunar.
Guðbjörg Ingimundardóttir.
Guðbjörg
Þorkelsdóttir
Elsku frændi,
skrýtið að hugsa til
þess að á næsta af-
mælisdaginn okkar
komi enginn eldhress
Helgi frændi í heim-
sókn til mín. Hvern og einn einasta
5. maí hingað til hafðir þú neyðst
til að kíkja í heimsókn til mín, því
að fyrir næstum 16 árum misstir
þú út úr þér við mömmu: ,,Drífa,
ef þér tekst að eiga barnið á af-
mælisdaginn minn skal ég mæta
samviskusamlega í öll afmæli hjá
því.“ Og viti menn, það tókst
henni. Ég reikna fastlega með að
þetta hafi verið sagt í gríni, en
samt stóðst þú við þetta öll árin.
Mættir alltaf hress og kátur með
rós í hendinni eldsnemma að
morgni 5. maí, til þess að smella á
mig kossi og sötra rótsterka kaffið
hennar mömmu í eldhúsinu. Sagðir
svo tíu sinnum að þú yrðir að fara
að drífa þig heim og á eftir fylgdi:
,,Ég ætlaði nú bara að stoppa stutt
en þið talið svo mikið!“ Minntir
mig svo á, þar sem þú stóðst í úti-
Helgi
Hallgrímsson
✝ Helgi Hall-grímsson fædd-
ist á Húsavík 5. maí
1950. Hann lést 18.
september síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 28.
september.
dyrunum, loksins á
leiðinni heim frá mál-
glöðu mæðgunum, að
þegar ég yrði tvítug
myndum við halda
stórt afmæli saman.
Ég verð víst að sætta
mig við að ekkert
verði úr þeim áform-
um.
Þín verður sárt
saknað hinn 5. maí
2011, Helgi minn.
Alla afmælisdagana
okkar héðan í frá
ætla ég að kveikja á
kerti til minningar um þig, frænd-
ann sem mætti alltaf í afmælið
mitt.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Helgu, Siggu Helga,
Steinþórs, Siggu Svönu, Arnars og
allra hinna sem misstu Helga hinn
18. september síðastliðinn.
Hvíl í friði.
Ásta Ísfold Jónasardóttir,
litla frænka.
Á lífsleiðinni mætir maður
mörgu og ólíku fólki. Sumir fara
með hægð og láta ekkert endilega
bera á sér en fyrir öðrum fer
meira. Þannig er það í morgun-
sundinu í Sundlaug Akureyrar.
Starfsmenn Sundlaugarinnar taka
mismikinn þátt í því spjalli sem
tekið er upp. Helgi Hallgrímsson
var einn þeirra sem fór með hægð
og hógværð, hélt á „bókinni“ og
skráði mælingar eins og honum
var uppálagt. Þegar minna var um
í lauginni gaf hann sig á tal við þá
sem hann þekkti, fór með vísur frá
ýmsum tímum, rifjaði upp skop-
sögur af sínum gamla heimavelli á
Húsavík eða nefndi nýjustu fréttir
úr pólitíkinni.
Sjálfur kynntist ég Helga lítið
eða ekkert á sveitaböllum í Þing-
eyjarsýslu, ég man eftir honum
einkum vegna þess að ég kynntist
nokkrum jafnöldrum hans á Húsa-
vík nánar. Helgi spilaði fótbolta og
fylgdi þeim hópi stráka sem lét
talsvert í sér heyra líka á böllum.
Þau ár sem við bjuggum á Húsavík
minnir mig að Helgi hafi verið
hættur að baka og fluttur til Nor-
egs. Í Ósló gengum við hjónin síð-
an löngu seinna fram á gula Lödu
með Þ-númeri þar sem henni var
lagt í stæði nærri miðborginni. Já,
„Helgi Hallgríms hér.“ Síðan kem-
ur allt annað tímabil. Bensi er
skólastjóri og fjölskyldan býr á
Brekkunni, Arnar kom í Barna-
skóla Akureyrar, Helgi fór að
vinna í sundlauginni. Stelpurnar
okkar kynnast Helga þar sem „fín-
um kalli sem tók vel á móti sum-
arkrökkunum“ og af því að Sigrún
hefur síðan varið afar löngum tím-
um í Sundlaug Akureyrar við æf-
ingar auk sumarvinnu þá hefur
Helgi orðið hluti af heimsmyndinni
í okkar fjölskyldu eins og sund-
laugarfólkið og fastagestirnir allir
meira og minna.
Við vitum ekki hvað bærist und-
ir hæglátu fasi en við skiljum að
þegar einstaklingar hverfa svo
skyndilega þá hefur ekki séð til
lands. Góður hugur okkar vakir yf-
ir minningu Helga Hallgrímssonar.
Ég og fjölskylda mín sendum
ástvinum Helga innilegar samúð-
arkveðjur og ég veit að ég mæli
einnig fyrir munn fastagesta í
Sundlaug Akureyrar þegar ég
óska þess að þau finni huggun og
styrk í sorg sinni.
