Morgunblaðið - 25.02.2008, Síða 26

26 MÁNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FEBRÚARTILBOÐ
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Á LEGSTEINUM OG
FYLGIHLUTUM
10-50% AFSLÁTTUR
✝ Jónína Hann-esdóttir fæddist
í Böðvarsdal í
Vopnafirði 7. júlí
1925. Hún lést á
Vífilsstöðum 14.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Hann-
es Runólfsson
bóndi, f. í Böðv-
arsdal 5. desember
1895, d. 21. október
1967, og Ingveldur
Petra Jónsdóttir
húsmóðir, f. að
Arnarvatni í Vopnafirði 17. ágúst
1903, d. 23. ágúst 1990. Systkini
Jónínu eru: Héðinn, f. 1929, d.
1997, Runólfur, f. 1930, Sveinn, f.
1931, Kristmann, f. 1936, d. 1979,
og Erna Álfheiður, f. 1940.
Jónína ólst upp í Böðvarsdal en
ung að árum fór hún að heiman í
vist inn á Vopnafjörð.
Jónína giftist 10. júní 1946
Kjartani Björnssyni póst- og sím-
stöðvarstjóra á Vopnafirði, f. 5.
febrúar 1918, d. 17. janúar 1991.
Þau eignuðust fimm börn: 1)
Hólmfríður, f. 27. október 1946,
gift Sigurði Adolfssyni, f. 1945.
Börn þeirra eru: a) Kjartan, f. 28.
eru: Gabríella Nadine, f. 22. maí
1999, og Saga Marie, f. 26. októ-
ber 2005. 3) Kjartan Þórir, f. 15.
október 1958, kvæntur Áshildi
Kristjánsdóttur, f. 1959. Dætur
þeirra eru: Edda Rún, f. 30. sept-
ember 1990, og Elín Inga, f. 3.
júlí 1998. Sonur Áshildar og
Steins Karlssonar, f. 1960, er
Karl Ásberg, f. 1976. 4) Baldur, f.
30. janúar 1960, sambýliskona
Hrönn Róbertsdóttir, f. 1959.
Börn þeirra eru: a) Sólrún Dögg,
f. 26. ágúst 1978, sambýlismaður
Hlynur Sigurgeirsson, f. 1975.
Börn þeirra eru: Aron Logi, f. 31.
janúar 2000, og Íris Hrönn, f. 5.
apríl 2004. b) Gunnlaugur Bjarn-
ar, f. 6. júlí 1992. 5) Erla, f. 8.
apríl 1965, gift Ágústi Borgþóri
Sverrissyni, f. 1962. Börn þeirra
eru: Freyja, f. 17. desember 1994,
og Kjartan, f. 2. nóvember 1999.
Heimili Jónínu og Kjartans á
Vopnafirði var mannmargt og
gestkvæmt. Jafnframt húsmóður-
störfum vann hún við bréfburð og
ræstingar hjá Pósti og síma. Eftir
lát Kjartans 1991 fluttist Jónína
til Reykjavíkur þar sem hún bjó
síðan. Hún tók þátt í félagsstarfi
aldraðra í Múlabæ meðan heilsan
leyfði.
Útför Jónínu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
maí 1967, sambýlis-
kona Sigríður
Snorradóttir, f.
1966. Börn þeirra
eru: Helena, f. 1. júlí
1994, og Bjarki, f.
11. júní 1996. b)
Ingibjörg, f. 13.
ágúst 1968, gift Erni
Gunnarssyni, f. 1967.
Börn þeirra eru: Sig-
urður Örn, f. 21.
mars 1990, og Atli
Steinn, f. 19. janúar
2004. c) Sindri, f. 29.
júlí 1975, sambýlis-
kona Friðdóra Friðriksdóttir, f.
1974. Dætur þeirra eru: Þórdís
Birna, f. 6. febrúar 2006, og Kol-
brún Sif, f. 11. september 2007. 2)
Inga Hanna, f. 17. maí 1948. Son-
ur hennar og Gests Björnssonar,
f. 1945, er Arnar Gestsson, f. 26.
janúar 1966, kvæntur Rósu
Björgu Þórsdóttur, f. 1966. Börn
þeirra eru: Andri Már, f. 12. des-
ember 1988, Þór, f. 19. september
1993, og Snædís, f. 29. maí 2000.
Dóttir Ingu Hönnu og Smára
Bergssonar, f. 1951, d. 2004, er
Íris Björg Smáradóttir, f. 13.
september 1971, gift Dennis Lew-
is Purcell, f. 1970. Börn þeirra
Nú hefur elsku amma mín kvatt
þennan heim. Ég trúi því að hún hafi
nú hitt Kjartan afa á ný og sé loksins
hamingjusöm eftir erfitt tímabil.
