Skinfaxi - 01.03.1932, Side 24

48
SKINFAXI
ára gamall, og stíllinn er prentaður hér, eins og drengurinn
skilaði mér honum, að öðru leyti en því, að nokkrar stafa-
viilur eru leiðréttar:
Skemmlilegur rigningardagur.
Annan ágúst síðastliðið sumar kl. 8 vaknaði eg af væruni
blundi; um leið og eg vissi af mér, reis eg upp til að gá til
veðurs.
Eg var á barnaheimili austur í Ölfusi um tveggja mánaða
tíma og hefi lítið verið að heiman fyr. Mér hafði borizt
sú gleðifregn kvöldið áður, að foreldrar mínir ætluðu að
heimsækja mig, ef veður leyfði, og taka mig með sér fram
í Flóa til systur minnar. Þegar eg leit út um gluggann, gaf
veðrið mér ekki góðar vonir. Það var þungbúið og leit út
fyrir regn, en samt sem áður fannst mér i huga mínum, að
jiessi dagur yrði gleðidagur. Mér fannst morguninn ótrúlega
lengi að liða, sem cg eyddi við að ganga út og inn. Loksins.
var klukkan orðin hálf ellefu; þá var eg l'arinn að skrifa,
mér til afþreyingar, uppi á loftinu. Þá kallaði forstöðukonan
til mín og sagði mér, að pabbi væri kominn. Mér fannst eg
líða í loftinu niður stigann. Pabbi heilsaði mér með kossi;
að því búnu spurði eg, hvar mamma væri, en hann sagði
mér, að hún biði úti i bílnum. Eg var klæddur i ferðafötin,
kaslaði kveðju á fólkið og hljóp svo af stað út í bílinn. Börn-
in hin, 36 að tölu, horfðu á eftir mér og hefði vist hvert
um sig viljað vera i minum sporum. Mamma rétti báðar
liendur á móti mér, og þegar eg var svo kominn af stað i
góðum bíl, ásamt foreldrum mínum, fannst mér engis vant.
Og þótt úði væri og daggarperla á hverju strái, var um-
hverfið aðeins unaðslegra fyrir. Bíllinn þaut áfram, eins og
venjulega, þegar vel gengur, og slanzaði hann ekki fyr en
hjá Ölfusárbrú. Þar fórum við úr bílnum og eftir að hafa
fengið góða leiðbeiningu, gengum við heim að Smjördölum,
því að jmngað var ferðinni heilið. Eftir nokkra leit að hliði,
er við komum heim að túninu, fórum við yfir girðinguna
og stefndum beint á bæjardyrnar. Við höfðum aldrci komið
jiar áður. Þegar við vorum að komast heim á hlað, kemur
systir mín út, sem þá hafði verið send út einhverra erinda
fyrir heimilið. Ilún varð svo liissa, að hún stóð eins og steinn
augnablik, þar sem hún var komin, og trúði ekki sínurn eig-
in augum. Hún vissi ekki, að okkar var von. Svo fóru fram
kveðjur og þar næst var okkur boðið í bæinn og fagnað vel,
dregin vosklæðin af þeim, sem þurfti. Vaðstígvélin mín og