Morgunblaðið - 24.03.2007, Qupperneq 40

40 LAUGARDAGUR 24. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þórunn Eng-ilbertsdóttir
fæddist á Selfossi
30. júlí 1950. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 17. mars síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar eru Engilbert
Þórarinsson, f. 4.
ágúst 1922, og
Helga Frímanns-
dóttir, f. 20. jan-
úar 1931. Systkini
Þórunnar eru Jóna Kristín, f. 24.
júlí 1949, eiginmaður hennar er
Guðfinnur Karlsson, þau eiga þrjú
börn. Heiðar Snær, f. 14. janúar
1958, eiginkona hans er Guðbjörg
Nanna Einarsdóttir, þau eiga fjög-
ur börn. Dagný, f. 4. febrúar 1964,
í Skilmannahreppi, f. 8. ágúst 1945,
þau slitu samvistir. Foreldrar Jóns
voru Sigursteinn Ó. Jóhannsson og
Þuríður Katarínusardóttir. Dóttir
þeirra er Helga Bettý, f. 31. októ-
ber 1982, sambýlismaður hennar er
Pétur Herbertsson og börn þeirra
eru Daníel Sindri og Benedikta
Diljá.
Þórunn ólst upp á Selfossi og
gekk þar í skóla. Eftir skólagöngu
vann hún við ýmis verslunarstörf.
Þórunn flutti á Eyrarbakka vorið
1970 og bjó þar um nokkurra ára
skeið. Fljótlega eftir að Ágúst fórst
í sjóslysi flutti hún á Selfoss og bjó
þar lengst af, en bjó þó um tíma í
Vestmannaeyjum. Lengst af starf-
aði hún sem gangavörður við
Gagnfræðaskóla Selfoss og stuðn-
ingsfulltrúi á sambýli fyrir fatlaða,
þar til hún lét af störfum vegna
heilsubrests.
Árið 2004 greindist hún með
krabbamein sem síðan dró hana til
dauða.
Útför Þórunnar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
eiginmaður hennar er
Brynjar Jónsson, þau
eiga þrjú börn.
Hinn 12. september
1970 giftist Þórunn
Ágústi Ólafssyni frá Sæ-
felli á Eyrarbakka, f. 12.
nóvember 1949, d. 2.
mars 1976. Faðir hans
var Ólafur Guðmunds-
son og móðir hans er
Bjarney Ágústsdóttir.
Dóttir þeirra er
Bjarney, f. 12. nóv-
ember 1970. Hún giftist
Kristbirni Hjalta Tómassyni og
börn þeirra eru Ágúst, Ríkey, Rak-
el Steinunn og Eva Dögg, þau
skildu, núverandi sambýlismaður
Bjarneyjar er Bjarni G. Emilsson.
Sambýlismaður Þórunnar var
Jón K. Sigursteinsson frá Galtarvík
Elsku mamma, mín ástkæra móð-
ir, hér ligg ég í rúminu mínu með tár-
in í augunum að rifja upp alla þá góðu
og yndislegu tíma sem við áttum
saman og ég hreinlega veit ekki hvar
ég á að byrja. Ég man þegar við vor-
um að flytja í Fossheiðisblokkina og
þú hljópst með okkur Marý heim á
sleðanum og sveiflaðir sleðanum til
og frá og við hlógum eins kjánar. Er
heim var komið varstu alveg uppgef-
in eftir öll hlaupin og ég hugsaði með
mér, „Ég á skemmtilegustu mömmu í
heimi“. Ég er þakklát fyrir að hafa
átt þig fyrir móður. Þó varst svo góð
og skilningsrík og sama hvað gekk á,
ég gat alltaf leitað til þín, hvort sem
það voru strákamál eða eitthvað ann-
að. Við vorum eiginlega meiri vinkon-
ur en mæðgur. Enda hefur þú alltaf
verið besta vinkona mín. Ég dáðist
alltaf að þér fyrir hvað þú varst já-
kvæð og hress, miðað við öll veikindin
þín, maður skilur eiginlega ekki
hvernig það var hægt. Ég vona að
þessi orð lýsi því hversu góð og sterk
þú varst.
