Morgunblaðið - 25.04.2008, Page 30

30 FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhanna KristínRagnarsdóttir
(Hanna Stína) hár-
greiðslumeistari
fæddist í Neskaup-
stað 3. febrúar
1961. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 11.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Kristín Lund-
berg, f. í Neskaup-
stað 31. janúar
1930, og Ragnar Á.
Sigurðsson, f. í Nes-
kaupstað 27. janúar 1930, d. 29.
apríl 1988. Systkini Hönnu Stínu
eru Sigurður Rúnar, sókn-
arprestur í Neskaupstað, f. 1951,
kvæntur Ragnheiði Hall, þau eiga
þrjú börn, Sigurborg, grunnskóla-
kennari í Reykjavík, f. 1956, hún á
einn son, og Kristrún, leik-
skólastjóri á Sauðárkróki, f. 1959,
gift Snorra Styrkárssyni, þau eiga
þrjú börn.
Hanna Stína giftist 29.7. 1989
Hjálmari Kristinssyni, f. 13.2.
1957. Foreldrar hans eru Hedda
Louise Gandil, f. 17.8. 1933, d. 5.6.
1974, og Kristinn J. Sigurðsson, f.
22.7. 1928, kvæntur Eddu M. Hall-
dórsdóttur, f. 18.1.1944. Börn
Hönnu Stínu og Hjálmars eru:
Hjalti margmiðlunarfræðingur, f.
11.5. 1984, og Helga nemi við Ger-
lev Idræthojskole í Danmörku f.
28.10. 1988.
Hanna Stína ólst upp í Neskaup-
stað. Hún fór 16 ára að aldri til
Hafnarfirði, þar sem hún upp-
haflega hóf starfsferilinn. Fyrir
þremur árum tók hún hins vegar
nýja stefnu, hætti störfum sem
hárgreiðslumeistari og hóf nám
við Fjöltækniskólann í Reykjavík á
viðskipta- og rekstrarsviði. Var
hún við það nám þegar hún lést
ásamt því að starfa sem sölumað-
ur hjá heildversluninni Ariu.
Hanna Stína hafði mikinn metn-
að í sínu fagi og sótti ótal nám-
skeið og sýningar bæði hér heima
og erlendis. Hún vildi ávallt fylgj-
ast með og tileinka sér það nýjasta
í hártískunni á hverjum tíma. Var
hún m.a. meðlimur Intercoffiure,
alþjóðasamtaka hársnyrtifólks, á
árunum 2002-2005.
Hún hafði mikinn áhuga á förð-
un og fór því í nám í kvikmynda-
og leikhúsförðun hjá Makeup for-
ever skole í Odense í Danmörku
árið 1992. Hún elskaði leikhús og
kvikmyndagerð og lék sem auka-
leikari í nokkrum íslenskum bíó-
myndum og auglýsingum.
Hanna Stína var alla tíð mikil
félagsvera og mannvinur og naut
sín best innan um fólk. Hún var
vinamörg og var ávallt til staðar,
sannur vinur vina sinna. Hanna
unni heimili sínu og elskaði að fá
fólk í heimsókn. Þá var alltaf stutt
í húmorinn og brosið sem ein-
kenndi svo mjög hennar karakter.
Hún var einnig afar stolt af skyld-
mennum sínum og lagði rækt við
frændfólkið, ,,Lundbergana“.
Hanna Stína var mikið fyrir úti-
vist og stundaði sund og göngur
auk þess sem þau hjónin voru fé-
lagar í Ferðafélagi fjarðamanna,
Fjarðabyggð, og fóru í göngur um
austfirsk fjöll á hverju ári.
Hanna Stína verður jarðsungin
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Danmerkur í Lýðhá-
skólann Ego á Jót-
landi og var þar um
sex mánaða skeið.
