Morgunblaðið - 25.02.2008, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Birna Halldórs-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. apríl
1918. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 15. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
þau Guðrún Sigríð-
ur Hallgrímsdóttir,
f. 29.4. 1895, d. 27.1.
1992, sem rak veit-
ingasölu á Siglu-
firði og síðar í
Reykjavík og Hall-
dór Guðmundsson,
f. 23.5. 1889, d. 28.1. 1975, síld-
arútgerðarmaður og kaupmaður á
Siglufirði. Systkini Birnu voru
Gunnar, f. 1921, d. 1973, Hall-
grímur Sævar, f. 1923 og hálfsystir,
sammæðra, Sigríður Inga Ingvars-
dóttir, f. 1933.
Hinn 11.4. 1942 giftist Birna Vil-
hjálmi Alvari Guðmundssyni efna-
verkfræðingi, f. 4.6. 1918, d. 14.12.
1969. Vilhjálmur var lengst af
framkvæmdastjóri Síldarverk-
f. 1949, maki Þórarinn Þór-
arinsson, börn þeirra Þórarinn Al-
var, f. 1976, maki Guðrún Margrét
Snorradóttir, f. 1972, börn Þóra
Laufey og Sigrún Birna; Birna, f.
1979; Vilhjálmur Alvar, f. 1985.
Birna ólst upp í Hafnarfirði og á
Siglufirði. Hún stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík og síð-
ar við verslunarskóla í Kaup-
mannahöfn en hún dvaldist í Dan-
mörku árin 1936–1945. Í
Kaupmannahöfn kynntist Birna
Vilhjálmi eiginmanni sínum sem
var þar ytra við verkfræðinám. Að
loknu námi bjuggu þau þrjú ár í
Hedehusene, úthverfi Hróarskeldu,
en fluttust síðan til Íslands 1945 og
settust að í Reykjavík. Árið 1948
fluttust þau til Siglufjarðar þar sem
þau bjuggu til ársins 1965 er þau
sneru aftur til Reykjavíkur. Eftir
lát Vilhjálms árið 1969 vann Birna í
bókaverslun og síðar hjá Sálar-
rannsóknarfélagi Íslands og að lok-
um sem gæslumaður á Þjóðminja-
safni Íslands. Síðustu sex ár dvaldi
hún á hjúkrunarheimilinu Sóltúni í
Reykjavík.
Útför Birnu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
smiðja ríkisins á Siglu-
firði. Foreldrar hans
voru Laufey Vilhjálms-
dóttir kennari, f. 1879,
d. 1960, og Guð-
mundur Finnbogason
prófessor og síðar
landsbókavörður, f.
1873, d. 1944. Börn
Birnu og Vilhjálms eru
1) Laufey, næring-
arfræðingur og list-
málari, f. 1942, maki
Samir Bustany, f. 1938,
þeirra börn Paul Nabil,
f. 1973, d. 2006, maki
Asu Okyay, f. 1976; Kristín Birna, f.
1977; 2) Halldór, viðskiptafræð-
ingur, f. 1946, maki Bryndís Helga-
dóttir, f. 1946, þeirra börn: Ásta, f.
1967, synir hennar og Kjartans
Bjarnasonar, f. 1961: Halldór Alvar
og Bjarni Alvar; Vilhjálmur Alvar,
f. 1973, maki Katrín Oddsdóttir, f.
1973, börn Orri Alvar og Oddur Al-
var; Brynjar, f. 1981, maki Bryndís
Sveinbjörnsdóttir, f. 1980; 3) Guð-
rún Sigríður þjóðfélagsfræðingur,
Í dag kveðjum við tengdamóður
mína, Birnu Halldórsdóttur, sem lést
tæplega níræð að aldri.
Það eru rösk 40 ár síðan ég kom inn
í fjölskylduna og mér er vel minnis-
stætt er ég kom í fyrsta sinn inn á
heimilið. Þá var fjölskyldan nýflutt
frá Siglufirði og hafði komið sér vel
fyrir að Háaleitisbraut 111 í Reykja-
vík. Á móti mér tók glæsileg kona,
hárið grátt með eilítið bláleitum blæ,
glimt í auga og fallegt bros, ég sé
hana ljóslifandi fyrir mér. Það var
vissulega eftir Birnu tekið hvar sem
hún fór fyrir glæsileika og smekkvísi.
Heimilið var að sama skapi glæsilegt,
stílhreint, hlýlegt, sérhver hlutur vel
valinn og litaskyn húsmóðurinnar
óbrigðult. Hún naut þess að hafa fal-
lega hluti í kringum sig, hafði dálæti á
glaðlegum litum og eiginlega sé ég
alltaf fyrir mér blátt, djúpbleikt og
fjólublátt þegar ég hugsa til hennar.