Amma mín hafði allt sem prýtt get-
ur góða manneskju en hún var skiln-
ingsrík, hjartahlý og þolinmóð og var
alltaf tilbúin að taka á móti börnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um. Já, þá stóð amma í dyrunum með
maltið sitt og beisku molana.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar ég hugsa um ömmu
sem vildi allt fyrir mig gera og þegar
á móti blés var hún tilbúin að hugga
mig og styrkja. Allar stundirnar sem
við amma eyddum saman og má þar
til dæmis nefna gistikvöldin okkar
svokölluðu þar sem hún las mig í
svefn og svo þegar ég vaknaði í morg-
unsárið var hún alltaf reiðubúin með
besta hafragraut sem ég hef smakk-
að. Oft sátum við amma saman og
spiluðum fjölskylduspilið „kappkap-
al“ – leyfði hún þá þessari tapsáru
frekjudós oft að sigra. Jonna amma
hafði mikla unun af tónlist og gátum
við setið stundunum saman við gamla
orgelið hennar semjandi lög eða að
spila gamlar vísur. Vorum við þá van-
ar að syngja og tralla með. Þegar ég
fór svo að æfa á þverflautu hafði hún
gaman af því að hlusta þótt að tón-
arnir væru ekki alltaf upp á marga
fiska.
Elsku amma mín, ég mun aldrei
gleyma þér og uppátækjum okkar.
Í minningu um frábæra konu.
Edda Rún.
Nú er komið að því að kveðja
Jonnu ömmu. Okkur langar til að lýsa
því hvernig við munum það að koma
til Vopnafjarðar á Kolbeinsgötu 6.
Það er sumar, sólin skín í heiði og
himininn er blár. Fjallahringurinn
blasir við. Möguleikarnir fyrir okkur
krakkana eru óþrjótandi, Það er
hægt að fara niður á bryggju og veiða
eða niður í fjöru og skoða skeljar og
fleyta kerlingar. Ef við förum
snemma af stað þá má hugsa sér að
fara norður að lóni og koma ekki aft-
ur fyrr en seinnipartinn, eða útá
tanga. Ef það er helgi þá er Hofs-
borgartunga auðvitað á dagskránni.
Þetta er að sjálfsögðu paradís fyrir
unga fríska krakka. En mitt í öllu
þessu er Jonna amma alltaf til staðar
þegar með þarf, brosandi og hlýleg,
ekki alltaf að skipta sér af hlutunum
en til staðar þegar það þarf að hjálpa
og hugga, eða nesta krakkana eða
bara til að spjalla. Jonna amma var
alltaf okkar akkeri.
Hvíl þú friði.
Arnar og Íris.
Meirihluti fólks glímir við það
verkefni að verða betri manneskjur.
Við reynum að hafa hemil á löstum
okkar og rækta það góða. Vera hjálp-
söm, hófsöm, æðrulaus, góðgjörn og
hreinskilin en forðast óhóf, eigingirni,
gremju og neikvæðar hugsanir um
náungann.
Fólki tekst misjafnlega vel upp við
þetta lífsverkefni. Þegar við deyjum
birtast um okkur minningargreinar í
Morgunblaðinu sem draga fram kosti
okkar en láta lestina liggja á milli
hluta. Það er líka eðlilegt og sann-
gjarnt því að flestar manneskjur eru
góðar þegar á heildina er litið.
En örsjaldan á lífsleiðinni verður á
vegi manns fólk sem virðist nánast
laust við alla bresti. Jónína Hannes-
dóttir var slíkt dæmi. Ólíklegt er að
sú manneskja sé eða hafi nokkurn
tíma verið til sem gæti eða hefði get-
að hallmælt henni. Dyggðirnar sem
við mörg hver reynum að temja okk-
ur virtust henni í blóð bornar, brest-
irnir virtust einfaldlega ekki fyrir
hendi.
Jónína var af þeirri kynslóð kvenna
sem lagði líf sitt og sál í húsmóður-
hlutverkið. Heimili hennar og Kjart-
ans Björnssonar á Vopnafirði var
þrungið lífi og glaðværð, þar var
einkar gestkvæmt og úr grasi uxu
fimm börn sem hafa skilað af sér
börnum og barnabörnum. Blómleg
og farsæl stórfjölskylda, kannski
merkileg undantekning frá þeirri
reglu að í öllum fjölskyldum sé að
finna leyndarmál og böl.
Jónína mætti fólki af eðlislægri
hæversku en ekki undirgefni, kurteis,
blíð, hófstillt og viðræðugóð. Henni
var það síst tamt að dæma nokkra
manneskju eða nokkurt verk en á
hinn bóginn gat hún aldrei annað en
svarað hreinskilnislega ef hún var
spurð álits og dró þá ekki undan.
