Morgunblaðið - 30.10.2007, Page 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Vilborg Jóns-dóttir fæddist á
Melrakkanesi í
Álftafirði 28. nóv-
ember 1923. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
á Selfossi 10. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónína K. Jóns-
dóttir húsmóðir og
Jón Guðmundsson
verkamaður. Hún
fluttist með for-
eldrum sínum og
bróður til Djúpavogs og bjuggu
þau í Ekru á meðan faðir hennar
byggði húsið Mela, en þar ólst hún
upp. Vilborg á fimm systkini, þau
eru Halldór, f. 27.9. 1921, d. 7.9.
2004, Guðlaug Sigríður, f. 19.12.
1926, Nanna Guðrún, f. 23.12.
1928, Rósa, f. 2.5. 1930, og Matt-
b) Vilborg Eva, f. 26.2. 1975, maki
Friðrik Sæbjörnsson, f. 15.6. 1971.
Dóttir Vilborgar Evu úr fyrra
sambandi er Thelma Dís, f. 27.1.
2000. Börn Vilborgar og Friðriks
eru Aron Breki, f. 8.12. 2004 og
Elísa Mist, f. 23.7. 2007. Synir
Finns eru Ingólfur, f. 12.7. 1967,
Jón Andri, f. 11.3. 1973, og Valdi-
mar, f. 18.9. 1981.
Vilborg gekk í barna- og ungl-
ingaskóla á Djúpavogi en fór ung
að árum til Reykjavíkur og vann
þar við ýmis störf. Vilborg og Sig-
urður bjuggu á Siglufirði í 27 ár.
Hún var lengst af húsmóðir, starf-
aði einnig við matreiðslu og síld-
arsöltun. Árið 1964 fluttust þau í
Garðabæ og stofnuðu sælgætis-
gerð og vann hún við það í nokkur
ár, en fór svo að vinna hjá Síld og
fiski þar til hún hætti störfum. Vil-
borg flutti til Hveragerðis fyrir
einu og hálfu ári og bjó þar í
Fljótsmörk 6 þar til hún lést. Útför
Vilborgar fer fram frá Garða-
kirkju á Álftanesi í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
hildur Katrín, f.
27.11. 1934.
Vilborg giftist 1.
janúar 1943, Sigurði
A. Sophussyni kaup-
manni frá Siglufirði,
f. 15. september
1923, d. 15. febrúar
1988. Börn þeirra
eru: 1) Jón Logi, f.
15.12. 1945, d. 9.7.
1978. 2) Ragnheiður,
f. 25.7. 1949, sam-
býlismaður Finnur
Jóhannsson, f. 20.10.
1947. Börn Ragn-
heiðar og Björns Sigurðssonar úr
fyrra hjónabandi eru a) Sigurður
Gísli, f. 6.8. 1968, maki Ásdís Ás-
geirsdóttir, f. 17.3. 1967. Sonur
Sigurðar Gísla úr fyrra sambandi
er Baldur Þór, f. 19.2. 1993. Börn
Sigurðar og Ásdísar eru Logi, f.
14.7. 2002 og Sindri, f. 23.8. 2004.
Mig langar að minnast elskulegrar
ömmu minnar í örfáum orðum.