Birna hafði á árum áður dvalið um
níu ára skeið í Danmörku, þar kynnt-
ist hún Vilhjálmi, manni sínum, og
eignaðist frumburðinn Laufeyju.
Þessi ár voru mikil hamingjuár, sem
Birna talaði oft um. Eftir heimkomu
þeirra hjóna komu Halldór og Sigríð-
ur í heiminn.
Birna var góður kokkur og hafði
gaman af að bjóða gestum í mat og
það var notalegt að koma á heimilið
að Háaleitisbraut og síðar í Dalalandi.
Margar mataruppskriftanna voru
danskættaðar og halda ennþá velli
meðal afkomenda.
Birna naut þess að vera innan um
fólk, var oft hrókur alls fagnaðar, hélt
tækifærisræður nánast fram á síðasta
dag, hafði gaman af að spjalla við fólk
og gat svo sannarlega bjargað stemn-
ingunni ef á þurfti að halda. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og sagði sína
meiningu hreint út á mönnum og mál-
efnum. Henni þótti gaman að taka
þátt í veislum fram á síðasta dag og
nú í árslok var hún með okkur í ára-
mótaveislu stórfjölskyldunnar eins og
endranær.
Hún fylgdist af áhuga með börnum
sínum og barnabörnum, vildi vita
hvað þau tækju sér fyrir hendur og
einnig hvað vinir þeirra hefðu fyrir
stafni. Unga fólkið átti fremur hug
hennar en hinir eldri.
Ég átti því láni að fagna að kynnast
einnig Vilhjálmi áður en þau hjónin
lentu í alvarlegu bílslysi í ágúst 1969,
en Vilhjálmur lést af afleiðingum
þess. Þetta var hörmulegt slys, en eft-
ir fjögurra mánaða erfiða legu á
sjúkrahúsi var verið að undirbúa
heimkomu Vilhjálms þegar ógæfan
dundi yfir og ekki var hægt að bjarga
lifi hans. Áfallið var mikið fyrir alla
fjölskylduna, ekki síst Birnu, sem
sjálf slasaðist mikið og bar þess aldrei
fyllilega bætur.
Nú er langri og viðburðaríkri ævi
lokið, síðustu árin voru nokkuð erfið
og áföllin mörg, en Birna hélt sjálf-
stæði sínu, seiglu og reisn til hins síð-
asta í góðri umsjón og umönnun
starfsfólks hjúkrunarheimilisins að
Sóltúni. Sérstaklega mikið og náið
samband var á milli þeirra mæðgna,
Birnu og Sigríðar, sem sinnti móður
sinni af einstakri nærgætni og um-
hyggju síðustu árin sem og alla tíð.
Ég kveð tengdamóður mína hinstu
kveðju með hlýju í hjarta og bið henni
blessunar og öllum hennar nánustu.
Blessuð sé minning hennar.
Bryndís Helgadóttir.
Elsku amma Bíbí. Á flugi yfir Atl-
antshafið finn ég fyrir aðdráttarafli
þínu sem hefur ávallt tengt mig svo
sterkt við Ísland, við þig og við fjöl-
skylduna sem ég ólst upp fjarri. Stolt
þitt yfir Íslandi og fjölskyldunni var
algert og smitandi.
Þú fórst ekki með veggjum. Þú
naust þess að daðra og heilla fólk, slá
um þig með bröndurum og gullhömr-
um – hvort heldur sem það var yfir
kaffibolla eða í stórveislu. Það kom
lítið á óvart að heyra frá mömmu að
þú værir síðasti gesturinn í áramóta-
boði Halldórs þegar langt var komið
fram á morgun. Þú lást heldur aldrei
á skoðun þinni. Mér er minnisstæð
heimsókn þín til okkar í Bandaríkj-
unum þegar ég var táningur. Eitt
kvöldið þegar ég bauð þér góða nótt
leistu kankvís á bakhlutann á mér,
slóst létt á hann og sagðir: „Þetta hef-
urðu nú erft frá mér.“
Á þinn hátt varstu stolt af þeirri
staðreynd. Af íslenskunni minni
sömuleiðis, þrátt fyrir villurnar. Ég
hafði vart sagt tvö orð þegar þú sagð-
ir: „Kristín mín, þú talar svo góða ís-
lensku.“ Það var ekki reyndin en ég
naut hróssins. Kannski var það liður í
hernaðaráætlun þinni um að tryggja
föðurlandsást mína. Þú lifðir eftir
ákveðnum sannindum og grunnstoð
þeirra var sú trú þín að Ísland væri
fyrirheitna landið. Rétt áður en ég
flaug aftur til Bandaríkjanna sagðir
þú reglulega við mig: „Kristín, er Ís-
land ekki besta land í heimi?“ Þetta
var engin spurning. Þú innrættir mér
svo sterka ást á Íslandi að ég fékk
áfall í fyrsta sinn sem ég heyrði Ís-
lending hallmæla landinu. Ég var 23
ára og búsett í New York. Hann var
uppalinn á Íslandi en það var ég sem
var föðurlandssinninn. Til hamingju,
amma, þetta heppnaðist hjá þér.
