Morgunblaðið - 29.12.2007, Blaðsíða 30

30 LAUGARDAGUR 29. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þráinn Valdimars-
son var félagi okkar í
Laugunum í áratugi. Hann var þar
sem annars staðar hvers manns hug-
ljúfi. Fullur af gríni og hláturmildur
með afbrigðum. Ég man varla til ann-
ars en við höfum rætt saman með lýs-
ingarorðum í hástigi og umræðuefnið
oftar en ekki pólitíkin, þar sem við
báðir gátum tekið okkur í munn mál-
tæki Stefáns heitins Valgeirssonar
og Þráinn sagði hljóða svo: „Ég veit
allt um það.“ Og þá var hann gjarnan
samstundis kominn í gervi Stefáns og
gat þá flutt ræður fyrir hans munn.
En Þráinn var frábær eftirherma
og spruttu gengnir snillingar oft upp
fyrirvaralaust, þegar honum fannst
við hæfi að krydda tilveru okkar með
skemmtisögum, sem hann hafði
ógrynni af á hraðbergi. Jón á Akri,
Ólafur Thors, Hermann Jónasson,
Jónas Jónsson voru lifandi komnir.
Heilu vísnabálkarnir runnu upp úr
honum sem maður reyndi stundum
að læra en gekk illa. En það er happ
fyrir aðra skemmtikrafta landsins, að
Þráinn skyldi ekki hafa lagt fyrir sig
opinber leiksvið, því fáir voru hans
jafningjar á því sviði.
En svo merkilegt var það, að hann
sagði aldrei illkvittnar sögur af nein-
um manni. Jafnvel þótt manni fyndist
þá stundina morgunljóst að þeir ættu
ýmislegt óþvegið skilið, þá færði
hann frekar fram málsbætur nokkr-
Þráinn Valdimarsson
✝ Þráinn Valdi-marsson fæddist
á Ásólfsstöðum í
Gnúpverjahreppi 9.
janúar 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 18. desember
síðastliðinn og
fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 28. desem-
ber.
ar. Grínið og skopið
hafði þó mest völd og
oft blandaði hann sjálf-
um sér inn í sögurnar á
hinn háðulegasta hátt
fyrir sig sjálfan.
Þannig eru hinir
sönnu húmoristar.
Tala helst sem minnst í
alvöru, upphefja sjálf-
an sig aldrei en bregða
þvílíkri birtu á um-
hverfi sitt að menn
upptendrast af því
einu að sjá þá nálgast.
Slíkur maður var Þrá-
inn Valdimarsson. Fullur af lífi og
fjöri. Einn skemmtilegasti maður
sem maður hefur nokkru sinni
kynnst. Svo var hann líka gull af
manni og vildi hvers manns götu
greiða. Hlýr maður og hugulsamur.
Hann dró ekki dul á ævistarf sitt í
þágu Framsóknarflokksins né það,
að framsóknarmenn væru yfirleitt
upp til hópa fremur betri en aðrir
stjórnmálamenn. Hann var líka
framkvæmdastjóri flokksins um ára-
tugi og var þar sjálfsagt betri en
aunginn.
En hann lýsti sig til viðbótar yf-
irleitt mikinn stuðningsmann ein-
stakra stjórnmálamanna úr öðrum
flokkum og man ég sérstaklega
þeirra úr Sjálfstæðisflokknum, sem
mér var minnst um gefið þá stundina.
Þannig gat hann stundum fengið van-
hugsuð viðbrögð mín fram og látið
aðra hlæja að mér fyrir heimskuna,
sem nóg framboð er af. Maður lærði
nú á hann með tímanum og reyndi að
vara sig. Afleiðingin varð yndisleg
vinátta milli okkar, þar sem glensið
og gamanið ríkti jafnan hæst þó að
jafnvel væri verið að ræða háalvarleg
mál í sjálfu sér.
Líklega kemur sá háttur frá for-
ingjanum okkar í Laugunum, honum
Björgvini í Vaðnesi, að það er bannað
að tala í alvöru í pottflokknum eða
þræta um einhver grundvallaratriði.
Brot gegn þessu geta varðað vítum
og refsivist hinumegin við kaðalinn,
þar til byrjandinn hefur lært þá lexíu,
að um vizku pottflokksins skal eng-
inn dauðlegur maður efast. Flokkur-
inn „veit allt um það“ eins og Þráinn
myndi hafa orðað það.
