Skinfaxi - 01.03.1932, Side 9

SKINFAXl
33
tjndi’ er að hlusta ú öldurúin,
angar sœlt frú bjarkarviði.
Þú fyllir dali friðaróm,
fœsl þar hvíld lijú úarniði.
»
Vorsól kætir, eg þér ann,
enn þá nýjan mig þú vekur.
Allt, sem bezt eg í mér fann,
upprís, lofar gjafarann,
vorið signir sérhvern mann
og sumarfögnuð veita tekur.
Vorsól kætir, eg þér ann
enn þá nýjan mig liún vekur.
Jóhannes Davíðsson.
N.-Hjarðardal.
(Höf., sem er kunnur ungmennafélagi á Vestfjörðum, biður
U. M. F. þiggja kvæði þetta og syngja á sumarmálasamkomum
sínum.)
Landnemar.
(Erindi þetta var flutt á ungmennafélagsfundi í Aðaldal.
Hér er það nokkuð aukið).
Allir æskumenn bera útþrá i brjósti. Þeir eru fædd-
ir með þeirri þrá, að vaxa, verða stórir. Mörg sporin
eru að visu misstigin, hin horfa i áttina áfram —
benda á veg brautryðjandans. Unga manninum vex
fiskur um hrygg, og fyrr en varir er hann fulltiða
rnaður. Hann lítur umhverfið öðrum augum eu áður.
Bæjarlækurinn var lionum áður ófær, eða að minnsta
kosti ægilegur farartálmi. Nú tefur hann ekki för ferða-
mannsins, og liann er lítill i augum hans. Hjallinn, sem
var svo hár, að við himin bar, ógnar lionum ekki leng-
ur. Ein brekka er klifin af annari, og útsýn eykst við
hvern áfanga. Þokan, sem áður ógnaði með sínu þög-