Elsku mamma, ég ætla ekki að
hafa þetta lengra. Ég mun varðveita
allar þær góðu minningar, sem ég á í
hjarta mínu. Ég sakna þín samt svo
sárt og mér finnst dálítið ósanngjarnt
að þú skulir vera farin frá okkur, en
það er gott að Guð er búinn að taka
allar kvalirnar og verkina þína. Elsku
mamma, ég elska þig meira en orð fá
lýst. Þú ert besta mamma í heimi.
Þín dóttir,
Helga Bettý
Nú eruð þið báðar farnar, ömm-
urnar mínar. Ég get ekki tjáð það
með orðum hve mikið ég elskaði ykk-
ur né hvað ég á eftir að sakna ykkar
mikið. Mér fannst líða alltof stuttur
tími á milli ykkar og þó við vissum öll
hvað mikið veikar þið voruð þá er
samt erfitt að kveðja. En ég veit að
hvar sem þið eruð þá líður ykkur
miklu betur núna. Ég mun ekki kalla
það himnaríki því mér finnst það allt-
of stórt orð. Eins og mamma segir, þá
vil ég heldur tala um hinn staðinn, þið
vitið hvað ég meina.
Ég man voða lítið eftir ömmu
Minný áður en hún varð veik, ég man
bara eftir þegar hún gekk um húsið
með súrefnisslönguna á eftir sér. Og
þar sem ég bjó á neðri hæðinni, hjá
ömmu Minný og afa Tomma, þá var
ég oft hjá ömmu og við spjölluðum
mikið saman. Ég vildi að ég hefði gert
það oftar en ég gerði. Oft á kvöldin
fór ég inn í svefnherbergið þitt til að
kyssa þig góða nótt og þú sagðir að ef
ég kæmi ekki þá fyndist þér eitthvað
vanta.
Eitt kvöldið kom ég aðeins seint
upp og fór inn til þín og þú sagðir „ég
hélt þú hefðir gleymt mér“ og svo
hlóstu.
Suðið í öndunarvélinni þinni. Alltaf
leið mér einhvern veginn vel að heyra
það þegar ég var uppi á efri hæðinni
seint á kvöldin eða snemma á morgn-
ana því þá vissi ég að ég var ekki ein,
þú varst þarna hjá mér.
Amma Tóta. Þegar við bjuggum
úti í Eyjum þá var ég hjá henni í
nokkra daga vegna þess að mamma
og pabbi voru uppi á landi. Það voru
skemmtilegir tímar hjá okkur þó ég
muni kannski ekki eftir öllu sem
gerðist. En það sem ég man er ynd-
islegt.
„I love you“ sagðir þú alltaf við
mig. „I love you to“ svaraði ég á móti.
Og við nudduðum alltaf saman nefj-
unum á okkur eins og eskimóarnir.
Þú áttir heima rétt hjá skólanum og í
hádeginu þá stökk ég yfir til þín og
fékk mér eitthvað í gogginn.
Ég fékk mér skyr.is og kveikti á
Skjá einum. Ég man meira að segja
hvað var verið að spila af lögum. Og
einu sinni þegar þú varst ekki heima
og ég þurfti að hringja heim og láta
sækja mig þá brá ég á það ráð að
smeygja hendinni minni inn um litla
rifu á svefnherbergisglugganum þín-
um og náði taki á heimasímanum og
gat hringt heim. Það eru svona minn-
ingar sem ég á, skemmtilegar og
fyndnar. Það eru líka minningar sem
eru ekki eins skemmtilegar en ég
ætla ekki að nefna þær hér.
Amma Tóta og amma Minný. Ég
elska ykkur af öllu mínu hjarta og ég
bið að heilsa öllum sem ég þekki
þarna uppi. Ég bið að heilsa Sonju og
Steinunni og afa Gústa.
Þórunn Engilbertsdóttir og Guð-
rún Daníelsdóttir.
Betri ömmur og vinkonur gæti ég
ekki hugsað mér
Ríkey.
