Skinfaxi - 01.02.1960, Síða 22

22
SKINFAXI
um. Allt í einu liendist harin öfugur út
úr víðikjarrinu í einum hnút, snýr sér
við og hleypur á harðaspretti til liúsbónda
síns, smeygir sér síðan fram iijá honum,
stanzar á bak við hann og kúrir sig niður.
Veiðimennirnir flýta sér sömu leið til baka
upp á brún brekkunnar. Þar hafa þeir
betra útsýni.
Og allt í einu skýzt hjörninn lit úr runn-
unum og hleypur hratt upp brekkuna, hin-
um megin lækjarins. Vegalengdin upp á
brún mundi ekki vera meira en 50 metrar.
Þeir félagar spenna gikkinn á rifflum
sínum. Það eru sex skot í hvorum. Þeir
miða, þó að þeim virðist litla líkur til
að hitta. Skotfærið mundi vera upp undir
fjögur hundruð metra. Tveir skothvellir
kveða við í kyrrð heiðarinnar. Björninn
lierðir á sprettinum. Þriðja skotið gellur
— síðan fjórða. Björninn Jileypur. Þeim
sýnist hann stinga við á framfæti, en hratt
her hann yfir. Þegar þriðja skotinu liefur
verið hleypt af, tekur liann loftkast, snýst
aftur og aftur um sjálfan sig i hörðum
rykkjum, en jieytist síðan af stað aftur
upp brattann. Skyldu þeir virkilega hafa
hitt hann?
Enn miða þeir, og þegar björninn ríf-
ur sig upp á l)rúnina, skjóta þeir á ný.
Þeir heyra, að önnur kúlan hvín við stein
og rótar síðan upp grasi og mosa. Vá-
björninn ber dökkan við Ijósan himin, svo
lækkar liann og — hverfur. Veiðimenn-
irnir láta rifflana síga, spenna hundsól-
ina í hringinn, sem festur er í hálsbandið
á Vask og ganga siðan þangað, sem björn-
inn var, þegar hann hvarf þeim. Þeir hlutu
að hafa liilt liann, eins og hann hafði
hagað sér áðan.
En björninn æðir austur á bóginn með
tunguna lafandi út úr hvoftinum. Annað
veifið bregður hann lienni upp á trýnið.
Þar blæðir úr sári. Ein af kúlum þeirra
tvífættu liefui' brotnað á steini rétt lijá
birninum og flís úr lienni lent í trýnið
á lionum. Sárt var það, en skeinan bag-
aði liann svo sem ekkert. Verri er hramm-
urinn, sem lenti á liornstiklinum, og svo
er hangsi illilega marinn eftir tuddann.
En allt þelta í gærkvöldi, að viðhættum
öllum smellunum núna áðan — og loks
þessi skyndilega bölvuð pína, sem hann
fékk i trýnið, — já, allt þetta hefur kom-
ið inn hjá honum þeirri skelfingu, sem
nú rekur á eftir honum, svo að hann lierð-
ir sig meir en á nokkru öðru langhlaupi,
sem hann hefur þreytt á allri sinni ævi.
Á hæð einni langt austur á öræfunum
fer hann fram lijá stórri vörðu. Ilún er
vandlega hlaðin — og steinlím liefur verið
notað til að tryggja það, að hörkustorm-
ar vetrarins eða ófyrirleitinn göngugarp-
ur felli liana elcki eða rifi úr henni steina.
Efst á lienni hefur verið reist og vand-
lega ínúruð við efsta lag lileðslunnar all-
há og breið liella. Beggja megin á hana
hafa verið höggnar kórónur, upphafsstaf-
ir, rómverskar tölur og ártöl. Allt er þetta
gamalt; ártalið sýnir, að komið er á fjórðu
öld, síðan frá þessum mannvirkjum var
gengið upphaflega. Og björninn kannast
við vörðuna. Mörgum sinnum hefur liann
farið fram liiá þessari vörðu, sem sést
langar leiðir. Hann nemur ekki staðar til
að skoða hana, en liraðar sér austur eftir,
þykir það vissast. í þá áttina er langt til
reyks og annars óþefs, sem hann þykist
liafa reynslu fyrir, að fylgi þessum und-
arlegu skepnum, sem alltaf ganga á aftur-
fótunum.