Morgunblaðið - 17.10.2007, Qupperneq 30

30 MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Hall-dórsdóttir fædd-
ist á Skottastöðum í
Svartárdal í Austur-
Húnavatnssýslu 4.
júlí 1927. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Grund 8. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Halldór Jóhanns-
son, f. á Birnings-
stöðum í Ljósa-
vatnsskarði 20. júlí
1895, d. 5. mars
1982, og Guðrún
Guðmundsdóttir, f. á Leifsstöðum
í Svartárdal 19. júlí 1900, d. 26.
október 1984. Systkini Kristínar
eru Guðmundur, f. 24. febrúar
1926, d. 13 júní 1991, maki Þór-
anna Kristjánsdóttir, f. 23 október
1926, búsett á Sauðárkróki, og
Bóthildur, f. 18. apríl 1945, maki
Davíð Sigurðsson, f. 12. sept-
ember 1937, þau eru búsett á
Blönduósi.
Árið 1963 giftist Kristín Gesti
Pálssyni, f. á Grund á Jökuldal 13.
ágúst 1925. Foreldrar hans voru
Páll Vigfússon, f. í Hnefilsdal á
Jökuldal 27. október 1889, d. 2.
apríl 1961, og María Stefánsdóttir,
Smári Maríasson, f. 1965. Börn
þeirra eru: Aðalgeir Gestur, f.
1986, Hrannar Már, f. 1991, og
Elísabet Páley, f. 2000. 4) Aðal-
geir Bjarki, f. 1967, maki Brynja
Guðnadóttir, f. 1964. Börn Brynju
og fósturbörn Aðalgeirs eru Berg-
lind Magnúsdóttir, f. 1984, Hulda
Magnúsdóttir, f. 1985, Anna María
Friðriksdóttir, f. 1989, Guðni Leif-
ur Friðriksson, f. 1991, og Stefán
Jón Friðriksson, f. 1995.
Veturinn 1947-48 var Kristín
við nám í Kvennaskólanum á
Blönduósi. Hún vann síðan við hin
ýmsu störf í Reykjavík og á Bergs-
stöðum hjá foreldrum sínum. 1963
hófu þau Gestur sambúð á Akur-
eyri og voru þar til 1965 er þau
tóku við sem húsverðir í Húnaveri
og hófu búskap þar og á Bergs-
stöðum, sem þau síðan byggðu
upp og fluttu þangað 1974. Þau
bjuggu þar til ársins 1989 er þau
tóku aftur við húsvörslu í Húna-
veri. Fluttu síðan til Blönduóss
1992 þar sem hún sinnti hugðar-
efnum sínum svo sem bóklestri og
handavinnu. 1998 fluttu þau til
Reykjavíkur og síðar í Kópavog,
þar sem þau bjuggu með Guðrúnu
dóttur sinni og fjölskyldu. Síðasta
hálfa árið var hún á hjúkrunar-
heimilinu Grund.
Kristín verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
f. í Möðrudal á Fjöll-
um 4. ágúst 1887, d.
7. október 1929.
Börn Kristínar og
Gests eru: 1) Bergljót
Sigvaldadóttir, f.
1954 (fósturdóttir
Gests), maki Þorleif-
ur Jónatan Hall-
grímsson, f. 1953.
Börn þeirra eru: a)
Hallgrímur Magnús,
f. 1973, maki Jóna
Margrét Jóhanns-
dóttir, f. 1982, dóttir
þeirra Sunneva, f.
2005. b) Kristín Hildur, f. 1975,
maki Kristmundur Eiríkur Arn-
björnsson, f. 1973, börn Kristínar
Hildar og fósturbörn Kristmundar
eru Þorleifur Hallgrímur Krist-
ínarson, f. 1994, og Ísabella Sól
Jensen, f. 1997. Börn Kristínar
Hildar og Kristmundar eru Arn-
björn Þór, f. 2001, Björný Krist-
björg, f. 2002, og Freyja Kristín, f.
2004. c) Gunnar Sveinn, f. 1981. d)
Bergþór Snær, f. 1989. 2) Guðrún
Halldóra, f. 1963, maki Sveinn
Kjartansson, f. 1963. Börn þeirra
eru: Kjartan, f. 1991, Hilma Krist-
ín, f. 1992, og Gestur, f. 1995. 3)
María Páley, f. 1965, maki Vignir
Jæja, þá er hún farin, blessunin.