Þú sagðir svo oft við mig: „Nafna,
við skiljum hvor aðra,“ og blikkaðir
mig svo með báðum augum. Ég kunni
ekki almennilega að meta nafnið
(hvaða lítil stúlka vill viðurkenna að
nafnið hennar þýði björn?) fyrr en á
síðasta ári, þegar líbönsk frænka mín
sagði mér sögu úr þorpinu á æsku-
slóðum föður míns í Líbanon. Þorpið
heitir Debiye sem þýðir birna. For-
feður mínir nefndu þorpið eftir birnu
einni sem hélt þeim vikum saman frá
ákjósanlegu bæjarstæðinu við lækj-
aruppsprettu.
Birnan gerði tilkall til landsins,
verndaði húnana sína og barðist vel.
Hvernig get ég annað en verið stolt af
Birnu? Elsku amma mín. Þú hélst í
lífið af sama ákafa og bláu augun þín
skinu. Þú ólst móður mína, frænda og
frænku upp til þess að eiga og vera
elskandi fjölskylda. Það hélt okkur
uppi þegar bróðir minn lést.
Elsku amma, nú sem endranær
ertu nærri mér þó að fjarlægðin skilji
okkur að. Hvíldu í friði.
Kristín Birna Bustany.
Elsku amma.
Takk fyrir þau fjölmörgu ár sem þú
varst með okkur, passaðir okkur og
skemmtir okkur. Þú varst hrókur alls
fagnaðar á mannamótum, umhyggju-
söm, hreinskilin og skemmtileg. Frá-
fall þitt skilur eftir sig stórt skarð sem
aldrei verður fyllt en minningar um
Birna Halldórsdóttir
✝ Inga ÞórunnJónsdóttir fædd-
ist á Eskifirði 2.
febrúar 1928. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 14. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Maren
Jónsdóttir hús-
freyja og verka-
kona, f. í Vogum í
Vopnafirði 7. maí
1901, d. 11.12.1996,
og Jón Guðnason
söðlasmiður, f. á Randversstöðum
í Breiðdal 6.6. 1890, d. 6.6.1939.
Inga Þórunn var 5. í röð 9
systkina. Látnir eru bræðurnir
Hilmar Eyjólfur, Gunnar, Geir
Marinó og Gestur. Eftir lifa Jón,
Sjöfn, Vöggur og Óli Kristinn.
Inga Þórunn lauk prófi frá
Fóstruskólanum 1963 og vann við
fóstrustörf til ársins 1970.
Inga Þórunn gift-
ist árið 1971 Krist-
jáni Bjarna Sveins-
syni stýrimanni og
starfsmanni hjá
Landhelgisgæsl-
unni, f. 15.11. 1917,
d. 18.12. 1991. For-
eldrar hans voru
Sveinn Sigurðsson
og Hólmfríður Sig-
ríður Kristjáns-
dóttir.
Þau bjuggu í
Kópavogi í Víði-
hvammi 30 til ársins
1986 er þau fluttu í íbúðir fyrir
aldraða við Kópavogsbraut 1A og
voru þar með fyrstu íbúum. Þar
bjó Inga Þórunn áfram eftir lát
manns síns þar til hún flutti á
Hjúkrunarheimili Sunnuhlíðar sl.
sumar.
Inga Þórunn verður jarðsungin
frá Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við ástkæra frænku
okkar og fóstru Ingu Þórunni Jóns-
dóttur, sem hefur alla tíð verið okkur
meira en móðursystir, enda dvaldi
hún löngum á æskuheimili okkar á
Langholtsvegi 40 og taldist með
heimilisfólki þar á bæ.
Inga missti föður sinn ung að árum
og bjó hjá móður sinni við fremur
þröngan kost í hópi margra systkina,
fór snemma út á vinnumarkaðinn eins
og hin systkinin og vann fyrir sér við
ýmis störf.