En það er grínlaust með öllu, að við
félagarnir í Laugunum, bæði karl-
kyns og kvenkyns verður maður víst
að segja til að móðga ekki femínist-
ana, söknum Þráins Valdimarssonar.
Þar er eftir skarð í flokki vorum sem
verður vandfyllt. Í huganum berg-
mála gömul hlátrasköll, minningar
um skötuveizlur, morgunkaffi á Aski
eða Laugaási, menningarferðir. Eða
þá bara hversdagurinn, sem er sjálft
lífsins ævintýri, sem enginn veit hvar
endar.
Halldór Jónsson.
Haustið 1945 urðu tímamót í sögu
Laugarvatnsskólans. Stofnaður var
þriðji bekkur skólans, gagnfræða-
deild, og þar með stigið þýðingarmik-
ið skref í átt að stofnun fyrsta
menntaskóla í sveit á Íslandi. Barátt-
unni fyrir þessu þjóðþrifamáli er vel
lýst í bókinni Laugarvatnsskóli þrí-
tugur (1958) eftir Bjarna skólastjóra
Bjarnason. Árangurinn kom í ljós á
stofndegi menntaskólans (ML) hinn
12. apríl 1953. Því nefni ég þetta hér,
að Þráinn Valdimarsson bar jafnan
hag Laugarvatns fyrir brjósti, enda
stundaði hann þar nám í þrjú ár. Það
var glaðvær og áhugasamur hópur,
sem hóf nám í gagnfræðadeildinni
1945. Fimm komu úr yngri deild
skólans (1. bekk), átta úr eldri deild
(2. bekk) og átta komu annars staðar
frá. Þráinn var farsæll námsmaður
og fór fyrir nemendum í félagslífi
skólans. Hann var sjálfkjörinn for-
maður nemendafélagsins, enda hafði
hann gegnt því embætti veturinn áð-
ur við góðan orðstír. Ræðumaður var
hann ágætur. Hann var lífið og sálin
á málfundunum og lá ekki á skoðun-
um sínum. Það hafði sín áhrif á aðra
nemendur. Oft hafði Þráinn orð á því,
hversu þýðingarmiklu hlutverki mál-
fundastarfsemin gegndi í starfi skól-
ans. Þar lærðu nemendur að koma
fram, gera grein fyrir skoðunum sín-
um og taka þátt í umræðum hverju
sinni. Og örugglega var þetta góður
skóli og hagnýtur undirbúningur fyr-
ir þau margvíslegu félagsstörf, sem
Þráinn hefur gegnt í gegnum tíðina.
Söngmaður var hann góður, hafði
bjarta tenórrödd og var því ein af
styrkustu stoðum í skólakórnum hjá
Þórði Kristleifssyni. Þráinn hafði
létta lund og stutt var í græskulausa
gamansemi hans. Hann kunni vel að
segja frá og hlýða á frásagnir ann-
arra. Ég kveð þennan vin minn og
skólabróður með þökk og virðingu.
Eiginkonu hans og fjölskyldunni allri
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Magnússon.
Til Þráins leituðu allir. Fram-
kvæmdastjóri Framsóknarflokksins
í 34 ár. Á þeim tíma þegar flokkurinn
var einn helsti áhrifavaldur í íslensk-
um stjórnmálum. Erilsamt var á
skrifstofu framkvæmdastjórans á
þeim árum sem ég þekkti best til.
Flokkurinn var öflugur í Reykjavík,
um 17% fylgi. Menn komu gjarnan
við á flokksskrifstofunni eftir vinnu
og um helgar, ræddu landsmálin,
flokksmálin og jafnvel persónuleg
vandamál. Allir voru velkomnir, allt-
af kaffi á könnunni og framkvæmda-
stjórinn gaf sér tíma til að ræða við
alla. Minnisstæðast er mér að mér
fannst hann aldrei eiga frí. Fram eft-
ir öllum kvöldum jafnt um helgar
sem virka daga var hann ýmist á
fundum eða í símanum. Jafnvel
heima voru honum engin grið gefin.
Menn höfðu samband við Þráin á öll-
um tímum sólarhringsins, ýmist
vegna persónulegra mála sinna eða
málefna flokksins, ríkisstjórnarinnar
eða þjóðarinnar. Hann var vakinn og
sofinn í starfi sínu, stundum fannst
mér eins og flokkurinn ætti hann.
