Morgunblaðið - 29.09.2006, Síða 46

46 FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Paul NabilBustany fædd-
ist í Pittsfield í
Massachusetts í
Bandaríkjunum 21.
júlí 1973. Hann lést
á NYU sjúkrahús-
inu í New York 19.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Laufey Vilhjálms-
dóttir Bustany
næringarfræð-
ingur, f. 1942 og
Samir Bustany
efnaverkfræð-
ingur, f. 1938. Systir Nabils er
Kristín Birna stjórnmálafræð-
ingur, f. 1977.
Nabil kvæntist Asu Okyay við-
skiptafræðingi árið 2004. Voru
þau búsett í New York.
Nabil ólst upp í Morristown í
New Jersey í Bandaríkjunum.
Hann lauk námi í
vélaverkfræði frá
Cornell-háskóla ár-
ið 1995 og fór þá
að vinna hjá And-
erson Consulting.
Árið 2002 lauk
hann MBA-námi
frá Stern School of
Business við New
York háskóla og
hóf að því loknu
störf hjá Home Box
Office (HBO) í New
York þar sem hann
vann sem
markaðsfræðingur til þess tíma
er hann lést.
Útför Paul Nabil var gerð í
Morristown í New Jersey 26.
ágúst síðastliðinn.
Minningarathöfn um hann
verður í Neskirkju í dag og
hefst hún klukkan 15.
Hinn 19. ágúst sl. lést í New York
Paul Nabil, systursonur minn, þrjá-
tíu og þriggja ára að aldri, eftir lang-
varandi veikindi en hann hafði glímt
við fágæta tegund krabbameins (si-
novial sarcoma) í tæp tólf ár. Í ljósi
þess kann það að þykja ótrúlegt að
kallið nú hafi komið okkur ættingj-
unum á óvart, en þannig var það því
Nabil hafði svo oft áður gengið í
gegnum alvarleg áföll en ávallt haft
betur. Hann var að hefja nýja lyfja-
meðferð og í framhaldinu var ferð-
inni heitið með Asu, ástinni sinni, til
Tyrklands sem er hennar heimaland.
Var það lýsandi fyrir Nabil sem alltaf
var með ævintýri á prjónunum til að
upplifa og njóta. Lét hann veikindin
aftra sér eins lítið og kostur var.
Nabil var hávaxinn, dökkhærður
og brúneygður, glæsilegur ungur
maður, í útliti skemmtileg blanda for-
eldra sinna sem eru af ólíkum upp-
runa, móðirin íslensk og faðirinn líb-
anskur. Í viðmóti var hann
einstaklega ljúfur og gefandi. Hann
hafði afar góða nærveru og lét sér
ávallt annt um aðra og þeirra líðan og
verkefni. Það er því ekki að undra
hve margir hafa nú minnst hans með
margvíslegum hætti með hlýhug og
þakklæti. Hann hafði snortið þá sem
urðu á vegi hans með sinni einlægu
framkomu hvort sem var í heimahög-
um, í skóla, á vinnustað eða á sjúkra-
húsi.
Frænda mínum var margt til lista
lagt, hann var góðum gáfum gæddur
og músíkalskur, spilaði á píanó og
gítar og hafði ýmiss áhugamál. Hann
hafði skemmtilegan húmor ekki síst
fyrir sjálfum sér sem átti eftir að
vera styrkur hans. Hafði hann gam-
an af íþróttum og var góður tenn-
isleikari. Reyndist hann mikill
keppnismaður í sér, sem kom m.a.
fram í viðureign hans við sjúkdóm-
inn. Með einstökum viljastyrk og
baráttuþreki hans sjálfs og ekki síður
ómældri ást, uppörvun og þekking-
arleit foreldranna vann hann ófáa
sigra í þeim efnum á liðnum árum.
Umhyggja Kristínar systur hans og
Asu eiginkonu hans eftir að hún kom
inn í líf hans var honum einnig ómet-
anleg svo og stuðningur vina og ætt-
ingja.
