Morgunblaðið - 21.05.2008, Page 28

28 MIÐVIKUDAGUR 21. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hrönn Kristjáns-dóttir fæddist í
Brekku á Dalvík, 14.
ágúst 1925. Hún lést
hinn 12. maí sl.
Foreldrar hennar
voru þau Anna
Björg Arngríms-
dóttir, f. 20.1. 1898,
d. 3.7. 1991, og
Kristján Eldjárn Jó-
hannesson, f. 21.12.
1898, d. 11.10. 1990.
Systkini Hrannar
voru: Þórarinn, f.
13.6. 1920, d. 11.1.
1983, Ingunn Guðrún, f. 22.12. 1928
og Birna Soffía f. 9.10. 1932. Fóst-
ursystir hennar var Guðlaug Þor-
bergsdóttir, f. 1.3. 1939.
Hrönn giftist hinn 25.9. 1948 Jó-
hannesi Thorarensen Jónssyni
skipstjóra, f. á Upsum, Dalvík 19.7.
1919 en hann lést 23.6. 1995.
Börn þeirra: Kristján Már, f.
14.12. 1946, d. 13.7. 1958. Anna
Baldvina, f. 4.3. 1949. Eiginmaður
Skarphéðinn Pét-
ursson, f. 1.4. 1951.
Þau eiga fjögur börn
og sex barnabörn.
Guðlaug, f. 8.10. 1960.
Eiginmaður Hákon
Óli Guðmundsson, f.
8.6. 1961. Þau eiga
tvær dætur.
Birna Blöndal, f.
2.4. 1969. Eiginmaður
Birgir Össurarson, f.
24.9. 1967. Þau eiga
fjögur börn.
Hrönn stundaði
ýmis störf um ævina.
Hún vann síðustu ár starfsævinnar
á skrifstofu útibús Kaupfélags Ey-
firðinga á Dalvík.
Hrönn var alla tíð mjög virk í
stjórmálum og félagsmálum. Hún
starfaði fyrir Alþýðuflokkinn með-
an hann var við lýði, í Slysavarna-
félaginu á Dalvík og Lions-
klúbbnum Sunnu á Dalvík.
Útför Hrannar fer fram frá Dal-
víkurkirkju, 21. maí kl. 13.30.
Ég ætla að fara með þig í heimsókn
til konu sem þú átt að búa hjá. Þetta
er fyrsta minning mín tengd mömmu.
Ég var 5 ára og á leiðinni til hennar í
mína fyrstu heimsókn. Ég kallaði
hana aldrei annað en mömmu, hún
var mamma mín í 42 ár. Pabbi var á
sjónum þessi fyrstu ár mín hjá þeim,
en mamma var alltaf að gera eitthvað,
föndra, vinna í garðinum, sauma. Ég
var alltaf með henni í öllu og lærði af
henni allt sem hún gerði. Það voru
ekki ófár flíkurnar sem hún saumaði.
Maður kunni nú ekki alveg alltaf að
meta það að vera í fínasta heima-
saumaða dressinu, þegar hinar stelp-
urnar voru í gallabuxum sem þá voru
að ryðja sér til rúms. En þetta voru
auðvitað þvílíkt flottar flíkur. Það
voru saumaðar heilu ferðatöskurnar
af sumarfötum fyrir utanlandsferð-
irnar og ekki voru þær flíkur af verri
endanum.
Ég held að það hafi ekki verið hægt
að hugsa sér betri stað að alast upp á
heldur en hjá mömmu og pabba. Ég
segi alltaf að fyrst þetta átti að verða
svona þá gat það ekki verið betra. Það
hrúgast upp minningarnar núna þeg-
ar komið er að leiðarlokum. Garður-
inn kemur óhjákvæmilega oft upp í
huga minn og auðvitað sótti ég mér
skjól í garðinum mínum með hugs-
anir og minningar. Garðurinn minn
er samt bara lítill bleðill samanborið
við garðinn á Hafnarbraut 10. Ég
held að mér sé óhætt að segja að hann
hafi árum saman verið stolt mömmu
og pabba. Á vorin var auðvitað unnið
sérstaklega mikið. Það var byrjað á
því að moka snjónum úr kartöflu-
garðinum, sækja mold, skít og síðan
var unnið hörðum höndum, oft fram á
nætur og takmarkið var að allt væri
orðið fínt og flott fyrir stærsta hátíð-
isdaginn, sjómannadaginn. Það er
efni í heila bók að rifja upp allt sem
hún gerði. Mamma gerði allt og gat
allt. Ég held að það hafi ekki verið
neitt sem hún gerði ekki. Auðvitað
var pabbi mikið í burtu á sjónum
framan af, en vegna veikinda þurfti
hann að koma í land 1971. En það
mikilvægasta af öllu var að hún var til
staðar fyrir okkur öll, allar dæturnar
og fjölskyldur þeirra, alltaf. Hún var
með fram á síðustu stundu og gerði
allt sem hún tók sér fyrir hendur með
sömu reisninni.
