Morgunblaðið - 17.10.2007, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 2007 29
lagast starfsmannahópnum með
sinni jákvæðu og glaðlegu fram-
komu. Starf þjónustufulltrúa er yf-
irgripsmikið og margt að læra fyrir
nýja starfsmenn. Ekkert var
ómögulegt fyrir Jóhönnu, alltaf
tókst hún á við verkefni dagsins með
það fyrir augum að leysa þau sem
best.
Í vor bárust okkur þau válegu tíð-
indi að Jóhanna hefði veikst af al-
varlegum sjúkdómi. Sjálf tók hún
því af ótrúlegu æðruleysi og sagðist
harðákveðin í því að sigrast á veik-
indum sínum. Hún hélt góðu sam-
bandi við okkur samstarfsfólk sitt
og heimsótti vinnustaðinn sinn
reglulega. Í haust var ljóst að
hverju stefndi en alltaf sýndi Jó-
hanna sama ótrúlega hugrekkið og
æðruleysið.
Elsku Jóhanna, takk fyrir stutt
en ánægjuleg kynni. Guðjóni, Hel-
enu, Rakel og öðrum aðstandendum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Kveðja,
samstarfsfólk í Spron
á Skólavörðustíg.
Þú komst til að kveðja í gær.
Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál,
hvert orð sem var myndað án hljóms
nú greindist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms.
En stormurinn brýst inn í bæ
með brimgný frá klettóttri strönd,
því reiðum og rjúkandi sæ
hann réttir oft ögrandi hönd.
Því krýp ég og bæn mína bið,
þá bæn sem í hjartanu er skráð.
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.
Hver gæti mér orð þessi láð?
(Freymóður Jóhannesson)
Þegar svo mikið skarð er höggvið
og móðir, eiginkona, dóttir og systir
er hrifin á brott, á besta aldri. Þá
hlýtur að vera erfitt að halda í
barnstrúna um algóðan Guð. Samt
er hún eina huggunin og eftir lifir
minningin.
Minning um stórglæsilega konu
sem heillaði fólk hvar sem hún fór
með skemmtilegri og hressilegri
framkomu. Þegar heyrðist frasi eins
og „þú meinar“ þá vissi maður að
Jóhanna var mætt á svæðið og þá
var engin lognmolla á ferð.
Hún var alin upp við að bera ekki
vandræði sín og sorgir á torg og
ekki er hægt annað en dást að því
ótrúlega æðruleysi sem Jóhanna
sýndi í þeirri snörpu baráttu sem nú
er afstaðin.
Ég kveð með ljóði Vilhjálms Vil-
hjálmssonar, Skýið.
Mín leiðin löng er síðan
ég lagði upp í ferð.
Ég er ei efnismikið
og ekki lengi verð.
Vertu fljótur vinur.
Ég veitt get svör við því
sem viltu fá að vita
um veðurofsans gný.
Vertu ei spar að spyrja.
Og spjara vel þinn hug.
Flýt þér áður feykja
þér farvindar á burt.
Mín bíður eitt það besta
banamein á jörð.
Að leysast upp í læðing
sem litar tímans svörð.
Jónas Helgason.
Jóhanna var lífsglöð kona, hún
var skemmtileg og hafði mikinn
húmor og hláturinn virkilega smit-
andi. Ég kunni vel að meta hrein-
skilni hennar, en umfram allt var
hún hlý manneskja.
Ég kynntist Jóhönnu fyrir um það
bil 25 árum þegar hún og Þórunn
systir mín urðu hinar bestu vinkon-
ur. Það var alltaf gaman þegar ég
hitti þær vinkonur saman. Smitandi
hláturinn ómar enn í huga mínum
þegar ég rifja upp samverustund-
irnar sem ég átti með þeim. Þetta
var skemmtilegur tími.
Svo skildu leiðir í nokkur ár. Ann-
ar skemmtilegur tími tók við, sam-
búðir og barneignir, fullt að gera hjá
okkur sem eðlilegt var. Auðvitað
hittumst við öðru hvoru en með allt-
of löngu millibili. Því var það mikil
gleði fyrir mig þegar hún kom til
starfa í Spron, vinnustaðnum mín-
um. Samskipti okkar í vinnunni urðu
því miður mestmegnis í gegnum
síma eða með skeytasendingum því
hún vann í öðru útibúi. Jóhanna
starfaði ekki lengi í Spron vegna
veikinda sinna, en ég veit að hennar
er sárt saknað af starfsfélögunum á
Skólavörðustígnum, enda var hún
áberandi persónuleiki. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa kynnst Jóhönnu og
kveð hana með sorg í hjarta.
Ég votta eiginmanni hennar, Guð-
jóni, börnum þeirra, fjölskyldum og
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð. Megi góður Guð styrkja
ykkur í sorginni.
Lísa Kristín Gunnarsdóttir.
Það var fyrir rúmlega 20 árum að
ég kynntist Jóhönnu. Þessi fallega
stelpa, svo glæsileg að eftir henni
var tekið hvar sem hún kom. Síða,
ljósa, krullaða hárið hennar heillaði
alla, ekki síst mig þar sem ég var að
læra hárgreiðslu á þessum tíma. Við
áttum eftir að eiga margar ánægju-
stundir saman sem fyrst um sinn
snerust um að skemmta sér því lífið
þá var áhyggjulaus leikur. Seinna er
við urðum ráðsettari voru stundirn-
ar okkar við kaffibolla í eldhúsinu
eða þegar hún kom til mín á hár-
greiðslustofuna. Margt var spjallað
og líf okkar orðið ábyrgðarfyllra.
Við bárum saman bækur okkar um
uppeldi barnanna, vinnuna, heimilið
eða rifjuðum upp gömlu dagana og
oft var mikið hlegið.
Jóhanna var ákveðin í skoðunum
og stundum vorum við ekki sam-
mála. Þá hófust miklar og fjörugar
umræður sem þó alltaf enduðu með
hlátri. Hún var hamhleypa til verka,
allt sem hún tók sér fyrir hendur
leysti hún af hendi hratt og örugg-
lega. Ef hún tók að sér eitthvert
verkefni gat maður verið þess full-
viss að hún kláraði það með sóma og
langt á undan áætlun. Hún átti fal-
legt heimili sem bar vott um smekk-
vísi hennar. Einhvern veginn gat
hún gert hversdagslega hluti svo
fallega, hvort sem það voru húsgögn
eða föt. Hún var svo lífsglöð og kát
manneskja að allt varð fallegt í
kringum hana.
Í veikindum hennar kom best í
ljós styrkur hennar, hvernig hún
hélt áfram af öllum mætti þar til
hann að lokum þraut.
Ég heimsótti hana daginn áður en
hún fór á sjúkrahúsið.
Ég sá að mikið var af henni dreg-
ið og hún orðin virkilega veik. En
hún var stolt og reyndi að láta á
engu bera, svo fín í síða hvíta pilsinu
sínu og nýju blússunni. Ég snyrti
stutta hárið hennar því þau Guðjón
ætluðu að gifta sig. En eins og hún
sagði sjálf varð undirbúningurinn
fyrir brúðkaupið öðruvísi en hún
ætlaði. Við ræddum saman um ým-
islegt, vissum báðar að hverju
stefndi, tár féllu.
Aðeins 10 dögum seinna var hún
farin.
Það er sárt að eiga ekki eftir að
heyra röddina hennar og smitandi
hláturinn. En sárastur er missir
litlu fjölskyldunnar í Ennishvarfi.
Elsku Guðjón, Helena og Rakel.
Minningu ykkar um yndislega
mömmu og eiginkonu geymið þið í
hjarta ykkar og ég veit að sú minn-
ing yljar ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Öllum aðstandendum votta ég
samúð mína.
Megi hún hvíla í friði.
Þín vinkona
Eyja E. Einarsdóttir (Daddý.)
Hún Jóhanna er farin. Vinkona
mín til 23 ára hefur kvatt þennan
heim og sameinast englaher á himn-
um. Svo óraunverulegt, ósanngjarnt
og sárt. Svo allt of fljótt. Dagana
síðan hún lést hef ég bara vafrað
um, dofin, og get ekki meðtekið
þessa staðreynd. Þó að vitað hafi
verið sl. vikur að í þetta stefndi get
ég illa skilið að baráttunni hennar sé
lokið og að ég heyri hana aldrei eða
sjái framar í þessari jarðvist. Að við
eigum ekki eftir að hringjast á, eins
og við gerðum a.m.k. einu sinni í
viku, í öll þessi ár.
Við Jóhanna kynntumst í Lands-
bankanum, þar sem við vorum
gjaldkerar, smullum saman og eign-
uðumst sannan, óeigingjarnan vin-
skap. Glaðar, ungar konur á uppleið.
Ekkert gat stöðvað okkur. Ekki
einu sinni Guðjón deildarstjóri sem
færði okkur í sundur og setti hvora
á sinn endann í gjaldkerabásaröð-
inni því við hlógum svo mikið. Rétt
eins og gert er í grunnskólum.
Ólátabelgirnir fá ekki að sitja sam-
an. Aumingja Guðjón sá á skömm-
um tíma að þetta fyrirkomulag gat
ekki gengið heldur og færði okkur
saman aftur. Við hættum nefnilega
ekkert að hlæja og tala. Við hróp-
uðumst bara á og hlógum bara
hærra. Hvoruga okkar skorti radd-
bönd til að þenja og báðar hlógum
við hátt og oft.