Fyrstu minningar mínar eru úr
Garðabæ þar sem amma og afi
bjuggu. Þar sem ég var lengi vel eina
barnabarnið fékk ég konunglega
meðferð hjá þeim. Amma bakaði allt-
af lummur og dekraði mig á alla
lund. Seinna þegar þau voru flutt í
Efstasund varði ég miklum tíma hjá
þeim á meðan foreldrar mínir stóðu í
húsbyggingum. Þetta voru yndisleg-
ir tímar í barnæskunni og amma
kenndi mér meira að segja að hjóla á
nýja hjólinu sem afi keypti. Seinna
eftir að þau byggðu sér bústað á
Laugarvatni eyddi ég sumrunum
þar í góðu yfirlæti og á frábærar
æskuminningar þaðan. Við amma
vorum oft þar bara tvö og þá var
mikið spjallað og sýslað. Þar var
mjög gestkvæmt og oft mikið fjör á
bænum. Amma var víðlesin og gáfuð
og það var alveg sama um hvað ég
spurði, allt vissi amma. Hún hafði
mikinn áhuga á jarðfræði og nátt-
úrufræði og tók af mér loforð reglu-
lega í æsku um að ég myndi leggja
fyrir mig jarðfræði. Amma setti allt-
af fjölskylduna í fyrsta sæti og fylgd-
ist stolt með afkomendum sínum í
hverju sem þeir tóku sér fyrir hend-
ur. Bæði ég og Villa systir nutum
þess að eiga svona yndislega ömmu
og ekki var hún síður áhugasöm um
langömmubörnin sín. Alltaf var gam-
an að heimsækja ömmu í Garða-
bæinn og seinna í Hveragerði þar
sem var vel tekið á móti okkur með
kaffi og meðlæti, oft hinum frægu
lummum sem drengirnir mínir fengu
nú að njóta. Hún var skilningsrík og
víðsýn og leitaði ég oft til hennar til
að fá ráð og var hún minn helsti ráð-
gjafi í ýmsum ákvörðunum sem ég
hef tekið í lífinu, sérstaklega í seinni
tíð. Ég mun ávallt vera þakklátur
fyrir að hafa átt svona góða ömmu og
mun sakna hennar sárt.
Sigurður Gísli Björnsson.
Elsku amma mín, með þessum fáu
orðum langar mig að minnast þín.
Hinn 10. október andaðist mín ást-
kæra amma Vilborg Jónsdóttir.
Amma var hjartahlý og myndarleg
kona og alltaf svo vel til fara; hún var
kona sem vildi allt fyrir alla gera eins
vel og hún gat. Ég hugsa til allra
góðu stundanna sem við áttum sam-
an í Efstalundinum þegar við bjugg-
um þar öll saman, þú varst bara í
næstu íbúð og ég gat hlaupið yfir
þegar ég vildi og alltaf tókstu svo vel
á móti okkur Thelmu Dís sem sárt
saknar nú langömmu sinnar. Mér er
líka hugsað til allra stundanna sem
við áttum saman á Laugarvatni á
mínum yngri árum í sumarbústaðn-
um. Þar var ég nánast öll sumur hjá
þér og afa og þar var nóg að gera og
um að vera. Fórum við oft í langar
gönguferðir og skoðuðum umhverfið
okkar, og gast þú sagt mér sögur af
öllu sem á vegi okkar varð enda
þekktir þú öll fjöll og fossa, fugla og
blóm og sagðir svo skemmtilega frá
öllu enda varstu svo mikill náttúru-
unnandi. Með þessum fáu orðum vil
ég minnast ömmu með þakklæti og
söknuð í huga, minningin um þig
kemur til með að ylja mér um hjarta-
rætur um ókomin ár.
Vilborg Eva Björnsdóttir.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir rúmlega sjö árum kynntist ég
Vilborgu ömmu hans Sigga míns.
Hún tók mér opnum örmum og ég
fann strax hvað mér líkaði vel við
þessa glæsilegu eldri konu. Þegar
Logi sonur okkar fæddist fór ég að
venja komur mínar til hennar í kaffi í
Garðabæinn og þangað var alltaf
gott að koma. Sátum við oft og spjöll-
uðum um heima og geima. Svo fædd-
ist Sindri og fórum við þrjú oft þang-
að eftir leikskóla. Vilborg amma
hafði unun af að fylgjast með drengj-
unum og heyra um þá sögur. Hún hló
alltaf innilega að öllum fyndnu uppá-
tækjunum sem ég sagði henni frá.
Vilborg var glæsileg kona, stillileg
í fasi og með innilegt, geislandi bros.
Hún var vel gefin og vel lesin og
hafði góða kímnigáfu.
Logi var rétt um tveggja ára þeg-
ar hann byrjaði að aðstoða lang-
ömmu við lummubakstur og sat þá
uppi á borði hjá henni meðan hún
bakaði. Svo var raðað í sig „mullum“
eins og hann kallaði þær í byrjun.
Vilborg var alltaf fín og vel til höfð.
Hún fylgdist vel með tískunni og var
afar smekklega klædd og hafði gam-
an af því að kaupa sér ný föt. Nýja
íbúðin hennar í Hveragerði bar vott
um smekkvísi hennar og allt var þar
fínt og pússað. Við fjölskyldan not-
uðum oft tækifærið á leið okkar í eða
úr sumarbústaðnum okkar í Gríms-
nesi og litum í kaffi til ömmu sem tók
okkur ævinlega fagnandi og galdraði
fram kræsingar með kaffinu. Mér
þótti ákaflega vænt um Vilborgu.
Það var eins og ég hefði eignast í
henni bæði vinkonu og aukaömmu.
Ég mun sakna hennar og er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni. Drengirnir okkar sjá á eftir
góðri langömmu.
Ásdís Ásgeirsdóttir.
Sumarbústaðajarðskikar í landi
Snorrastaða í Laugardal eru fagrir
minnisvarðar um Vilborgu Jónsdótt-
ur sem við kveðjum hinstu kveðju í
dag og eiginmann hennar Sigurð
Sophusson sem lést árið 1988. Þau
hjónin ræktuðu þar garðinn sinn í
fyllstu orðsins merkingu. Þau settu
niður fyrstu hríslurnar sumardaginn
fyrta árið 1974 og byggðu sér sum-
arbústaðinn Skógarkot. Í dag er þar
skógur fagurra og beinvaxinna trjáa
sem bera með sér að hlúð var að
þeim með umhyggju og ræktarsemi.
Varla er hægt að hugsa sér fagurri
minnisvarða um þessi mætu hjón.
Fjölskylda okkar var svo lánsöm
að njóta hæfileika Vilborgar í ríkum
mæli þegar hún tók að sér á níunda
áratug síðustu aldar að aðstoða á
heimilinu. Vilborg amma, sem hún
hefur verið kölluð æ síðan, tók á móti
börnunum á heimilinu, Haddý og
Jóa, þegar þau komu heim úr skól-
anum. „Alltaf eitthvað að borða og
rosalega góðar lummur“ kemur fyrst
upp í huga þeirra þegar þau rifja upp
þetta gæðatímabil í lífi sínu. Vilborg
amma var líka alltaf brosmild og já-
kvæð, segja þau. Það var líka Vil-
borg amma sem kenndi þeim þann
norðlenska sið að skera út laufa-
brauð og hefur siðurinn haldist í fjöl-
skyldunni síðan. Allar fallegu lopa-
peysurnar sem hún prjónaði eru
þeim líka minnisstæðar. Minnis-
stæðast er þó öryggið sem Vilborg
amma veitti, alúðin og umhyggjan.
Heimsóknirnar í sumarbústaðinn
á Laugarvatni eru okkur öllum
ógleymanlegar. Við tjölduðum
ósjaldan í túnfætinum hjá Vilborgu
og Sigga ásamt dóttur þeirra Ragn-
heiði og fjölskyldu hennar. Þar var
margt spjallað og skrafað. Krakk-
arnir nutu einnig oft skjóls og fengu
að gista hjá Vilborgu ömmu á Laug-
arvatni. Jói minnist enn Tomma og
Jenna-brjóstsykurs sem var keyptur
í Kaupfélaginu. Vilborg dvaldi lang-
tímum í bústaðnum yfir sumartím-
ann og naut náttúrunnar þar í ríkum
mæli. Hún var vel að sér um blóm og
gróður. Landið var henni einnig dýr-
mætt og gaman að hlusta á hana lýsa
áhugaverðum stöðum.
Vilborg bjó í skjóli Ragnheiðar
dóttur sinnar og fjölskyldu hennar
síðustu árin og naut samvista við
þau. Hún flutti nýverið með þeim í
Hveragerði og hefur henni áreiðan-
lega ekki leiðst návistin við gróður-
inn þar. Vilborg amma var orðin
ferðalúin undir það síðasta og tilbúin
að kveðja að sinni. Við sendum
Ranný og Finni, barnabörnunum
Sigga og Vilborgu og öllum afkom-
endunum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Við ferðalok er margs að minnast.