Inga var vel gefin og góður náms-
maður en hafði ekki tök á að fara í
langskólanám sem unglingur. En á
fullorðinsárum lauk hún námi frá
fóstruskóla Sumargjafar. Inga var
áræðin og ævintýraþyrst og um tví-
tugt fór hún til Noregs þar sem hún
dvaldi um tíma hjá ömmusystur sinni
og sá sér farborða með verksmiðju-
vinnu. Að lokinni Noregsför vann hún
við ýmis störf í heimabyggð sinni
Eskifirði og í Reykjavík. Árið 1959
bauðst henni starf sem fóstra hjá
sendiherra Íslands í Moskvu Pétri
Thorsteinssyni, þar sem hún dvaldi í
tvö ár. Það var mikið ævintýri hjá
ungri konu úr fámennu sjávarplássi
að dvelja austan við járntjaldið í upp-
hafi kalda stríðsins og geimferða og
vakti óskipta athygli okkar systkina
þegar hún skrifaði um Júrí Gagarín
geimfara og Krústsjov Rússlandsfor-
seta. Minjagripir sem hún hafði í far-
teski sínu við heimkomu voru og eru
jafnvel enn hinir mestu dýrgripir í
okkar augum. Eftir að Inga lauk námi
í fóstruskólanum vann hún sem fóstra
við barnaheimili, fyrst á Akureyri og
síðan í Reykjavík. Síðustu starfsárin
vann Inga á Kópavogshælinu.
Í upphafi árs 1970 kynntist Inga
Kristjáni Sveinssyni og fluttist til
hans í Víðihvamm í Kópavogi, þar
sem þau bjuggu sér saman fallegt
heimili. Vorum við systkinin og for-
eldrar okkar tíðir gestir á nýja heim-
ilinu, þar sem ávallt var tekið á móti
manni af mikilli gestrisni og skegg-
rætt um garðrækt, berjauppskeru,
sultugerð og að sjálfsögðu veiðiskap.
Þegar Kristján missti heilsuna
ákváðu þau að flytja í þjónustuíbúð í
húsi sem Sunnuhlíð hafði þá nýverið
reist við Kópavogsbraut. Helgaði
Inga sig umönnun hans allt þar til
hann lést árið 1991.
Inga hafði alla tíð yndi af hannyrð-
um og var margt af því sem hún gerði
hreinustu listaverk, en varð að leggja
þær á hilluna, þegar hún missti sjón-
ina á sjötugsaldri. Inga átti við van-
heilsu að stríða síðustu árin og síðustu
mánuði bjó hún á Hjúkrunarheim-
ilinu í Sunnuhlíð þar sem hún naut
góðrar umönnunar í hlýjum höndum
starfsfólks stofnunarinnar uns yfir
lauk.
Inga var í augum okkar systkina
uppáhaldsfrænka og í reynd eins og
stóra systir sem við litum upp til. Hún
var alltaf tíguleg kona og glæsilega
klædd og fannst okkur alltaf heims-
borgarabragur á henni.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjótandi
að fagna með henni áttræðisafmæli
hennar fyrir nokkrum dögum, þar
sem hún sat til borðs hnarreist og í
nýjustu dragtinni sinni, glæsileg sem
fyrr og bar aldurinn vel.
Við kveðjum þig, kæra frænka, og
þökkum þér samfylgdina og allan
stuðninginn á lífsleiðinni og minn-
umst þín með mikilli hlýju.
Kær kveðja,
Systkinin af Langholtsveginum.
Að heilsast og kveðjast er lífsins lifandi
gangur. Hvort leiðin samferða er stutt, eða
tíminn langur, er gott að minnast genginna
gleðispora og geta þakkað ánægju liðinna
vora. (R.S.G.)
Hún Inga mín er horfin yfir landa-
mærin. Einn af öðrum hverfa æsku-
vinirnir frá okkur, það fylgir því að
lifa lengi, að þurfa að horfa á eftir
þeim með söknuði.
Ég kynntist Ingu fyrst þegar ég
var 7 ára, en hún var 8 ára. Það var
mikil tilhlökkun hjá okkur stelpunum
á Arnórsstöðum að fá leikfélaga úr
kaupstaðnum því Inga var að koma til
okkar í sumardvöl, eins og þá var al-
gengt að kaupstaðarbörn voru í sveit
á sumrin. Það var ekki laust við að við
yrðum fyrir dálitlum vonbrigðum því
Inga var feimin og hlédræg og okkur
gekk ekki vel að fá hana til að taka
þátt í smáprakkarastrikum okkar. Ég
hef oft hugsað um það síðan hvað ég
lærði margt af Ingu, bæði í framkomu
og málfari. Ég blótaði eins og gamall
sjóari, ef ég reiddist. Inga blótaði ekki
eða brúkaði munn og smátt og smátt
fór ég að verða hógværari í máli, þótt
það hafi kannski ekki enst sem skyldi.
