Morgunblaðið - 27.11.2007, Qupperneq 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 27. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halldór B. Óla-son fæddist á
Ísafirði 23. desem-
ber 1920. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 20. nóvem-
ber síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Valgerðar
Guðrúnar Guðna-
dóttur frá Skálmar-
dal í Múlasókn, hús-
freyja í Skjalda-
bjarnarvík og á
Ísafirði, f. í Fjarðar-
horni í Gufudals-
sveit 23.6. 1890, d. 18.5. 1966, og
Óla Guðjóns Halldórssonar, bónda
í Skjaldabjarnarvík í Árneshreppi,
síðar kaupmanns á Ísafirði og í
Reykjavík, f. á Melum í Árnes-
hreppi í Strandasýslu 28.12. 1882
d. 29.10. 1961. Systkini Halldórs
voru Valgerður Guðný, f. 1911, d.
1994, Friðgeir, f. 1912, d. 1944,
Guðbjörg Sigríður Hoff Möller, f.
1916, d. 1977, og Sigríður, f. 1918-
1990. Halldór kvæntist 12.9. 1942
Huldu Heiðrúnu Eyjólfsdóttur frá
Seyðisfirði, f. 30.5. 1919. For-
eldrar hennar voru Sigríður Jens-
dóttir, húsfreyja og ljósmyndari á
Seyðisfirði, f. í Skógargerði á
Fellum í Norður-Múlasýslu 9.6.
1881, d. 4.5. 1956, og Eyjólfur
Jónsson, ljósmyndari, bankastjóri,
Steingrímur hagfræðingur, f.
16.8. 1978, sambýliskona Jóhanna
Bergsteinsdóttir. e) Friðrik verk-
fræðingur, f. 2.7. 1981, sambýlis-
kona Katrín Ólafsdóttir, þeirra
sonur er Kormákur Hólmsteinn, f.
2005. 3) Sigríður verslunarkona, f.
4.2. 1949, maki Gylfi Þorkelsson,
f. 4.6. 1946, dóttir þeirra er Ásta
Heiðrún verkfræðingur, f. 29.7.
1982. 4) Óli Friðgeir rafvirki, f.
7.11. 1953, sambýliskona María
Björk Daðadóttir, f. 18.2. 1965,
börn þeirra eru: a) Daði Freyr, f.
13.8. 1992, b) Halldór Skjöldur, f.
5.11. 1994, c) Bára Björk, f. 6.4.
2007, fyrir átti Óli dæturnar Lilí-
an Rakel, f. 6.9. 1973, barnsmóðir
Ester Sunerit Bragadóttir, og
Huldu Heiðrúnu, f. 20.7. 1982,
með fyrrverandi eiginkonu Sigríði
Ágústsdóttur. Halldór ólst upp á
Ísafirði hjá foreldrum sínum í
stórum systkinahópi. Hann fór
ungur til náms í Iðnskólanum í
Reykjavík þar sem hann lærði raf-
vélavirkjun og lauk sveinsprófi
1943 og síðar meistaraprófi í
þeirri iðngrein. Halldór var sjálf-
stætt starfandi rafverktaki og rak
eigið fyrirtæki, Rafvélaverkstæði
Halldórs B. Ólasonar, nær allan
sinn starfsferil.
Útför Halldórs fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
kaupmaður, og klæð-
skeri á Seyðisfirði, f.
á Parti í Sandvík,
31.10. 1869 d. 29.6.
1944, Börn Halldórs
og Huldu Heiðrúnar
eru: 1) Eyjólfur Rafn
rafvélavirki, f. 26.8.
1943, d. 18.9. 2001,
maki Bjarnveig Borg
Pétursdóttir, f.
15.12. 1946, d. 30.9.