Hlutverk hans var að skipuleggja
starfið, bera sáttarorð milli manna,
koma á tengslum og efla trúnað milli
manna og iðulega að leysa hvers
manns vanda. Þráinn hafði ótrúlega
hæfileika til þess að takast á við þetta
margþætta og oft flókna starf. Per-
sónutöfrar hans og einstæður hæfi-
leiki til þess að laða fólk að sér og
kynnast því, glaðværð, vinsemd og
nærgætni í senn gerðu það að verk-
um að öllum fannst þeir geta leitað til
hans sem vinar. Heimilið og fjöl-
skyldan urðu oft að sitja á hakanum í
þessu tímafreka starfi.
Áhugi Þráins á þjóðmálum var alla
tíð mikill og ekki voru það launin sem
kölluðu á hann í starfinu. Líklega er
það ekki tilviljun að fylgi Framsókn-
arflokksins fór dvínandi eftir að Þrá-
inn hætti störfum. Tengsl hans við
grasrótina voru ótrúleg. Hundruð
manna voru í stöðugu sambandi við
hann. Þráinn var glæsilegur fulltrúi
flokksins og vel heima í öllum málum,
taldi ekki eftir sér að skýra stöðuna
og veita innsýn í atburðarás og or-
sakir, sem ekki lágu alltaf á yfirborð-
inu. Hann laðaði að sér fólk með vin-
semd og hjálpsemi.
Ég held að erfitt sé að finna jafn-
oka Þráins í slíku starfi. Hjá honum
fór saman hlýtt og glaðlegt viðmót,
hjálpfýsi og vilji til að leysa hvern
vanda auk þekkingar á mönnum og
málefnum og yfirsýn yfir víðlendi
mannlegrar tilveru.
Gaman væri ef einhvern tíma væri
rituð saga hans. Í foksand fáeinna
minningarorða er litlu einu unnt að
gera skil, efni þröngur stakkur skor-
inn og orð talin.
Seint held ég að Framsóknarflokk-
urinn fái fullþakkað Þráni Valdi-
marssyni það mikla starf sem hann
vann. Glaður og sáttur gat hann kast-
að mæðinni að leiðarlokum. Hann
fékk að halda góðri heilsu fram í það
síðasta. Hann var gæfumaður í sínu
einkalífi, sinnti erfiðu starfi sínu af
stakri prýði, eignaðist marga vini og
reyndist þeim vel.
Ég sendi Elisu konu hans mínar
samúðarkveðjur og börnum hans og
ættingjum öllum og vinum.
Guðm. G. Þórarinsson.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN I. GÍSLASON,
áður Byggðarholti 14,
Mosfellsbæ,
lést á Hjúkrunarheimilinu Skógarbæ 25. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ásta Jóhannsdóttir,
Óskar Jóhannsson, Valgerður Sigurðardóttir,
Sigurður G. Jóhannsson, Guðrún Björnsdóttir,
Kristín Jóhannsdóttir, Jón Gunnar Borgþórsson,
Sigurður R. Símonarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og
afi,
ANTON SIGFÚSSON,
Þórufelli 16,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut mánudaginn
17. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Guðný Ósk Óskarsdóttir,
Sigurbjörg Ósk Antonsdóttir, Olgeir Sigurðsson,
Harpa Antonsdóttir, Rafid Hamza,
Olga Friðrika Antonsdóttir, Friðrik Atlason
og barnabörn.
✝
Bróðir okkar,
SIGURÐUR FRÍMANNSSON,
Grettisgötu 52,
Reykjavík,
lést á Akureyri aðfaranótt 27. desember.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Kristján Frímannsson,
Gunnar Frímannsson,
Helga Frímannsdóttir,
Steinar Frímannsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ EINARSDÓTTIR,
Grandavegi 47,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum á jóladag.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 4. janúar kl. 13.00.
Einar Ingi Halldórsson, Ásta Bára Jónsdóttir,
Ingibjörg H. Halldórsdóttir, Snorri Zóphníasson,
barnabörn og langömmubörn.
Margar eru þær og
góðar minningarnar
sem koma upp í hug-
ann við andlát Lárus-
ar mágs míns og er gott að grípa til
þeirra núna á erfiðum stundum. Er-
um við nokkurn tíma við því búin að
þeir nánustu hverfi úr þessu jarðlífi
né heldur þeim söknuði og sársauka
sem fylgir því að kveðja að eilífu?