Þau voru mörg verkefnin, sem
Þórunni systur minni var úthlutað
um ævina. Flest leysti hún vel af
hendi, önnur voru þyngri. Sum verk-
efnin voru svo erfið að ekki varð við
ráðið. Alltaf sýndi hún mikið æðru-
leysi og yfirvegun þó hún fengi ný
verkefni án þess að vera búin með
önnur. Hún kvartaði aldrei þó verk-
efnin sem hún fékk væru miklu erf-
iðari en hjá okkur hinum. Alltaf
hlustaði hún af athygli og gaf jafnvel
góð ráð þegar við hin kvörtuðum.
Hún var sönn hetja.
Ég kveð systur mína með þessum
fallega sálmi, sem segir meira en
mörg orð.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hvíl í friði.
Dagný Engilbertsdóttir.
Elsku Þórunn.
Núna ertu farin frá okkur en þó hef
ég trú á því að þú sért nú ekki farin
langt. Minningin um þig á alltaf eftir
að vera í hjarta okkar sem eftir lifum
og þau sem kynntust þér hafa öll lært
eitthvað af þér.
Þú hefur þurft að ganga í gegnum
margt í gegnum tíðina og síðasta
verkefnið sem þú fékkst í hendur,
eins og þú orðaðir það, var að berjast
við krabbamein. Eins og við vitum öll
er ómögulegt að segja hvernig slíkt
stríð endar og eftir hetjulega baráttu
fór sem fór.
Ég mun alltaf minnast þín sem af-
skaplega góðrar manneskju sem vill
gera allt fyrir aðra og það hafa verið
fríðindi að fá að þekkja þig. Ég er viss
um að þú heldur áfram að hjálpa okk-
ur í gegnum lífið þó svo þú gerir það
annars staðar.
Þó sorgin sé sár og erfitt sé við
hana að una,
við verðum að skilja og alltaf við
verðum að muna,
að guð, hann er góður og veit
hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú að hann geymi
vel sálina þína.
(Bryndís Jónsdóttir)
Bylgja frænka.
Minningarnar frá æskuárunum
streyma upp í hugann þegar við
kveðjum frænku okkar og vinkonu.
Mikill samgangur var milli heimila
okkar á bernsku- og uppvaxtarárun-
um og mikið brallað og var Þórunn
oft aðaldriffjöðrin í ýmsu sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Í dag erum
við heppnar að eiga þessar minningar
en þær eru ómetanlegar.
Á æskuárum okkar voru mörg
börn í hverju húsi í hverfinu okkar á
Selfossi og oft var verið í útileikjum.
Til dæmis lékum við á Sigga Ólatúni,
hjóluðum að ströndinni á Stokkseyri
og Eyrarbakka og mjög hratt
framhjá nautagirðingunni í Sandvík,
reyndum að selja happdrættismiða
Alþýðuflokksins sáluga, sýndum leik-
rit í bílskúrnum við góðan orðstír og
svo lékum við okkur í „portinu“ sem
var náttúrlega bannað, svo fátt eitt sé
nefnt. Þú varst líka kappsfull spila-
manneskja og góð í að vinna okkur
hinar sem olli oft gremju meðspilar-
anna. Þetta voru áhyggjulausir og
yndislegir tímar. Okkur langar að
þakka innilega fyrir að hafa átt þig
fyrir vinkonu og frænku.
Minningarnar um Þórunni munu
fylgja okkur um ókomin ár og viljum
við senda dætrum hennar, foreldrum,
systkinum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Emilía, Jóna Guðlaug og Jenný.
Elsku Þórunn, mig langar að minn-
ast þín með þessum orðum.