2003. Synir þeirra
eru: a) Pétur Berg-
mann rekstrarfræð-
ingur, f. 16.4. 1965,
d. 24.9. 2007. b) Garðar Rafn kerf-
isfræðingur, f. 20.8. 1969, maki
Guðmunda Björk Matthíasdóttir,
dóttir þeirra er Þóra Dís, f. 2003.
c) Þorri Freyr, f. 7.2. 1973. 2) Val-
gerður hjúkrunarfræðingur, f.
7.7. 1946, maki Helgi H. Stein-
grímsson, f. 13.3. 1944, börn
þeirra eru: a) Halldór rafvirki, f.
27.11. 1965, maki Bryndís Hann-
esdóttir, þau eiga tvær dætur,
Helena, f. 2000, og María, f. 2003.
b) Margrét Gróa kennari, f. 8.5.
1967, maki Sigtryggur Þráinsson,
börn þeirra eru, Valgerður, f.
1994, Helgi, f. 1998, Þráinn, f.
2001. c) Heiðrún viðskiptafræð-
ingur, f. 17.2. 1970, sambýlis-
maður Benedikt Níels Óskarsson,
dóttir þeirra óskírð, f. 2007. d)
Í dag kveð ég tengdaföður minn,
Halldór B. Ólason rafvélavirkja. Ég
var aðeins 16 ára þegar ég kom inn í
fjölskylduna á Framnesvegi og tóku
þau hjón strax vel á móti mér, ungum
manninum. Urðum við Halldór strax
góðir vinir og félagar og hélst sú vin-
átta alla tíð.
Halldór fylgdist vel með þjóðmála-
umræðunni og hafði yndi af að ræða
pólitík og hringdi oft til að ræða stöð-
una í þeim málum. Það skemmtilega
var að hann virtist ávallt vera í
stjórnarandstöðu, sama hver var við
völd hverju sinni og hafði hann bein-
skeyttar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Það var ávallt skemmtilegt að
ræða við Halldór því hann hafði góð-
an húmor og gat verið bráðskemmti-
legur.
Halldór starfaði sjálfstætt sem
rafvélavirki með eigið fyrirtæki og
gat sér gott orð á því sviði, m.a. þótti
hann snillingur í að vinda rafmótara.
Hann kom víða við í stærri verkefn-
um og hafði kjark og getu til að fást
við flókin verkefni, eins og t.d. upp-
setningu á lyftum, m.a. í Morgun-
blaðshöllinni í Aðalstræti og háhýs-
um í Reykjavík svo dæmi séu tekin.
Þegar komu tímabil samdráttar í
framkvæmdum á hans starfssviði réð
hann sig á skip, m.a. til síldveiða í
Norðursjó, og sýndi þetta dugnað
hans og hversu hraustur hann var og
tilbúinn til allra verka. En strax og
aðstæður breyttust tók hann til við
rafvirkjunina að nýju. Þegar hann
var kominn vel á efri ár og ætlaði að
hafa það rólegt kunni hann aðgerða-
leysinu illa og tók sig til og réð sig til
starfa hjá Brauðgerðinni Myllunni
sem kallaði á að vakna um miðjar
nætur. Þetta fannst mér ótrúlegur
kjarkur af manni á hans aldri en lýsir
dugnaði tengdaföður míns vel.
Ég minnist ávallt með stolti þegar
þeir feðgar, Halldór og Eyjólfur, sem
einnig var rafvélavirki en er nú lát-
inn, tóku að sér það verkefni að setja
upp öfluga ljósavél fyrir stórvin minn
og bóndann Jón Jónsson í Purkey á
Breiðafirði, en hjá honum hafði ég
dvalið í mörg sumur og tengdist fjöl-
skylda mín honum sterkum böndum
enda móðir mín alin þar upp. Þetta
var stórvirki á þeim tíma og mikil-
vægt fyrir vin minn, bóndann, að
geta hreinsað æðardúninn sinn í eig-
in dúnhreinsunarvél í eyjunni.
