Skinfaxi - 01.06.1925, Blaðsíða 17

SKINFAXI
65
ur líka mörgum á gamals aldri að andvarpa með
s'káldinu:
Sé nokkur hlutur sorgarsár,
sé nokkuð biturt til,
þá eru það horfin æskuár
ónýt í tímans hyl.
Eg vildi að eg gæti hrópað i eyra hvers einasta æsku-
manns: Notaðu tímann, dragðu að þér ljós og dreifðu
því frá þér meðan dagur er. Vertu ylgjafi á heimili
þinu. Alstaðar er nóg af skuggum og lculda. En eg get
ekkert hrópað. Rödd mín er veik, og fáir eru, sem
vilja hlusta. Eg ligg hérna i rúmi mínu, allan daginn,
og hristi höfuðið yfir gáska fólksins og gáleysi. Mér
gremst hvað litið menn gcra að þvi að létta hver öðr-
um lifið. pú þekkir nú hvernig hagar til liérna. Nógur
er auðurinn, ekki vantar það, og þá held eg að eldri
systkinin séu það sem kallað er mentuð. En hvar sér
það á? Annað livort bera þau skarðan lilut frá þvi and-
ans borði, sem þau hafa dvalið við, eða viljann vantar
til framkvæmda. Hér er alt að verða fult af ýmiskon-
ar nýmóðins tildri, flestu ósmekklegu og illa sæmandi
á gömlu höfuðbóli. En þetta er nú samt, að þvi er mér
virðist, lielsti árangurinn af margra ára skólagöngu.
Og fanst þér kannske daglegu umtalsefnin hérna bera
vott um mikla mentun? Var það ekki mest allskonar
þvaður og útásetningur um aðra Og minnir iþig, að
systurnar hérna læsu bækur, sem kröfðust mikillar
umhugsunar. Nei, þá misminnir þig. En bækurnar eru
svo m a r ga r, sem þær lesa, að þær geta ekki lilaðið
á minnið þvi sem i þeim stendur. Að minsta kosti
muna þær ekki mikið þegar litlu lcrakkarnir koma til
þeirra og biðja þær að segja sér sögu. pá liggur oft
leiðin að rúminu til Helgu gömlu, sem litið hefir lært,
og í engan skóla gengið. Eg furðaði mig sannarlega
eldci á þvi í liaust, þótt gamla manninum gremdist,