Morgunblaðið - 21.02.2007, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. FEBRÚAR 2007 33
MINNINGAR
✝ Guðrún Guð-jónsdóttir fædd-
ist í Fremstuhúsum
í Dýrafirði 29. októ-
ber 1920. Hún lést
14. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guðjón
Finnur Davíðsson
bóndi og organisti,
f. í Álfadal í Mýra-
hreppi í Vestur-
Ísafjarðarsýslu 28.
júní 1891, d. 23. des-
ember 1979, og
Borgný Jóna Her-
mannsdóttir húsfreyja, f. í
Fremstuhúsum í Dýrafirði 28.
febrúar 1897, d. 29. janúar 1986.
Foreldrar Guðjóns voru Davíð
Davíðsson og Jóhanna Jónsdóttir.
Foreldrar Borgnýjar voru Her-
mann Jónsson og Guðbjörg Torfa-
dóttir. Systkini Guðrúnar eru Vil-
borg, f. 4. desember 1917, Laufey,
f. 18. júní 1919, d. 10. október
1986, Erla, f. 17. maí 1922, d. 25.
nóvember 1997, Drengur, f. 23.
september 1923, d. 19. nóvember
1990, Rannveig, f. 7. desember
1927, Kristín Sigríður, f. 25. sept-
ember 1930, og Her-
mann Birgir, f. 19.
júní 1936.
Guðrún giftist 31.
ágúst 1963, í Þing-
vallakirkju, Krist-
jáni Jóhannssyni
verkamanni, f. á
Skjaldfönn á Langa-
dalsströnd í Vestur-
Ísafjarðarsýslu 25.
september 1919.
Sonur þeirra er
Kristján Gaukur
Kristjánsson kerf-
isfræðingur, f. í
Reykjavík 20. nóvember 1965.
Guðrún var nemandi í Héraðs-
skólanum á Núpi í 2 vetur. Hún
lauk prófi frá Uppeldisskóla Sum-
argjafar 1950. Guðrún starfaði
við gæslu barna í Málleysingja-
skólanum 1943–1946, hún var
fóstra og forstöðumaður í Tjarn-
arborg 1946–1947 og 1950–1960,
forstöðumaður í Hlíðarborg og
forstöðumaður í Laugaborg
1965–1985.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Í Fremstuhúsum fæddist þú,
fjörug stelpa númer þrjú,
en systkinunum fjölgaði nú fljótt.
Ljúf var æskan, leikir, puð,
lofsunginn var Drottinn Guð,
við orgelspilið aftanninn leið skjótt.
Í Núpsskóla til náms þú gekkst,
og næga vini þar þú fékkst,
því hláturmildin heillað marga fær.
Í vinnumennsku valdist þú,
og varst í þínum störfum trú,
en lífsins krókar leiddu suður mær.
Í barnagæslu byrjar þú
og brautin, hún var ráðin nú,
í framhaldsnám þú fórst hjá Sumargjöf.
Þar vinabönd þér veittust kær,
sem varðveittir þú hjarta nær,
á lífsstarfi samt löng varð ekki töf.
Í forstöðu þú fannst þig brátt
og fumlaus varst á allan hátt,
en eitthvað virtist upp á vanta þó.
Þú heillað náðir hörkumann,
af heilindum þér síðan ann
og hamingjan í húsi ykkar bjó.
Þið byggðuð ykkur bú,
og bráðlega þá töldumst við
í fjölskyldunni þrjú.
Þar var samvinna og sátt,
á sumrum þá til Vestfjarða
var strikið tekið blátt.
Æskustöðvaættarbönd
ykkur drógu á fjarðaströnd
þið landið bæði lofuðuð í kór.
Um það hvergi efast má
að átthaganna heita þrá
hún aldrei burt úr ykkar hugum fór.
Í Grímsnesi þið gerðuð reit
sem græna fingur ykkar leit
þið sumarhúsið nefnduð Ljósaland.
Þar marga gesti mátti sjá,
og mikið var nú gaman þá,
því spjallið bæði og spilin voru grand.
