Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Síða 33

„Hvur djöfullinn skilur þetta?“
„Það er auðvelt að ráma í aðalatriðin: Dall-
urinn hefur verið að koma frá Suður-Ameríku.
Skipstjórinn skrifar síðast í dagbókina, þegar
hann siglir fram hjá Ingólfshöfða. Fáum tím-
um síðar verður hann fyrir árásinni".
„En hverrar þjóðar var helvítið?“
„Við fundum mynd um borð. Hún hefur fall-
ið af veggnum í borðsalnum og lá með öðru
rusli á gólfinu. Kannastu ekki við þennan hjá-
guð? Veiztu ekki hverjir dýrka hann?“
Hrólfur gamli tók við myndinni.
Það var mynd af Adolf Hitler, ríkiskanzlara
Þýzkalands.
„Svo var líka svín þarna um borð“.
„Svín?“
„Já, lifandi svín“.
„Var ekki fleira í kollunini ?“
„Jú, ég held nú það. Englendingum hefur
heldur brugðizt bogalistin, þegar þeir rannsök-
uðu skipið. Við fundum sem sé „foringjann“
sjálfan þarna í flakinu“.
„A-a ?“
„Við lóguðum svíninu, — en handtókum for-
ingjann. Hann var sannarlega ekki á marga
fiska, eins og eðlilegt er, því að það, sem hann
hefur orðið að þola síðustu sólarhringana, hef-
ur reynt á taugarnar. Það eru ljótu lætin þarna
á skerinu. Og í hvert skipti, sem alda skall á
skipsflakinu, veinaði foringinn æðisgenginn.
Það voru, ófögur hljóð ... Hérna hefurðu hetj-
una . . . Finnst þér hann ekki líkur sjálfum sér ?“
Hrólfur gamli glennti upp skjáina, hallaði
undir flatt og mælti eftir stundarþögn:
„Já, maður, satt er það. Ljótur er hann. Hann
er lúpulegur, eins og parrökuð kvíarolla. Mikill
djöfull er að sjá kvikindið. Hann er tannlaus“.
„Já, foringinn hefur sennilega fallið úr stiga
og komið niður á trantinn, þegar hann var húsa-
málari í Austurríki. Og svo hafa þeir rifið af
honum neglurnar, þegar trúnaðarmenn lýðveld-
isins tóku hann fastan fyrir nazistaáróður í
Miinchen“.
„Já, það er ekki furða, þó að skepnan sé
grimmileg", sagði Hrólfur gamli. „Hann hefur
komizt í tak við óskafna barbara. En við látum
greyið lifa“.
Og á hinu lýðræðissinnaða heimili Hrólfs
gamla eru ákvarðanir hans þrungnar sannfær-
ingarkrafti einvaldsins, orð hans eru lög.
Um kvöldið var þessi fréttaklausa í Lundúna-
útvarpinu:
„Enska herskipið „Royal Pindi“ hefur sökkt
þýzka kaupfarinu „Berthu Fisher“. Skipshöfn-
m hafði opnað botnhlera skipsins, svo að ekki
V í K I N □ U R
reyndist fært að sigla því til hafnar. Þýzku
sjómennirnir eru nú í haldi í „Royal Pindi“.
Um hádegi daginn eftir. Berlínarfréttir:
„Þýzka herskipið „Deutschland" hefur sökkt
ensku tíu þúsund smálesta skipi „Royal Pindi“,
sem var á varðbergi á siglingaleiðum á noðan-
verðu Atlantshafi, í nánd við fslandsstrendur.
Skipið sökk á örfáum mínútum með manni og
mús“.
Hrólfur gamli dæsti. Augnablik brá fyrir við-
kvæmni í huga hans — skyndimyndir: Sökkv-
andi skip ... skipshöfnin fylgir því í helsog-
inu ... niðri í skipinu eru fangar innibyrgðir
í þröngum klefa ... í sumar skrifaði ung stúlka
einum þeirra heita ástartj áningu á bréfspjald
... hún sér hann aldrei framar... aldrei
framar.
Hrólfur gamli fór að staulast um gólf, ræskti
sig hressilega og mælti glottandi:
„Helvíti er hann skynsamur, já, það er nú
djöfull. Ef hann hefði látið Enskinn taka sig
hérna við sandinn, þá hefði hann nú verið kom-
inn til andskotans. Haldið þið, strákar, að það
sé munur fyrir hann að flatmaga þarna á legu-
bekknum? — Já, Hitler er sannarlega vitur —
alveg bráðgáfaður“.
Næstu daga var hreppstjórinn með borða-
lagða húfu — tákn embættisins. Hann hafði
nóg að gera. Varningur og vogrek frá þýzka
skipinu var sett undir hamarinn. Og þarna safn-
aðist saman fjölmenni til að skoða góssið og
freista þess að láta ekki happ úr hendi sleppa;
eða minnsta kosti að vera á verði um það, að
náunginn kæmist ekki að of hagstæðum kjörum.
Það var glatt á hjalla við uppboðið: Keskni,
olnbogaskot og gamanyrði. Býður nokkur bet-
ur? Einn — tveir — þrír. Og hamarinn féll á
botninn á tómri tunnu, sem hreppstjórinn hafði
valið sér að brjóstvörn.
Svo lagðist deyfð og drungi viðburðaleysisins
yfir allt í einangruninni. Og dagarnir héldu
áfram að styttast.
Hitler og Hrólfur gamli urðu bráðlega sam-
rýmdir. Þar skildu ekki hvítur sauður og svart-
ur. Hrólfur gamli talaði kostulegasta alheims-
mál við Þjóðverjann, kjarnyrta norrænu, af-
bakaða, og Fáskrúðsfjarðarfrönsku. Hitler var
að jafnaði þögull, en gaf látbragði og orðkynngi
vinar síns nánar gætur og virtist skilja það á
svipaðan hátt og daufdumbir menn lesa fingra-
mál.
Meinfýsnir náungar skeggræddu margt um
samband þeirra vinanna, var sumt af því miður
vinsamlegt. Sumir gengu jafnvel svo langt í
getsökum, að kalla Hrólf gamla Chamberlain,
sem myndi brugga íslenzku lýðræði vélræði með
173