Okkur er fyrst og fremst í huga
þakklæti fyrir allt það sem Vilborg
gaf okkur, alla alúðina og umhyggj-
una. Reynitré sem Vilborg amma gaf
úr ræktarlandi sínu fyrir um fimm-
tán árum stendur fyrir utan
gluggann þar sem þessar línur eru
ritaðar. Teinrétt og fagurgreint ber
það gefanda sínum og ræktanda fag-
urt vitni. Eins gera minningarnar
um góða móður, ömmu og vinkonu.
Þær breiða úr sér, margfaldast.
Blessuð sé minning Vilborgar ömmu
Jónsdóttur.
Fríða Proppé, Halldóra Gyða
Matthíasdóttir og
Jóhannes Friðrik Matthíasson.
Vilborg Jónsdóttir
✝ Sigurdór Jó-hannsson fædd-
ist á Bakka í Mela-
sveit 26. september
1925. Hann and-
aðist á Sjúkrahúsi
Akraness mánu-
daginn 22. október
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jóhann
Þórðarson bóndi á
Bakka, f. á Innri-
Skeljabrekku í
Andakílshreppi 8.
júní 1887, d. 28.
apríl 1953, og Sigríður Sigurðar-
dóttir, f. í Elínarhöfða í Innri-
Akraneshreppi 17. maí 1886, d.
20. janúar 1964. Sigurdór var
yngstur af fjórum systkinum,
elstur var 1) Ársæll bóndi í Flóa,
sem var honum samfeðra, f. 29.1.
1912, d. 21.11. 1981, 2) Sigurveig
húsmóðir í Hafnarfirði, f. 2.8.
1916, og 3) Þórður bóndi á Bakka
Melasveit, f. 27.9. 1920, d. 6.1.
Jónína Herdís Sigurðardóttir.
Barnabörnin eru 12 og barna-
börnin sex.
Sambýliskona Sigurdórs til 25
ára er Sigríður Eyjólfsdóttir, f. í
Reykjavík 19.11. 1927.
Sigurdór ólst upp við hefð-
bundin landbúnaðarstörf eins og
þau voru á þeim tíma, síðan lá
leiðin til náms í Laugarvatns-
skóla og lauk hann burtfarar-
prófi þaðan árið 1944, eftir nám
vann hann við bifreiðasmíði og
trésmíði. Árið 1947 flutti hann á
Akranes og fór að læra rafvirkj-
un, stofnaði síðan sitt eigið fyrir-
tæki sem rafverktaki og einnig
raftækjaverslun. Árið 1999 lét
hann af störfum og Hlynur sonur
hans tók við rekstri fyrirtækis-
ins. Sigurdór gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum á Akranesi, s.s.
í stjórn Rafveitu Akraness í
fjölda ára, starfaði mikið í Fram-
sóknarfélagi Akraness, var um
langt tímabil í Rotary og félagi í
frímúrarastúkunni Akri á Akra-
nesi.
Útför Sigurdórs fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
1983. Árið 1949
kvæntist Sigurdór
Guðríði Kristbjörgu
Sigurðardóttur, f. á
Krossalandi í Bæjar-
hreppi í Austur-
Skaftafellssýslu
19.5. 1925, d. 4.12.
1977. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Jónsson, f. á
Kálfafelli í Suður-
sveit 10.7. 1874, d.
22.3. 1956, og kona
hans Þórey Guð-
mundsdóttir, f. á
Borg, Mýrahreppi í Austur-
Skaftafellssýslu 5.7. 1887, d. 22.2.
1969. Börn Sigurdórs og Krist-
bjargar eru 1) Sigrún, f. 5.9.
1949, maki Sæmundur Guð-
mundsson. 2) Bragi Þór, f. 30.9.
1949, kona hans er Sigríður
Elísabet Hauksdóttir. 3) Jóhann,
f. 15.2. 1954, sambýliskona Jón-
ína Björk Óskarsdóttir. 4) Hlyn-
ur, f. 16.5. 1961, kona hans er
Elsku pabbi, þá er komið að leið-
arlokum hjá okkur að sinni, allt tek-
ur þetta enda eins og þú sagðir
sjálfur. Að eiga þig sem föður, að
alast upp og starfa með þér og að
eiga þig sem besta vin er það dýr-
mætasta sem hægt er að hugsa sér.
