Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 5

SKINFAXI
133
fjölskylda. Þá var sá landshluti undir þýzkri stjórn
og, sem kunnugt er, allöflug viðleitni lögö á útrým-
ing allra danskra áhrifa, í máli og siðum.
Og þessi f jölskylda var orðin sérstaklega þýzklund-
uð. í fjölda ára hafði þar aldrei verið talað danskt
orð utan heimilis né innan. Og engin sambönd liöfð
við ættlandið.
Svo leggst bóndinn veikur, og þrátt í'yrir alla hjúkr-
un þyngir honum dag frá degi. Loks er uppvænt þykir
um líf lians og lieilsu, er prestur sóknarinnar sótt-
ur til þjónustugerðar. Hann kvaðst ekki liafa vitað
annað en að fólkið væri alþýzkt að uppruna og ætt-
erni. En svo allt i einu, er klerkurinn biðst fyrir
við rúm hins sjúka og kvíðahrollur dauðans leggst
yfir Iieimilið, fer kona og börn, óvörum að biðja
upphátt til forsjónarinnar fyrir heimilisföðurnum —
á dönsku — gamla barnamálinu þeirra, sem þau
námu á fyrstu bænarorðin i æsku og liöfðu síðan
naumast notað, en óvirt um langan aldur.
Þegar vonir þrýtur um uppfylliug lieitra óska, þeg-
ar napur veruleikinn sópar á brottu liugkærum fyrir-
ætlunuin og leggur skýjaborgir mannshugans í rústir,
þá verða bænir eigi fluttar á öðru en barnamáli því,
sem lært var í bernsku og tilfinningunum er tamast.
I einni af sögum sínum liefir Alexaiuler Kjelland
sagt frá ungri stúlku ofan úr fjallabyggðum Noregs,
er kemur niður í höfuðstaðinn og ræðst i visl bjá
auðugu heldra fólki. Þar eru gömlu sveitasiðirnir
liennar og mállýzkan lítils metin. Þau þykja ófögur
og ruddaleg. Hún lærir og tekur upp borgarbraginn
og ríkismálið og segir sig úr siðurn við fjallbúana,
þar sem liún fæddist og ólst upp.
Svo tekur liún þunga sýki og er flutt á sjúkraliús.
Meðal annarra, kemur þangað, til að vitja hennar,
ungur læknir úr borginni, sem hún bafði kynnst. Af
fyrri kynnum þeirra liöfðu þau fellt liugi sanian,