Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 21

SKINFAXl
149
en ekki upphafsvers eitt. Hver félagsmaður ætti a'ð
eiga „Hörpu“ eða „Islenzka söngbók“ og hafa jafnan
með sér á fund, nema félagið eigi nokkur eintök af
söngbók. Þarf þá skortur ijóðakunnáttu eigi að liamla
söng. Æskilegt væri, að U. M. F. iiefðu söngkennslu
og æfingar fyrir íelagsmenn.
U. M. F. ættu að stuðla að því, að söngvnir ungling-
ar temji sér að leika á fiðlu eða gítar. Hljóðfæri þessi
eru svo létt í vöfum, að jafnan má flytja þau með sér
á fiindi. Gæti mörg og góð skemmtun sprottið aí' því.
Skemmta má með einsöng, þar sem góðir raddmenn
eru í félögum. Getur hann verið bezta skemmtiefni
og nýtasta, þótt eigi sé sungið af aðkeyptum lærdómi,
né eftir ölhun listarkenjum. Þá er rímnakveðskapur
góð skemmtun og þjóðleg.
Mikið gaman má af því leiða, að kveðasl á á fund-
um. Er þá fundarmönnum skift í tvo hópa og foringi
fyrir hvorum. Má ákveða að hætta, þegar komin er
tiltekin vísnatala hvorum megin (t. d. 50 eða 100),
eða annað liðið kveðið í kútinn. Gera má hvort sem
vill, að kveða vísurnar við raust eða mæla þær fram.
Vitanlega er liið fyrra skemmtilegra. Sjálfsagt er, að
taka eigi gildar aðrar vísur en sæmilegar að efni og
rétl ortar, með rimnaháttum.
Ein helzta skemmtun forn-íslendinga var að segja
og hlýða á sögUr. Voru þær livervetna sagðar, þar sem
menn voru saman komnir friðsamlegra erinda. Mvnd-
uðust þannig og varðveittust íslendingasögur, hinn
dýrmætasti arfur vor frá liðnum kynslóðum. Allar
kynslóðir íslenzkar, fram að þessu, eru aldar upp við
rökkursögur. Frásagnarlist er runnin Islendingum í
jnerg og bein. Og naumast skortir gott liljóð og þakk-
láta áheyrendur, cr saga er vel sögð. Ætli sú skemmt-
un mjög að tíðkast meðal U. M. F.
Fált er það af skemmtitæi, sem jafnliægt er að grípa
tii á fundum og upplestur. Má það hvorki freista manna