Skinfaxi - 01.04.1932, Blaðsíða 25

SKINFAXl
77
ann og auka sjálfstraust æskunnar og um fram allt
skapa fyrirmyndir og áhugamál,
Fornsögur íslendinga hafa um langan tíma verið
máttug lind, lil að örfa og herða viljastál dalabarn-
anna íslenzku, móti hvers konar kuldagjósti og erfið-
leikum, og þangað hefir æskan sótt áhugann til íþrótta-
iðkana. Eg vil segja, að sá kyndill, sem áhugi og' kraft-
ur æskunnar sífellt tendrar, íþróttirnar, sé tekinn heint
af þjóðararninum; þeim arni, sem forfeður okkar
tendruðu.
Þá hafa orðin, sem Ari Þorgilsson ritaði, ekki liaft
lítil álirif á æskumanninn, sem draumfanginn teygaði
af gnæglum forn-sagnanna: „Þá var landið skógi vax-
ið milli fjalls og fjöru“, ekki átt lítinn þátt i, að hug-
myndin að „klæða landið“ skógi, jafnt inn til dala sem
út á yzlu andnes, hefir orðið áhugamál íslenzkrar æsku.
Menntaþrá æskunnar liefir greitt mörgum frjóanga
leið fram í dagsljósið, sú þrá er ættarfylgja frá hinum
námfúsu Keltum — sú þrá, sem gert hefir garðinn
frægan, og greipt hefir nafn eyþjóðarinnar íslenzku
gullnum stöfum í meðvitund allra menningarþjóða
heimsins.
Menntun og menning eru þeir liyrningarsteinar, sem
íslenzk æska byggir á.
En livað er það, sem öld fram af öld hefir hljómað
i eyrum dala-barnanna íslenzku? Og hvað er það, sem
fyrst og fremst tengir alla íslendinga saman, lmg við
hug og lijarta við hjarta? Það er móðurmálið, íslenzk-
an. Þessi dýri arfur okkar var um eitt skeið nærri glat-
aður. Það var þegar vetrar-kuldinn og myrkur ófrels-
isins lagðist um tindana íslenzku, og skyggði á dýr-
asta gimstein íslenzku þjóðarinnar, málið.
En vorið kom og með þvi „vormenn“, sem skófu
sorann burtu, sem fallið hafði á þjóðargimsteininn;
og síðan hefir æskan bundið verndun móðurmálsins
í sveig áhugamála sinna.