Skinfaxi - 01.04.1932, Blaðsíða 24

76
SKINFAXI
fyrst og fremst fyrir brjósti? Æskumaðurinn segir:
„Eg vil verða mikill og góður maður — sannur ís-
lendingur." í þessu svari felast svo flest eða öll áhuga-
mál, sem íslenzkur æskumaður lifir fyrir.
Tímamótin, sem urðu 1906, i sögu „unga“ Islands,
urpu skýrum árroða á hugsanalíf og stefnu æskunnar
íslenzku og leiddu fyrir sjónir hennar dýrðlegan liim-
in, fullan af möguleikum og birtu — liimin, sem liul-
inn var um aldaraðir svartnætti ófrelsisins.
Hlekkir vanans og deyfðarinnar hrökkva í sundur
fyrir samstilltum átökum æskunnar, og á arni viljans
gneistar og sindrar um áliugamálin, sem fæðast með
vaxandi sól og vori.
Og áhugamálin eru mörg og stór — svo stór, að
„Grettistök“ virðist þurfa, til að lyfta þeim úr djúpi
Imgans, í veruleikans hlæ.
Alstaðar voru verkefni fyrir ótrauðar hendur a&
vinna að, bæði andlega og verklega. Og æslcan lióf
baráttuna. Áhugamálin mörgu og stóru, sem sköpuð-
ust í liuga æskunnar, voru kyndlarnir, sem lýstu leið-
ina og réðu stefnunni.
Eg gat um það fvr, hvert væri eða liefði verið stærsta
áhugamálið, sem öndvegi skipaði i liuga íslenzkrar
æslcu, það, að geta talizt góður íslendingur.
Starf og stefna ungmennafélaganna islenzku hefir
frá uijpliafi beinzt að þvi, að gera þetta áhugamál allra
góðra Islendinga að veruleika.
Það, að teljast góður íslendingur, skapar aftur fjöl-
mörg áhugamál, sem ylja og gefa þrótt; áhugamál,
sem eru hjallar, einn af öðrum, upp að hátindi hins
mikilvægasta.
Fyrstu geislarnir, sem leiftra um hugi æskunnar is-
lenzku, eru án efa teknir úr forn-hókmenntum okkar,
fyrirmyndir drengskapar og dáða. Hetjurnar, sem
geysa fram á leiksviðið i fornsögum okkar, örfa hug-