Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 6

134
SKINFAXI
cn aldrei látið uppskátt um það fyr en nú, er tví-
sýnl þykir um heilsu hennar. Þá verður henni svo
mikið um, geðbrigðin svo snögg, og fögnuðurinn svo
einlægur, að hún gleymir öllum siðum liorgarlífsins
og teprnhætti og fer að tala við unnusta sinn á gamla,
óhrotna sveitamálinu sínu, er henni þótti orðið löngu
ljótt og grófgert. En þegar allt kom til alls, var það
hennar lijartans mál, sem legið liafði i launkofum,
en braut sér þá framrás, er slegið var á viðkvæm-
ustu strengi mannssálarinnar.
Þetta á sér eigi einungis stað, er ræðir um hinar
göfgari livatir og kenndir, heldur og oftlega er skyn-
semi og róleg athygli missir vald jTfir tilfinningum,
en hinir næmu og viðkvæmu skapþættir ná ráðunum
í sínar hendur, hvort heldur sem er í ástúð og hrifni
eða liatri og hefnihvöt.
Mér er enn í minni litið atvik síðan fyrir 10 ár-
um, sem að þessu lýtur. íslendingur og erlendur kaup-
sýslumaður átlu tal saman í járnbrautarvagni, um
sjálfsforræði það, sem við höfðum þá nýfengið, en
hinum erlenda manni þótti við naumast hafa átt
skilið og þaðan af síður vera menn til að hagnýta.
Skoðanir urðu allskiftar og islenzki málstaðurinn
varinn eftir föngum og af nokkru kappi. En allt í
einu og áður en nokkur vissi, var Islendingurinn
farinn að tala sitt eigið mál, sem viðræðandinn vit-
anlega skildi ckki. Ef til vill olli þar um nokkuð,
að erlenda tungan var honum eigi jafn tiltæk sem
hans eigin, en hitt mun og ekki síður hafa valdið,
að í bili voru það meir tilfinningarnar, sem töluðu,
cn köld, róleg rökvísi.
Mikilsvirtur sænskur rithöfundur segir einhver-
staðar frá því, að ungur landi hans dvaldi yl'ir í
Englandi og felldi þar hug til enskrar stúlku, er hann
kynntist. Og hann lælur Svíann m. a. segja þann-
ig frá: