Skinfaxi - 01.03.1932, Blaðsíða 10

34
SKINFAXI
ula valdi, cr nú meinlaus. Hún getur ekki valdið villu
eða vegleysu. Honum sýnist umhverfið annað nú en
það var áður, vegna þess að liann er að vaxa, hefir
nú annan sjóndeildarhring.
Það er einmitt eitt aðaláhugamál unga mannsins, að
vaxa, verða stór, helzt voldugur. Hann vill brjóta sér
nýjar leiðir, til þess að „komast sem fyrst og komast
sem lengst“, auka víðsýni, vinna sigur.
íslendingar eru landnámsþjóð. Allir kannast við upp-
haf hennar. Um það þarf því ekki' að fjölyrða. Mörg-
um þótti fýsilegt að setjast Iiér að. Og þegar þrengjast
fór, voru mönnum takmörk sett með það, live mikið
víðlendi þeir máttu nema. Þeir urðu að helga land-
nám sitt með eldi. Þeir urðu að sætta sig við það, er
var innan þeirra lakmarka, er eldhelgunin náði. Þann-
ig var reynt að takmarka það, að einn yrði öðrum
ofjarl.
Að vísu eru meir en 1000 ár síðan landnám hófst
Iiér. Þó er landið enn lítt numið og biður þess, að farið
sé um það eldi.
Það er víst, að vítt er verlcsvið þess manns, sem vill
og getur rutt sér braut, gerzt landnemi, farið eldi um
óðal sitt.
Hann liefir 1 mörg horn að líta. Landið bíður lílt
numið. En fólkið flýtur sofandi að feigðarósi og vinn-
ur verk sitl með liangandi liendi, og svíkst um þegar
það gelur. Þessir menn skilja ekki köllun sína. Þeir
svíkjast undan merki sínu, og svikja um lcið sjálfa sig,
því með starfinu eflir hver og einn þroska sinn, and-
legan og líkamlegan. Og um leið öðlast liann liina góðu
gjöf, vinnugleðina, meðvitundina um það, að Iiafa
skipað sæmilega sitt rúm, verið á verði á sinu sviði,
og unnið sigur á einhverjum örðugleikum.
Þeir mæla honum líka hvarvetna. En hann hræðist
þá ekki og býður þeim byrginn. Hann gengur lilæj-
andi til leiks, því að sigurvonirnar eru miklar. Þær