Skinfaxi - 01.04.1932, Blaðsíða 22

74
SKINFAXI
hefir iijá keppinautnum, geiur það valdið úrslitum um
fall, að nota veila aðstöðu liins á hárréttu andartaki.
Engu má skeika. Með ótrúlegum skjótleik verður margt
aið gerast í senn, vörn og sókn á víxl, með látlausum
skiftum andstæðra hugsana.
Þetta verður stundum kák, en góður glímumaður
ályktar rélt á réttri stundu. Hann reynir ekki á kraft-
ana í tilgangsleysi, heldur lætur tækifærin bjóða sig og
notar hvert eitt.
Eg tala um glímnna af nokkurri reynslu og athugun-
um. Eg þori að fullyrða, að hún getur orðið öflug stoð
i uppeldi þjóðarinnar, ef rétt er stefnt. En því má ekki
gleyma, að það kostar áreynslu og þjálfun, að nota
aldrei óleyfileg brögð, óleyfilegar varnir, nið, hefnd,
hrekki, stóryrði eða reiði, en aftur á móti ná fagurri
framgöngu, falla hcldur með sæmd, en standa með
vansæind, þola ósigur.
í raun og veru er það ekki ósigur, að falla i drengi-
legri viðureign. Hitt er ósigur, að láta undan lægri livöt-
um á þeim stundum. Ef til vill reynir það mest á kapp-
ann fallinn, að standa upp af gólfi, broshýr, frjáls og
glaður, og rétta keppinaut sínum höndina vingjarn-
lega.
Glíman á að vera einn þáttur í því uppeldi, að leita
sannleikans, gera aldrei vísvitandi rangt. Takist ekki
með upþeldinu að hjálpa einstaklingnum í þvi, að snúa
baki við öllu ranglæti, er það litilsvirði, þótt heimurinn
sé fullur af skólum, þar sem barmafylli er fræða og
þekkingaratriða, og þótt einstaklingurinn andi þar að
sér uppgufun af einum agnardropa af vizku veraldar-
innar.
Gunnar M. Magnússon.