Eftir skólann fékkst
hún við ýmis störf,
aðallega í Kaup-
mannahöfn og var
búsett í Danmörku í
alls 2 ár. Eftir að
hún kom heim frá
Danmörku kynntist
hún Hjálmari og
hófu þau búskap ár-
ið 1979 í Hafnarfirði.
Hanna hóf nám í
Flensborgarskóla haustið 1979 til
undirbúnings námi í hárgreiðslu
við Iðnskólann í Reykjavík. Haust-
ið 1981 hóf hún nám í hárgreiðslu
á hárgreiðslustofunni Carmen í
Hafnarfirði og lauk prófi frá Iðn-
skólanum í Reykjavík árið 1985
og meistaraprófi í hárgreiðsluiðn
árið 1992.
Að námi loknu árið 1986 fluttist
fjölskyldan austur í Neskaupstað
þar sem Hanna Stína rak sína eig-
in hárgreiðslustofu um 16 ára
skeið. Fjölskyldan flutti síðan á
Egilsstaði árið 1998 þar sem
Hanna Stína rak hárgreiðslustofu
um 2ja ára skeið, ásamt hár-
greiðslustofu Hönnu Stínu í Nes-
kaupstað fyrra árið sem þau
bjuggu á Egilsstöðum. Eftir það lá
leiðin aftur til Hafnarfjarðar.
Hanna Stína starfaði um tíma á
hárgreiðslustofunni Kristu í
Kringlunni en flutti sig um set og
fór aftur að vinna á Carmen í
Elsku Hanna mín. Það er svo erfitt
að hugsa sér lífið án þín. Við vorum
búin að vera saman í 30 ár, yndisleg ár
full af gleði og hamingju. En nú hefur
þú fengið hvíldina frá þessum skæða
sjúkdómi sem svo erfitt er að ráða við.
Það voru í raun ömmur okkar sem
tengdu okkur saman, því amma mín
hafði skrifað ömmu þinni bréf, sem ég
þekkti ekki þá, til að kanna hvort
hægt væri að fá sumarvinnu á Norð-
firði fyrir drenginn.
Ég man eins og það hafi gerst í gær
þegar ég sá þig fyrst. Þú varst aðstoð-
arkokkur á togaranum Barðanum frá
Neskaupstað árið 1977. Ég var háseti
í afleysingum, hafði í raun aldrei áður
komið um borð í togara . Þetta var
minn örlagadagur.
Það var mín stóra gæfa að hafa
kynnst þér og þinni yndislegu fjöl-
skyldu. Ég tók strax eftir því hvað
Lundbergarnir voru samhentir og
tengdir sterkum tryggðarböndum.
Þó svo að þú færir til Danmerkur
haustið 1977, þá vorum við alltaf í
sambandi, skrifuðumst á og hittumst
svo aftur á Norðfirði sumarið 1979.
Það var mikil gleðistund.
Við byrjuðum að búa haustið 1979 í
íbúðinni hennar ömmu. Þetta var frá-
bær tími. Þú fórst í Flensborg í und-
irbúningsnám fyrir hárgreiðslunámið
í Iðnskólanum í Reykjavík. Námið
gekk vel enda elskaðir þú allt sem
sneri að hárgreiðslu. Eitt af því fyrsta
sem ég tók eftir var hvað þú snerir
upp á hárið þegar þú varst að tala eða
hugsa. Ég man líka hvað við vorum
lukkuleg þegar þú komst á samning
hjá Helgu á Carmen, þeirri yndislegu
konu sem reyndist okkur svo vel. Það
var ekki hægt að hugsa sér betri
meistara til að læra hjá.
Á lokadaginn 11. maí 1984 fæddist
Hjalti sonur okkar. Það var mikil
hamingja að fá að vera viðstaddur
fæðingu hans, stund sem aldrei
gleymist.
Þó okkur liði vel í bænum, þá togaði
Norðfjörður í okkur.
Við keyptum okkur gamla klipp-
arahúsið að Hólsgötu 6, þar sem þú
varst með hárgreiðslustofuna á neðri
hæð. Þetta var gott hús með mikla sál.