Það var ómetanlegt fyrir okkur
fjölskylduna í Berjarimanum að hafa
hana hjá okkur síðastliðin tvenn jól.
Hún var okkur öllum hugleikin og við
áttum öll góðar og skemmtilegar
stundir saman. Síðasta minningin
mín um hana verður ferðin með hana í
Hveragerði, þar sem hún ætlaði að fá
bót á fótaveikindum sínum. Hún vildi
geta haldið áfram að keyra upp í
„fellihýsið“ sitt uppi á Hamri og vera
þar að stússa með blómin sín. Ég tók
fallegu fötin hennar upp úr töskunni
og gekk frá þeim, fyrir hana og sagði
við hana í leiðinni. „Mamma þú verð-
ur langflottust hérna“. Þú heldur
áfram að vera langflottust hvar sem
þú verður. Elsku mamma, takk fyrir
allt.
Þín dóttir
Guðlaug og Hákon.
Mamma er konan.
Aldrei hefur það verið mér ljósara
en núna.
Mamma var bæði mamma mín og
amma, en fyrst og fremst var hún
mamma mín.
Ég er óendanlega stolt af því að
vera dóttir Hrannar Kristjánsdóttur.
Hún var ekki alltaf auðveld í sam-
skiptum og sambúð, en hrein og bein
og kom til dyranna eins og hún var
klædd.
Hún vissi hvað hún vildi og sótti
það, ekki bara fyrir sig sjálfa heldur
líka fyrir alla þá sem henni var annt
um.
Mamma gekk í gegnum ýmislegt á
sinni ævi og tók erfiðleikum af miklu
æðruleysi, en þeir settu mark sitt á
hana, líf hennar og lífssýn. Hún
kenndi mér margt um lífið og til-
veruna sem er ómetanlegt og við sem
fengum að kynnast henni og læra af
henni erum lánsöm.
Mamma var ætíð fín og falleg til
fara og mikil pjattrófa. Tignarleg er
orðið sem kemur upp í hugann, stolt
og hnarreist var hún og sjálfstæð.
Bar sig eins og drottning allt fram á
síðasta dag.
Mamma gat allt og var mér allt.
Það er skrýtið og erfitt að kveðja kon-
una sem hefur skipt mig öllu máli síð-
ustu 39 árin og mér er þungt um
hjartað að þurfa að kveðja.. Ég sé
ekki hvernig lífið verður án hennar.
En ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að ganga í gegnum lífið með þessari
ótrúlegu konu. Hún fékk að fara eins
og hún vildi og ég er líka þakklát fyrir
það.
Dætur mínar hafa misst mikið, en
þær búa að því að hafa fengið að
kynnast mömmu. Sonur minn mun
aldrei hitta hana en við sjáum til þess
að hann viti hversu góð kona amma
hans Hrönn var. Minningu hennar
verður haldið á lofti, ég sé til þess.
Ég kveð mömmu mína með sökn-
uði en fyrst og fremst með virðingu
fyrir þeirri manneskju sem hún var
og því sem hún stóð fyrir.
Ég geymi hana í hjartanu og vona
að hún fylgi mér og mínum áfram.
Hvíl í friði, elsku mamman mín. Við
sjáumst síðar.
Birna.
Glæsileg kona, tignarleg, traust,
kraftmikil og áreiðanleg. Þannig,
meðal annars. minnist ég Hrannar.
Það er óhætt að segja að einstök kona
sé fallin frá. Drottning ættarinnar
hefur yfirgefið þennan heim en hefur
án nokkurs vafa séð til þess að afkom-
endur taki við því hlutverki. Ég bar
ómælda virðingu fyrir Hrönn. Þegar
ég kynntist Birnu fyrir 20 árum síðan,
vissi ég ekki hvers lags ofur-tengda-
mamma fylgdi með. Tengdamamma
sem átti eftir að hafa svo mikil áhrif á
líf mitt og minna barna.
Við bjuggum fyrst í sama húsi á
Dalvík, hún flutti með okkur til Bret-
lands, við vorum síðan nágrannar á
Akureyri áður en hún fluttist á
Dalbæ. Ég er og verð óendanlega
þakklátur fyrir allar samverustund-
irnar. Allt sem hún kenndi mér um líf-
ið og tilveruna, kennsluna í garðrækt
og mannrækt. Þakklátur fyrir allt
sem hún gerði fyrir dætur mínar.
Hún markaði djúp spor í líf þeirra.
Gaf þeim ómetanlegar stundir þar
sem sest var niður, spilað og spjallað.
Stundir sem skipta svo miklu máli í
hinum hraða heimi sem við búum í.
Ég er þakklátur fyrir árin 20 sem við
eyddum saman. Hún hafði mikil áhrif
á mig og reyndist mér svo vel. Hrönn,
ég er stoltur af því að eiga dóttur sem
ber þitt nafn, stoltur af því að hafa
fengið að kynnast þér. Takk fyrir allt.
Birgir.
Ég vissi alltaf að sá dagur mundi
koma fyrr eða síðar þar sem ég mundi
setjast niður og skrifa kveðjuorð til
ömmu Hrannar, ég hélt samt að sá
dagur kæmi ekki alveg strax. Kallið
kom fljótt og óvænt og þó það sé óhjá-
kvæmilegt að þurfa að kveðja ömmu
sína er þetta samt rosalega sárt og
vont.
Amma mín var sennilega ein
merkilegasta manneskja sem ég hef
kynnst og ég tel mig ólýsanlega hepp-
inn að hafa fengið að eiga hana að í
þetta langan tíma. Það væri auðvelt
að vera langorður um alla þá hluti
sem ég kem til með að sakna í hennar
fari, frekar kýs ég að hugsa um þá
hluti sem ég er þakklátur fyrir núna
þegar hún er farin. Ég er þakklátur
fyrir allar sögurnar af lífinu eins og
það var áður en ég komst til vits, það
var yndislegt að sitja og hlusta á frá-
sagnir hennar. Ég er þakklátur fyrir
allar stundirnar sem ég átti með
henni uppi í sælureitnum hennar við
að gróðursetja plöntur og brasa í hinu
og þessu. Ég er þakklátur fyrir
hversu vel hún tók á móti konunni
minni þegar ég kom með hana norður
til að hitta fjölskylduna mína, hún tók
henni opnum örmum kyssti hana og
sýndi henni væntumþykju fram á síð-
asta dag. Ég er þakklátur fyrir gömlu
siðina sem hún kenndi mér þegar ég
var lítill og passaði að ég héldi upp á
fram á fullorðinsárin. Ég er þakklát-
ur fyrir vináttuna sem myndaðist
okkar á milli og þróaðist með árun-
um. Ég er þakklátur fyrir húmorinn
sem hún hafði fyrir sjálfri sér og lífinu
í heild, henni þótti rosalega skemmti-
legt að segja mér sögur af óförum sín-
um og oftar en ekki endaði hún á því
að segja „Bjarmi, þú segir engum frá
þessu“. Ég gat aldrei á mér setið.
Ég er þakklátur fyrir hvað ég sé
mikið af henni í mömmu minni og
systur minni. Ég er þakklátur fyrir
stundina sem ég átti með henni stuttu
áður en hún fór, spjallið sem við átt-
um er mér ólýsanlega dýrmætt. Ég
er þakklátur fyrir að hafa fengið að
keyra hana heim í hinsta sinn. Ég er
þakklátur fyrir hversu mikið hún
elskaði son minn, hann missir mikið
en kemur til með að alast upp við sög-
ur af nöfnu sinni þar sem heimilið
okkar er fullt af hlutum sem eru
komnir frá henni. Ég er þakklátur
fyrir að geta syrgt hana með gleði í
hjarta.
Elsku amma, hvíldu í friði.
Þinn
Bjarmi.
Þetta er í fyrsta skipti sem ég missi
einhvern náinn mér. Það er vont, eins
og að vera slegin í andlitið
Versta tilfinning sem ég veit. Ég
leyfði mér aldrei að hugsa um að hún
gæti farið að fara. Mér leið bara eins
og hún yrði alltaf hérna. Allavega til
að sjá Jóhannes þegar hann kemur,
barnið mitt þegar ég eignast það, og
kannski eiga eitt stórafmæli í viðbót
af því það var svo ótrúlega gaman síð-
ast.