Ég kynntist Kristínu og Gesti
tengdaforeldrum mínum fyrst árið
1988, þegar ég kom í fylgd Guðrúnar
dóttur þeirra að Bergsstöðum. Þetta
var í páskafríinu og hafði öllum
systkinum Guðrúnar, mökum og
börnum þeirra verið stefnt þangað til
að kíkja á gripinn (þ.e. undirritaðan)
og gera á honum úttekt. Einhvern
vegin virðist Kristínu hafa þótt ég
standast þessa úttekt því hún segir
við mig að dóttir hennar sé ekki með
skilarétti. Ekki hefur nú þurft að
reyna á þennan rétt (eða ekki-rétt)
og verður varla úr þessu. Í þessari
heimsókn og mörgum síðar var mér
ljóst hversu góð og natin húsmóðir
Kristín var. Einhvern veginn fannst
mér, allavega þegar voru gestir, að
allan daginn væru veisluföng á borð-
um.
Það var mér og minni fjölskyldu
mikil blessun þegar þau Kristín og
Gestur ákváðu að flytja hingað suður
til okkar, fyrst á Kaplaskjólsveginn
og síðan hingað í Birkigrundina.
Þetta hefur reynst okkur Guðrúnu
og ekki síst börnum okkar ómetan-
legt að hafa svo óheftan aðgang að
ömmu og afa og fáum við það aldrei
fullþakkað.
Kristín var mjög hlý og góð mann-
eskja. Ekki mjög mannblendin og
sagði ekki margt en hafði góða nær-
veru.
Þó maður fyllist sorg og trega við
fráfall hennar, getur maður ekki
annað en fundið til þakklætis fyrir
það að hún þurfi ekki lengur að kljást
við þau erfiðu veikindi sem hrjáðu
hana síðustu mánuðina.
Guð blessi þig og megir þú hvíla í
friði.
Þinn tengdasonur
Sveinn Kjartansson.
Nú þegar hún amma er dáin lang-
ar okkur að minnast hennar með
nokkrum orðum.
Frá því amma og afi fluttu hingað
suður frá Blönduósi, hafa þau búið í
sama húsi og við. Okkur þótti alltaf
gott að hafa þau nálægt okkur, bæði
á Kaplaskjólsveginum og í Birki-
grundinni. Alltaf höfum við getað
gengið að ömmu og afa vísum þegar
við komum heim úr skólanum og
bauð amma okkur oft upp á hress-
ingu. Hún passaði Gest, sem er
yngstur okkar, þegar foreldrar okk-
ar voru í vinnunni og eldri systkinin í
skólanum. Við finnum það í okkar
daglega lífi hvað það er mikilsvert að
hafa verið samferða fólki af þessari
kynslóð og hve mikið við höfum lært
af því. Amma setti sinn svip á öll há-
tíðarhöld og afmæli í fjölskyldunni
með sinni góðu nærveru og er henn-
ar sárt saknað.
Elsku afi, þú hefur mikið misst og
hefur mikils að sakna. Blessuð sé
minning Kristínar ömmu.
Kjartan, Hilma Kristín og
Gestur Sveinsbörn.
Stína mín.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
man ég eftir svo mörgu sem ég átti
eftir að segja við þig, bæði hvað mér
þótti vænt um þig og hvað þú varst
okkur hjónunum og börnum okkar
góð.
Þið Gestur voruð þeim sem aðrir
foreldrar og eftir að þau eignuðust
fjölskyldu tókuð þið þeim opnum
örmum líka.
Þín lífsganga er búin að vera ansi
strembin á köflum, en þú greindist
með insúlínháða sykursýki á fertugs-
aldri og hefur þurft að fást við ýmsa
fylgikvilla þess sjúkdóms. Þú varst
nú ekki að barma þér út af því heldur
hélst þínu striki og hafðir meiri
áhyggjur af öllum öðrum en þér.
Ef ég spurði hvernig heilsan væri
hjá þér var svarið oftast: ég er bara
góð, en ef þú sagðir að þú værir
svona „öngvanvegin“ vissi ég að þá
væri heilsan mjög slæm.
En ekki var allt búið því fyrir
rúmu ári greindist þú með berkla og
fékkst í kjölfarið heilablóðfall og
fannst manni nú nóg komið og miklu
meira en það, en þú hélst nú áfram að
berjast enda með vænan skammt af
Bergsstaðaákveðni, sem við teljum
okkur öll svo heppin að hafa fengið
smáskammt af í vöggugjöf, sem
kennum okkur við þetta gamla ætt-
arsetur.