Í apríl sl. var Jóhanna lögð inn á
Landspítalann vegna mæði, meðal
annars. Upp úr því kom í ljós að hún
var með krabbamein. Vonin lifði.
Vonin um meiri tíma með börnun-
um, vonin um meiri tíma með eig-
inmanninum, vonin um að geta verið
við fermingu Helenu, svo vonin um
ein jól enn. Hún bakkaði um tvö
skref til að búa sér til pláss fyrir til-
hlaup og ætlaði sér upp brekkuna.
En krabbinn sigraði.
Samskipti okkar voru mikil síð-
ustu mánuði, tengslin enn sterkari,
vonin alltaf efst og við vorum
ákveðnar í að hún tæki þetta, annað
var helst ekki til umræðu. Málin
voru rædd fram og til baka af alvöru
en samt var alltaf hægt að finna eitt-
hvað til að hlæja að. Hláturinn
hennar er eitt af því sem ég mun
aldrei gleyma, smitandi, dillandi,
innilegur og sannur.
Jóhanna er og verður í minning-
unni sterk kona sem gerði allt vel.
Erfiðleikum tók hún á og hélt
áfram, brosandi. Þrátt fyrir stað-
reyndina um að lokin væru nærri
barðist hún fram í síðasta andar-
drátt, hún ætlaði að lifa lengur. Hún
ætlaði að gefa börnunum sínum
fleiri minningar. Eitt af því
skemmtilegasta sem hún gerði á
sumrin var að fara um helgar með
fjölskylduna í fellihýsið. Hún ætlaði
að fara að minnsta kosti eina ferð
enn með börnunum sínum. Ætlaði
svo margt en ráðin voru tekin af
henni og nú hefur hún verið send í
síðustu ferðina sína, himnaferðina.
Hún fær nú að fylla lungun sín lofti,
þenja út nýju, skínandi vængina og
svífa.
Það er mér sannur heiður og mik-
il forréttindi að hafa fengið að vera
vinkona hennar. Að hafa fengið að
standa við hlið hennar í öll þessi ár,
gegnum súrt og sætt, og aldrei bar
skugga á. Ég fann líka að hún stóð
mér við hlið allan þennan tíma og
hvikaði hvergi. Sama hvað á gekk,
alltaf gat ég treyst á hana, trygga,
trúa, góðhjartaða og ljúfa.
Ég sakna hennar.
Farðu vel, mín kæra vinkona.
Fríða Péturs.
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hönnu Þorbjörnsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu á
næstu dögum.
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista
✝
Ástkær sonur okkar og bróðir minn,
SIGURÐUR TRYGGVASON,
Heiðargerði 86,
verður jarðsunginn frá Langholtskirkju föstudaginn
19. október kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á hjálparstarf
kirkjunnar.
Steinunn Ástvaldsdóttir, Tryggvi Sigurðsson,
Ástvaldur Tryggvason.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæra
AÐALSTEINS HELGASONAR,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Grundar fyrir alúð og
góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Signý Þ. Óskarsdóttir.
✝
Bróðir okkar frá Gjábakka,
JÓN GUNNLAUGSSON,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja aðfaranótt
13. október.
Útförin verður gerð frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum föstudaginn 19. október klukkan 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Systkinin frá Gjábakka.
✝
Elskulegur maðurinn minn og faðir okkar,
BERNARD JOHN SCUDDER,
er látinn.
Sigrún Ástríður Eiríksdóttir,
Hrafnhildur Ýr og Eyrún Hanna Bernharðsdætur.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
AUÐUR KRISTINSDÓTTIR,
lést að kvöldi 29. september.
Útför hennar fór fram í kyrrþey að hennar eigin ósk.
Við þökkum innilega öllum þeim sem vottuðu minn-
ingu hennar hinstu virðingu.
Guðrún Árnadóttir, Ólafur H. Ólafsson,
Kristín S. Árnadóttir, Friðrik Vagn Guðjónsson,
og fjölskyldur.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er sýndu
okkur samúð og hlýju við andlát og útför ástkærs
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR G. HALLDÓRSSONAR
frá Kvíslarhóli
á Tjörnesi.
Innilegar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilisins
Hvamms og Heilbrigðisstofnunar Þingeyinga fyrir
góða umönnun.
Steinþóra Guðmundsdóttir, Þórarinn Gunnlaugsson,
Marý Anna Guðmundsdóttir, Halldór Sigurðsson,
Aðalsteinn Guðmundsson, Jófríður Hallsdóttir,
Stefán Brimdal Guðmundsson, Lára Ósk Gunnlaugsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.