Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Síða 57

irnir væru allir dauðir. En hann hótaði að skjóta
hvern þann, sem segði orð um þetta framar. Par
nieð var það mál útkljáð. Ojainm, þannig var lífið
i þá daga — ekki heiglum hent. ■— í janúarbyrjun
lægði mesta veðurofsann, svo við gátum fjölgað segl-
um á ný, og það var unun að sigla Annie, hún var
mikill siglari.
Kokkurinn okkar var mikið hrottamenni. Flinkur
í sinu starfi, en þá list iðkaði hann aðeins fyrir yfir-
mennina. Við forkastle menn (frammíbúar) fengum
tómt óæti. Brimsait flesk, myglað kex og ósætt,
vatnsdauft te. Öiið var súrl og rommið vatnsblandað.
Verzlun hafði skipstjóri um borð, eins og tíðkað-
ist í þá daga á langferðaskipum, og annaðist kokkur-
inn hana að mestu ieyti. Þar fékkst allt mögulegl.
Alts kon’ar lostæti, svo sein skro, romm, allar teg-
undir af reyktóbaki, bjór wiský og alls konar matur.
Auk þess fatnaður innst og yzt, bæði til liversdags-
brúks og spari. Allt var þetta með sjóprís, það er að
segja ótrúlega dýrt. Ef skipstjóranum fannst við-
skiptin ganga treglega, sendi hánn kokkinn frammí
með eina eða tvær flöskur af víni, og þá kom líf í
verzlunina í bili. Kokkurinn átti það tit að skera
uiður fatasnúrur okkar, þegar hann hélt að enginn
sæi til, og fuku þá lepparnir okkar út í veður og vind.
Urðum við þá að kaupa aðra í búðinni. — Það var í
Þá daga —. Einu sinni stóð ég hann að þessu fólsku-
verki. Ég tók í hnakkadrambið á honum, dró hann
lnn í eldhús, greip þar stóran hníf og myndaði mig
tii að gera hann höfðinu styttri. Rétt eins og við
förum með kindur hér heima. Bað liann þá svo vel
fyrir sér, að ég steppti honum fyrir nýja peysu,
mnar nærbuxur, tvær flöskur af rommi og einn
Pakka af skroi. Það var lilegið og ‘ drukkið frammí
bað kvöldið. Ojamm. Það var í þá góðu, gömtu daga,
bcgar Hákon var og liét.
Við bárum megna óvild til skipparans. Bæði var
Pað, að hann skipaði stýrimönnum að beita meiri
hörku við okkur en nauðsynlegt var, og svo skollans
°krið og kaupmennskan. Hann var alltaf blekfullur,
nema þegar komið var vitlaust veður, þá sigldi hann
eins og Hollendingurinn ftjúgandi og lét aldrei taka
PJötlu niður fyrr en allt ætlaði niður eða seglin
Ofnuðu með Jiraki og bramli. Stundum þótti stýri-
mönnum nóg siglt, en engum kom nokkurn tíma til
hugar að iáta skipparann heyra það. Það hefði ekki
b°rgað sig, því sá liinn sami hefði verið sendur upp
1 efstu rá að óþörfu. Nei, ónei. Menn héldu skoðunum
Slnum hjá sjálfum sér í þá daga.
, Við gátum aldrei sætt okkur við kaupmennskuna
j barlinum og vorum ákveðnir að hcfna okkar, ef
'Vkifæri gæfist. því þetta var hreinasta fjárfletting
ekkert annað. Verðið á brýnustu nauðsynjum
'‘h' óforskammað. Maður gat hæglega eytt heilu
'Uanaðarkaupi í nokkra fataleppa, ef maður gætti
uk|U að sér.
f-ift af því, sem illa gekk út í búðinni voru kort
U'eð niynd af skipinu og skipparanum í einu horn-
llu>. Ekki af því, að skipið væri ekki fallegt, heldur
af því, að karlinn fylgdi með, smettljótur og ilti-
egur. Eftir miklar íhuganir þóttumst við hafa fundið
^ í K I N G U R
ráð til að launa okrið og illmennskuna. En þí\ð var
að kaupa upp lagerinn af kortunum, skrifa eitthvað
fyndið á þau og dreifa þeim síðan gefins á sjó-
mannaheimilin í San Fransisco. Jú, okkur fannst
þetta heillaráð, en livað áttum við að skrifa á þau,
sem væri nógu svívirðilegt, en lió tekið trúanlegt?
