Skinfaxi - 01.12.1976, Page 34

brigði og líkamsrækt. í þessum efnum
varðar mestu að vilja vera með og byggja
slíkar íþróttir upp á félagslegum grund-
velli, og að leikgleðin fái sem best notið
sin og sé ætíð i fyrirrúmi.
Hér verður ekki borið við aðstöðuleysi,
ef áhugi er fyrir hendi. í okkar víðáttu-
mikla landi, þar sem loft, land og haf er
ferskara og hreinna enn almennt gerist
hjá öðrum þjóðum, má finna leiksvæði
til slíkra athafna svo til hvar sem er.
Hvatning míns heimafélags Umf Selfoss
blasir hvarvetna við okkur sem farin eru
að þyngjast og hægja á okkur, hvatning-
arorðin „Hreyfðu þig hraðar!“ Það er
heila málið. íþrótt þín þarf að ná því
marki, að sérhver hluti hinnar flóknu
vélar, sem mannslikaminn er, fari i gang,
fái þjálfun.
Því er á þetta minnst hér góðir hátíðar-
gestir, að ég tel að þessi boðskapur hafi
enn ekki náð nema takmarkaðri út-
breiðslu meðal hins almenna borgara, og
ég óttast að einhæfing í atvinnu manna,
innivera, kyrrseta og jafnvel bílaeign sé
i vaxandi mæli að draga líkamlegan þrótt
úr þjóðinni, en til þess að sálin fái notið
sín þarf hraustan og heilbrigðan líkama.
Siðast en ekki síst tel ég að boðskapur
um almenna íþróttaiðkun eigi brýnt er-
indi til þjóðarinnar nú, einkum yngri
kynslóðarinnar, því enga fyrirbyggjandi
aðgerð gegn áfengisneyslu og annarri
óreglu veit ég árangursríkari en þátttöku
í iþrótta- og félagsslarfi, og i þeim efnum
hefi ég nú samfellda 30 ára reynslu að
baki.
En við þurfum að gera fleira, og þá
verður mér sem fleirum efst í huga á
þessum verðbólgutímum, að við þurfum
að fjárfesta á sem arðbærastan hátt.
Á síðustu árum hefur gengið yfir ís-
lensku þjóðina meiri verðbólguskriða en
dæmi eru til með öðrum þjóðum, og svo
glæsilega forustu höfum við í þessum
efnum, að óþarft er að nefna tölur eða
prósentur, þar kemst engin þjóð með
tærnar sem við höfum hælana. Hér er
um að ræða árangur, sem ýmsu og ýmsum
er kennt um, en fáir vilja þakka sér. Allir
hamast við að fjárfesta og koma aurunum
sínum fyrir eins og sagt er, jafnharðan
og þeirra er aflað, og best hafa þeir
hagnast sem komist hafa yfir lánsfé
þeirra fáu sparifjáreigenda sem enn finn-
ast með vorri þjóð. — En spurningin er:
hefur þetta verið arðbær fjárfesting? Og
svarar þá hver fyrir sig, þar sem ein-
staklingar eiga í hlut, en þeir sem forsjá
hafa i fjármálum opinberra aðila, sveit-
arfélaga og ríkis, verða stöðugt fyrir
gagnrýni. Margir eru þeir sem telja kök-
unni okkar sameiginlegu ranglega skipt,
og er ég vissulega einn í þeirra hópi, þeg-
ar vissir málaflokkar eru hafðir í huga.
Við getum öll verið sammála um það,
að undirstöðuatvinnuvegir þjóðarinnar
þurfi fjármagn til nauðsynlegrar upp-
byggingar og reksturs, en hvers virði er
sú fjárfesting ef ekki er lögð nægileg
vandvirkni og alúð við sjálfan grunninn,
stjórnstöðina, heilabúið, og á ég þá við
mannskepnuna sjálfa, sem tekið hefur
sér það hlutverk að deila og drottna á
þessari jörð. Mennt er máttur, og alhliða
mannrækt er að mínum dómi arðbærasta
fjárfestingin, þ. e. að „Jjárjesta í ungu
jólki.“ Árangri í því starfi verður ekki
náð nema til komi aðstaða og lágmarks-
aðstoð opinberra aðila i formi fjármagns.
Hefur íslenska þjóðin, í allri velgengninni
síðustu árin, ekki vanrækt fjárfestingar
af þessu tagi?
Að sjálfsögðu eru á því athyglisverðar
undantekningar; sum sveitarfélög hafa
gert þetta myndarlega og munu áður en
varir uppskera eins og til var sáð. Ríkis-
sjóður íslands og forráðamenn rikisfjár-
veitinga hafa i mörg horn að líta, og ef
við tökum sem dæmi einn þátt þessara
34
SKINFAXI