Skinfaxi - 01.06.1925, Blaðsíða 19

SKINFAXI
67
Eg ætlaði líka að skrifa þér um það, hvernig eg hefi
hugsað mér að þið unga fólkið bættuð húsakynnin i
sveitinni, en eg hefi ekki þrelc til þess núna og kann-
ske aldrei.
þetta er alt i molum hjá mér, og ekki visf, að þú
skiljir, hvað fyrir mér vakir. Og núna finst mér alt
hverfa fyrir þessu eina. — Meira sólskin á lieimilin,
en burt með hégóman og tildrið.
R. J.
f tómstundum.
„pótt þú langförull legðir
sérhvert land undir fót,
bera hugur og hjarta
samt þíns heimalands mót.“
Eg er að hugsa um það, liversvegna „Gunnar vildi
heldur bíða hel, en horfinn vera fósturjarðarströnd-
um.“ Hvers vegna Snorri vildi út, eða hvers vegna
Ungmennafélögin hafa sett það á stefnuskrá sina, að
glæða alt þjóðlegt. Hvaða strengur er það í sál íslend-
ingsins, er í gleði og harmi ymur Islands lag. Hvaða
bönd eru það, sem binda einstáklinginn við land sitt
og þjóð?
Og er eg hugsa um þessa hluti, koma myndirnar, ein
eftir aðra fram.
Hin æðsta gjöf er hin fyrstu nöl'n, er barnstunga
lærir að nefna. pau eru allur hinn frumlegi heimur,
brjóstmylkingsins tunga- og tilfinningamál. í malpoka
vegfarandans hafa pabbi og mamma eitt sinn lagt það
ijesta, er þau áttu. Og enginn hefir nolckru sinni gefið
meira.
Barnið vex út yfir frumheim bernskunnar og inn í