Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 56

Á miðum úti.
aura, sem okkur áskotnuðust, en stálum þvi, ef fjár-
hagurinn var slæmur.
Aldrei hrekktum við Hákon gamla eða Imbu, en
annars vorum við hreinasta plága í þorpinu, vegna
prakkarastrika. Sum strákapörin urðu jafnvel sýslu-
fræg, svo ekki sé meira sagt. Ekki var alltaf haft
fyrir því að grennsdast eftir hverjir hefðu framið
óknyttina. Nei, við þessir þekktu vorum bara tekn-
ir og hýddir og þar með var það mál útkljáð og allir
málspartar ánægðir.
Margir og miklir yfirnáttúrlegir hlutir gerðust í
þorpinu á þessum tímum, í sambandi við andatrú-
arvakningu, sem komin var yfir þorpsbúa. Fólk fékk
á binn ótrúlegasta hátt sönnun fyrir tilveru villu-
ráfandi sálna, góðra og vondra, aðallega vondra.
Aðalkraftaverkin, það er að segja þau, sem mest kvað
að, gerðust helzt er hausta tók, er kvöld voru dimm.
Engum datt í liug að setja það í samband við þá
staðreynd, að Hákon var hættur að sitja undir hús-
vegg sínum og segja okkur strákunum sögur —, sem
betur fór.
Draugar gengu Ijósum logum og framliðnar mann-
eskjur, sem annars höfðu verið meinlausustu grey í
lifanda lífi, urðu svo jarðbundnar og illvígar, að svo
að segja enginn hlutur fékk að vera kyrr á sinum
slað eftir að dimma tók. Við strákarnir fengum
stundum að vera með í borðdansi og þóttum við
mjög liðtækir, því aldrei náðist eins góður árangur
eins og þegar við vorum með í hringnum. Var það
talið eðlilegt, vegna þess að saklausar barnssálir
hændu andana í borðið. Það má segja, að þessi anda-
trúarvakning liafi verið hreinasta Eldorado fyrir
okkur strákana.
Ekki veit ég hve lengi llákon var í utanlandssigl-
ingum, ekki heldur með hverrar þjóðar mönnum
hann sigldi aðallega. En líklegast þykir mér, að hann
hafi siglt aðallega með Englendingum eða Ameríkön-
um, því er hann sagði sögur sínar, sletti hann stund-
um enskum orðum, þegar mikið var um að vera.
Ilvaða starf Hákon hafði á þessum skipum varð
heldur aldrei vel ljóst. Ýmist var hann skipstjóri,
stýrimaður, bátsmaður eða háseti, og stundum allt
þetta í sörnu sögunni. Einstaka saga hans var þó
heilsteypt og svo vel sögð, með hinni dimmu bassa-
rödd, að lnin festist í minni. Ef ég loka augunum
og hugsa um einhverja söguna, sé ég í anda Hákon
gamla sitjandi undir húsveggnum, umkringdan af
strákum, alla vinnandi við öngla og tauma -4- og
tyggjandi skro.
— Ég var um tvítugt þá. Ekki stór, en sterkur sem
naut, eins og allir fslendingar voru í þá daga. Við
fórum frá San Fransisco um morguninn annan jóla-
dag. Það var stormur eins og oftast er á Kyrrahaf-
inu, — þess vegna heitir það víst Kyrrahaf. — Við
settum samt upp öll segl til að byrja með og skipið
Annie var gotl skip og þoldi mikil segl. Seint um
nóttina var þó veðurofsinn orðinn svo mikill, að
skipstjórinn ákvað að fækka seglum. Er við komum
niður úr ránum, hraktir og blautir, sneri bátsmaður
sér að mér og sagði, að ég væri fokken, Islandsmann,
sem hefði látið seglið, sem ég tók saman, rifna. Ég
var bráður í þá daga og lét ekki hlut minn fyrir
neinum að óreyndu. Tók ég þátsmann í fang mér
og liélt honum í bóndabeygju, þar til liann baðst
vægðar. Þetta voru fyrstu kynni okkar. Eftir þetta
þorði enginn að troða illsakir við mig, að fyrsta
stýrimanni undanteknum, en hann var líka vopnað-
ur skammbyssu og hið mesta illmenni. Sagt var, að
hann hefði skotið tvo háseta eitt sinn undir Falk-
landseyjum, og þegar komið var í höfn, báru stýri-
menn og skipstjóri fyrir rétti, að þeir hefðu gert
mytteri (uppreisn) og var þá ekki fengizt meira um
það. Ojamm. Þetta var í þá góðu, gömlu daga. Nú
má enginn gefa öðrum á kjaftinn, hversu verðskuld-
að sem það er, án þess að úr því verði rekistefna og
málaferli. - Ferðinni var heitið til Yokahama í
Japan.
í miðju hafi sáum við ljóta sjón. Stórmastjur úr
skipi veltist í öldunum og á því héngu sex menn,
allir dauðir, eða að minnsta kosti var ekki annað
sjáanlegt. Þarna hafði stórskip misst siglu eða farizt
í ofviðri. Hvað um það, skipstjórinn sagði, að við
hefðum engan tíma til að hangsa yfir rekadrumb
með liræjum. Við hásetarnir hótuðum að kæra liann,
ef hann að minnsta kosti athugaði ekki livort menn-
196
V I K I N □ U R