Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1945, Blaðsíða 17

<TI NNI
Steinþór Einarsson, Bjarneyjum á Breiðaíirði,
liefur sent Víkingnum eftirfarandi vísur til birting-
ar, Höfundur þeirra er ókunnur:
Eitt sinn þeyttust út um nótt
átta kettir, þétt og létt;
tuttugu rottur títt og ótt
tættu og reyttu á sléttri stétt.
Eg hlaut að stauta blauta braut;
bikkjan skrikkjótt nokkuð gekk.
Hún þaut, hún hnaut, ég hraut í laut,
hnykk með rykk í skrokkinn fékk.
Pallur féll, en pellaþöll
á pallinn féll og illa skall.
Öll varð bullvot ellihöll;
olli hrolli fullkalt svall.
Ef einhverjir lesendur Víkingsins vissu deili á
vísum þessum og höfundum þéirra, væri fróðlegt
að fá vitneskju um það. Enn fremur eru vísur, jafn-
snjallar þessum, og jafnvel þótt eitthvað skorti á
að svo sé, vel þegnar til birtingar í blaðinu.
★
Fyrir mörgum öldum var víðkunnur málari að
mála veggmynd í kirkju í borg einni á Sikiley. Við-
íangsefniö var úr lífi Krists. Listamaöurinn hafði
unnið af kappi í mörg ár, og loks var myndinni
lokið að öðru en því, er mestu máli skipti. Á hana
vantaði Krist og Júdas Iskariot. Hann leitaði víðs
vegar að fyrirmyndum að þessum tveim myndum.
Dag nokkurn kom hann þar, sem hópur barna
var að leikjum í gömlu borgarhverfi. Meðal barn-
anna var tólf ára gamall drengur svo fagur og
sviphreinn, að listamaðurinn varð mjög snortinn.
Andlit drengsins var sannkölluð engils ásjóna, —
aö vísu mjög óhrein, en úr því mátti bæta. Hér var
komin fyrirmyndin að Kristsmyndinni.
Listamaðurinn fór með drenginn heim til sín.
Dag eftir dag sat drengurinn þolinmóður, unz
myndin af Jesúbarninu var fullmáluð.
En listamaðurinn fann engan, sem var nothæf fyr-
irmynd að Júdasi. Árum saman leitaði hann og var
tekinn að óttast, að hann fyndi þá fyrirmynd aldrei,
og að málverki hans yrði aldrei lokið.
Sagan um hið ófullgerða listaverk barst víðs veg-
ar, og margir þeir, sem töldu sig svipljóta og ill-
-— Aldrei má ég segja svona Ijótt.
mannlega, buðust til að verða fyrirmynd að Júdasi.
En árangurslaust leitaði gamli málarinn að andliti,
sem líktist þeirri Júdasarmynd, sem hann hafði í
huga, manni, sem lestir og spillt líferni hefði rist
á rúnastafi ódæða og undirhyggju.
Þá bar svo við kvöld eitt, er hann sat í gildaskáia
við glas af víni, að mannvera ein, úttauguð og
þjökuð, staulaðist yfir þröskuldinn og féll inn á
gólfið. „Vín, vín!“ hrópaði mannauminginn í bæn-
arrómi. Málarinn reisti hann á fætur. Hann komst í
ákafa geðshræringu, er hann leit framan í mann-
inn. Andlit hans virtist brennimerkt öllum hugsan-
legum glæpum og löstum.
Gamli maðurinn reisti þessa hryggðarmynd í
mannslíki á fætur. „Komdu með mér,“ sagði hann,
„og ég skal gefa þér vin og mat og fatnað.“
Hér var loksins komin fyrirmyndin að Júdasar-
myndinni hans. Dögum saman vann hann af kappi,
oft langt fram á nótt, við meistaraverk sitt.
Eftir því sem leið á verkið, færðist breyting yfir
svip fyrirmyndarinnar. Undarleg ókyrrð þokaöi burt
hinni dýrslegu deyfð, og blóðhlaupin augun hvíldu
með skelfingu á málverkinu, sem var að koma fram
á dúknum. Dag nokkurn, er málarinn veitti geðs-
geöshræringu fyrirmyndar sinnar sérstaka eftir-
tekt, lagði hann frá sér pentilinn og sagði: „Sonur
minn, hvað amar að þér? Ég vildi feginn hjálpa þér.“
Maðurinn kjökraði og huldi andlitið í höndum
sínum. Eftir drykklanga stund leit hann bænaraug-
um á gamla málarann.
„Manstu ekki eftir mér? Fyrir mörgum árum
sat ég fyrir hjá þér, þegar þú varst að mála Jesú-
barnið,"
(Þýtt.)
VIKINGUR
5'