Benedikt Sigurðarson.
Snær Jóhannesson
✝ Snær Jóhann-esson fæddist í
Haga í Aðaldal í
Suður-Þingeyj-
arsýslu 10. nóv-
ember 1925. Hann
andaðist á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi aðfaranótt 13.
september síðastlið-
ins og var útför
hans gerð í kyrrþey
22. september.
væringar milli hægri
og vinstri afla í þjóð-
félaginu. Iðnnema-
samband Íslands var
nýstofnað og í gegnum
þau samtök hófum við
Snær okkar fyrstu
verkalýðsbaráttu. Við
sáum um að koma út
blaði samtakanna og
eftir að Snær hafði
lokið námi og var far-
inn að vinna sem bók-
bindari var hann mér
mjög hjálpsamur og
góður leiðbeinandi í
þessu útgáfustarfi. Hann útvegaði
mér ýmislegt efni, skrifaði jafnvel
smásögu undir dulnefni og einu sinni
samdi hann grein um lífið í Iðnskól-
anum. Sú grein hafði svo mikil áhrif í
fjölmiðlaheiminum að glefsur úr
henni voru birtar á forsíðu dagblaðs-
ins Tímans.
Allt frá þessum fyrstu kynnum
mínum af Snæ Jóhannessyni var vin-
átta okkar bundin tryggðaböndum.
Hann var ljóðelskur maður, sagði
skemmtilega frá og hafði þann ein-
staka eiginleika að geta glætt frá-
sögnina einhverjum dularmætti, sem
var sambland af húmor og alvöru.
Snær vann ekki lengi við bókband. Á
atvinnuleysisárunum eftir 1950
gerðist hann birgðavörður í Prent-
smiðjunni Eddu. Samband okkar var
því áfram nokkuð náið því stutt var á
milli fyrirtækjanna. Það var hinsveg-
ar eftir 1980 sem samverustundun-
um fjölgaði en þá hóf ég störf í næsta
nágrenni við hann. Snær var þá bú-
inn að vera alllengi hjá Fornbóka-
versluninni Bókinni, sem um þetta
leyti var á Laugavegi 1. Þar undi
Snær sér vel í samstarfi við Gunnar
Valdimarsson og var þetta einn
skemmtilegasti tími sem ég hef átt.
Við hittumst oft í hádeginu og alltaf
var hann sami góði félaginn og tilbú-
inn að veita manni allar þær upplýs-
ingar sem mann vantaði um bækur
og útkomu þeirra. Hann var fjöl-
menntaður á þessu sviði og mörgum
bókelskandanum kynntist maður í
gegnum Snæ á þessum fjölsótta
menningarstað á Laugavegi 1. Oft
var boðið í kaffi og meðlæti og stund-
um hafði Birna kona hans komið með
pönnukökur eða kleinur. Þá var oft
glatt á hjalla og talið barst að bókum
eða bókamönnum eða spjallað var
um góðu gömlu dagana.
Um leið og ég enda þessi orð mín
vil ég þakka honum innilega fyrir þá
samfylgd sem við höfum átt, hún var
ógleymanleg og ég sakna hans sárt.
Ég vil votta Birnu konu hans, Mjöll
dóttur þeirra og öllum vandamönn-
um mína dýpstu samúð.
Svanur Jóhannesson.
Þegar ég minnist
stéttarbróður míns og
vinar Snæs Jóhannessonar, reikar
hugurinn aftur til þess tíma þegar
við vorum báðir við nám í Reykjavík
um miðja síðustu öld. Snær nam þá
bókband í Prentsmiðjunni Eddu og
var kominn örlítið lengra í námi en
ég, enda fullorðinn maður og fjórum
árum eldri. Fundum okkar bar fyrst
saman í fundaherbergi Iðnnema-
sambands Íslands á Hverfisgötu 21 í
Reykjavík. Tilefnið var að halda fund
í nýstofnuðu Félagi bókbandsnema.
Snær var formaður þessa litla félags,
en í því voru aðeins tólf félagar. Ég
tók strax eftir því að hann hafði sér-
staklega góða nærveru þessi hægláti
og viðfelldni maður og varð okkur
fljótt vel til vina. Á þessum árum var
hugsjónin um betri og lífvænlegri
heim ofarlega á baugi hjá mörgum,
ekki síst hjá stétt eins og iðnnemum,
sem varla höfðu í sig og á. Þannig var
ástatt hjá okkur Snæ. Hann hafði
komið norðan úr Aðaldal og ég frá
Hveragerði.
Nemar sem komu utan af landi
voru í ennþá verri aðstöðu en þeir
sem áttu heima í Reykjavík og
bjuggu hjá foreldrum sínum. Og yf-
irleitt var það þannig þá að ungt fólk
varð að kosta sig sjálft til náms og
ekki var í neina sjóði að sækja eins og
seinna varð. Kröfur okkar voru því
reiddar fram af nauðsyn. Þetta var í
lok fimmta áratugarins og miklar
Ég var á heimleið
úr Tungnaréttum,
ásamt fleiri Sörla fé-
lögum, þegar fréttin barst um að
það hafi verið Magnús „Dadú“
Magnússon sem varð fyrir bílnum á
suðurlandsvegi daginn áður. Magn-
ús náði ekki heim úr réttum. Það var
mikil depurð og söknuður okkar
Sörlafélaga við þessa frétt.
