Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Qupperneq 55

Eftir Vestmann
Hdkon
BROT (JR EMDURIUIMIMIIMGUIVI
Hákon var gamall sjómaður. Hann var svo gamall,
að við strákarnir gerðum okkur aldrei grein fyrir
altlri hans. Hann var nauðasköllóttur, með gráan,
mjög grisjóttan skegghýung undir kjálkabörðum.
Tannlaus var hann og svo hrumur, að hann studdi
sig við tvo stafi i þau fáu skipti, sem liann stóð upp.
A sumrum, þegar gott var veður, sat hann öllum
dögum undir vegg húskofa síns og vann við að greiða
nr lóðum, linýta öngla og öngultauma.
Imba, systir Hákonar, annaðist hann, auk þess,
sem hún vann við fiskverkun. Hún var mikið yngri
er> hann. Þau bjuggu ein í litlum húskofa í þorpinu.
Hákon hafði verið þríkvæntur, en misst allar kon-
urnar. Imba var ekkja, en bæði voru þau barnlaus
°g afar góð við okkur krakkana.
Hákon var sérstaklega góður við okkur strákana,
sagði okkur ótal sögur frá sínum yngri árum. Aðal-
lcga frá þeim árum, er hann sigldi um öll heimsins
böf með útlendingum. Ég trúi, að sögurnar hafi ver-
'ó nokkuð ýktar, að minnsta kosti sumar þeirra, og
emstaka jafnvel hreinn skáldskapur. Við vorum ekk-
ert að fást um það, vorum of sólgnir í þær til þess.
‘Sumar sögurnar voru nokkuð hrottalegar, en það átti
nú aldeilis vel við okkur strákana.
Tvennt var það, sem við öfunduðum Hákon gamla
'T- I fyrsta lagi hvað hann var leilcinn að spýta mó-
rauðu. Hann tuggði, eða réttara sagt japlaði mikið
skro, og var svo leikinn í að spýta, að hann gat hitt
Haglahaus á löngu færi. Stundum spýtti hann í stór-
Um tmga, stundum þráðbeint. Það var alveg sama
bvort hann spýtti út um munnvikin eða beint fram.
Hákon liitti alltaf í mark. í öðru lagi öfunduðum við
bann af því, hve dimmraddaður Iiann var. Okkur
l>ótti þag svo karlmannlegt, að fátt var það, sem við
befðum óskað okkur fremur í þá daga en að hafa
'°ddina hans Hákonar, og lielzt geta spýtt eins og
Lest = búlkarúm.
Strákjölur = drag.
^antar = höfuðbendur.
Klossrif = nauðrif.
Plagg = veifa.
Kjeve = færsluklofi.
Jumpa = dæla.
ökaut = kló.
tagvending = upp í hvarf.
v I K l n Q u r

hanií. Við reyndum við skroið og tókst sumum okk-
ar að tyggja það án eftirkasta, en leikni í spýtingu
náðum við aldrei. Hin dimma bassarödd gerði sög-
urnar um karlmannlegar svaðilfarir enn áhrifameiri
en ella.
Hákon var orðinn heyrnardaufur, en ég held að
sjón hans hafi verið því nær óskert. Stundum sló úl
í fyrir honum, kanski í miðri sögu, og var þá til-
gangslaust að dvelja lengur hjá honum í það skiptið,
því þá talaði hann tómt þrugl, sem enginn skildi.
Okkur var sagt, að þá væri sálin farin úr Hákoni í
bili, eitthvaö út í heim, eða jafnvel í andalieim, og
mættum við ekkert við hann tala, þegar svo stóð á,
þvi annars gæti farið svo, að styggð kæmi að sálinni,
svo hún kæmi ekki aftur í Hákon. Þetta var okkur
sagt af fólki, sem trúði þessu sjálft. Þess skal getið,
að einmitt um þennan tíma var andatrúin að ryðja
sér til rúms í þorpinu og mikið um hana talað og
þráttað. Borðdans var iðkaður á flestum heimilum’
og miðilsgáfur eða hæfileikar fundust í hinum ólík-
legustu manneskjum í þorpinu og nágrenni.
Það féll afar vel í okkar smekk, strákanna, að
Ilákon talaði jafnan við okkur sem fullorðnir menn
værum, og ræddum við oft um landsins gagn og
nauðsynjar, einnig um heimsmálin, ef svo bar unri-
ir. Ég man, að daginn, sem fyrri heimsstyrjöldin
brauzt út, bárum við undir Hákon spursmálið, liver
myndi sigra Þjóðverjinn eða Þýzkarinn. Hákon hélt
að Napoleon myndi sigra í þetta skiptið, og létum
við það gott heita.
Gamlan og ónýtan hát átti Hákon, sem árum sam-
an hafði legið á hvolfi uppi á grasi gróinni grund,
nálægt húskofanum. Eitt sinn tókum við strákarnir
bátinn og settum á flot, útbjuggum segl úr stigapok-
um, neglrium það við eina árina, reistum og sigldum
úr vör. Stutt varð í sjóferð þessari, því báturinn sökk
rétt við landsteinana. Björgunarskip kom þegar á
vettvang, en það var Iinba, systir Ilákonar, og bjarg-
aði skipverjum frá drukknun. Enginn okkar var
syndur. Enga viðurkenningu fékk Imba fyrir af-
reksverkið, enda liefði þá mátt sæma hérumbil hverja
fullorðna manneskju í þorpinu verðlaunum, því að
við duttum í sjóinn svo að segja daglega, og er mesta
furða, að aldrei skyldi það verða að slysi.
Þegar gott var veður og Hákon úti, sátum við
strákarnir hjá honum öllum stundum, lijálpuðuin
honum við lóðirnar, lilustuðum á sögur hans og gáf-
um lionum skro. Við keyptum það stundum fyrir
195