Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 32

fremstu nasir við sjóinn. Sjónaukar voru á
lofti, skimað rannsakandi.
Og dagsbirtan hvarf til vesturs.
Rannsóknarleiðangurinn kom til baka, hafði
ekki komið auga á neitt kvikt á skipsfjöl. Fróð-
ir menn víðreisulir fullyrtu, að reykháfsmerki
skipsins væri norskt. Einn piltur, fráneygður,
stóð á því fastara en fótunum, að nafn þess væri
Ada frá Bergen.
Hrólfur gamli velti vöngum, saug fast upp
í nefið og bölvaði kröftuglega loddaraskapnum
í heimsmálunum. Voru Norsarar ef til vill komn-
ir í stríð við dauðann eða djöfulinn og það án
þess, að froðusnakkarnir í íslenzka ríkisútvarp-
inu hefðu nasaþef af þeim viðburðum?
Síðar um kvöldið steytti skipið á skeri
skammt undan landi. Eldurinn hafði fölskvast.
Hrólfur gamli fylgdist með því sem gerðist og
sendi menn á vettvang. Þeir skutu flugeldum
og hrópuðu fullum hálsi til að vekja athygli á
nærveru sinni. En þeir fengu ekkert svar. Út-
hafsaldan stundi við ströndina. Svo kom helli-
regn, síðustu glæðurnar lognuðust út af í skips-
flakinu, og nóttin varð blindfull af myrkri.
Næsta morgun var árla risið á fætur.
Loft var ennþá drungalegt, gekk á með smá-
skúrir. Það hafði þyngt í sjóinn.
Skipið hékk á naggnum en hafði liðazt í sund-
ur um miðjuna undan eigin þunga.
Rastir af ýmsu dóti, sem flotið hafði frá
skipinu, lágu víðsvegar í flæðarmálinu í nánd
við strandstaðinn. Þar kenndi margra grasa:
Ómálað fóðurkorn var í byngjum, kurlað timb-
urdrasl, fatnaður, ýmiskonar lausamunir, sem
farmenn allra þjóða myndu hafa í vörslum sín-
um. Nokkrar stórvaxnar kindur, suðrænar á
svip með geysilegar rófur, höfðu drukknað
þarna í fjörbrotum Atlantshafsöldunnai- og
skolazt með öðru rekaldi upp í sandinn.
Nafn skipsins blasti við á stefni þess og stað-
festi þær getgátur, sem komið höfðu fram
kvöldið áður. Norski fáninn var málaður á síð-
ur þessarar brennifórnar villimennskunnar. ■
En þetta var leyndardómsfullt skip. Þarna
hreykti það á skei-inu, þó að það væri gliðnað
og sýnilegt að í næsta brimróti sigi það í vota
gröf hafsins, þá var eins og það ögraði örlög-
unum með kaldhæðnislegu drembilæti.
Og ýmsir hlutir bentu til þess, að þarna
væri ekki allt með felldu; — jafnvel menn, sem
engum hefði dottið í hug að kveðja til leyni-
lögreglustarfa, fóru að efast um sannleiksgildi
málningarinnar á skipshliðinni.
Lítil fjöl, merkt „Emden“, tók af gruninn.
Einhverjir herfræðingar í hónum upplýstu, að
það væri nafn á hersnekkju, sem þýzku nazist-
arnir ættu. Var herskipið, sem brenndi á Norð-
manninn ef til vill frá Þjóðverjalandi? Einhver,
sem mundi dálítið hrafl úr landafræðinni, hélt
því hins vegar fram, að þetta væri nafn á borg
við Norðursjó, og þaðan myndi strandaða skip-
ið vera. Nokkru seinna fannst póstkort, sem
þótti styðja þá skoðun. Bréfspjaldið var þýzkt,
skrifað í Emden til sjómanns, sem sigldi um
heimshöfin — falleg kveðja frá stúlkunni hans.
Næsta dag var veður kyrrt, norðankæla og dá-
lítill froststirnandi. Um nóttina hafði afturhluti
skipsins mjakast af skerinu og sokkið.
Hrólfur gamli sendi pilta sína til að athuga,
hvort bát væri leggjandi að þeim parti skips-
ins, sem enn var ofansjávar. Það var fróðlegt
að rannsaka flakið, þar myndu finnast gögn,
sem sýndu, hvaða skip þetta hafði verið. Og
ef til vill væru þar verðmæti, sem fengur væri
í að flytja að landi. Og Hrólfur gamli rifjaði
upp minningar: Þegar hann reri í gamla daga,
þá var stundum laumast í franskar duggur,
tekið á móti bréfum, sem fransararnir skrifuðu
kerlingunum eða kærustunum, og þegið að laun-
um biskví og whiský. „Já, maður. Ef til vill
er konjak og alls konar andskotans mix á
sneysafullum ámum þarna rétt við nefnið á
helvítis hreppstjóranum. Það er ekki úr vegi
að ganga úr skugga um það alveg tafarlaust“,
sagði gamli maðurinn glottandi.
Og piltar hans fóru á strandstaðinn. Hrólfur
gamli treysti sér ekki með þeim, lét nægja að
ragna gigtinni. Hann klöngraðist upp á hana-
bjálkaloft, glápti þar í eineygðan sjónauka. Og
strákarnir réðust til uppgöngu í flakið. Sæsi
var fjarska sakleysislegur í dag, tæplega að
lóaði á steini. Hrólfur gamli skreiddist af loft-
inu og tók sér miðdegisblund.
Hann hrökk upp við umgang og hávaða,
hlátra og dularfullt hvísl. Þeir voru þá komnir.
Hrólfur gamli glaðvaknaði á augabragði og
setti sig í viðeigandi stellingar til þess að hefja
yfirheyrslurnar.
„Funduð þið brennivín?"
„Nei, ekki deigan dropa. Það lítur helz't út
fyrir, að allir skipverjar hafi verið templarar“.
„Helvítis dónarnir. En er ekki dálítið af
grafsi í dóllunni?"
„Jú, jú, blessaður góði. Þar eru kynnstur af
niðursoðnum matvælum, málning, fatnaður,
ýmiskonar áhöld, stólar, skrifborð, og heill hell-
ingur af köðlum“.
„Já, maður. En hvaðan kom koppurinn?"
„Hér er farmskrá skipsins, og þetta er dag-
bókin“.
Hrólfur gamli leit á pappirana, fletti blöðum
og rýndi i lesmálið.
172
V I K I N □ LJ R