Á eftirlaunum áttuð þið
unaðsstundir, sælu og frið
og lítill Patti læddist stundum með.
Og fleiri barnabörnin smá
þau blessun fengu ykkur hjá
og enn þau muna ykkar ljúfa geð.
Nú fallin ertu frá
þó fæ ég þín að minnast enn
af ljúfri sonarþrá.
Ég geng því aldrei einn,
því alltaf lifir minning þess
sem lærði ungur sveinn.
Vandamálin voru leyst,
og víst ég fékk þér alltaf treyst,
og ráðagóð þú reyndist alltaf hreint.
Ég vissulega vona má
að verði gæfan eins mér hjá,
og fullþakkað ég fæ þér ansi seint.
Kristján Gaukur Kristjánsson,
Maliwan Phumipraman,
Pathipan Kristjánsson,
Malín Agla Kristjánsdóttir,
Kristján Örn Kristjánsson,
Drengur Arnar Kristjánsson.
Kær móðursystir mín, „Gunna
frænka“, er látin 86 ára að aldri.
Við vorum samferða um þessa ver-
öld í rúmlega hálfa öld.
Við andlát hennar koma upp ótal
minningar enda var hún hluti af
minni fjölskyldu frá upphafi.
Í minningu æskuára minna er hún
glæsileg ung kona með sitt svarta,
hrokkna hár, alltaf fallega klædd og
ilmaði svo vel enda notaði hún ilm-
vatn en það gerði mamma mín ekki.
Hún var flott frænka sem við systk-
inin litum upp til. Gunna frænka var
leikskólakennari, „fóstra“, að mennt
og vann alla sína starfsævi við það,
lengst af sem leikskólastjóri.
Sem ung, ógift kona vann hún í
leikskólanum Laufásborg og bjó þá í
herbergi þar í húsinu. Stundum gisti
ég hjá henni þar og eru það fyrstu
minningar mínar um leikskóla,
kannski hefur þar ómeðvitað verið
lagður grunnur að mínu ævistarfi en
við kusum okkur sama starfsvett-
vang.
Seinna man ég eftir henni í leik-
skólanum Hlíðarborg en þangað rölti
ég oft í heimsókn til hennar.
Þegar ég varð svo unglingur og
hún leikskólastjóri í Laugaborg þá
kallaði hún mig stundum til sín í af-
leysingar þar og hvatti mig síðar og
studdi til að sækja um nám í Fóstur-
skóla Íslands. Eftir að Kristján mað-
urinn hennar kom til skjalanna voru
þau ólöt að bjóða okkur systkinunum
í bíltúr út úr bænum.
Þau komu sér upp sælureit í
Grímsnesinu og áttu þar mörg góð ár
og vorum við alltaf velkomin þar.
Uppruni Gunnu var í Dýrafirði sem
í huga þeirra systra var allra fjarða
fegurstur og fremstur. Hvergi var
mannlífið betra en þar og meira að
segja skepnurnar voru fallegri þar en
annars staðar. Ættarmótin sem hald-
in voru fyrir vestan eru því ofarlega í
huga en þar lék Gunna á als oddi.
Þar hlógu þær systur mikið enda
hláturmildar með eindæmum og áttu
til sögur af hverri þúfu til að miðla til
okkar unga fólksins og hlæja að.
Við Bogga systir höfum undanfarið
verið að fletta minningabókinni og
rifja upp. Þá kemur upp í hugann
þakklæti fyrir hve vel Gunna og
Kristján studdu mömmu og okkur
systkinin eftir fráfall föður okkar þar
sem mamma stóð ein uppi með mikla
ómegð.
Því var það gott að geta átt með
Gunnu stund í Hveragerði síðastliðið
sumar er við tókum hana með í 70 ára
afmæli Bibba bróður hennar. Hún
talaði lengi um þessa skemmtilegu
ferð.
