Skinfaxi - 01.10.1931, Blaðsíða 7

SKINFAXI
135
„Eg kunni ensku allvel og vissi, að ást mín var
endurgoldin. En mér reyndist gerómögulegt að lýsa
hug mínum og tilfinningum á hennar máli. Orðin
urðu nær sem gjallandi málmur og livellandi bjalla.
Síðast har eg hónorð mitt fram á sænskunni minni,
sem henni var alls ókunn, en mér er nær að lialda,
að hún hafi skilið mig betur en þótt eg hefði reynt
að tala hennar tungu.“
Ef til vill stendur okkur það aldrei jafn ljóst fyrir
augum, hvilíkra átaka og manndóms það krefur Is-
lendinga að vera sjálfstæð menningarþjóð, sem þá,
er við komum í merkustu stórborgir erlendis, þar sem
viðbúendur nokkurra megingatna eru álika fjölmenn-
ir og öll íslenzka þjóðin. Þar sem örlæli náttúrunnar
og mergð mannfólksins, leggur til sum þau höfuðskil-
yrði, er fjölbreytilegri og frjórri menningu eru nauð-
synleg. Og við finnum þá skýrar eu oftast áður, hver
megin burðarás málið liefir verið í þeirri sjálfstæðu
mannfélagsbyggingu, sem reist hefir verið á Islandi;
og ef við glötum því, týnum við um leið hluta af sjálf-
um okkur.
Og þó að nú komi vitanlega engum til liugar i al-
vöru, að við segjum okkur úr lögum við móðurmál-
ið og hefjum annað til daglegrar notkunar, má það
naumast teljast goðgá nú, þegar ýmsir gamlir þjóð-
hættir eru að víkja sæti fyrir hagrænum nýjungum i
störfum fólks og lífi, þótt hent sé endrum og eins á
gildi sumra þeirra þátta, sem traustast og glæsilegasl
liafa tengt saman menningu Islendinga að fornu og
nýju.
Hallgrímur Jónasson.