Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 3

SKINFAXI
131
En hér verður ekki farið inn á þá leið, að rekja
kosíi slíks né á galla. Ekki gert að umtalsefni, hver
máttarstoð t. d. islenzkan hefir verið íslendingum
um þjóðernislegt sjálfstæði gegnum aldir, né það
frægðarorð, er liún hefir á lofli lialdið um ritsnilld
þeirra og orðlist.
Um liitt skal farið fáum orðum, livort einhvers
yrði að sakna af sviði tungunnar sjálfrar og líðandi
stundar, ef lagt væri t. d. niður eig'ið mál, en upp-
tekin önnur tunga.
Að hafa slílc skifti, hendir oft. Erfitt getur verið
að nema erlent mál, en allajafna vinnandi vegur.
Spurningin er þá þessi: Getur hið nýja málið fvlli-
lega komið i stað þess, sem lærl var í æsku og við
siðan höfum tamið okkur?
Fljótt á litið virðist svo, sem hér myndi einu gilda.
Það væri sama, hvort sagt væri t. d. vatn, vand,
water, wasser o. s. frv., væru öll álíka að þýðingu
og liljómfegurð.
Eitt menningar-einkenni einstaks manns og þjóða,
er að lialda tryggð við eigin tungu.
Við erum stolt af okkar máli fyrir fegurð þess og
frumleik, þíðleik þess og þunga, sem hæði er „grát-
andi mál á grátins tungu og gleðimál í ljúfuni kjör-
um“. Og sem sama skáld lýsir að hyggingu og mót-
un i kvæðinu Skallagrímur:
Og málið var byggt á brimslegnum grjótum,
við bláhimins dýrð, undir málmfellsins rótum.
Þess orð féllu ýmist sem hamars högg,
eða hvinu sem eggjar, bitur og snögg,
eða þau liðu sem lagarvogar,
lyftust til himins með dragandi ómi,
eða lirundu svo tær eins og drjúpandi dögg
og dýr eins og gullsins logar.
Fleiri eiga fagrar tungur en við Islendingar, og
liafa ærnar ástæður til þess, að þykja mikils um
þær vert.