Skinfaxi - 01.04.1932, Blaðsíða 38

90
SKINFAXI
gluggarúðurnar, var alil með einhverjum þyngsla- og
ólundarsvip, eins og þokan í loftinu. Innarlega i bæn-
um gengum við fram hjá iiúsi einu, og þá heyrðum
við háværan, hreinan og hvellan söng, út um opinn
glugga á annari liæð; var auðheyrt, að einhver söng
þar við vinnu sína, því að sungið var í lotum. Þessi
söngur stakk svo mjög í stúf við þokusvipinn á öllu
Frá Hrísey.
’umiiverfinu, sem eg liafði séð þarna, að eg stanzaði
■og iilustaði með álíka unaðstilfinningu, og ef eg hefði
séð sólina brjótast gegn um allt þokuþylcknið. „Þaö
cr hann Freymóður,“ sagði félagi minn, og hreimur-
inn i röddinni gaf til kynna, að hann vildi að við héld-
um áfram, og það gerðum við. En eg gat ekki látið
vera að dást að þessu hugrekki mannsins, að syngja
svona út í þokuna, sem virtist beygja alla aðra. Hann
bauð þokunni byrginn og lifði sínu lífi, og starfaði
óþjakaður, þrátt fyrir drungann úti.