En veikindin gerðu engan daga-
mun, það er slítandi að líða aldrei vel,
vita að lítið er hægt að gera og svör
af skornum skammti. Það þarf mik-
inn kjark og hann áttir þú til hinstu
stundar, en því miður er ekki farið að
veita orður fyrir það, því eina slíka
áttir þú svo sannarlega skilið.
Ég ætla ekki að fara að rekja þinn
æviferil hér, þeir vita það sem það
þurfa að vita, en þó get ég ekki annað
en minnst á dalinn okkar; Svartár-
dalinn, þar sem við ólumst upp, þar
sem áin liðast í rólegheitum út dal-
inn. Áin var stór þáttur í uppvexti
ykkar Munda bróður, þar sem þið
lékuð ykkur á skautum í skammdeg-
inu þegar áin var ísilögð og tunglið
og stjörnurnar fylgdust með. Á
sumrin var svo kallast á við leikfélag-
ana hinum megin við á. Svona var
þetta í dalnum okkar.
Stína mín, þegar þú lagðir upp í
þína hinstu ferð var veðrið mjög gott,
heiður himinn og sólin skein, enda
ekki vaninn í okkar sveit að leggja
upp í neina tvísýnu. Ég veit að það
hefur verið tekið vel á móti þér af
þeim sem á undan eru farnir. Hér á
bæ verður þín minnst á stjörnubjört-
um kvöldum.
Elsku Gestur minn, Begga, Dista,
Páley, Bjarki og fjölskyldur ykkar,
okkar innilegust samúðarkveðjur.
Bóthildur og Davíð.
Árið 1952 í júlímánuði er boðað til
messu í Bergsstaðakirkju í Svartár-
dal. Veður er hið besta, sól skín í
heiði. Í hlað ekur maður á jeppa, við
hlið hans situr sveinstauli úr Reykja-
vík 12 ára gamall, undirritaður.
Prestur kemur út um bæjardyr
skrýddur hempu og heilsar komu-
mönnum.
Ennþá eru nokkrir að renna í hlað,
flestir ríðandi.
Drengnum verður starsýnt á konu
eina, sem honum finnst vera gömul
en hún situr hest sinn öðruvísi en
aðrir, Hún fer af baki og segir: „Ég
kemst minna ferða þótt í söðli sé“,
gengur að því sögðu bak við bæinn og
kemur þaðan skömmu síðar í íslensk-
um búningi og hefur lagt reiðpils sitt
og treyju á bæjarvegginn. Bærinn er
fallegur torfbær og öllum er boðið í
kaffi að messu lokinni. Sú mynd sem
hér er upp dregin á að lýsa veruleika
sem menn þekkja ekki í dag, æsku-
heimili Kristínar Halldórsdóttur.
Þegar þetta gerðist árið 1952 voru
foreldrar Kristínar húsráðendur á
Bergsstöðum þar sem hún átti síðar
eftir að búa myndarbúi ásamt Gesti
Pálssyni eiginmanni sínum.
Kristínu kynntumst við fyrst
löngu síðar þegar Sveinn sonur okk-
ar gekk að eiga Guðrúnu Halldóru,
dóttur hennar. Þau kynni áttu eftir
að verða nánari einkum eftir að þau
voru flutt suður. Þau bjuggu um ára-
bil á Blönduósi eftir að þau létu af
störfum, þar til heilsufarsástæður
Kristínar hlutu að ráða búferlaflutn-
ingi, fyrst vestur í bæ, síðar í Kópa-
voginn.
Reisn og virðuleiki, hjartahlýja og
gestrisni einkenndu hina fallegu
mannneskju, Kristínu, en hún var
sprottin úr hinni gömlu góðu ís-
lensku bændamenningu og að henni
stóðu sterkir stofnar. Hún bar mikla
persónu, ekki orðmörg en jafnan yf-
irveguð og lagði jafnan gott til mál-
anna. Hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum.