Um þetta hugsuðum við alla ferðina.
Við iágum þrjár vikur í Yokohama, og lentu sumir
okkar í ýmsum ævintýrum með þeim augnaskökku.
Annars voru útlendingar afar illa séðir af Japönum,
sérstaklega af karlkyninu, og það kom fyrir, ekki
ósjaldan, að menn fengu liníf i bakið, með misjafn-
lega alvarlegum afleiðingum. Ojamm, en sleppum því.
Yenin okkar fóru að mestu í kvenfólk og vín í þá
daga, eins og nú, og mun svo iöngum verða hjá sjó-
urum. Enginn var drepinn í þessari ferð, ekki einu
sinni særður, til mikillar undrunar og sennilega
vonbrigða fyrir skipparann, og ioks var haldið úr
liöfn og ferðinni heitið til San Fransisco.
En nú lentum við í andstyggilegri veðráttu, það
er að segja logni, en það er eitthvað það versta, sem
komið getur fyrir langferðasiglara. Annie vaggaði sér
í lognöldunni og komst ekkert áfram í marga daga,
og loks kom að því, sem við hásetarnir liöfðum
óttast mest. Báðir lífbátar voru settir á flot, festir
hvor aftan i annan og dráttartaug fest í Annie. Nú
skyldi róið, og skipið dregið.
Það var róið og róið. Svitinn rann af okkur í stríð-
um straumum. Þá var nú bölvað, drengir, á mörgum
tungumátum, og ekki minnst á íslenzku. Þriðji stýri-
maður og bátsmaður voru í bátunum og gættu þess,
að enginn svikist um. Hinir stýrimennirnir sátu til
skiptis frammi á stefni Annie og kölluðu til okkar
hvatningarorð og skammir, en skipparinn rorraði
blindfullur um dekkið. Ojamm, við vorum slæptir
eftir hverja sex klukkutíma törn í bátunum, svo
þreyttir, að við gátum rétt skriðið upp í skipið. Og
lítið gekk Annie áfram, ég lield, að straumurinn hafi
stundum borið liana aftur á liak. Ekki batnaði hugur-
inn til skipparans við þetta déskotans uppátæki.
Aldrei hef ég verið nær því að óhlýðnast en þá, en
sem betur fór, þá gerði enginn okkar opinbera upp-
reisn gegn þessari vitleysu. Það Iiefði ekki borgað
sig, drengir mínir. Aginn var strangur á sjónum í þá
daga og líf óbreyttra sjómanna ekki metið mikils, cf
því var að skipta.
Að morgni þriðja dags frá því við byrjuðum að
róa, fór að vinda, og voru bátarnir teknir upp í
snatri, og mátti það ekki tæpara standa, því að eftir
örskamma stund var komið hífandi vestan rok. Nú
byrjaði loftvinnan, að bjarga efstu ráseglunum, sem
rifnuðu hvert af öðru, hversu mikið sem skipparinn
liölvaði og öskraði.
Loks snerist vindurinn til austlægrar áttar og voru
þá aftur sett full segl og siglt eins og Annie þoldi.
Það var nú sigling, drengir. Það var eins og skipið
fiygi, og stundum sást aðeins í kulborðstokkinn upp
úr sjólöðrinu. Þá likaði skipparanum lífið. Hann var
sem annar maður og lék við hvern sinn fingur.
Þegar við nálguðumst San Fransisco, fórum við að
kaupa kortin. Fyrst í stað var kokksi mjög glaður
197