Við Bogga systir þökkum Gunnu
frænku fyrir samferðina um lífið, þau
áhrif sem hún hafði á okkur og það
sem hún skilur eftir í minningabók-
inni okkar.
Megi hún hvíla í friði.
Guðrún Samúelsdóttir.
Það var alltaf svolítið sérstakt fyrir
ungan gutta á sjötta ártugnum að
fara í heimsókn til Gunnu frænku. Að
fara í bíltúr inn í Reykjavík. Kom þar
ýmislegt til: Hún átti alltaf heima á
svo flottum stöðum. Í fallegustu
blokk Reykjavíkur í Lönguhlíðinni, í
kastala niðri á Laufásvegi. Svo var
hún svo skemmtileg. Smitandi hlátur
hennar átti engan sinn líka. Og var
svo ótrúlega hljómfagur. Manni dett-
ur í hug flauelsklædd fiðla. Og svo
stjórnaði hún einu stykki leikskóla,
hvorki meira né minna. Og átti alltaf
Machintosh! Allt var þetta auðvitað
afar spennandi og hið besta mál.
Nú hefur hún kvatt. Og enn er
höggvið skarð í hóp systkinanna frá
Fremstuhúsum í Dýrafirði. Þannig er
gangur lífsins. Við höfum stundum
gantast með það afkomendurnir að
hógværð sé ef til vill eitt helsta ein-
kenni Fremstuhúsaættarinnar, og
stundum hafi verið innistæða fyrir
meiru. Það var fín innistæða hjá
Gunnu frænku.
Ég kveð móðursystur mína með
þessum fáu línum. Minningin um
góða konu lifir. Ég sendi fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Dýri Guðmundsson.
Mig langar að minnast með fáein-
um orðum frænku minnar Guðrúnar
Guðjónsdóttur sem nú er látin. Guð-
rún var móðursystir mín og um langt
skeið nákomnust mér og minni fjöl-
skyldu af frændfólkinu frá Fremstu-
húsum í Dýrafirði.
Æskuheimili Guðrúnar var mann-
margt og þar ólst hún upp við glað-
værð og gott atlæti. Systkinahópur-
inn var stór, systurnar sex og
bræðurnir tveir. Húsakynni voru lítil
og þröng á nútímamælikvarða, en
sagt var að þar sem nóg væri hjarta-
rými þar væri líka nóg húsrými. Og
þannig var fjölskyldulífið á æskuár-
um Guðrúnar, þar ríkti glaðværð,
góðvild og gestrisni, veraldleg efni
voru af skornum skammti en þeim
mun meira lagt upp úr andans at-
gervi. Foreldrarnir, Borgný Her-
mannsdóttir og Guðjón Davíðsson,
voru bæði vel gefin og höfðu áhuga á
menntun og menningu. Á heimilinu
var mikið um ljóðalestur og söng,
Guðjón var organisti sveitarinnar og
söngstjóri í Mýrarkirkju. Nálægðin
við mennta- og menningarsetrið á
Núpi hafði sín áhrif á mannlífið í
Fremstuhúsum eins og á öðrum
heimilum í Dýrafirði og víðar í ná-
grannabyggðum. Forystumenn í
skólamálum og félagsmálum voru
bræðurnir og gáfumennirnir Sig-
tryggur og Kristinn Guðlaugssynir,
þeir höfðu mikil áhrif á æskufólk þar
vestra, ekki síst fyrir áhuga sinn á
söng og tónlist, ræktunarstörfum og
gróðurvernd. Talandi dæmi um fram-
takssemi þeirra bræðra má enn sjá á
Núpi í garðinum fagra, Skrúði, sem
aðrir skrúðgarðar hér á landi eru
nefndir eftir.
Sönggleði og glaðværð systranna í
Fremstuhúsum var viðbrugðið. Sagt
var að ef þær færu á báti út á Dýra-
fjörðinn, sem oft kom fyrir, þá mætti
heyra hlátur þeirra bergmála
fjallanna á milli og það svo mjög að
sumir töldu að þær gætu fælt allan
fisk úr firðinum með sínum hlátra-
sköllum.