En lífið var ekki alltaf dans á rós-
um hjá Halldóri og fjölskyldu hans.
Þegar hann var ungur maður að
byrja lífið varð fjölskylda hans fyrir
miklu áfalli þegar Friðgeir bróðir
hans, nýútskrifaður læknir, og kona
hans, Sigrún Briem, einnig læknir,
voru á heimleið í stríðslok úr námi
frá Bandaríkjunum með börnin sín
þrjú með Goðafossi þegar honum var
sökkt og drukknuðu þau öll. Halldór
missti mikið þegar unga fjölskyldan
fórst og hafði það alla tíð áhrif á hann
því samband þeirra bræðranna hafði
verið einstaklega sterkt og gott.
Halldór átti því láni að fagna að
eiga góða eiginkonu og frábæran lífs-
förunaut, Huldu Heiðrúnu Eyjólfs-
dóttir (Dillu) sem stóð traust við hlið
hans alla tíð. Elsku Dilla mín, ég
votta þér mína dýpstu samúð á þess-
um erfiðu tímum og bið góðan Guð að
veita þér styrk um ókomin ár.
Helgi H. Steingrímsson.
Við kveðjum í dag mætan mann,
Halldór B. Ólason, eða afa á Frammó
eins og hann var ávallt kallaður í fjöl-
skyldunni.
Afi var mjög glæsilegur maður og
það var mikil reisn yfir honum hvar
sem hann fór. Hann fylgdist vel með
því sem var að gerast í þjóðlífinu,
hafði ævinlega sterkar skoðanir á
hlutunum og tók afstöðu til mála.
Afi var rafvélavirki að mennt og
mjög handlaginn maður. Hann var
mikill fagmaður og rak eigið verk-
stæði hér í Reykjavík á árum áður.
Afi reyndist afar liðtækur innan fjöl-
skyldunnar þegar á þurfti að halda
varðandi raflagnir og brást ávallt
fljótt og vel við.
Afi var mikill gæfumaður í sínu
einkalífi. Með ömmu fékk hann ein-
staka mannkostakonu sem staðið
hefur þétt við hlið hans alla tíð. Afi og
amma voru mjög samhent hjón og
var mikill kærleikur og vinátta á milli
þeirra. Samband þeirra einkenndist
af væntumþykju, hlýju og virðingu.
Afi og amma bjuggu lengst af sín
hjúskaparár á Framnesvegi í
Reykjavík. Heimili þeirra bar vott
um myndarbrag og snyrtimennsku í
einu og öllu.
Við minnumst afa í gegnum æsku-
árin er hann tók þátt í hinum ýmsu
fjölskylduviðburðum, jafnt stórum
og smáum. Á stundu sem þessari
koma upp í hugann góðar minningar
svo sem sumarfríin í Selvík við Álfta-
vatn og síðar í Dölunum. Hann naut
þess að ferðast með ömmu bæði
heima og erlendis þegar tækifæri var
til.
Afi var stoltur af fjölskyldu sinni
og fylgdist vel með hvernig okkur
barnabörnunum vegnaði í lífinu. Öll
okkar æskuár bjuggum við í ná-
grenni við afa og ömmu og nutum
góðs af samveru þeirra svo sem að
spila saman og eiga notalegar stund-
ir. Ekki spillti fyrir ef lakkrís var á
boðstólum en hann kom frá frændum
okkar í Lakkrísgerðinni Drift. Við
hjóluðum oft í heimsókn til þeirra og
var sama á hvaða tíma dags það var
enda oft minnsta tilefni notað til að
eiga erindi þangað. Alltaf var það
hlýja og góða viðmótið sem mætti
okkur. Þegar ég fór að læra á píanó
lagði ég oft leið mína til ömmu og afa
til að æfa mig á gamla píanóið þeirra.
Þar naut ég leiðsagnar ömmu og
lærði að meta gildi góðrar tónlistar.