Inga var alltaf sérlega snyrtileg og
vel til fara, án þess að kallast pjöttuð
og það entist henni ævina út. Á því
sviði lærði ég mikið af henni. Snyrti-
mennska hennar og öll umgengni var
til fyrirmyndar og dugnaður að
hverju sem hún gekk, þótt hljóðlega
væri farið. Inga var nokkur sumur hjá
okkur í sveitinni og alltaf hélst vinátta
með okkar fólki. Ég var einn vetur hjá
móður hennar, sem þá var orðin ekkja
og bjó með börnum sínum. Ég var þó í
unglingaskóla á Eskifirði og minnist
ég þeirra tíma með mikilli ánægju.
Inga var ekki allra, en ákaflega vin-
föst og traust. Við töpuðum sambandi
í nokkur ár, því Inga vann erlendis, en
ég giftist og fór í heimilishald, en eftir
að hún giftist og fór að búa í Kópavogi
endurnýjuðum við okkar vinskap og
höfðum eftir það mikið og gott sam-
band sem ég er þakklát fyrir. Eftir að
Inga missti sinn ágæta mann bjó hún
í nokkur ár ein en varð fyrir því óláni
að tapa sjóninni og var nærri alblind,
síðar bilaði heilsa hennar og dvaldist
hún á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
síðustu mánuðina og naut þar um-
hyggju góðs fólks sem þakka ber.
Inga bar tryggð til átthaganna og
heimsótti þá þegar tækifæri gafst. Á
síðasta fundi okkar fann ég að Inga
var mjög sátt við að fara að kveðja.
Inga eignaðist ekki afkomendur, en
systkinabörnum sínum reyndist hún
eins og þau væru hennar eigin börn
og ég veit að það var ríkulega end-
urgoldið.
Ég votta stórfjölskyldunni hennar
Ingu innilega samúð.
Guð blessi þig, Inga mín, og þökk
fyrir allt.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Það var mér mikil og góð lífs-
reynsla að kynnast Ingu Þórunni
Jónsdóttur. Kynni okkar hófust fljót-
lega eftir að hún flutti á heimili
frænda míns og síðar eiginmanns
hennar, Kristjáns Sveinssonar stýri-
manns, að Víðihvammi 30 í Kópavogi.
Kristján hafði þá búið í Víðihvamm-
inum allt frá árinu 1957. Fyrst með
foreldrum sínum, þeim Sveini Sig-
urðssyni útvegsbónda og Hólmfríði
Kristjánsdóttur eiginkonu hans. Að
þeim gengnum flutti Inga Þórunn til
frænda míns. Fyrst sem ráðskona, en
varð síðan eiginkona hans, eins og
fyrr segir.
Í fyrstu kom ég til þeirra í Víði-
hvamminn, sem unglingur með for-
eldrum mínum, en síðar þegar Krist-
ján frændi minn hafði gengið í
gegnum nokkur veikindi endurnýjuð-
um við samband okkar og tókst þá
vinátta með fjölskyldu minni og þeim
hjónunum, sem hélt áfram eftir and-
lát Kristjáns frænda míns 1991.
Þau hjónin eignuðust engin börn
en voru sérstaklega barngóð og naut
dóttir mín þess ríkulega í barnæsku
sinni. Mig grunar að Inga hafi ekki
verið allra, þótt ég hafi ekki kynnst
því sjálfur, en börn áttu ávallt greiða
leið að henni. Þeir sem náðu því þó að
kynnast Ingu Þórunni að einhverju
marki, eins og ég tel að mér hafi
auðnast, reyndist hún mjög tryggur
vinur.
Hún var óspör á hvatningar og
heilræði, þegar ég ræddi við hana um
málefni fjölskyldu minnar og fann ég
fyrir mikilli væntumþykju hennar í
garð alls frændfólks Kristáns heitins
og ávallt lagði hún gott til allra, sem
við ræddum um í samtölum okkar.
Ég votta öllum aðstandendum
Ingu Þórunnar samúð vegna fráfalls
hennar, en minning þeirra hjóna,
Ingu og Kristjáns er í huga mínum
tengd þakklæti og virðingu.
Einar S. Ingólfsson.
Inga Þórunn
Jónsdóttir