Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Síða 30

frá slysum, en skipstjórinn varð of seinn;
lenti hann í löðrinu og fékk mikinn áverka á
höfuðið, svo að hann féll í ómegin og var
bjargað á síðustu stundu frá drukknun.
Ekki kom sjór, sem heitið gat,. ofan í skipið,
annars fór flest úr lagi. Eftir atburð þennan
lagðist nokkur kvíði að mannskapnum, því að
við töldum Björn ekki til stórræða eins og'
komið var, og þar við bættist, að stýrimaður-
inn var ungur og lítt reyndur.
Margt var talað, en allar ráðagerðir runnu
út í sandinn. Þrátt fyrir áfall Björns, átti.
hann hug minn allan, svo að ég hafði engan
taugaóstyrk, en það út af fyrir sig hefur aci
sjálfsögðu orsakast af því, hvað ég var ungur
og því ekki eins skyggn á þá hættu, sem yfir
okkur vofði.
Seint um kvöldið fengum við þá frétt hjá
stýrimanninum, að Björn væri kominn til
sjálf sín og gæti orðið að liði ef með þyrfti.
Klukkan fimm um morguninn fengum við
annah brotsjó, sem orsakaði það, að önnur
legufestin slitnaði og skipið fór á rek. í þess-
ari svipan kvað við óp mikið, að allir ættu aðl
koma á þilfar, okkur væri að reka á svokall-
aða Mpsvíkurboða. þar eru hrikaleg sker, seml
ganga langt í sjó fram. Allir þustum við upp,
og sáum hvar skipstjórinn var að berja klaka,
af stýristaumunum. Hann var í peysu, ber-
höfðaður, i tréklossum, með sáraklút um höf-
uðið. Sumir fóru að negla segldúk yfir manna-
plássið og enn aðrir að berja klaka ai' stögum
og seglum.
í fyrstu kom engin fyiúrskipun frá Birni
skipstjóra, og við það ókyrrðust mennirnir,
vissu ekkert hvað gera átti, jafnvel héldu þeir
Björn ekki með réttu ráði, og fóru þess á leit
við Pétur háseta, að hann tæki við stjói'n
skipsins. Meðan á þessu þjarki stóð, hélt ég
mér í skipsbátinn, grúfði mig niður og las.
faðir vorið með meiri alvöru en í Eyjafirðin-
um forðum. Ég var berhöfðaður, vettlinga-
laus, votur og kaldur, leið reglulega illa, öf~
undaði ekki sjálfan mig og því síður félaga.
mína, sem einhvei' ábyrgð hvildi á. Mér var
nú ljósara en áður, hvað sjómennirnir verða
að þola; mig langaði til að vera kominn heirn,,
ég öfundaði fólkið í landi. Einhver orðasenna
varð á milli skipstjórans og Péturs, sem ætl-
aði að taka við stýrinu, en Björn sagði: —
„Berðu skipanir mínar til mannanna og sjáðu
um að þeim verði hlýtt, þá skal ég bjarga því,
sem bjargað verður“. Við þetta færðist líf í
þá, sem eitthvað gátu, og gerði nú hver sem
hann gat.
Stórseglið var dregið upp, og við þáð fékk
skipið dálítinn skrið. Festinni, sem við héng-
um í, var rennt fyrir borð. Hann hafði gengið
í norðrið, og þar af leiðandi ekki eins mikill
beitivindur þangað, sem ferðinni var heitið.
Skipstjórinn sagði hverjum að vera við sitt
verk, og eftir litla stund vorum við komnir
langt austur á víkina, eða á móts við sandinn;
skipinu var þá kúvent, og flaug það undan
stormi og stórsjó með heljar afli upp í fjöru.
Eftir strandið hallaðist skipið nokkuð, og
torveldaði það björgun; þó tókst að koma létt-
bátnum á flot, með manni og líflínu, og komst
báturinn með hvort tveggja klakklaust til
lands. Síðan fórum við allir í land á línunni,
björgunin gekk vel,. að öðru leyti en því, aðl
einn hásetinn fékk högg í andlit, þegar verið
var að koma bátnum fyrir borð. Fjöldi manna
hafði komið á strandstaðinn, og sýndu þeir
mikinn dugn’að og fórnfýsi. Okkur var skipt
niður á þorpsbúa og fengum við allir beztu
viðtökur.
Björn hafði í mörg ár verið skipstjóri á
FJink, og heyrði ég marga tala um það, að
enginn kynni betur að fara með það skip en
Björn í Karlsstöðum. það var líka fullsannað,
að hæfileikar Björns hafi notið sín bezt, þegar
Flink með þandar voðir klauf æstar öldur
hafsins, og þá þurfti líka stundum haukfrán
auga og slynga hönd til þess að verða ekki
undir í fangbrögðum Ægis. Þetta var síðasta
sjóferð Björns. Hann andaðist árið eftir. Með
strandi þessu hafði Flink líka runnið skeiðiti
á enda.
Sæmundur Auiíuníison, liinn aflasæli slcipstjóri ó topar-
tmum Kaldbák frá Akureyri, um borö í slcipi sívu.
Kaldbalcur aflaöi á árinu II)/,S 3887 smálestir af fiski,
og seldi fyrir 1 (13 jiús. sterlingspund.
17D
VÍKINGUR