Minningarnar um þig eru óendan-
legar. Ófáar ferðirnar var ég „send-
ur“ í sveitina með þér sem polli þeg-
ar þú varst að vinna út um allan
Borgarfjörð, en ég held að það hafi
verið ferðirnar sem tengdu okkur
feðga saman. Þann tíma sem við
bjuggum tveir saman á mínum ung-
lingsárum sýndir þú mér traust.
Þegar við fórum að vinna saman
varst þú mín fyrirmynd og þegar
leið á sýndir þú mér virðingu sem
fagmaður og það er það veganesti
sem ég byggi á í dag. Mér fannst
ómissandi eftir að ég fór að búa að
koma heim á Brekkubrautina nán-
ast á hverjum degi eftir vinnu bara
að spjalla smástund, ég vissi hvað
þér þótti það dýrmætt. Á sunnudög-
um gat ég nánast stillt klukkuna
eftir því hvenær þú kæmir í heim-
sókn og alltaf svo flottur í spariföt-
unum.
Þegar þú varst að fara í ferðalög,
sem þér þótti svo gaman, varst þú
alltaf svo flottur í tauinu, þú varst
einstakur, pabbi minn. Umhyggjan
fyrir börnunum þínum og barna-
börnunum var mikil, ég minnist þess
þegar Arnar Dór átti í sínum veik-
indum, hve umhyggjan fyrir honum
var einstök og þegar hann hafði náð
bata varst þú ekki í rónni fyrr en
hann hafði fengið vinnu við sitt hæfi.
Pabbi, þú varst mikill gleðigjafi í
okkar lífi, þú varst hálfgerður Ein-
stein, þú hafðir alltaf ráð við öllu
sem þú vildir hafa, nema kannski
mótorhjólunum mínum, af þeim vild-
ir þú ekkert vita þó svo að þú hafir
átt þitt hjól á þínum yngri árum, það
skil ég vel í dag. Þegar þú áttir frí
frá daglegu amstri og vildir sinna
einhverju sem þú hafðir gaman af
var gaman að fylgjast með, t.d. þeg-
ar þú smíðaðir garðskúrinn á
Brekkubrautinni, eða sláttuvélin
góða með rafmótornum og tjald-
vagninn sem þú smíðaðir í skúrnum
heima og ótalmargt fleira.
Elsku pabbi, ég gæti haldið enda-
laust áfram, minningarnar um þig
eru óendanlegar, þú ert gimsteinn-
inn í mínu lífi. Hafðu þakkir fyrir
allt og allt. Guð blessi þig.
Hlynur.
Elsku faðir, hinsta kveðja til þín.
Nú komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
Þá erliðin æviönn
á enda skeiðið runnið,
í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því fasta og góða,
djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða,
hjá þér oft var heillastund
við hryggð varst aldrei kenndur,
þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo faðir kæri vertu sæll
nú vegir skilja að sinni,
þín gæta máttug verndaröfl
á vegferð nýrri þinni,
með heitu bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan lærdómsföður hér
ég geymi minninguna.
Ég mun ævinlega sakna þín.
Þinn sonur
Jóhann.
Það er ekki oft í lífinu sem maður
kynnist einstaklingi sem er góður
yst sem innst eins og fyrrverandi
tengdafaðir minn Jóhann Sigurdór
Jóhannsson var í mínum augum.
Hann var þessi dæmigerði ljúfingur
sem alltaf reyndist öllum vel. Ég
kynntist honum fyrir tæpum 25 ár-
um, börnin mín voru svo heppin að
eiga hann að afa, afa sem var þessi
góði afi sem talaði alltaf svo fallega
til þeirra og vildi þeim allt hið
besta. Fyrir það vil ég þakka um
leið og ég kveð hann með von um að
nú líði honum vel. Aðstandendum
öllum sendi ég kærar kveðjur, og vil
votta þeim samúð mína.
Margrét Þórisdóttir.
Elsku afi minn.
Þetta ljóð lýsir huga mínum á
þessari stundu.
Þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mér þykir vænt um þig.
Hvíldu í friði.
Þín,
Inga Jóna Jóhannsdóttir.
Sigurdór Jóhannsson