Skinfaxi - 01.06.1925, Blaðsíða 16

SKINFAXI
64
ast, eins og þið kallið það, þá eigið þið að láta ljós
ykkar skína, þegar þið komið heim aftur.
jþekking ykkar á að bregða birtu yfir daglegt strit
og stríð, og mitt í hversdagsönnum eru altaf stundir til
að betra og bæta í kringum sig, ef viljinn er góður og
árveknin nóg. — pú manst vist eftir unga manninum,
sem var bérna um sumarið. Hann vissi hvað honum
bar að gera. Hann notaði hvíldarstundir sínar til að
leiðbeina félögum sínum og kenna þeim ýmislegt af
þvi, sem bann bafði lært. Og það var honum að þakka,
livað fólkið söng mikið við vinnu sína sumarið það.
Ætli það hafi ekki verið beldur lofsamlegra og guði
til meiri dýrðar, en tal það og framferði, sem maður
á oft að venjast, þar sem margir ungir menn eru sam-
an að verki. Og því er nú ver, að það er altítt, að þeir
sem mentaðir þykjast vera fylla flokk þeirra, sem
temja sér allskonar þvaður og óvandað orðbragð.
Stundum er bugsunarbátturinn jafnvel svo afvega-
leiddur, að sá þykist mestur maðurinn, sem flestar
kann tvíræðar sögur og setningar, og stiklar á landa-
mærum þess sæmilega og ósæmilega, ef hann kann að
segja sæmilega frá og koma með sínar athugasemdir,
þegar bonum og bans líkum finst vel við eiga.
Eg veit, að iþað þarf stundum ekki svo lítið þrek til
þess, að skerast úr leik, þegar menn eru svo óhepnir
að lenda í slæmum félagsskap. En ábyrgð þeirra er
líka ægileg, sem láta sjálfir dragast niður í slcarnið í
slað þess að lyfta öðrum og láta Ijós sitt skína þeim
til leiðbeiningar.
pú verður nú líklega leið á þessu rugli, telpa min,
en eg má til að skrifa þér þetta núna, og helst miklu
meira. pað er ekki víst að mér endist aldur til að skrifa
þér oftar, og eitthvert gagn kantu að bafa af ráðum
gömlu, gráhærðu vinkonu þinnar. Æskan er oft svo
bugsunarlaus, og sér ekki fyr en of seint hve hræði-
lega hún hefir varið náðartima sínum. pess vegna verð-