Fyrstu minningar mínar um Guð-
rúnu eru frá æskuárum mínum aust-
ur á Hvolsvelli. Þær systur, Guðrún
og Laufey móðir mín, voru afar líkar í
sér og samrýmdar. Á þessum árum
kom Gunna frænka oft í heimsókn til
okkar fyrir austan. Við áttum heima í
Arnarhvoli, reisulegu húsi við hliðina
á verslun Kaupfélags Rangæinga.
Bæði þessi hús settu sinn svip á
fyrstu byggð í Hvolsvelli og standa
enn á sínum stað. Í Arnarhvoli var oft
glatt á hjalla þegar frænka mín kom í
heimsókn, þær systur höfðu afskap-
lega gaman af þessum samverstund-
um, húsið fylltist af söng og glaðværð.
Þær skemmtu sér konunglega, sögðu
sögur og tóku lagið saman. Gunna
frænka var sérlega falleg ung kona,
með kolsvart og krullað hár, svipmikil
og glæsileg að vallarsýn. Alltaf klædd
samkvæmt nýjustu tísku og vel snyrt.
Mér fannst hún standast samanburð
við heimsins flottustu konur, jafnvel
frægar kvikmyndastjörnur. Þannig
er hún mér í barnsminni.
Guðrún vann allan sinn starfsaldur
við að sinna uppeldi og umönnun
ungra og upprennandi þjóðfélags-
þegna á barnaheimilum. Hún hafði
stundað nám í Héraðsskólanum á
Núpi og lauk síðan menntun sem
fóstra, eins og hennar starfsgrein var
nefnd á þeim tíma. Hún starfaði allt
fram til eftirlaunaaldurs á ýmsum
barnaheimilum á höfðuborgarsvæð-
inu, síðast sem forstöðukona á barna-
heimilinu Laugaborg. Ég man mjög
vel eftir einu af fyrstu barnaheimilun-
um sem hún vann á, það var Lauf-
ásborg. Þangað komum við mamma
oft í heimsókn, Gunna frænka bjó þar
í húsinu, í herbergi sem hún hafði á
leigu. Þar áttum við góðar stundir
saman.
Árin liðu, ég komst á fullorðinsald-
ur, fór til útlanda í fyrsta sinn og vann
um skeið í Danmörku. Mér er skýrt í
minni þegar ég kom heim úr þessari
utanför með Gullfossi og skipið lagð-
ist að bryggju í Reykjavíkurhöfn.
Gunna frænka kom til að taka móti
mér og við hlið hennar á hafnarbakk-
anum stóð ungur og glæsilegur mað-
ur sem ég sá þá í fyrsta sinn. Þetta
var Kristján Jóhannsson, eiginmaður
hennar, þau höfðu gengið í hjónaband
þá um sumarið og gift sig í Þingvalla-
kirkju.
Eftir þetta voru þau tvö ætíð nefnd
í sömu andrá, Guðrún og Kristján.
Þau hófu búskap á Laugarnesvegin-
um, síðar fluttu þau inn í Sporhamra
og bjuggu þar í nokkur ár í skjóli son-
ar síns og fjölskyldu hans. Síðustu
æviárin dvöldu þau á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Eir í Grafarvogi.
Eina barn þeirra Guðrúnar og
Kristjáns er kjörsonurinn Kristján
Gaukur. Hann er sonur Kristínar,
yngstu systur Guðrúnar. Þau reynd-
ust honum sem bestu foreldrar og
sýndu honum alla þá umhyggju og
bestu umönnun sem þeim var unnt.
Og þetta reyndist gagnkvæmt, því
Kristján Gaukur hefur reynst for-
eldrum sínum einstaklega vel og orð-
ið þeim sú stoð og stytta sem þau
hafa þurft á að halda, ekki síst á síð-
ustu árum þegar þau voru komin á
háan aldur og áttu bæði við vanheilsu
að stríða.