Sem dæmi um einn af þessum sigr-
um Nabils er þegar læknar á virtum
sjúkrahúsum töldu ekki mögulegt að
fjarlægja mein sem stemmdi lífi hans
í hættu. Ekki var gefist upp heldur
leitað þar til sérfræðingur fannst
sem treysti sér í að framkvæma þá
aðgerð. Í bréfi til læknisins setti Na-
bil fram tíu ástæður fyrir því að hann
gerði þessa aðgerð á honum, sem
hann sjálfur sagðist taka ábyrgð á.
Stóð hann þá á þrítugu. Eru þrjú ár
síðan þetta var, sem er langur tími
þegar líftíminn er naumt skammtað-
ur.
Nabil ólst upp í Morristown, New
Jersey í Bandaríkjunum. Hann átti
ættingja á Íslandi og í Mið-Austur-
löndum sem hann tók miklu ástfóstri
við og dvaldi hann oft á sumrin sem
barn hjá frændfólkinu hér á Íslandi
en kom ekki síður sem fullorðinn.
Hér eignaðist hann marga góða vini
ekki síst fyrir tilstilli frænda síns og
jafnaldra, Vilhjálms Alvars Halldórs-
sonar, en þeir frændur voru bundnir
eins konar fóstbræðraböndum allt
frá barnæsku. Vinir Vilhjálms urðu
vinir Nabils. Áttu þeir frændur vel
saman og var ávallt stutt í gaman-
semina í þeirra samskiptum sem
voru báðum mikils virði.
Eins var mjög kært með Nabil og
ömmu Bíbí, móðurömmu hans. Sem
vottur um umhyggju og væntum-
þykju hans kom hann hingað sér-
staklega til að heimsækja hana á
sjúkrabeði fyrir nokkrum árum þeg-
ar henni var vart hugað líf en hann
var sjálfur þá nýkomin úr aðgerð.
Var eins og hulunni væri svipt af
ömmunni og hún vaknaði aftur til
lífsins við að sjá Nabil.
Ísland átti hug og hjarta Nabils og
sóttist hann eftir að koma hingað.
Vildi hann gjarnan vera til gagns
meðan hann dvaldi hér. Eitt sumarið
fékk hann það starf að leiðbeina
börnum í tennis. Annað sumar gekk
hann til liðs við Rauða krossinn og
tók þar m.a. þátt í ævintýralegu nám-
skeiði þar sem ungmenni áttu að
setja sig í spor flóttafólks. Voru þau
send út af örkinni tómhent og mat-
arlaus og áttu að bjarga sér. Tók
hann hlutverk sitt mjög alvarlega og
lenti í nokkrum hrakningum sem
hann gleymdi aldrei og hafði gaman
af að rifja upp.
Það var gæfa Nabils að hitta Asu
þegar þau bæði stunduðu nám við
Stern-háskóla í New York árið 2000.
Þau urðu ástfangin og giftust árið
2004. Nutu þau þess að ferðast sam-
an og náðu að heimsækja Suður-Am-
eríku, Afríku og Mið-Austurlönd auk
Evrópu. Enn var ætlunin að halda
upp í ferð í lok ágúst en þá tók lífið
aðra stefnu.
Ég kveð elskulegan frænda minn
með miklum söknuði en jafnframt
þakklæti fyrir að hafa átt samleið
með honum og fengið að kynnast lífs-
gleði hans og æðruleysi. Það ljós sem
Nabil tendraði innra með okkur svo
mörgum á eftir að lýsa upp dýrmæt-
ar minningar um einstakan öðling-
spilt um ókomin ár.
Guð blessi minningu Nabils og
styrki eiginkonu hans, foreldra og
systur við að takast á við lífið fram-
undan.
Sigríður Vilhjálmsdóttir.
Paul Nabil Bustany, systursonur
og vinur, er látinn langt um aldur
fram eftir langa og stranga baráttu
fyrir lífinu. Hann var aðeins rúmlega
tvítugur þegar uppgötvaðist að hann
var með krabbamein, þá nemandi í
verkfræði við Cornell-háskóla í
Bandaríkjunum. Allt var gert sem í
mannlegu valdi stóð til þess að sigr-
ast á sjúkdómnum og sjálfur sýndi
hann ótrúlegan styrk og baráttuvilja
allt til síðasta dags. Hann var öðrum
fyrirmynd í baráttunni og eftir
hverja aðgerðina á fætur annarri reis
hann upp, fór til vinnu og naut lífsins
eins og kostur var, naut virðingar í
vinnu, ferðaðist og hlúði að vináttu-
og fjölskylduböndum. Hann náði að
upplifa mikið þann tíma sem hann
hafði og það má til sanns vegar færa
að honum hafi tekist að bæta nokkr-
um árum við líf sitt með þrautseigj-
unni einni saman, með því m.a. að fá
lækna til þess að framkvæma að-
gerðir sem aðrir höfðu dæmt von-
lausar.