Jónína var ekki sú manngerð sem
vill bjarga heiminum en ef allir væru
eins og hún þá væri engin þörf á að
bjarga honum.
Margir hrífast af óðnum til kær-
leikans sem finna má í fyrsta Kór-
intubréfi Biblíunnar. Þekktasti hluti
þessa texta um kærleikann er í raun
ágæt persónulýsing á Jónínu. Það er
merkilegt. Ég er nefnilega þeirrar
skoðunar að enginn geti náð svo langt
á þroskabrautinni að verða eins og
kærleikurinn. Sjálfur gæti ég það
aldrei. En á hinn bóginn eru til ein-
staka manneskjur sem alla tíð eru
eins og kærleikurinn, sem hafa eðli
hans inngróið.
Það er því við hæfi að enda þetta á
tilvitnun í þetta textabrot úr Kórintu-
bréfinu. Um leið þakka ég Jónínu
ógleymanleg kynni og kveð hana með
söknuði og hlýju:
Kærleikurinn er langlyndur, hann er góð-
viljaður. Kærleikurinn öfundar ekki. Kær-
leikurinn er ekki raupsamur, hreykir sér
ekki upp. Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin, hann reiðist ekki, er
ekki langrækinn. Hann gleðst ekki yfir
óréttvísinni, en samgleðst sannleikanum.
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar allt,
umber allt. Kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi.
Ágúst Borgþór Sverrisson.
Jónína Hannesdóttir
✝ HrafnkellHelgason fædd-
ist í Reykjavík 1.
september 1984.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu hinn 17. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
eru Edda Guð-
mundsdóttir f.
1959 og Helgi
Kristjánsson f.
1958. Hrafnkell
átti einn bróður,
Steinar, f. 1989.
Hrafnkell stundaði nám við
Háskóla Íslands í
sálfræði og ensku.
Hann vann hjá EJS
með skóla og á
sumrin.
Um síðastliðin
áramót tók hann
sér hlé frá námi og
starfaði sem sölu-
maður í verslun
EJS.
Hrafnkell verður
jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í
Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin
klukkan 13.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kveðja með þökk fyrir allt og allt.
Mamma og pabbi.
Þú varst mér meira en bróðir, þú
varst minn besti vinur. Það er ekki
hægt að tjá með orðum hversu mik-
inn söknuð ég ber í brjósti.
Stór hluti af lífi mínu dó með þér
og ég mun ávallt sakna þín.
Hrafnkell var mjög góðhjartaður,
hann bar hag minn og annarra fyrir
brjósti. Hann var ávallt til staðar
þegar ég þurfti á því að halda og var
til dæmis heimsóknarvinur hjá
Rauða krossinum.
Ég man þegar við vorum ungir og
lékum okkur í byssó þá var lífið laust
við allar áhyggjur og allt lék í lyndi.
Þegar þú greindist með flogaveiki
breyttist sambandið á milli okkar og
við urðum nánari.
Þegar þú áttir slæman dag átti ég
líka slæman dag, ég reyndi að hugsa
um þig eins vel og ég gat en fór þó
leynt með það svo að þér liði betur.
Þú varst og ert minn besti vinur, við
ætluðum að verða gamlir saman og
ég mun ávallt sakna þín.
Steinar.
Undanfarna daga hefur rifjast upp
fyrir mér hversu gott og sérstakt
samband okkar Hrafnkels var. Þeg-
ar við vorum yngri vorum við nánast
alltaf saman. Við vorum miklu frekar
eins og systkini en frændsystkini.
Hann passaði mig og ég leit upp til
hans. Ég vildi leika sömu leiki og
hann og vildi vera alveg eins og
hann. Á því tímabili klippti ég á mig
drengjakoll og fór í sundskýlu í sund.
Hrafnkell var alltaf glaður og okk-
ur leiddist aldrei. Einna eftirminni-
legast var þegar kisan hans, Stelpa,
eignaðist kettlinga. Við grátbáðum
um að fá að halda þeim og vorum
tilbúin til að gefa nammipeningana
okkar út lífið til þess að fá óskir okk-
ar uppfylltar. Hann Hrafnkell var
svo sannarlega með hjarta úr gulli og
sýndi það og sannaði þegar hann
gerðist vinur hjá Rauða krossinum
nú í vetur.
Þegar ég skoða gamlar myndir
sést svo greinilega hversu gott var á
milli okkar. Á myndunum heldur
hann iðulega um axlir mínar eða
hendur alveg sama hvort við erum
úti í sandkassa eða steinsofandi.
Minningin um hans hlýja viðmót var-
ir að eilífu.