Þarna leið okkur vel innan um fullt af
fólki, því við litum svo á að kúnnarnir
þínir væru vinir okkar beggja. Heimili
okkar var ávallt opið öllum.
Þann 28. október 1988 fæddist svo
Helga einkadóttir okkar. Það var
ógleymanlegt að fá líka að vera við-
staddur fæðingu hennar.
Við fjölskyldan ferðuðumst mikið
bæði hér innanlands og eins erlendis.
Fórum til U.S.A., Bahamas, Noregs,
Spánar, Bretlands, Danmerkur. Það
er ómetanlegt að eiga vídeómyndir úr
þessum ferðum til að endurupplifa
stemninguna sem þar jafnan var. Við
vorum samstiga í því að láta hvort
okkar um sig njóta sinna hæfileika og
áhugamála. Þetta skipti okkur miklu
máli. Það var svo ótal margt sem við
áttum eftir ógert.
Þú varst svo listræn og flink í hönd-
unum. Málaðir fallegar myndir sem
unun er að horfa á. Þú elskaðir að fara
í leikhús, á tónleika og koma að kvik-
myndagerð. Þig dreymdi um að vinna
á þessum vettvangi.
Danmerkurárin mörkuðu djúp
spor, þú elskaðir tungumálið, kúltúr-
inn og landið. Í hvert sinn sem ein-
hver átti afmæli sungum við ævinlega
danska afmælissönginn.
Þú varst heimsborgari í þér. Elsk-
aðir að upplifa fjarlæga menningu.
Elsku Hanna mín. Ég sakna þín svo
mikið. Megi englar guðs vaka yfir þér.
Minning þín mun ætíð lifa í brjósti
mínu.
Þinn,
Hjálmar.
Þann 11. maí 1984 var mér gefin
mín dýrmætasta gjöf, sem ekkert
annað fær snert. Ég tók minn fyrsta
andardrátt, klippt var á naflastreng-
inn og Jóhanna Kristín Ragnarsdóttir
hafði gefið mér líf, vafalaust með sitt
fallega bros á vör.
Tæknilega var þetta, vitaskuld,
tveggja manna gjöf sem kom út frá
skrautlegri útilegu með vinaparinu
Hadda og Guggu, en þau eignuðust
tvíburabróður minn Ibba tveimur
dögum á undan fæðingu minni svo
þetta hefur vafalaust verið rómantísk
ferð.
Ég man að ég hafði oft velt fyrir
mér þeirri staðreynd að ef ég myndi
ná að lifa lengur en foreldrar mínir þá
þyrfti ég augljóslega að horfa á eftir
þeim. Eins og hjá öllum öðrum dýra-
tegundum þá hverfur eldri kynslóðin
fyrir þeirri nýju, sem lendir í þeim
sömu aðstæðum og svo koll af kolli.
Alheimurinn skuldar okkur enga
huggun, engar útskýringar né loforð.
Maður þarf einfaldlega að horfast í
augu við þá staðreynd, fagna þeim
ótrúlega ólíklega atburði sem er fæð-
ing og tilvera og reyna að gera það
besta úr þessu eina lífi sem við eign-
umst. Ég er ekki í neinum vafa um að
ef það er einhver manneskja sem náði
að gera það þá var það hún mamma.
Forfeður okkar voru hinsvegar
ekki jafn lánsamir og við erum í dag
en það er eitt tól sem hefur náð að
umbreyta ekki bara lífsgæðum okkar
heldur hækka og betrumbæta skiln-
ing okkar á þessum dularfulla heimi
sem við höfum fundið okkur í. Fyrir
100 þúsund árum voru lífslíkurnar hjá
okkar dýrategund ekki nema um 25
ár, svo ég er einstaklega þakklátur
nútíma vísindunum fyrir allan þann
tíma sem ég fékk með mömmu og þá
sérstaklega seinustu þrjú árin eftir
aðgerðina.