Paul Nabil, sonur Laufeyjar Vil-
hjálmsdóttur og Samirs Bustany, átti
eina systur, Kristínu Birnu og var
alla tíð búsettur í Bandaríkjunum, nú
síðast í New York. Hann kvæntist
Asu Okyay, tyrkneskri stúlku, en þau
kynntust í framhaldsnámi við New
York-háskóla. Í þessum miklu og
langvinnu veikindum stóðu fjöl-
skylda hans og eiginkona eins og
klettar við hlið hans.
Nabil var einstaklega vel gerður
einstaklingur hugprúður, hjálpsam-
ur, ljúfur en skapfastur og glæsileg-
ur í útliti. Hann var miklum gáfum
gæddur, kom sér alls staðar vel, bæði
í vinnu og leik. Hann bjó einnig yfir
ótrúlegri kímnigáfu sem eflaust hef-
ur hjálpað honum í baráttunni og allt
fram á síðasta dag gat hann gert grín
að sjálfum sér og séð spaugilegu hlið-
arnar á ótrúlegustu hlutum. Það kom
greinilega í ljós þegar hann var jarð-
settur í heimabæ sínum hve vinmarg-
ur og vinsæll hann var því ótrúlega
margir æskuvinir, skólafélagar og
vinnufélagar komu um langan veg til
þess að kveðja látinn félaga og votta
hinstu virðingu.
Við kynntumst Nabil vel þótt langt
væri á milli dvalarstaða, en hann kom
oft til Íslands, bæði á sumrum og um
jól og var það ætíð tilhlökkunarefni.
Það voru aðeins nokkrir dagar á milli
hans og sonar okkar í aldri svo það lá
beinast við hann dveldi hjá okkur
þegar á heimsóknum til Íslands stóð.
Með tímanum varð hann mikill aðdá-
andi heimalands móður sinnar og
kom hér oft. Það urðu jafnframt djúp
tengsl og mikil og sönn vinátta milli
þeirra frænda sem aldrei bar skugga
á og að sjálfsögðu allra frændsystk-
inanna og hann eignaðist einnig
marga góða kunningja og vini hér-
lendis.
Það er óbærilega sorglegt að sjá á
eftir einstaklingi sem kveður í blóma
lífsins, sem var öðrum fordæmi með
kjarki, hugprýði og góðum eiginleik-
um á allan hátt. Við söknum hans og
munum ávallt minnast hans og varð-
veita ómetanlegar, hlýjar og
skemmtilegar minningar um góðan
dreng. Fjölskylda hans hefur misst
mikið og við biðjum Guð að vera þeim
styrkur í sorginni.
Bryndís og Halldór.
Ég hitti fyrst Nabíl fyrir naumlega
5 árum síðan. Foreldrar Nabíl eru
vinafólk foreldra minna. Ég hafði hitt
bæði Laufeyju og Samír í gegnum
tíðina, en ég kynntist systkinunum
Nabíl og Christine fyrst þegar ég
flutti til New York borgar fyrir 5 ár-
um síðan.
Það var nóvember mánuður, sem
Laufey bauð mér að koma í heimsókn
til Morristown og vera hjá þeim yfir
Þakkargjörðarhátíðina. Ég tók yfir-
fulla lest um morguninn, þar sem hálf
Manhattan eyja virtist vera á leið í
samkvæmi til New Jersey á þessari
helstu fjölskylduhátíð Bandaríkja-
manna. Samír tók á móti mér úti á
lestarstöð. Þegar heim var komið,
var mér boðið beint inn í eldhús þar
sem Laufey, Nabíl og Christine voru
að hjálpast við að undirbúa máltíðina.
