Skinfaxi - 01.04.1932, Blaðsíða 26

78
SKINFAXI
Á ölliim öldum liefir æskan íslenzka átt þrá — þrá
til að vaxa. Þótt margra alda áþján byrgði oft skin
þessa geisla, lókst aldrei að fullu að slökkva eldinn,
er bjó i æskunni sjálfri, og varð aflgjafi i lierferðinni
gegn deyfð og drunga 1906.
Takmarkið að efla, ekki einungis sjálfa sig, lieldur
alla þjóðina, skipaði æskunni lil varnar gegn livers
konar ofnautn, er lamaði og spillti. Þannig fyrirlitur
frjáls æska nautn áfengra drykkja og vindlinga, og
beitir viti og vilja gegn þessum skaðlegu gestum livers
þjóðfélags.
Hugðarefni allrar íslenzkrar æsku er efling og við-
liald heimilisiðriaðarins íslenzka, sem um langan tíma
liefir borið þjóðina yfir kviksindi og erfiðleika, og enn
veitir lialdbezt skjól gegn nislandi tönn vetrarins. ís-
lenzk æska veit og, að sveitaheimilin íslenzku bafa
veilt skjól á fleiri sviðum en með góðum fötum. Þau
Iiafa varið scrkenni þjóðarinnar um þúsund ára bil,
þau sérkenni, sem allir sannir Islendingar vilja við-
halda.
Þess vegna sér æskan „unga“ Island vafið dýrð-
legum gróðri, og hún vill og vonar, að framtíðin beri
mörg vigi íslenzkrar sveitamenningar á örmum sér.
Ástir og ástalíf einstaklingsins er það meginafl, sem
vonir og vonbrigði snúast mest um. Þegar æskan er
á morgni lífsins, á hún svo mikið af innilegum kær-
leika, ekki aðeins til meðbræðranna, lieldur líka til
smælingjanna, cr verða á vegi hennar. Oft kulnar þessi
ást, i kuldagjósti mannlífsins, en það er einn þráður
í ástalifi æskunnar, sem aldrei slitnar, og það er ætt-
jarðarástin. Sagan hans Gunnars á Hlíðarenda er þar
haldgóður vermir, sem ætíð mun minna á það, sem
sigill er. Ilugsjón allra lmgsjóna hverrar æsku á að
vera, og er, að vcrðskulda heitið sannur íslendingur.
Og félagsskapur æskunnar, ungmennafélögin, er alt-
-nrið, þar sem hún leggur drcngskap sinn við, að vinna