Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Síða 27

jarli sínum. Ég var hræddur við þessa teg-
und sjávardýra, því að fóstra mín sagði, að
ef þeir hefðu sand undir hreifmn, væru þeir
fljótir að hlaupa, og gætu grandað börnum.
Umhverfis mig angaði allt af lífi. Allir virt-
ust una vel hag sínum, nema ég. Og hvað var
aó? Gat nokkur haft það betra, sérstaklega á
þessu augnabliki? Skyldi fólkið við heyann-
irnar hafa það eins gott, það, sem þurfti dag
eftir dag að berja skrælnaðar þúfurnar, eða
öfundaði ég kannske kvíaærnar, að hafa verið
stíað frá lömbunum og sviptar öllu frelsi, með
því að ódæll strákur var alltaf á hælunum á
þeim ?
Nei, sannarlega öfundaði ég hvorugt þetta,
en einhver brennandi þrá greip iuiga minn í
sambandi við sjóinn. Hann hafði að vísu heill-
að mig áður, en aldrei eins og nú. Skipið, sem
fór fyrir framan bakkana með tvo báta í taug,
átti sterkastan þátt í því, hvað mig langaði til
að vera orðinn stór og geta tekið þátt í því
starfi, sem fram fór á sjónum. Tengslin milli
mín og skipsins þennan dag voru svo sterk,
að mér fundust slög vélarinnar berja í takt
við hjartað í brjósti mér, mennirnir á sjón-
um voru einu mannverurnar, sem ég vildi líkj-
ast, — og ég hét því að verða sjómaður.
Árin liðu, tíðindalaus að mestu. Ég var scx-
tán ára, þá cr ég réðist á hákarlaskip frá Ak-
ureyri, „Flink“ að nafni. Hann var 26 smá-
lestir að stærð, vélalaus, mcð seglum.
Ekki liirði ég um að nefna nöfn skipverja,
annara en þeirra, er ég tcl koma eitthvað við
sögu. Skipstjórinn hét Björn Jónsson frá
Karlsstöðum í Fljótum, nokkuð á sjötugs
aldri, bezti viðkynningamaður og lista sjómað-
ur. Stýrimaðurinn var Guðmundur Benedikts-
son, hann var ungur og lítt reyndur, en bezti
félagi. Hásetar voru tíu, eða alls tólf á skip-
inu.
Við lögðum af stað fi'á Haganesvík seint
uni kvöld, með flóabát, sem gekk milli Skaga-
Ijarðar og Eyjafjarðar. Ferðin gekk að ósk-
um, enda gott veður og livergi koniið við á,
leiðinni. Rennt var að bryggju á Akureyri
klukkan tvö daginn eftir, og þustu þá allir
skipverjar um borð í þetta blessað skip, sem
utti að verða okkar fljótandi heimili. Það stóð
a stórum malarkambi, og hafði verið þar síð-
um miðsumar. Á meðan hásetarnir voru
að velja sér legui'úm í lúkarnum, stóð ég eins;
°S glópur á dekkinu og var að virða fyrir mér'
hina risastóru og sterklegu byggingu skips-
his, það var ekki laust við að ég fyndi tií
■uinnimáttarkenndar, ef við þyrftum að róai
þessari hafborg með árum, því að ég sá enga
V í K l N □ u R
vél og ekkert segl, aðeins beran og grútugan
skipsskrokkinn. Ég snaraði mér ofan i lúkar-
inn og heyrði mér til mestu ánægju, að karl-
arnir rifust um að fá mig fyrir rekkjunaut.
Mér datt í hug að gaman væri að vera í svonai
góðu yfirlæti hjá þessum miklu mönnum, —
annars komst ég að því seinna, að þetta var
ekki af einskærri umhyggju fyrir mér, heldur
hitt, að ég var yngstur og allt þröngar tveggja
manna kojur, og þá kannske hægt að ganga
á minn rétt frernur en hinna, en ég held að
þessi hugmynd þeirra um mig hafi ekki rætzt,
og verður síðar að því vikið.
Daginn eftir var farið að útbúa skipið, og
kom það í minn hlut og fleiri viðvaninga að
draga að það, sem við þurfti, aðrir slóu, undir
seglum, stungu saman kaðla, spýttu mórauðu
og örguðu á okkur, eða sérstaklega mig, mcð
svona fyrirskipunum; „Þarna þú, pjakkur,
réttu mér jómfrúna á bóndikkanum“. Satt aði
segja kom mér ekki kvenfólk til hugar á þess-
um stað, ég stóð og glápti á þessa mannveru,
hélt að hann væri sjóðandi vitlaus. „Þú ert
asni“, hvæsti gamli maðurinn, um leið og hann
stóð upp og gekk fram þilfarið og kom með
eitthvað í hendinni, sem líktist snældusnúð.
Nú, þetta er jómfrú til sjós, hugsaði ég, mérl
var ekki meira en svo um karlinn, ég hljóp
og snerist fyrir hina, scm vissu mikið og gátu
allt. Um kvöldið fóru allir félagar mínir á her-
samkomu. það þótti nauðsynlegt að kasta af
sér áhyggjum og hversdagslegu þrasi, til þess
að komst í guðlegt samband við menn, sem
kunnu hin réttu tök á eilífðarmálunum, ekki
sízt ef þetta skyldi verða okkar síðasta ferð
hér megin grafar.
Á fimmta degi var skipið sett fram. Mér
fanst þá skipasmiðurinn og setningsstjórinn,
B.iarni Einarsson, gera sannkallað kraftaverk.
Enda þótt liann væri ekki einn við þessa
galdra, þá stjórnaði hann öllu verkinu. Við
höfðum einnig verið lögskráðir þennan dag,
og eftir þeim pappírsgögnum mátti enginn
fara frá skipinu nema með leyi'i skipstjóra.
þctta braut ég í fyrstu, til þoss að storka þess-
um siðavöndu postulum, og gerði ég það i
skjóli þess, að skipstjórinn var sérstaklega
beðinn fyrir mig, og þá hélt ég mér liðist allt.
En það fór á annan veg, samt var hann
mér mjög góður, og gegndi ég honum af virð-
ingu, en ekki þrælsótta.
Um kvöldið tókum við út það, er með þurfti
til skipsins, og var allt tilbúið um miðnætti.
Svaf ég illa um nóttina, af ferðahug. Ég hafði
veður af því að fara ætti kl. átta næsta morg-
un, og það brást ekki, því að mótorbátur rauf
167