Skinfaxi - 01.04.1962, Blaðsíða 11

þátttaka æskumannsins í ábyrgð, skyldum
og lífsháttum hins fullorðna fólks hefst
fyrr hjá hinum vanþróaðri þjóðum, þ. e.
a. s. í bændaþjóðfélaginu. Einnig gætir
þessa munar á sveit og bæ og stórborg.
Einnig lagði hann áherzlu á þrjá veiga-
mikla þætti í viðhorfamyndun æskufólks í
dag, þ. e. bústaðaskiptin, starfsskipti og
viðbrigðin, sem fylgja því að koma úr
þröng kunningsskapar hins litla samfélags
í ókunnugleika og afskiptaleysi fjölmenn-
isins.
1 þessu ljósi ræddi hann síðan æsku-
lýðsstarfið, sem hann greindi í tvennt: A)
Uppeldi æskunnar sem framleiðanda. Þýð-
ingarmest í því starfi taldi hann, að sam-
fara starfsgreinafræðslu og ráðleggingum
þyrfti að efla uppeldi til sjálfsþekkingar.
Það að gera æskumanninum kleift að meta
ýmsa þætti hæfni sinnar og víxlverkan
óska, sem runnar eru úr eigin hugskoti og
óska, sem skapast af áhrifum auglýsinga,
tízku, tíðaranda og annarra slíkra fyrir-
bæra.
B) Uppeldi æskumannsins sem neyt-
anda. Á því sviði eru viðfangsefnin öllu
auðveldar skilgreind. Þar er fyrst að nefna
uppeldi í neyzluvali, þ. e. a. s. vali lífshátta
eða lífsstíls, sem er ákvarðandi um neyzlu-
venjur og kröfur. I öðru lagi uppeldi í vöru-
þekkingu eða þjálfun í að meta vörugæði
og eiginleg lífsgæði þrátt fyrir auglýsinga-
skrum, tízku og félagslega fordild. í þriðja
lagi uppeldi í að gera neyzluáætlun, en í
því felst mikið sjálfstjórnaruppeldi. Til að
fullkomna þetta kerfi bætti hann við tveim
liðum, sem hann kallaði:
C) Að hafa sjónarmið og tilgang.
D Félagavalið eða val lífsförunauts.
Við umræðurnar kom í ljós, að þátttak-
endur voru sammála um sérstaka þýðingu
liðs C eins og kom fram í einróma áliti, að
einstaklingur, sem hefur mótað lífsviðhorf,
hafi meiri reisn og standi framar þeim
skoðanalausa, sem lætur stjórnast af um-
hverfinu eða býður falar skoðanir sínar
eftir því hverra persónulegra hagsmuna
hann eða hún getur notið. Af þeim sökum
var talið að eitt mikilvægasta hlutverk
æskulýðssamtakanna væri að þjálfa æsku-
lýðinn í því að brjóta til mergjar hin
ýmsu aðsteðjandi vandamál þjóðfélagsins
og mynda sér skoðanir og vera reiðubúinn
til að fylgja þeim eftir með málflutningi og
daglegum lífsháttum.
Dregið var í efa að útrýming atvinnu-
leysis ylli rótleysi og aðhaldsleysi við
starfsval og í því sambandi var fordæmt
uppeldisgildi atvinnuleysisins, sem ýmsir
hafa haldið á loft síðari árin. Atvinnuleysi
kreppuáranna var hættulegra vandamál
æskunni en nokkuð annað.
Talað var um að æskulýðurinn þurfi að
vera við því búinn að breyta um starf
tvisvar—þrisvar á starfsævinni til að að-
laga sig breytilegum vinnumarkaði. Einn-
ig var rætt um hættuna af vanaskemmtun-
um, en frá því var horfið að umræðum um
hvert tekjur unglinganna renna. 1 þvi sam-
bandi var gerður samanburður á því hve
mikið fé fer til menntunar ungs fólks, og
þýðingu þess að afsala sér tekjum mikinn
hluta æskuskeiðsins til að undirbúa sig
fyrir ákveðin störf og þetta skoðað í ljósi
hins almenna sparnaðar í þjóðfélaginu. Má
fullyrða að málin fá nokkuð annan svip í
þessu ljósi en almennt er viðurkennt í
nöldrinu um ónytjungshátt æskunnar í
dag.
Þjálfun okkar til að velja bar næst á
S K I N F A X I
11