Afi var alla tíð heilsuhraustur þar
til á síðasta ári þegar heilsu hans fór
að hraka. Síðustu þrjá mánuði hefur
hann dvalið á sjúkrahúsum þar sem
hann fékk góða umönnum. Þar hefur
hugur mömmu verið öllum stundum
því þau voru alltaf miklir félagar og
sú tryggð og samvera sem hún veitti
afa þennan tíma er ómetanleg.
Afi bar alltaf mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni. Fyrir fimm vikum
eignuðumst við Benni dóttur en því
miður gafst honum ekki tækifæri á
að kynnast henni en við munum
miðla til hennar öllu því góða sem afi
gaf okkur. Fyrir það erum við óend-
anlega þakklát.
Ég læt eftirfarandi ljóðlínur fylgja
með en þær lýsa þeim stað sem afa
var kær. Hann var Ísfirðingur og
Strandamaður og var ávallt afar
stoltur af uppruna sínum eins og allir
vissu sem þekktu hann vel.
Í faðmi fjalla blárra
þar freyðir aldan köld,
í sölum hamra hárra
á huldan góða völd,
sem lætur blysin blika
um bládimm klettaskörð,
er kvöldsins geislar kvika
og kyssa Ísafjörð.
(Guðm. Guðm.)
Ég kveð afa með miklum söknuði.
Blessuð sé minning hans.
Heiðrún og fjölskylda.
Í dag kveðjum við elskulegan afa,
Halldór B. Ólason, eða afa á Frammó
eins og við kölluðum hann. Það er
margt sem kemur upp í hugann en
þó fyrst og fremst söknuður, þakk-
læti og margar góðar minningar. Við
systkinin vorum svo lánsöm að alast
upp í nágrenni við afa og ömmu en
þau bjuggu lengst af á Framnesvegi.
Það var mikill samgangur á milli
heimilanna og oft skroppið í heim-
sókn og þurfti þá ekki neitt sérstakt
tilefni til. Oft var litið inn til að spjalla
og eiga notalega stund saman eða
tekið í spil. Afi hafði gaman af því að
spila og eigum við systkinin margar
góðar minningar frá því þegar setið
var við borðstofuborðið og spilað
langt fram eftir kvöldi. Afi gaf ekkert
eftir í spilamennskunni og skrifaði
stigin á blað. Þetta voru skemmtileg
kvöld og ekki spillti fyrir ef amma
lumaði á einhverju góðgæti.
Þegar myndbandstækin komu inn
á heimilin voru amma og afi með
þeim fyrstu í kringum okkur sem
eignuðust slíkt tæki og þótti okkur
spennandi að taka spólur og horfa á
hjá þeim og taka þátt í þessari nýju
menningu.
Afi var glæsilegur maður, hávax-
inn og bar sig ávallt mjög vel. Hann
var skapgóður og hafði þægilegt við-
mót og naut þess að spjalla við fólk.
Afi hafði ákveðnar skoðanir á flest-
um málum og lá ekkert á þeim. Það
var oft gaman að heyra hann tala um
menn og málefni og fylgdi þá gjarnan
á eftir mikill hlátur.
Afi hugsaði vel um eigur sínar og
vildi hafa röð og reglu á hlutunum.
Hann var oft að taka til hendinni í
kringum húsið enda í mun að hafa
allt snyrtilegt. Það var ósjaldan sem
við sáum hann fyrir utan að bóna bíl-
inn og lét hann óspart í ljós ánægju
sína með dagsverkið.
Afi var rafvélavirki að mennt og
rak eigið rafvélaverkstæði alla tíð.
Hann var duglegur og ósérhlífinn og
hafði unnið víða um land við hvers
kyns uppsetningar á rafkerfum. Við
systurnar nutum góðs af lagernum
hjá afa því á vorin var gott að geta
leitað til hans til að fá nýja húlahringi
fyrir sumarið. Ekki stóð á viðbrögð-
unum hjá honum og vorum við leyst-
ar út með hringjum skreyttum með
litríkum límböndum.
Þegar leiðir okkar Tryggva lágu
saman og ég kynnti hann fyrir afa
tókst með þeim góður vinskapur
enda báðir landsbyggðarmenn.
Hann var stoltur af því að vera
Strandamaður og hafði gaman af því
að ræða sjávarútvegsmálin við sjó-
manninn enda hafði afi stundað sjó-
mennsku og farið á síld í Norðursjó.
Þar kom líka fram þekking hans á
vélbúnaði skipa sem hægt var að
ræða í þaula.
Afi hafði gaman af því að ferðast
og fór í nokkrar utanlandsferðir með
ömmu auk þess sem þau ferðuðust
víða um landið. Við áttum margar
notalegar stundir með afa og ömmu í
sumarbústöðum, einkum í Selvík,
Reykjaskógi og hin síðari ár í Döl-
unum. Einnig eru mér minnisstæð
öll fjölskylduboðin og þá sérstaklega
jólaboðin hjá afa og ömmu á jóladag
og aðrar veislur sem foreldrar mínir
héldu í Frostaskjóli.
Það var gott að hafa afa í kringum
sig því hann hafði þægilega nærveru
og á milli þeirra ömmu var kær vin-
skapur, enda mjög samrýnd hjón.
Það var afa mikill stuðningur að hafa
ömmu sem lífsförunaut og bar hann
mikla virðingu fyrir henni.
Ég er þakklát fyrir þær samveru-
stundir sem ég átti með afa og geymi
í hjarta mínu ótal minningar um góð-
an mann.
Hvíl í friði.
Margrét Gróa og fjölskylda.
Elsku afi minn.
Ég fékk slæmar fréttir síðastliðinn
þriðjudag en pabbi sagði mér þá að
þú hefðir látist um morguninn, ég
ætlaði að koma að heimsækja þig um
kvöldið, þú fórst aðeins of fljótt.
Við eigum það stundum til að
gleyma okkur í amstri dagsins og
gleyma því sem mikilvægast er í líf-
inu, fjölskyldan.
Ég held að við séum fæst búin að
átta okkur á því að þú ert farinn.
Ég gæti trúað því að fyrir mig per-
sónulega verði mesti söknuðurinn á
aðfangadag. Við fjölskyldan í Steina-
selinu erum svo vön að hafa þig og
ömmu hjá okkur á jólunum og núna
verður enginn afi.
Man bara eftir einum jólum þegar
amma var veik þannig að hvorugt
ykkar kom til okkar á aðfangadag.
Það að hafa ekki afa og ömmu með að
borða jólamatinn var nóg til að
manni fannst óþarfi að hafa sig til,
gera fínt í kringum sig og hreinlega
óþarfi að fagna jólunum.
Já, afi minn, ég get sko sagt þér
það að jólin eiga eftir að verða skrýt-
in í ár án þín.
Ég vil samt þakka þér fyrir þann
tíma sem ég átti með þér þótt ég vildi
óska að hann hefði verið lengri. En
lífið er nú þannig að maður fær ekki
allt sem maður óskar sér.
Við fjölskyldan munum passa upp
á ömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þitt barnabarn
Ásta Heiðrún Gylfadóttir.
Halldór Benjamín Ólason
Kveðja frá
skólasystkinum
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
✝ Marta Guð-munda Guð-
mundsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 29.
apríl 1970. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 6. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Grindavíkur-
kirkju 14. nóv-
ember.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga
mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum
mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Við sendum fjölskyldu og vinum
Mörtu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum guð að veita þeim
styrk á þessum erfiðu tímum.
Guð blessi minningu Mörtu.
F.h. árgangs 1970 við Grunnskóla
Grindavíkur
Þorgerður G. Guðmundsdóttir.
Marta Guðmunda
Guðmundsdóttir