Ég hef svo margar góðar minning-
ar um hana mömmu mína að af fullri
auðmýkt get ég sagt að það voru mín
forréttindi að hafa fengið að kynnast
og verja tíma með þessari yndislegu
manneskju, sem með sínum einstaka
húmor og persónuleika átti alltof auð-
velt með að fá mig til að brosa. Hvort
sem það var að grípa mig á ganginum
og neyða mig til að stíga með sér vals,
syngja hástöfum í hárbursta með um-
deildri söngrödd, hrækja á eftir mér
til lukku þegar ég var að fara í próf
eða að stelast árlega í páskaeggið
mitt, vitandi það að ég gæti nú aldrei
klárað það einn og þyrfti að fá smá
hjálp. Sama hvað hún var að gera, þá
var alltaf stutt í brosið og hláturinn.
Eins erfitt og það er að horfa á eftir
jafn ljúfum persónuleika þá hefjum
við öll núna nýjan kafla í okkar lífi og
varðveitum allar bestu minningarnar
frá þeim seinasta.
Með söknuð í heila og þakklæti fyr-
ir góðu stundirnar,
Hjalti Hjálmarsson.
Elsku mamma. Þú veist að það eru
ekki til orð yfir það hversu mikið ég
elskaði þig. Þú varst ein sú fyndnasta
og skemmtilegasta mamma sem ég
veit um og það geta allir tekið undir
það með mér. Þú hafðir svo fallega
dökkt hár og áttir alveg billjón fallega
skó, svo marga að við komum þeim
varla fyrir. Þú áttir nú heldur ekki
bara venjulega, heldur líka marga úr
gleri og kristöllum sem ég mun alltaf
geyma.
Þú varst líka alveg hrikalega for-
vitin og bráðsnjöll, þú vissir alltaf
hvaða stráka ég var að deita eða hver
þessi og hinn var og svo varstu svo
hrikalega forvitin að ég hló stundum
að þér og þá hlógum við bara saman
og gátum sagt hvor annari skemmti-
legar sögur frá því sem við gerðum
saman eða frá því þegar þú varst
yngri eða ég. Einhvern veginn gátum
við talað saman um allt.
Við höfðum líka svo sameiginlegar
skoðanir á öllu og höfðum alveg sama
húmorinn fyrir öllu. Stundum fékkstu
mig samt til þess að hlæja of mikið.
Það var svo gaman að vera með þér.
Við mæðgurnar höfðum líka svo gam-
an af því að fara saman í búðir og
versla, athuga með jólaskrautið fyrir
jólin og baka saman. Pabbi og Hjalti
máttu ekkert vera með í því, þetta var
bara okkar!
Svo mun ég aldrei gleyma því hvað
þér fannst gaman að senda sms og fá
sms og það var alltaf svo gaman að
lesa sms frá þér, þú varst greinilega
búin að kynna þér alla tækni í síman-
um, því þegar þú varst að senda mér
sms út til Danmerkur fékk ég alltaf
hreyfikalla og kyssukalla og svo sætt
sem þú skrifaðir og mikið lagt upp úr
því. Svo var nú ekki leiðinlegt að fá
bréf frá þér út, ég hljóp alltaf strax
upp í herbergi, lokaði dyrunum og
opnaði bréfið eins og lítil spennt
stelpa að fá ástarbréf frá kærastanum
úr hernum. Svo rosalega var þetta
spennandi. Ég mun alltaf geyma þessi
yndislegu bréf.
Það var alveg ótrúlegt hvað þú
þekktir mig manna best og vissir allt-
af hvað ég var að hugsa eða hvernig
þú ættir að koma mér til að hlæja ef
ég var leið. Ógleymanleg er mæðgna-
ferðin til Costa Del Sol 18. ágúst 2006.