Þar var gaman og glaðst, rætt um
heima og geyma, nýjustu tíðindi og
dægurmál. Við ræddum um vinnu
Nabíls hjá HBO sjónvarpsstöðinni,
og blaðamennsku hennar Christine
og reynslu af þróunarmálum. Ég tók
strax eftir hversu náin fjölskyldan
var, hvernig þau nutu samvistar
hvors annars, það var sem örþunnur
gullþráður umlyki þau. Þetta var
góður dagur.
Þá líður yfir ár, þangað til að
Christine flytur inn í nýja íbúð og
býður heim í kvöldverðarboð. Stuttu
eftir að ég kem inn í íbúðina, sem var
lýst upp með kertaljósum í Miðaust-
urlanda sið, kemur ungur myndar-
legur suðrænn maður og faðmar mig
innilega eins og ég væri einn af fjöl-
skyldumeðlimunum. Þetta var Nabíl.
Hann var útitekinn, nýkominn úr sól-
arfríi, og leit afskaplega vel út. Ég
var forviða því ég hafði ekki átt von á
honum í teitinu, hvað þá að hann
myndi líta svona vel út, þegar hann
var nýbúinn að gangast undir mikla
aðgerð. Sem utanaðkomandi mann-
eskja, gat ég ekki séð að nokkuð am-
aði honum. Mér þótti vænt um hvað
hann tók hlýlega á móti mér, sérstak-
lega þar sem við höfðum hist aðeins
einu sinni áður.
Það er þannig sem ég minnist Na-
bíl. Í þau skipti sem ég hitti hann í
New York var hann hlýr og gaman að
umgangast hann. Ég gat ekki annað
en dáðst af þessum unga manni, sem
var aðeins einu ári yngri en ég, og
háði mjög erfiða baráttu við hættu-
legan sjúkdóm en bar það ekki utan á
sér. Ég dáðist af hans styrkleika,
hann aumkaði sig ekki yfir sínu hlut-
skipti, hann bar sig vel og gerði allt í
hans valdi til að vera hér hjá okkur
aðeins lengur. Hann fór hvað eftir
annað í aðgerðir, náði sér aftur á
strik og hélt áfram. Þannig undraði
hann læknaheiminn og okkur öll.
Hversu hetjulega sem Nabíl barð-
ist, það sama verð ég að segja um
fjölskyldu hans. Samheldnin sem ég
upplifði á Þakkargjörðarhátíðinni ár-
ið 2001 var sönn og sterk. Hvernig
sem vindurinn dundi, þá hrjúfruðu
þau sig saman og stóðu upprétt og
gáfu sig ekki fyrr en það lygndi á ný.
Þau leituðu uppi nýja möguleika til
að berjast við sjúkdóminn. Þau gáfu
aldrei upp vonina að þau gætu sigr-
ast á honum.
Ég hitti síðast Nabíl á afmæli
Christine systur hans síðastliðinn
vetur. Saman var kominn stór vina-
hópur hennar Christine og við sátum
öll við langborð á frönskum veitinga-
stað. Nabíl var með Asu eiginkonu
sinni. Nabíl minntist þess að hann
hefði nýlega lesið yfir bréf sem hann
var beðinn um að skrifa í upphafi
MBA námsins til sjálfs síns, um hvað
hann vildi afkasta í náminu. Hann
sagði kímnilega frá því að í síðustu
málsgreininni hefði hann skrifað að
hann vildi gjarnan kynnast sætu
Tyrknesku stúlkunni í bekknum sín-
um. Í sama bragði brosti hann blítt til
Tyrknesku stúlkunnar Asu, langvar-
andi kærustu og núverandi eigin-
konu.
Elsku Laufey, Samír, Christine og
Asu, ég votta ykkur mínar einlægu
samúðarkveðjur. Nabíl var hugrakk-
ur maður sem snerti okkur djúpt.
Hann var maður sem kenndi okkur
mikilvægi þess að njóta lífsins og gera
sem mest úr því sem okkur er veitt.
Megi Nabíl hvíla í friði, blessuð sé
minning hans.
Hrund Ólöf Andradóttir.
