Skinfaxi - 01.12.1976, Page 27

En ekki leið á löngu unz Salila neitaði
að glíma við S. og bar því við að hann
hefði smurt sig á hálsinum, en Sigur-
jón kom beint frá nuddlækni og gat
því verið eitthvað þvalur, dómarinn
sagði honum að þurka sig, en S. sagði
sem var hvernig á þessu stæði, en
ekki tjáði að deila við dómarann.
Ekki er óliklegt að S. hafi runnið í
skap við áburð þennan og gekk hann
allhvatlega á móti keppinaut sínum,
er þessu var fullnægt. En varla höfðu
þeir tekið tökum fyr en Sigurjón náði
á honum hálstakinu góða, og valt
hann til jarðar. Við báðum til for-
sjónarinnar að þetta mætti hrífa, enda
urðu úrslitin þau, að íslendingurinn
var orðinn sigurvegari eftir 1 mín.
Við vorum allir í sjöunda himni það
sem eftir var dagsins, en daginn eftir
var hlé á hjá Sigurjóni, en okkur var
boðið í fjölmenna veizlu á „Skansen“.
Þótti okkur nú byrjun S. glæsileg og
sænsku blöðin töldu hann mundi
verða skeinuhættan Anders O. Ahl-
gren, landa þeirra, er talin voru vís
1. verðlaun, en þó heyrðum við að
Salila mundi ekki vera skæðastur
Finnanna, að enn væru þeir Oscar
Wiklund og Ivar Teodor Böling verri
viðureignar. En okkur þótti nú ólík-
legt, að Sigurjón þreyti við fleiri
Finna fyrst um sinn.
Klukkan 11 (10 júli) kom enn
,,D. l.“ á stöng. Sigurjón var held-
ur illa fyrirkallaöur, svo snemma
dags, því vonuðum við að hann
fengi nú einhvern þjálan við að
fást. En hvað varð? Mundi ekki
skálma fram á móti honum Finninn
O. Wiklund, er talinn var þá beztur
Finnanna og talinn vís verðlaun, enda
var hann mikill maður vexti, á hæð
við S., en öllu vöðvameiri á handleggi,
en rýrari á fætur. Við vorum sem
steini lostnir og vorum viðbúnir að
taka forlögunum, hver sem þau kynnu
að verða. Auðséð var þegar, að Wik-
lund ætlaði sér eigi að mæta sömu
forlögum sem hinir landar hans tveir,
og lá því á því lúalagi, að grípa hægri
handlegg Sigurjóns hvað eftir annað
og liggja á honum af öllum kröftum,
til þess að S. gæti eigi náð höfuðtak-
inu góða, — sem skaut öllum glímu-
mönnum skelk í bringu — en beitti
jafnframt svo óleyfilegum fantatök-
um, að við sjálft lá, að hann bein-
bryti S. eða setti hann úr liði, svo
dómarinn varð tvisvar að skerast í
leikinn. Gengust þeir síðan að allkná-
lega, en auðséð var þegar, að hér
mættust tveir seigir. Þó virtist S. mega
sín betur standandi, en vantaði kunn-
áttu og lag á við hinn, er niður á dýn-
una var komið. W. reyndi því jafnan
að halda þeim við jörðina, en S. stóð
upp með hann hvað eftir annað og
vakti það mikla eftirtekt og aðdáun
meðal áhorfendanna, en það hefir
óefað mætt S. um of. Þannig leið 1.
glímutímabilið (hálf klukkustund), að
ekki mátti á milli sj á, en báðum hafði
auðsjáanlega runnið í skap. Eftir 1
mínútu runnu þeir saman aftur og
átti nú að dæma þeim sigurinn eftir
stigafjölda (points), sem svo er kallað,
það er: eftir því hvor oftar sveigði
hinn í brögðum eða kom honum betur
úr skorðum. En ennþá leið svo sú
hálfa klukkustundin, að ekki varð á
milli dæmt, því hvorugur fékk sveigt
SKINFAXI
27