Magnús var einstakur vinur
minn, sannur, hlýlegur og allra
manna hugljúfi. Við Maggi lögðum á
ráðin í vor, þegar við hittumst í kaffi
á vinnustað hans hjá Frumherja, en
við vorum með áætlanir um að hóa
saman samferðafólki okkar sem átti
heima í verkamanna bústöðunum
við Hringbrautina árin 1955-1960.
Við vorum einnig með áætlanir um
hestaferð okkar sem erum með
hesta í Tungunum og þeirra sem eru
með hesta við Selfoss.
Þessum markmiðum náðum við
ekki að hrinda í verk, en þau voru
komin á blað. Það var oft gaman hjá
okkur í útreiðatúrum en ég minnist
sérstaklega ferðarinnar sem við
Sörlafélagar fórum á Kjöl fyrir
nokkrum árum og svaf ég í koju í
sama herbergi og Maggi. Hann
hraut þvílíkt að glumdi í öllu og var
mikið gantast með hroturnar í
Magga eftir þá ferð. Magnús hafði
einstaklega gaman af því að syngja
enda með mikla og tæra tenor rödd
en í ferðum okkar var oft tekið
hraustlega á því. Ég kveð Magnús
með söknuði og bið þess að Sigga og
fjölskyldan fái styrk til þess að tak-
ast á við það tómarúm sem myndast.
Kristinn Arnar Jóhannesson.
Sviplegt fráfall Magnúsar er okk-
ur félögum hans í badminton-
klúbbnum „Vinir Dalla“ mikið áfall.
Magnús Magnússon
✝ Magnús Magn-ússon pípulagn-
ingameistari og lög-
reglumaður fæddist
í Hafnarfirði 24.
júní 1945. Hann lést
af slysförum laug-
ardaginn 16. sept-
ember og var jarð-
sunginn frá
Víðistaðakirkju 26.
september.
Maggi „Smass“ var
stofnfélagi í þessu
gengi sem hittist
tvisvar í viku, tvo tíma
í senn yfir vetrartím-
ann.
Rúmlega 4 klukku-
tímar í viku fór í
hörkubaráttu á vellin-
um og kepptumst við
að vinna hvern annan.
Öll úrslit samvisku-
samlega skráð og
menn kepptust við að
bæta sig. Við litum
flestir svo á að bad-
mintonið væri kjörin íþrótt til að fá
útrás fyrir hreyfiþörf, árásargirni,
metnað og kappsemi sem best væri
að veita í þennan saklausa og holla
farveg. Það var alltaf sama tilhlökk-
unin að koma á svæðið og iðka þessa
skemmtilegu íþrótt.
Flestir okkar hafa iðkað þessa
íþrótt í 30-40 ár og Magnús var þar
engin undantekning enda var hann
bæði sleipur og með gríðarlega
reynslu. Viðurnefnið „Smass“ þarf
ekki að útskýra fyrir neinum. Magn-
ús var liðtækur í sjálfboðaliðsvinnu
þegar TBR húsið við Gnoðavog var
byggt en það var mikil lyftistöng
fyrir starfsemi félagsins.
Magnús hafði fyrir nokkrum ár-
um flutt austur fyrir fjall til að sinna
hinni ástríðunni, sem voru hestarn-
ir. Hann taldi ekki eftir sér að keyra
á milli til að sinna dagvinnunni og
komast svo í sveitasæluna á kvöldin
og þá gjarnan með viðkomu áður hjá
okkur félögunum í TBR.
Við félagarnir í „Vinir Dalla“ vilj-
um þakka Magnúsi ótal samveru-
stundir og vitum að skarðið verður
ekki auðveldlega fyllt og hans verð-
ur sárt saknað. Fjölskyldu Magnús-
ar sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Agnar Ármannsson, Daníel
Stefánsson, Eiríkur Sigurðs-
son, Erling Bergþórsson,
Haukur Nikulásson, Jóhann
Hálfdanarson, Jón Gunnar
Jónsson, Kjartan Nielsen,
Óskar Óskarsson, Sigurður
Ámundason, Sigurþór Char-
les Guðmundsson, Viðar
Már Mátthíasson, Walter
Lentz og Yngvi Örn Krist-
insson.
Ástkær móðir okkar og systir,
HANNA JÓHANNSDÓTTIR,
Æsufelli 4,
sem andaðist á dvalarheimilinu Eir miðvikudaginn
20. september, verður jarðsungin frá Stokkseyr-
arkirkju laugardaginn 30. september kl. 14.00.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Lilja Sigurðardóttir,
Guðrún Sigurðardóttir,
Gerður Jóhannsdóttir.