Maður getur ekkert gert… og ég
veit ekkert hvað ég á að segja. Ég
vildi að ég hefði getað kvatt hana. Ég
vildi að ég hefði náð að heimsækja
hana einu sinni í viðbót. Ég óska þess
líka að hún viti það… og að hún viti
hvað allir elskuðu hana mikið. Hún
hefði gert allt fyrir okkur. Ég er svo
stolt að heita í höfuðið á henni.
Síðustu daga hefur maður verið að
rifja upp gamlar minningar um
ömmu. Þegar hún var alltaf að sauma
föt á bangsann minn og svo gleymist
gulldressið mitt seint. Þegar ég lét
hana segja mér „gamladaga-sögur“ á
kvöldin. Þegar við keyptum upp
Kaupfélagið af nammi og snakki og
gistum í hjólhýsinu.
Hún var svo sterk, gekk í gegnum
ýmislegt yfir ævina en var alltaf til
staðar fyrir þá sem elskuðu hana.
Alltaf svo fín, ég sá ömmu varla í öðru
en pilsi eða kjól með hárið sitt í krull-
um.
Þó ég óski þess að hafa hitt hana
allavega einu sinni enn áður en hún
kvaddi, er ég þakklát fyrir yndislega
kvöldið sem ég sá hana seinast. Hún
var svo glöð og ánægð og það er þann-
ig sem ég vill muna eftir henni.
Endalaus söknuður og ást.
Hrönn.
Amma Hrönn var alltaf mjög góð
en ég vissi samt alltaf að hún myndi
deyja. En við áttum mjög margar og
góðar stundir saman, við spiluðum
saman og þegar við fluttum til Bret-
lands þá kom hún með. Við áttum
saman herbergi sem var bleikt á lit-
inn. Allir deyja einhvern tímann og
það hlaut að koma að því, amma var
orðin gömul og hún var góð kona en
hún var orðin veik í hjartanu sínu. En
við öll söknum hennar mjög mjög
mikið og við geymum ömmu alltaf í
hjarta okkar.
Harpa Mukta Birgisdóttir.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðarströnd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(G.J.)
Með þessum ljóðlínum kveð ég þig,
elsku Hrönn frænka. Margs er að
minnast þegar litið er til baka, ég man
þig fyrst glæsilega unga konu með
mikla reisn og þeirri reisn hélst þú til
síðasta dags. Ég var í fyrstu dálítið
hrædd við þig en samt vildi ég verða
svona kona, þegar ég yrði stór. Árin
liðu og ég var svo lánsöm að fá að
kynnast þér betur og starfa með þér
að ýmsum félagsmálum, þú varst heil
í öllu sem þú tókst þér fyrir hendur,
það sást best á því hve ötullega þú
vannst að slysavarnamálum en um
árabil starfaðir þú fyrir kvennadeild-
ina á Dalvík og varst sæmd gullmerki
SVFÍ fyrir vel unnin störf. Vil ég fyrir
hönd slysavarnafólks þakka þín óeig-
ingjörnu og góðu störf.
Ung að árum fórst þú að starfa fyr-
ir Alþýðuflokkinn. Einu sinni sagðir
þú við mig „Ég held að ég sé dálítið
mikið pólitísk“ en þú flíkaðir því ekki
frekar en öðrum tilfinningum þínum.
Fyrir tuttugu og einu ári gekkst þú
til liðs við Lionshreyfinguna og varst
virkur félagi þar til síðasta dags. Mik-
ið yndi hafðir þú af allri ræktun, sulla
í mold, sá og planta út á vorin, það
voru þínar ær og kýr. Hann var fal-
legur á sumrin unaðsreiturinn þinn á
Hamrinum. Eitt af því síðasta sem þú
sagðir við mig áður en þú fórst var:
„Frænka hvernig tókst sáningin hjá
þér?“ „Vel.“ „Jæja, ég fæ þá blóm
þegar ég kem heim.“
Það voru ófáar ferðirnar sem við
fórum saman í sambandi við þessi
áhugamál okkar, klingjandi hlátur
þinn og léttleika mun ég geyma í
minningabankanum. En þó þú værir
liðtæk í félagsmálum ásamt vinnu þá
var það fyrst og fremst fjölskylda þín
sem átti hug þinn og hjarta.
