Skinfaxi - 01.05.1996, Blaðsíða 39

mjög fullir en það gerist samt heldur ekki mjög oft og oft ó tíðum
er þetta nú mikið ímyndunar fyllirí hjó krökkum á þessum aldri.
Eg held að ég persónulega sé alveg næg ástæða fyrir fólk að
arga og garga á tónleikum."
Heldur þú að það sé erfitt fyrir krakka að segja nei
við vimuefnum i dag?
„Það er ekkert erfitt fyrir krakka að vera klín vegna þess að þegar
unglingar hitta einhvern sem er virkilega un-klín þá held ég að
fyrstu viðbrögð klín unglinganna séu þau að þau fríka út eða sko
kúka í buxurnar af hræðslu. Ég veit alveg hvað un-klín fólk er
þegar ég hitti það og það er bara svo mikill pjúra viðbjóður að
ég trúi því bara ekki að fólk láti bjóða sér hvað sem er. Enda
held ég að það sé voða erfitt fyrir klín unglinga, þar sem þeir
eru i miklum, miklum meirihluta, að hitta un-klín unglinga
„any ways" og ég held að þeir eigi ofsalega litla samleið."
Er vímuefnaneysla unglinga orðið mikið
vandamál eða hafa fjölmiðlar kannski blásið
umræðuna of mikið út?
„Ég æfti að vita manna best hvað fjölmiðlar blása upp og
hvað ekki og hvað raunverulega gerist í svona
fjölmiðlaúlfúð. Ég veit ekki nákvæmlega hvað gerist
þegar fólk fríkar út úti í bæ. Það er kannski þess vegna
sem þið eruð að búa til þetta blað vegna þess að eitthvað
ákveðið fólk úti í bæ var að fríka út og hringdi í
Þjóðarsálina. Aftur á móti er mjög gáfulegt að byrgja
brunninn áður en börnin detta ofan í og það er kannski
einmitt það sem þetta fólk er að gera með þvi að
hringja í Þjóðarsálina strax. Ég held samt að það sé
búið að dramatíka þetfa of mikið og við skulum aðeins
horfast í auga við að það að gera úlfalda úr mýflugu
og að móla skrattann á vegginn er neikvætt og um
leið neikvæður hræðsluáróður. Eg held nefnilega að
hræðsluáróður muni aldrei virka."
Geri það þá jafnvel meira spennandi?
„Einmitt. Segjum sem svo ... sko ... nei - þetta er
bara steypa, byrjum aftur. Það er ekki hægt að
sjokkera fólk með sama hlutnum fimmtíu sinnum.
Þú getur kannski sjokkerað það einu sinni en
eftir nokkur skipti er það hætt að kippa sér upp
við þetfa sama sjokk. Þannig er hræðsluáróður
og hræðsluáróður reynir að - böhöh - hræða
mann með einhverjum fokking grýlum og á
sama tíma og áróðurinn á að fara að bera
einhvern árangur vaknar þetta sama fólk
upp við það að hann virkaði bara ekkert.
Hræðsluáróður hefur aldrei virkað og
reynum því að hætta honum núna - sko
strax í dag - og fara að tala um þeffa
niðri á jörðinni - á mannamáli. Þetta
sem landlæknisembættið, lögreglan,
Krossinn og öll þessi félagasamtök, sem
á yfirborðinu eiga að vera fyrir
unglinga en eru yfirleitt starfrækt af
fullorðnu fólki sem talar ekki
unglingamál, eru að gera, bara því
miður virkar ekki."
Þá áttu vi& hræðsluáróður
eins og þegar einhver deyr
af völdum E og það er
blásið út í öllum
fjölmiðlum?
„Akkúrat. Ég hef líka fengið upp
i hendurnar ofsalega fyndinn
fréttaflutning af E-i. Ég gleymi því ekki,
ég bókstaflega argaði og gargaði af frétt á
baksíðu DV einhvern tímann þegar þeir birtu
UMFÍ
æðislega dramatíska sögu af fjórum sjómönnum sem voru fluttir
upp á slysó eftir að hafa tekið
E. Sjómaðurinn sagði sjálfur frá
fréttinni sem var eitthvað lík
þessu:
„Ja, vib vorum bara iparna fjórir
saman og hringdum \ ákveðinn
mann sem v/ð vissum að gæti
reddab E-i og hann sagbi okkur
ab þetta væri algjörlega
hættulaust og vib héldum bara
áfram ab kjafta saman og svo
fór einn okkar ab frobufella og
vib reyndum ab hjálpa honum
og hann var fluttur upp á
slysó og þá fór ég ab
frobufella og síban vorum
vib sko alveg bara komnir
meb í magann og
brjóstsviba og svona og
vorum bara næstum því
dau..."
Svona er greint frá þessu í
blöðunum með einhverjum
ákveðnum hvolpaaugum. En
lítum okkur nú aðeins nær - „get
a grip" - það sitja semsagt fjórir
sjóarar saman með auðséð
einhverjar landaflöskur og
vodkaflöskur og eina malt á
borðinu, skilurðu. Þeir hringja svo
og panta E eins og þeir séu að
panta pizzu og láta svo telja sér trú
um að þetta sé algjörlega hættulaust -
sko, hvað er að þessu fólki?
Auðvitað fylgir þessu ákveðin áhætta
og þar að auki á maður að vita
hvernig dópið virkar áður en maður
tekur það inn. Maður situr ekki
heima í stofu og bryður E-töflur og
heldur svo áfram að kjafta. Maður
verður að byrja að dansa og
hreyfa sig eða fara út og hlaupa
eins og fætur toga. I þessu DV-
tilfelli lenti þetta dóp hjá vitlausu
fólki sem tók þetta inn á vitlausan
hátt, vissi ekki neitt um það
hvernig það virkaði og svo lenti
þessi saga í höndunum á
einhverri blaðakonu sem reyndi
að gera sitt besta til að gera
síðasta-blóm-í-heimi-sögu. Ég
nenni því bara ekki að hlusta á
svona sögur um eiturlyf."
(Páll Oskar óska&i sérstaklega eftir þvi
að enskusletturnar í viðtalinu væru
látnar standa eins og hann sagði
þær.)
SkinfaxI/39