Það er mikils virði fyrir börn að
alast upp í skjóli og samneyti við
ömmur og afa en oft þykir vanta á
þessi tengsl kynslóðanna.Við slíkt
samneyti eflist málþroski og tungu-
tak og unga fólkið fær innsýn í þá
veröld sem var. Þess nutu börn
þeirra Guðrúnar og Sveins ríkulega
vegna nábýlis við þau Kristínu og
Gest, en stuðningur þeirra var ávallt
vís í hinum margvíslegu verkefnum
dagsins.
Við hjónin áttum nú hin síðari ár
samverustundir með Kristínu og
Gesti sem ljúfar eru í minningunni,
enda um margt að spjalla.
Kristín varð fyrir ýmsum heilsu-
farslegum áföllum sem leiddu til þess
að hún varð að dvelja á sjúkrahúsi og
hjúkrunarheimili síðasta árið. Henn-
ar verður sárt saknað, en við kveðj-
um hana með virðingu og þökk.
Gesti eiginmanni hennar, afkom-
endum og frændgarði öllum færum
við innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Kristínar
Halldórsdóttur.
Bergljót S. Sveinsdóttir og
Kjartan Sigurjónsson.
Mig langar í nokkrum orðum að
kveðja hana Stínu frænku mína sem
lést 8. október síðastliðinn.
Það er öllum nauðsynlegt í upp-
vexti sínum að eiga ættingja og fjöl-
skylduvini sem gefa manni með við-
móti sínu og orðum, uppörvun og
vissu um að maður er metinn að
verðleikum. Ættingjar og vinir sem
manni líður vel í kringum, þar sem
maður getur verið maður sjálfur.
Þetta er eitthvað sem betur fer flest-
ir fá frá foreldrum sínum sem ég og
fékk en oft þarf maður einhvern ann-
an til að staðfesta það sem frá for-
eldrum er komið og í mínum upp-
vexti voru það Stína og Gestur á
Bergsstöðum og Mundi og Anna á
Sauðárkróki sem gáfu mér þessa vel-
líðan.
Að mínu mati eru það forréttindi
að alast upp í svona „stórfjölskyldu“
því systkinabörn mín eru mér sem
systkin og kann ég þeim Stínu,
Munda og Bótu bestu þakkir fyrir að
sýna okkur frændsystkinunum í
verki hvernig systkinaást getur verið
skilyrðislaus og áreynslulaus eins og
virtist vera þeirra á milli.
Alltaf þegar stórfjölskyldan hitt-
ist, sem var sem betur fer ósjaldan,
var glatt á hjalla og allir höfðu sitt að
segja og á mann var hlustað og mér
leið alltaf svo vel í kringum alla þessa
ættingja mína sem gáfu mér það að
vera hluti af þessari fjölskyldu sem
mér þykir svo vænt um.
Stína var alltaf að, með stóra fjöl-
skyldu, mikið af börnum í sveit hjá
þeim á sumrin og stöðugur straumur
af ættingjum og vinum sem sóttu þau
heim. Alltaf mikið um að vera og
mikið tilhlökkunarefni þegar fara
átti í sveitina til Stínu eða von var á
þeim í kaupstað og fannst mér frekar
súrt að fá ekki að vera í sveit hjá
þeim á sumrin eins og bræður mínir
og var ég þá ekki að hugsa um að
nægilega stór væri barnaflokkurinn
fyrir, en það bætti þó úr eins og áður
sagði að ósjaldan var eitthvert tilefni
til að hittast. Það er margs að minn-
ast en það verður gert þegar næst
verður komið saman.
Ég er afskaplega þakklát fyrir
þær stundir sem ég hef átt með Stínu
frænku á liðnum árum, þakklát fyrir
það að börnin mín náðu að kynnast
henni og umfram allt þakklát fyrir
það að hafa kynnst manneskju eins
og henni sem með léttleika, hæv-
ersku og góðmennsku sýndi mér
hvernig maður gat tekist á við lífið og
tilveruna og komist í gegnum þá erf-
iðleika sem lífið hefur upp á að bjóða
og ég vona svo innilega að Stína hafi
vitað hversu vænt mér þótti um
hana.
En umfram allt er ég Stínu þakk-
lát fyrir hennar þátt í því að hafa gef-
ið mér fjölskyldu sem stendur með
manni þegar á reynir og gleðst með
manni þegar tilefni er til, fjölskyldu
sem þarf ekki alltaf tilefni til að koma
saman og styrkja tengslin og von-
andi tekst okkur sem eftir stöndum
að heiðra minningu Stínu frænku og
gefa börnum okkar það sem okkur
var gefið; það er „stórfjölskyldu“.