Um 8 ára aldur kynnist ég Helgu
Bettý, við urðum fljótt bestu vinkon-
ur. Alltaf var gott að koma inn á
heimili ykkar og ekki spillti það fyrir
að þú leyfðir okkur að bralla ýmis-
legt. Hvort sem það var að breyta bíl-
skúrnum í leikhús og bjóða hálfri göt-
unni á sýningu eða gera stofuna
nánast fokhelda við að byggja stórar
hallir úr sófasettinu. Eitt er mér
mjög minnisstætt en það var þegar
þú gafst okkur leyfi til að halda partý
í Fossheiðinni. Fljótt fylltist kjallar-
inn af stelpum og pantaðar voru
nokkrar pizzur. Svo var fjörið farið að
færast yfir hópinn og ærslagangur-
inn var orðin það mikill að partýið
endaði með pizzuslag. Íbúðin var orð-
in heldur skrautleg. En í staðinn fyrir
að vera reið og skamma okkur í háum
tóni, varðstu sár, því þarna varstu að
treysta okkur. Auðvitað sáum við að
okkur, þrifum íbúðina og skömmuð-
umst okkar. Þú talaðir við okkur af
skynsemi, þannig fékkstu okkur til að
hlusta og finna til ábyrgðar.
Þú barst virðingu fyrir okkur sem
börn en vildir líka fá sömu virðingu
frá okkur til baka. Sem þú svo sann-
arlega fékkst með þínum leiðum.
Alltaf var hægt að leita til þín og
ávallt varstu til í að spjalla sem vin-
kona. Þú hafðir góða nærveru og það
var gott að tala við þig, þú skildir svo
vel. Alltaf réttirðu fram hönd þína ef
einhver þarfnaðist hennar, þú vildir
að öllum liði vel. Þú hafðir gaman af
því að ráða drauma, láta okkur draga
rúnir og spá fyrir okkur. Það kom
fyrir að ég hringdi í þig ef mig vantaði
svör við einhverju, þá lagðirðu fyrir
mig spil í gegnum símann. Ótrúlegt
að þú komst alltaf með réttu svörin.
Hlýjan þín og góðvild var þægileg og
þú minntir mig oft á ömmu mína sem
ég var svo oft hjá. Við fráfall Agnesar
ömmu hvattirðu Helgu til að hringja í
mig og bjóða mér í heimsókn og ég
var varla komin inn úr dyrunum þeg-
ar þið tókuð báðar utan um mig. Það
var gott að finna samúð ykkar og
reyndust þið mér mjög vel.
Svo nokkrum árum síðar kynntust
Þórunn
Engilbertsdóttir
✝ Sigríður Frið-riksdóttir fædd-
ist á Ósi á Borg-
arfirði eystra 8.
ágúst 1914. Hún lést
á sjúkrahúsi Seyð-
isfjarðar 17. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Björg Ásgríms-
dóttir, f. 24.11.
1881, d. 1.12. 1969
og Friðrik Val-
garður Jóhannsson,
f. 7.5. 1882, d. 28.9.
1921.
Maður Sigríðar var Aðalbergur
Sveinsson, f. 19.6. 1910, d. 5.6.
1989. Börn þeirra eru Katrín
Björg, f. 16.6. 1935,
Sveinn, f. 2.9. 1936,
Friðrik Heiðdal, f.
5.3. 1940, Viktor
Heiðdal, f. 5.3. 1940,
d. 25.11. 1964,
Gunnhildur Berg-
lind, f. 2.6. 1947, og
Sigríður Að-
alheiður, f. 19.3.
1954. Einnig ólu þau
upp sonarson sinn,
Sigurjón Heiðdal
Viktorsson, f. 22.3.
1963.
Sigríður verður
jarðsungin frá Seyðisfjarð-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Tengdamóðir mín, Sigríður Frið-
riksdóttir, er fallin frá. Á tíræð-
isaldri hafði hún séð þjóð sína
brjótast úr örbirgð til allsnægta.
Sigríður fæddist á Borgarfirði
eystra. Faðir hennar dó úr berkl-
um þegar hún var 7 ára. Hún var
yngst 5 systkina og ólst upp hjá
móður sinni sem með elju og ráð-
deildarsemi bjó þeim gott heimili.
16 ára gömul flutti hún ásamt móð-
ur sinni til Seyðisfjarðar. Á ung-
lingsárum vann Sigríður úti á Eyr-
um, en 1932 hitti hún lífsförunaut
sinn Aðalberg Sveinsson og hófu
þau búskap á Seyðisfirði. Hún
starfaði ásamt móður sinni við hús-
vörslu í Barnaskólanum 1947–1949
og tók svo alfarið við því starfi til
1952.