Ástkær frændi, Paul Nabil Bust-
any, háði sitt síðasta einvígi við dauð-
ann í sumar. Í rúmlega áratugslangri
baráttu sinni við krabbamein sýndi
hann meira hugrekki og lífsvilja en
flest okkar hafa kynnst. Þrátt fyrir
óskiljanlegan og illvígan sjúkdóm,
sem sífellt tók sig upp aftur, neitaði
Nabil að láta í minni pokann, sjúk-
dómurinn fengi hvorki að taka yfir
líkama hans né líf. Nabil sýndi ótrú-
lega staðfestu í leit að lækningu og
hann hélt lífi sínu áfram óhikað, lauk
námi sínu, fór í framhaldsnám, vann
hjá þekktum fyrirtækjum, ferðaðist
víða og síðast en ekki síst, fann ástina
og hlúði að henni. Nabil fékk okkur til
að trúa staðfastlega á kraftaverk því
sjálfur var hann gangandi kraftaverk.
Fréttirnar af andláti hans voru mikið
áfall, ég trúði því að frændi minn væri
ósigrandi.
Ég tel að dauðinn hafi ekki unnið
fullan sigur á Nabil. Með lífi sínu, ást
og æðruleysi glæddi hann hjörtu okk-
ar allra sem fengum að kynnast hon-
um og elska. Minningin um einstakan
mann lifir sterkt og mun vonandi gera
það áfram í verkum okkar sem eftir
lifum. Nabil kunni nefnilega öðrum
fremur að elska náungann og njóta
lífsins fyrir hvern dag sem það bauð
upp á. Hann notaði hvert tækifæri
sem gafst til að ferðast og kynnast
nýju fólki og lét ekki fjarlægðir aftra
sér frá því að rækta sambandið við
fjölskyldu sína og vini. Mér er ómögu-
legt annað en að brosa þegar ég minn-
ist Nabils því aldrei var langt í húm-
orinn hjá honum, ekki á
galsakenndan hátt heldur lúmskan og
sérlega mannlegan hátt sem gat sleg-
ið öll vopn úr höndunum á manni. Í
bréfum sínum fjallaði Nabil jafnvel
um veikindi sín á húmorískan hátt
þannig að ekki var hægt annað en
brosa með honum.
Ég var svo heppin að fá ítrekað
tækifæri til að ferðast til New York á
síðustu árum og gat þannig séð meira
af fjölskyldu minni þar en oft áður.
Ég gisti iðulega hjá Nabil í íbúð hans
á Jane Street og naut þess að leyfa
honum að kynna mér stórborgina
sem honum þótti svo vænt um. Sam-
verustundirnar með honum, konu
hans Asu og Kristínu Birnu í New
York og hjá foreldrum hans í New
Jersey eru mér sérstaklega dýrmæt-
ar minningar. Ég hlakkaði mikið til
frekari samvista við frænda í vetur
þegar ég settist á skólabekk í Wash-
ington DC en nálægðin við fjölskyld-
una hafði ráðið miklu um val mitt á
háskóla. Síðustu bréfaskiptin mín við
Nabil voru um tilhlökkunina um að fá
mig út og hvenær ég gæti sem fyrst
komið til þeirra í NY. Því miður náð-
um við ekki saman, hann lést tveimur
dögum áður en ég flaug út. Nabil var
einn heilsteyptasti og yndislegasti
maður sem ég hef kynnst. Ég vona að
ég geti haldið minningu hans lifandi
með því að lifa eftir sömu lífsgildum
og af sama æðruleysi og hann. Ég bið
fyrir styrk til handa eiginkonu hans,
foreldrum og systur á þessum erfiðu
tímum.
Blessuð sé minningin um Paul Na-
bil Bustany.
Birna Þórarinsdóttir.
Paul Nabil Bustany
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er auðsýndu okkur samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar dóttur okkar og barnabarns,
BRYNDÍSAR EVU HJÖRLEIFSDÓTTUR,
Heiðarbóli 10,
Keflavík.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki Barnaspítala Hringsins og
öllum þeim er studdu okkur í veikindum Bryndísar Evu.
Bergþóra Ólöf Björnsdóttir, Hjörleifur Már Jóhannsson,
Björn Viðar Björnsson, Birna Oddný Björnsdóttir,
Jóhann Guðnason, Sóley Vaka Hjörleifsdóttir,
Eyjólfur Örn Gunnarsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar