Skinfaxi - 01.03.1932, Blaðsíða 12

36
SKINFAXI
fór liann fátækari en hann kom — og þó ekki. Hann
fór fátækari af peningum, en auðugri af lífsreynslu.
Hann var foringi. Ef til vill hafa félagar lians séð
veilur á ráði lians hér, þó ekki fengi þeir að gert. Séð,
að betur mátti afla og varðveila.
Landið er lalið hafa orðið albyggt á fáum áratugum.
Svo var innflutningurinn ör. Þó vantar það enn land-
nema, og bcfir vantað.
Landnemi er liver sá, er fer nýjar leiðir, finnur fólg-
in gæði, leiðir í ljós það, sem áður var hulið. Hann
kýs sér verkefni við sitt hæfi, og þau eru margs konar.
Bóndinn færir gras út í flög. Hann vinnur að því að
tvö strá vaxi, þar sem áður óx eitt. Sjómaðurinn siglir
á djúpið. Sjórinn freistar Iians með fyrirlieiti um góð-
ar gjafir. Skáldið yrkir ljóð, kveður kjark í þjóðina
og vermir bug hennar. Þannig mætti lengi telja.
Kæra landið okkar er kostaland — og galla. Ivost-
anna vilja allir njóta, en gjalda gallanna sem minnst.
Þó befir þjóðin kennt af þeim kulda, og það stundum
i stórum slíl. Ein afleiðing af þessu voru Ameríku-
l'erðir íslendinga á siðustu öld. Það skorli ekki fyrir-
beit um gull og græna skóga i nýja landinu. Á skömm-
um tíma áttu landnemarnir að verða auðugir menn.
Og siðan gætu þeir notið þar lífsins í næði. Þar var
þó nninur að vera, eða búa bér við eld og ís. Þessar
vonir I)rugðusl að vísu að ýmsu leyti. En þeir létu
ekki bugast. Erindið var fyrst og fremst þetta: Að
eignast betri hcimkynni. En æfintýraþráin var rik. Þeir
vildu kanna ókunna stigu, nema nýtt land.
Þarna missti þjóðin mikilla starfskrafta. Þessir þegn-
ar flestir voru henni týndir. Þeir komu ekki aflur. En
þrátt fyrir mikinn missi, varð þetta íslcndingum til
góðs að ýmsu leyti, þeim er kyrrir sátu. Þcir, sem fóru,
voru raunar íslendingar eftir sem áður. Þeir reyndust
nýtir landnemar i nýju heimkynnunum, unnu sér traust