Það munu verða orðin 56 ár síðan ég
að sumri til kom í heimsókn til til-
vonandi tengdaforeldra minna, Guð-
laugar og Gunnólfs á Þórshöfn á
Langanesi. Lalli, en svo var hann
jafnan kallaður, var fjórði í röðinni
af sex systkinum og voru þau öll
heima þegar þetta var nema elsta
systirin Helga sem var búin að
stofna sitt eigið heimili á staðnum.
Strax tókst góð og einlæg vinátta
Lárus Gunnólfsson
✝ Lárus Gunnólfs-son skipstjóri
fæddist á Þórshöfn
á Langanesi 9. októ-
ber 1937. Hann lést
á heimili sínu í Mos-
fellsbæ 8. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Fossvogskirkju 20.
desember.
með okkur Lalla.
Hann hafði svo góða
nærveru, ljúfur og
tryggur. Á Þórshöfn
snerist lífið mikið um
sjóinn og voru gerðir
út bátar til veiða.
Ungir drengir byrj-
uðu snemma að taka
þátt og vera með að
beita og stokka upp
línu. Þar var Lalli lið-
tækur. Eitt sinn er ég
var heima við kemur
Lalli og er eitthvað
vandræðalegur, hann
spyr um mömmu sína en hún hafði
þá gengið eitthvað frá. Ég spyr
hvort eitthvað sé að. Hann segir
mér þá að öngull sitji fastur í hend-
inni á sér. Ég stakk þá upp á að við
færum til Baldurs læknis og fá hann
til að losa öngulinn. Það gekk allt
vel. Önnur lítil minning kemur fram
þegar hugurinn reikar. Í þá daga
var notast við þvottabretti og bala
og á stóru heimili var tauþvottur
tímafrekt verk að vinna. Megnið af
deginum fór í þetta. Veður var gott
einhvern þvottadaginn og var Lalli
mér til aðstoðar í þvottahúsinu.
Ekki man ég til að unglingurinn
teldi sig hafa annað þarfara að gera
í góða veðrinu en að hjálpa mágkonu
sinni við það sem gera þurfti.
Hafið, bláa hafið, hugann dregur.
Hvað er bak við ystu sjónarrönd? …
(Örn Arnarson.)
Það var sjórinn sem heillaði Lalla.
Hann fór á vertíðir og síðan í Sjó-
mannaskólann og svo var hann kom-
inn á stórt skip, Hamrafell. Um
þetta leyti bjuggum við á Siglufirði
og kom ég með Einar, son okkar
Páls, til lækninga í Reykjavík. Af til-
viljun hittum við Lalla á förnum
vegi og bauð hann okkur á veitinga-
stað. Um kvöldið bauð hann mér svo
á skemmtistað. Svona var hann við
mágkonu sína, alltaf að gleðja.
Síðar flutti Lalli svo ásamt fjöl-
skyldu sinni til Vestmannaeyja, þar
sem hann var lengst af skipstjóri á
Herjólfi. Hann var alla tíð farsæll í
starfi.
Fyrir 23 árum fylgdi ég bróður
mínum, Brynjari Óla, til grafar í
Vestmannaeyjum. Þá stóð heimili
Lalla og Gurru okkur opið og héld-
um við þar til á þessum erfiða tíma.
Tryggð Lalla við bróður sinn Pál
var sérstök. Eftir að þau hjón fluttu
frá Vestmannaeyjum og settust að í
Mosfellsbæ kom hann oft í viku
hverri til að vita um líðan bróður
síns og kunni Páll að meta þessa
umhyggju við sig. Stuttu eftir
starfslok á Herjólfi fór að bera á
veikindum Lalla og gekk hann síðar
undir höfuðaðgerð. Þrek hans og
tjáningargeta fór í kjölfarið sífellt
þverrandi. Hann varð 70 ára 9. okt.
sl. og komu þá skyldfólk og vinir
saman á heimili þeirra Gurru. Að
horfa á Lalla minn lítið geta tjáð sig
var sárt. Nokkrum dögum fyrir and-
lát hans heimsóttum við hann. Hann
var lagstur fyrir, en brosið og hlýjan
þegar hann horfði á okkur voru eins
og fyrr og minntu mig á orðin
mömmu hans er hún sagði: „Blíður
hennar mömmu sinnar.“ Með sökn-
uði kveðjum við Lalla, og ásamt son-
unum Einari og Herði og þeirra fjöl-
skyldum, sendum við Gurru, sonum
þeirra og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Ásta M. Einarsdóttir.