Elsku Hrönn, nú ert þú hætt að
vera þreytt og komin til betri heima,
til vinanna þinna og vonandi farin að
dansa við hann Jóa þinn eins og þið
gerðuð svo glæsilega í Ungó í gamla
daga.
Við hjónin þökkum þér og Jóa þín-
um allan ykkar hlýhug og vináttu,
einnig vottum við dætrum ykkar, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum aðstand-
endum innilegustu samúð. Verið ætíð
góðum Guði falin.
Þin frænka,
Kolbrún Páls.
Seinustu daga hefur hugurinn reik-
að til hennar ömmu. Rifjaðar hafa
verið upp allar góðu stundirnar og
minningarnar. Við eigum alveg hell-
ing af fallegum hlutum eftir hana.
Hún var svo rosalega flink í höndun-
um. Vettlinga, hekluð teppi, rúmföt,
lampa og skrín. Það er dýrmætt að
eiga þetta allt saman núna. Berjat-
ínsla, hjólhýsið, spilamennska, heitt
súkkulaði og handavinna, allt yndis-
legar minningar. Hún kenndi okkur
svo margt og siðaði mann til. Hún var
alltaf svo glæsilega, hún amma. Það
var yndislegt að fá að hafa hana hjá
okkur seinustu tvenn jól, það var
sjaldan sem við höfðum ömmu hjá
okkur jafn lengi og þá. Nú ertu komin
til hans afa, við vitum að þú lítur niður
til okkar og passar okkur. Minning
þín lifir.
Saknaðarkveðjur,
Stefanía og Björg
Hákonardætur.
Í dag verður kvödd hinstu kveðju
frá Dalvíkurkirkju jafnaðarkonan
Hrönn Kristjánsdóttir. Hún var af al-
þýðufólki komin, dóttir Kristjáns Jó-
hannessonar hreppstjóra, með meiru,
og Önnu Arngrímsdóttur konu hans.
Þeim hjónum kynntist ég reyndar
ekki en heyrði sögur af. Þau voru rót-
grónir Alþýðuflokksmenn og af þeirri
kynslóð sem lét verkin tala og hafði
ekki um það mörg orð. Ójafnréttið
blasti víða við og kröpp kjör hjá
stórum, barnmörgum fjölskyldum.
Samstaða, náungakærleikur, mikil
umhyggja og trúin á það að allir ættu
að fá að njóta virðingar bjargaði þá
mörgum. Úr þessum jarðvegi spratt
Hrönn og fylgdi frá unga aldri Al-
þýðuflokknum og stefnu hans og boð-
skapur uppvaxtaráranna fylgdi henni
í gegnum lífið. Á Dalvík hafa orðið til
ýmsar blöndur flokka í framboði til
sveitarstjórnar og vandi að velja fyrir
þá sem ekki voru ákveðnir. Hrönn
hvikaði hins vegar aldrei frá sinni trú
og sama hvaða nafni framboð nefnd-
ust þá var stefnan um jafnrétti og
bræðralag leiðarljós hennar í gegnum
lífið. Hún fór ekki mikinn þótt hún
tæki sæti á lista en hafði sínar skoð-
anir og lét þær í ljós á ákveðinn en ró-
legan og yfirvegaðan hátt. Hún kunni
líka að rétta hjálparhönd þar sem
þess var þörf þótt hún væri ekki að
básúna það út um stræti og torg.
Fyrir hönd Samfylkingarinnar í
Norðausturkjördæmi vil ég með
þessum orðum þakka henni störf,
samfylgd og stuðning og senda fjöl-
skyldu hennar samúðarkveðjur.
Kristján L. Möller.
Mæt kona er gengin. Hrönn Krist-
jánsdóttir er borin til grafar frá Dal-
víkurkirkju í dag, 21. maí. Með nokkr-
um orðum vil ég minnast vinkonu
minnar. Leiðir okkar Hrannar lágu
Hrönn Kristjánsdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
HRÓÐNÝ GUNNARSDÓTTIR,
Mánabraut 6,
Þorlákshöfn,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 1. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Hafsteinn Sigurgeirsson,
Halldóra Hafsteinsdóttir, Tryggvi Samúelsson,
Gunndís Hafsteinsdóttir,
Hróðmar Hafsteinn Hafsteinsson,
Bryndís Hafsteinsdóttir, Sæmundur Steingrímsson,
Gunnur Hafsteinsdóttir, Stefán Jónsson,
Snædís Anna Hafsteinsdóttir, Stefán Geir Þórisson,
barnabörn og barnabarnabörn.