Þegar við stöllurnar fórum upp í
Heimsferðir til Híu okkar og pöntuð-
um okkur ferð út! Oooohh, svo
spennó!! Við vorum svo ánægðar með
þessa góðu ferð. Og Burger king ost-
borgararnir okkar góðu. Ég hlæ alltaf
þegar ég hugsa tilbaka til þessara
góðu tíma.. Maagnúúús! Þetta var að-
alsportið og einkahúmorinn allan tím-
ann! Ég mun ekki gleyma því þegar
þú settir appelsínubörk í munninn til
að þykjast vera pabbi stráks sem ég
var að hitta.
Já þú varst sú besta mamma sem
hægt var að eiga. Og mun ég fara í þín
fótspor. Gera allt með minni dóttur í
framtíðinni eins og þú gerðir með
mér. Ég mun alltaf eiga fallegu minn-
ingarnar um þig. Ég mun alltaf líta
upp til þín eins og ég hef alltaf gert
alla mína ævi. Þú ert sterkasta mann-
eskja sem ég þekki, þú hefur sigrast á
ýmsu og aldrei gefist upp. Þú ert hetj-
an mín og mun ég alltaf hafa þig í
hjartanu mínu dag sem nótt. Því þú
ert mamma mín og ég mun alltaf
verða litla Helga þín.
Helga Hjálmarsdóttir.
Þung er sorg þá hrammur slær,
og þrautir margar vakna.
En Guð er einn sem blíður blær,
Hann blessar þá er sakna.
Og Hans er von sem vitund blíð,
sem verður skjól á hverri tíð,
Hann finnur leið sem sættir stríð,
sönn kærleiksvitund há og víð.
Hann finnur leið til friðar nær,
uns fyllir tómið minning skær.
Krists mikla mildin tæra.
Uns gatan verður aftur greið,
sem gengin er í sárri neyð,
er enginn einn á þeirri leið,
þú átt hér Krist þinn kæra.
Og Kristur veit um þjáning þín,
hann vill þig styrkja og næra.
En aftur verður vor á ný,
ég veit og sáttur fagna því,
að kærleik átt í Kristi.
Hann gaf oss allt af sjálfum sér,
og sjálfur fer á undan þér,
þá leið sem öllum ætluð er,
er dauðinn hramm sinn hristi.
Það situr sorg í sálu mér,
ég veit hve margur missti.
(Sigurður Rúnar Ragnarsson.)
Elsku systir og mágkona. Með sökn-
uði og trega kveðjum við þig og þökk-
um þér samfylgdina í blíðu og stríðu.
Við biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu þína og styrkja og leiða Hjalla,
Hjalta og Helgu á tímum skugga og
sorgar.
Guði séu þakkir sem gefur okkur sigurinn
fyrir Jesúm Krist Drottin vorn.
(1. Kor. 15.57)
Sigurður Rúnar Ragnarsson
og Ragnheiður Hall.
Elsku frænka mín, ég vil þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við áttum
saman. Það allra skemmtilegasta sem
mér fannst að gera þegar ég var yngri
var að fara á Norðfjörð og síðar meir
Egilsstaði og heimsækja Hönnu
frænku mína. Það vakti mikla gleði
hjá mér þegar mér var sagt að núna
værum við að fara í heimsókn til þín
og fjölskyldunnar. Það var svo gaman
að hitta þig, þú varst alltaf svo hress.
Svo fluttirðu í Hafnarfjörð og þá
varstu flutt svo langt í burtu frá mér
þar sem ég bjó á Eskifirði. Þá var
ennþá skemmtilegra og meira spenn-
andi að koma til þín.
Ég man nú eftir einum öskudegi
sem ég átti með ykkur Helgu. Þú mál-
aðir okkur fínt og svo var haldið út að
syngja. Þetta var svo gaman. Svo
gleymi ég nú ekki óvissuferðinni sem
þú undirbjóst fyrir okkur frænkurn-
ar. Þetta var svo spennandi. Við
Helga vissum ekkert hvert við værum
að fara. Svo enduðum við uppi í sum-
arbústað í þvílíku fjöri, allar saman í
heitum potti og skemmtilegheit.