Elsku frændi, ég sakna þín.
Þín frænka,
Rakel.
Ótrúlegt hvað lífið getur breyst
skyndilega, eins og hendi sé veifað.
Það er svo óréttlátt að Hrafnkell
okkar skuli vera tekinn frá okkur
svona ungur, enda spyrja börnin
okkar stöðugt hvers vegna en við
eigum engin svör, stundum er lífið
bara svona.
Hrafnkell var okkur svo mikið
meira en frændi, við áttum stóran
hlut í honum enda eyddum við ansi
mörgum stundum saman. Við fórum
í sumarbústað með krakkana okkar,
í húsdýragarðinn og fleira skemmti-
legt. Nú er þungur steinn í hjörtum
okkar og erfitt að vera til. Við trúum
því að ömmur hans og afi hafi tekið
vel á móti honum og hugsi vel um
hann fyrir okkur.
Elsku Hrafnkell. Þín er sárt sakn-
að.
„Sorgin er gríma gleðinnar. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran, Spámaðurinn)
Elsku Edda, Helgi og Steinar,
Guð gefi ykkur styrk á þessum erfiða
tíma, þið vitið að við verðum alltaf til
staðar fyrir ykkur.
Kristín og Ingigerður.
Það voru þungar fréttir sem mér
bárust sunnudaginn 17. febrúar síð-
astliðinn. Að Hrafnkell hefði fallið
frá svona ungur að árum. Maður í
blóma lífsins og allt lífið framundan.
Hrafnkell var góður drengur og
eldklár í öllu sem viðkom tækni og
græjum. Alltaf gat maður leitað til
hans með tölvutengdar spurningar
og nánast alltaf var hann með svar á
reiðum höndum, ef ekki þá átti mað-
ur bara að gjöra svo vel og „googla
það“. Hann var líka lúmskur húm-
oristi sem var stundum erfitt að lesa
en alltaf var stutt í glottið hjá hon-
um.
Eftir að hafa unnið með honum í
um það bil 2 ár koma margar minn-
ingar upp í kollinn á manni. Allar eru
þær góðar minningar af góðum
dreng. Sérstaklega er mér minnis-
stætt þegar Hrafnkell kom skæl-
brosandi með geisladisk í vinnuna til
að leyfa okkur hinum að hlusta á al-
mennilega tónlist. Svo setur hann
diskinn í og tónar Kool & the gang
taka að berast um loftið. Tónlist sem
ég hafði aldrei pælt neitt í, en fór að
gera það eftir þetta.
Ég votta fjölskyldu Hrafnkels
mína dýpstu samúð og Guð gefi ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímum.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál.
Svala líknarhönd.
Og slökk þú hjartans harmabál.
Slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær.
Faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær.
Aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Tómas Freyr Kristjánsson.
Ég veit varla hvað skal segja. Eig-
in fráfalli átti ég von á áður en ég
fengi símtal og mér yrði tjáð að þú
hefðir fallið frá. Varst tekinn frá okk-
ur áður en þú tókst af stað og hófst líf
þitt af alvöru, áður en við gátum gert
brotabrot af því sem við ætluðum
okkur.
Við munum aldrei gleyma
menntaskólaárunum með þér,
hversu þreyttur og pirraður þú varst
að bölvaður skólinn skyldi byrja
svona snemma eða vanhugsaða
heimaverkefnið sem við áttum að
skila. Né heldur öllum þeim frítíma
milli kennslustunda þar sem við sát-
um ávallt á sama borði og spiluðum,
fengum okkur kríu eða spjölluðum
um allt og ekkert. Varst oftast feim-
inn og hljóður ef stelpur tóku þátt í
rökræðunum nema ef þér blöskraði
hvað fór fram, þá léstu aldeilis heyra
í þér. Þá fengu þeir sem þátt áttu að
heyra það, hvort sem var hnyttið
skot eða „leiðrétting“ frá þér.
Hnyttni var sem listgrein fyrir þér
og ófá skiptin sem við hlógum okkur
máttlausa hvort sem þú skaust á
mig, Rögga eða Gunna. Þér leiddist
ekki seinheppni Rögga en alltaf var
það þó á góðum nótum svo allir hlógu
með.
Frá fráfalli þínu hef ég talað við
marga sem þekktu þig, stundum
sameiginlega kunningja sem ég vissi
ekki einu sinni af og hafa þeir til síð-
asta manns bara gott um þig og
þeirra sýn á þér að segja.
Fyrir hönd okkar allra vill ég
koma samúðarkveðjum til Helga,
Eddu, Steinars og kisu.
Við munum sakna þín sárt.
Indriði, Gunnar
og Rögnvaldur.
Hrafnkell Helgason