Guðrún og Kristján höfðu mikla
ánægju og yndi af ræktunarstörfum
og skógrækt. Má því segja að fallið
hafi í frjóan jarðveg þau fræ sem sáð
var á Núpi forðum daga. Þegar þau
hjónin voru komin af léttasta skeiði
festu þau kaup á landspildu austur í
Grímsnesi í landi Norðurkots. Þar
hófu þau umfangsmikið ræktunar-
og uppgræðslustarf og gróðursettu
þúsundir plantna af ýmsu tagi, bæði
trjáplöntur og matjurtir, skrautjurt-
ir og blómplöntur, bæði íslenskar og
aðfluttar. Gróðurreiturinn þeirra ber
enn glæsilegan vott um dugnað
þeirra, þrautseigju, smekkvísi og út-
sjónarsemi. Þarna austur frá reistu
þau brátt myndarlegt sumarhús sem
þau nefndu Ljósaland. Í Grímsnes-
inu áttu Guðrún og Kristján sínar
bestu stundir á efri árum ævinnar.
Gestrisni þeirra var einstök og
ógleymanleg öllum sem til þeirra
komu. Segja má að þau hafi ríkt
hvort í sínu ríki, Guðrún í eldhúsinu
við gaseldavélina, sífellt að hella upp
á kaffi, smyrja brauð og baka pönnu-
kökur, hjá henni var aldrei nein ör-
birgð frekar en á æskuheimilinu.
Kristján sá um útiverkin, var alltaf
sívinnandi við að halda öllu snyrti-
legu og í góðu horfi, en gætti jafnan
vel að mannaferðum. Oft var hann að
veifa fólki og aðkomandi gestum,
stikandi upp og ofan stíginn að hlið-
inu, til þess ýmist að taka móti fólk-
inu eða að kveðja það. Og alltaf var
glatt á hjalla hjá þeim í Grímsnesinu,
þangað var gaman að koma, hver og
einn fór þaðan betri maður og léttari
í lund.
Eftir að Guðrún og Kristján höfðu
ekki lengur heilsu til að dvelja í sum-
arbústaðnum sínum góða fór svo að
við hjónin festum kaup á þessum
sælureit, þar sem hver planta ber
vitni um handarverk þeirra. Við tók-
um við góðu búi af frænku minni og
manni hennar, og fyrstu árin vorum
við meira segja með þeim í eins kon-
ar sameignarbúskap. Nú er langt um
liðið síðan þau komu síðast austur til
okkar. Þessi minningarorð eru sam-
an sett við gamla eldhúsborðið þeirra
í Ljósalandi.
Að leiðarlokum vil ég þakka Guð-
rúnu frænku minni fyrir samfylgdina
og allar góðu og glöðu stundirnar
sem við áttum saman. Minningin um
hana lifir, bæði í hugum okkar sem
kynntumst henni og í blómunum og
trjáplöntunum sem hún kom til lífs
og þroska austur í Grímsnesi. Inni-
legar samúðarkveðjur frá mér, Njáli
og Ernu sendi ég til Kristjáns, eft-
irlifandi eiginmanns Guðrúnar, og til
sonarins Kristjáns Gauks, fjölskyldu
hans og annarra ættingja.
Svanfríður Magnúsdóttir.
Guðrún Guðjónsdóttir
✝
Okkar elskulegi,
STEINAR ÞÓRÐARSON,
Bergþórugötu 15,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
20. febrúar.
Útför auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
María Guðmundsdóttir.
✝
Eiginkona mín,
GERÐUR ÍSBERG,
Vatnsholti 4,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
mánudaginn 19. febrúar.
Jóhannes Halldórsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES GÍSLI SÖLVASON,
Candlewood,
New Jersey, USA,
lést á heimili sínu mánudaginn 19. febrúar.
Minningarathöfnin verður auglýst síðar.
Jakob Friðrik Jóhannesson,
Hólmfríður Jóhannesdóttir, Peter Klindt,
Salvör Jóhannesdóttir, Magnús Einarsson,
Helga Jóhannesdóttir, Hannes Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.