Þú varst alltaf að gefa mér eitthvað
flott af hárgreiðslustofunni þegar ég
var yngri. Spennur og teygjur og fullt
af flottu dóti. Það mátti sko enginn
annar fá að nota það því það var frá
Hönnu frænku.
Ég kom alltaf reglulega til þín á
sumrin og í vetrarfríum og var yfir
langan tíma. Það var svo gaman. Það
var líka svo gaman hjá okkur þegar
við keyptum okkur ís og nammi og
sátum uppi í sófa og horfðum á sjón-
varpið og höfðum það notalegt og líka
þegar þú sagðir mér svo mikið af
fyndnum sögum af ykkur pabba þeg-
ar þið voruð yngri, ég gat hlegið enda-
laust.
Ég get nú ekki annað en hlegið
þegar ég hugsa til þess þegar ég, þú,
Helga og Hjalli fórum í ísbíltúr á Eg-
ilsstöðum og það var kónguló í bíln-
um. Ég og Helga æstar aftur í, æp-
andi eins hátt og við gátum:
„Krabbakónguló, krabbakónguló.“
Þetta finnst mér alltaf jafnfyndið.
Þetta eru tímar sem ég mun aldrei
gleyma. Þakka þér fyrir alla þessa
góðu tíma sem ég átti með þér, elsku
Hanna mín, og megi guð vera með
þér.
Þín frænka,
Karen Elfa.
Hanna Stína frænka mín var ein-
stök súperkonubomba.
Hún var konan sem klippti toppinn
eða stytti í Völu Flosa-klippinguna,
leyfði manni að hoppa um í sófanum á
Hólsgötunni og syngja „Stjáni saxó-
fónn“ með græjurnar í botni, hún hló
afskaplega mikið og svo var hún for-
fallinn sælgætisfíkill sem fór alltaf
ferð með okkur stelpurnar í lakkrís-
gerðina til þess að kaupa 1 kg lakkrís
sem við allar með Þiljuvallagenið svo-
kallaða hökkuðum svo í okkur ásamt
nokkrum túköllum úr Mackintos-
hbauknum.
Hanna var svo falleg. Hún hafði
alltaf mikið dökkt hár, grannvaxin og
í flottum fötum. Hún hafði smitandi
sætt bros og rosalega fallegt hjarta. Í
kringum Hönnu var þetta þægilega
og skemmtilega andrúmsloft sem lað-
aði og lokkaði fólk á öllum aldri, alls
staðar að.
Við systur litum alltaf upp til hár-
greiðslukonunnar frænku okkar. Þeg-
ar ég var lítil tók ég kisu gömlu einn
daginn upp með annarri hendinni með
skæri í hinni og „klippti veiðistang-
irnar af kisu“ því ég vildi æfa mig að
verða klippikona eins og Hanna
frænka. Eftir að upp komst um veiði-
háralausan köttinn tók Þóra af mér
skærin og hefur hún fengið að hafa
þau síðan þá.
En við Hanna áttum þó eitt stór-
merkilegt sameiginlegt þrátt fyrir að
skærin hafi ekki gengið upp. Við vor-
um nefnilega báðar dyggir aðdáendur
Ástu Sigurðardóttur og skáldskapar
hennar. Þegar ég var fyrir sunnan í
mars stóð ég í ströngu við inntökupróf
í Leiklistarskólann og flutti ég fyrir
hana mónólóg úr sögunni „Í hvaða
vagni“ sem ég hafði útbúið. Mikið af-
skaplega var hún ánægð. Henni þótti
afar vænt um að fá að sjá mig fara
með texta í prófið eftir Ástu okkar.
Svo þegar ég kom í seinasta skiptið á
spítalann áður en ég fór aftur austur
sagði hún: „Þetta er hún Kata mín,
sama hvar ég verð á öllu landinu mun
Jóhanna Kr.
Ragnarsdóttir