Takk fyrir allt, elsku Stína mín,
vonandi líður þér vel núna og berðu
þeim sem á móti þér taka kveðju
mína.
Elsku Gestur frændi, Begga,
Dista, Páley, Bjarki og fjölskyldur,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Kr. Davíðsdóttir
og fjölskylda.
Mig langar til að minnast Krist-
ínar (Stínu) með nokkrum orðum.
Við fæddumst sama ár í litlu sveitar-
félagi fyrir norðan. Kynni okkar hóf-
ust í fámennum farskóla. Þar þurftu
Stína og bróðir hennar að ganga 3 til
4 kílómetra fram og til baka á hverj-
um skóladegi. En það þótti nú ekki
mikið í þá daga.
Við urðum strax góðar vinkonur
og sú vinátta hefur haldist síðan.
Meðan ég var heima í sveit á sumrin
fór ég alltaf í eina sumarheimsókn til
fjölskyldu hennar. Þau voru öll svo
kjarnyrt og skemmtileg. Fyrsta vet-
urinn sem ég var í Reykjavík vorum
við Stína saman í herbergi en það var
svo lítið að það komst ekki nema einn
dívan fyrir.
Við höfum lengst af verið hvor á
sínu landshorninu en alltaf hist er við
höfum getað. Síðustu árin höfum við
báðar verið á höfuðborgarsvæðinu
og því getað hist oft. Þegar mér
fannst tilveran eitthvað daufleg
hringdi ég bara í Stínu, hún og mað-
urinn hennar, Gestur, komu þá í
heimsókn. Þá var nú oft glatt á hjalla.
Stína hefur átt við mikið heilsuleysi
að stríða en mætt því með miklum
dugnaði. Ég sendi innilegar samúð-
arkveðjur til allra aðstandenda.
Stína mín, þökk fyrir samveruna,
sjáumst síðar.
Elín Bjarnadóttir.
Kristín Halldórsdóttir
Láttu Guðs hönd þig leiða hér,
lífsreglu halt þá bestu,
blessuð hans orð, sem boðast þér,
í brjósti og hjarta festu.
Hér þegar mannleg hjálpin dvín,
holdið þó kveini og sýti,
upp á hönd Drottins augun þín
ætíð með trúnni líti.
(Hallgrímur Pétursson.)
Brynja, Berglind,
Hulda, Anna María,
Guðni Leifur og
Stefán Jón.
HINSTA KVEÐJA
Við kynntumst
fjórtán ára gamlar og
urðum óaðskiljanleg-
ar vinkonur á æskuárunum. Þótt
leiðir skildu og við settumst að
með bónda og bú hvor sínum meg-
in við álinn – þá var alltaf eins
gaman að hittast aftur og við tók-
um upp þráðinn þar sem við hætt-
um síðast, hversu langt sem leið á
milli.
Þú varst alltaf jafn kát og
skemmtileg og hafðir einstakt lag
á að koma öðrum í gott skap. Þeir,
sem þekktu þig, munu minnast
þess hversu ómótstæðilega smit-
andi hlátur þinn var, þú gazt smit-
Ólafía Auðunsdóttir
✝ Ólafía Auðuns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. nóv-
ember 1937. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 3. októ-
ber síðastliðinn.
Útför Ólafíu var
gerð frá Árbæj-
arkirkju 11. október
sl.
að heilan bíósal fullan
af fólki, ef því var að
skipta.
En þetta létta skap
reyndist þér gott
veganesti því líf þitt
varð nú enginn dans
á rósum. Þú áttir oft
við andstreymi að
stríða og seinna meir
mikil og langvarandi
veikindi.
Drengirnir þínir og
þeirra fjölskyldur,
barnabörnin sér í
lagi, veittu þér þó
mikla gleði og mikinn styrk. En þú
barðist eins og hetja við hvers
kyns erfiðleika og heilsuleysi, en
aldrei heyrðist frá þér æðruorð.
„Þetta er bara svona,“ sagðir þú
þegar við kvöddumst í sumar, í
hinzta sinn. „Það verður bara að
taka því“. Ég vissi þá að þú bjóst
ekki við að eiga langt eftir.
Nú ertu loksins búin að fá hvíld,
eftir þína löngu baráttu.
Hvíl þú í friði, elsku bezta vina,
Þín,
Hafdís.