Um miðja síðustu öld flutti Sig-
ríður að Fossgötu 5 á Seyðisfirði
og bjó þar ásamt manni sínum í lið-
lega þrjátíu ár. Eftir fráfall hans
flutti hún í íbúð fyrir aldraða að
Múlavegi 30 á Seyðisfirði og bjó
þar til aldamóta er heilsan bilaði
og hún varð að fara á sjúkrahús.
Sigríður hafði yndi af bókum, las
mikið og kunni ógrynni af stökum,
þulum og kvæðum. Á efri árum
varð hún nánast blind og stytti sér
þá stundir við að hlusta á hljóð-
bækur. Hún var náttúrubarn með
græna fingur og fallegi garðurinn
hennar á Fossgötunni vitnaði um
alúð hennar og natni við garð-
yrkjustörfin. Þá var hún einnig
listakokkur og bakaði gómsætar
hnallþórur. Að auki var hún mikil
hannyrðakona og saumaði allan
fatnað barna sinna.
Tengdamóðir mín bar með sér
æðruleysi og jafnaðargeð gamla
sveitasamfélagsins. Hún upplifði ís-
lenska fullveldið og örar þjóð-
félagsbreytingar 20. aldarinnar og
náði að skyggnast inn í 21. öldina.
Hún fylgdist ávallt vel með líðandi
stund og hafði mikinn áhuga á veg-
ferð barna sinna.
Guð geymi einstaka konu og
blessi afkomendur hennar.
Hilmar Þór Hafsteinsson.
Elsku amma mín er látin á ní-
tugasta og þriðja aldursári. Fyrir
mér var hún stórkostleg kona í alla
staði. Það var alveg sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, það virtist allt
breytast í gull fyrir mér. Ég man
að þegar við systurnar vorum litlar
biðum við alltaf í ofvæni eftir
sunnudagsmorgnunum. Þá fór
pabbi með okkur til ömmu og afa á
Fossgötuna í morgunkaffi. Þar var
ekki slegið slöku við að skera niður
alls konar kökur, góðgæti og heitt
kakó með. Það er svo skrýtið að
allar minningar mínar af ömmu á
Fossgötunni snerust um mat, kök-
ur, kleinubakstur já, og „kallana“
sem hún bjó til handa Sjonna
frænda og ef við systur vorum
heppnar að koma akkúrat þegar
hún var að steikja kleinurnar þá
fengum við „kalla“ líka. Öll handa-
vinnan sem amma gerði varð að
listaverkum og þeir eru ófáir „sjón-
varpssokkarnir“ sem hún prjónaði
og veit ég að þeir eru til víðsvegar
um heiminn.
Þegar ég varð 23 ára þá eign-
aðist ég mitt fyrsta barn, en aðeins
þremur vikum síðar þá dó hann afi
minn. Ég flutti þá með drenginn
minn til ömmu og bjuggum við hjá
henni í eitt ár. Það var góður tími
og gleymist aldrei. Við höfum alltaf
verið sagðar líkar, ég og amma og
tek ég undir það. Margt í fari okk-
ar er ekki hægt að þræta fyrir.
Þegar Sigga föðursystir mín sagði
við mig eitt sinn þegar ég gisti hjá
henni: þú sefur alveg eins og hún
mamma, þá skildi ég nákvæmlega
hvað hún meinti, því að við sváfum
svo oft á hliðinni með krosslagðar
hendur. Eftir að ég flutti svo frá
Seyðisfirði þá sá ég ömmu sjaldnar
en ég fór á hverju sumri til að
heimsækja hana. Eftir að hún var
komin á sjúkrahúsið, þar sem var
hún enn höfðingi heim að sækja;
alltaf átti hún gott handa börn-
unum sem þau mauluðu á meðan
við töluðum um mat (hvað annað).
Og það var ekki leiðinlegt er við
vorum allar komnar saman þarna
hjá ömmu, ég og föðursystur mínar
Sigríður
Friðriksdóttir