Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 2

130
SKINFAXI
athygli, ekki sökuni þess, að við kennum það eigi,
lieldur hins, hve alvanalegt það er og hversdagslegt.
Og fyrir því vinnur það sér enga festu í liug né máli.
Er það til dæmis ekki dálítið undarlegt, að við skul-
um naumast eiga i daglegu máli orð eða lieiti þess,
að vera gæddur liæfileika heyrnarinnar, þar sem allir
kannast aftur á móti við orð yfir andstæðuna: lieyrn-
arlaus. Að vera gæddur heyrn, gefur lítið tilefni at-
liygli né umtals, vegna þess, hve algengt það er. Yið
höfum orð eins og mállaus, móðiirlaus, munaðarlaus,
að stama o. s. frv. Tilsvarandi orð með gagnstæðri
merkingu vantar að mestu, einmitt fyrir það, hve
þýðing þeirra, — ef einhver væru — er altið og sjálf-
sögð talin.
Hér gæti, meðal annars, verður um að ræða frem-
ur augljóst merki þess, hve smátt eru metnir ýmsir
góðir hlutir og gagnlegir fyrir viðgang okkar og vöxt,
meðan við eigum að þeim að húa. Þá fyrst, er þeir
eru tapaðir, finnst gildi þeirra alll og það um leið,
að í fáu var meiri missa.
Eitl megin einkenni manna er tungan. Hún er
framar flestu öðru aðalsmark okkar í ríki alls lífs
á þessari jörð. Og eins og málg'áfan er auðkenni mann-
kynsins, eru og iiiuar ýmsu tungur sérkenni sundur-
leitra þjóða. Tungan er hinum einstaka sem mark,
er sýnir uppruna hans, ætt og heimkynni.
Þvi meir er liún blandast öðrum málum, því ógleggri
verða sérkenni þeirrar þjóðar, sem við hana hýr. Því
einstæðara mál, sem íbúar lands tala, því vissari
eiga þeir sín þjóðareinkenni og því síður týnast þeir
og Jiverfa í iðu mannhafsins.
Vitanlega eru uppi raddir um það -— og þær all-
háværar — að þjóðunum standi öll sundurgreining
málanna mjög fyrir þrifum í kynningu og viðskift-
um, og að þá væri bezt farið er slík greining væri
sem smæst.