Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Qupperneq 64

Staddur í Hamborg, maí 1949.
Kæri Víkingur.
Það er með mig eins og svo marga sjómenn, að ég
hef haft annað að gera um dagana en skrifa. Því er
það með hálfgerðum ótta í brjósti að ég tek penna í
hönd, nú á gamals aldri, til þess að senda þér nokkr-
ar afmælislínur. Ekki ert það samt þú, gamli, góði
Víkingur, sem ég óttast, heldur almenningsdómur-
inn. En eftir að hafa velt þessu þó nokkuð fyrir mér,
bef ég komizt að þeirri niðurstöðu að ekkert gerði
til, þó að ég skrifaði þér svona í gamni. Þú liendir
þá þessu pári mínu í bréfakörfuna, og umfram allt
lætur þá Víkverja og Hannes á Horninu ekki sjá
bréfið, því að þá er voðinn vís.
Ég vil byrja á því að óska þér hjartarilega til ham-
ingju með tiu ára afmælið, og óska þér langrar og
bjartrar framtíðar. Margra frívaktina hefur þú lífg-
að upp með bundnu og óbundnu máli. Margt og mik-
ið. hefur þú látið frá þér koma af alls konar efni.
Beitt þér fyrir hagsmuna- og velferðarmálum sjó-
mannastéttarinnar. Ýmis konar fróðlegar greinar og
skemmtisögur liafa birzt á blöðum þínum. Þá hafa
alloft verið á ferðinni greinar eftir starfandi sjómenn
um ýmis bugðarefni þeirra: sjóferðir og siglingar.
En það, sem mér hefur lielzt fundizt vanta, er áhugi
sjómanna sjálfra um virkan þátt í ritfinnsku við
blaðið sitt. En það er engan veginn þín sök, heldur
þeirra. Þó hef ég orðið var við aukinn ábuga fyrir
Víkingnum, bæði í byggð og bæjum og á skipum úti.
Einnig er ég nærri viss um, að glæða iná áhuga sjó-
manna á bréfaskriftum og fá þá til að skrifa grein-
ar í blaðið meira en þeir hafa gert. Ég þekki, eftir
þrjátíu ára samstarf við sjómenn, inarga vel færa
pennamenn í þeirra hópi. Þá vantar aðeins meira
sjálfstraust á þessu sviði, og inega ekki vanmeta sig
um of. Mörgu ævintýrinu hafa þeir verið þátttakend-
ur í og stundum aðalsöguhetjurnar, bæði í innlend-
um og erlendum höfnum og á liafi úti. Slík ævintýri
áttu þeir að skrifa niður lijá sér og senda þér þau.
Það gæti hjálpað lil þess að gera þig, kæri Víking-
ur, enn eftirsóttari en nú er, og greitt götu þína inn
á hvert heimili í landinu til sjávar og sveita. Það er
takmarkið, og því verður að ná fyrr en seinna. Nú
vil ég ganga á undan með gotl fordæini og senda þér
þessar fáu línur, sem ég veit tiókstaflega ekkert
sjálfur um hvað eiga að liljóða. Á ég að skrifa um
fiskveiðar og siglingar, eða um nýsköpunarskipin?
Líf okkar sjómannanna urn liorð í skipunum eða
landgöngur í höfnum, kvennafar og fyllirí? Já, úr
nógu er að velja, gamli, góði Víkingur. En ætli við
verðum ekki að hafa þetta rabb okkar um allt og
ekkert, eða eins og fína fólkið í landi kallar það: Um
daginn og veginn? Og úr því ég minntist á daginn
og veginn, langar mig að leggja fyrir þig þessa spurn-
ingu:
Af hverju senda samtök þau, sem þú starfar fyrir,
aldrei mann í þáttinn „Urri daginn og veginn“ í út-
varpinu? Er það af þvi, að þeim hefur verið meinað
að taka þátt í þessum útvarpsþælti, eða Iiefur ú'.varp-
ið kannske troðið F. F. S. í. að leggja til mann og
efni, en því verið hafnað? Viltu vera svo góður að
upplýsa þetta í næsta blaði.
Þá er það mál, sem mikið er rætt á öllum skipum
núna síðustu daga, og er það innflutningur þessa
þýzka verkafólks. Við sjónrennirnir erum kannske
ekki eins kunnugir þessum málum og skyldi, en
flestir erum við sammála um að spor það, sein
ráðamenn þjóðarinnar hafa hér stigið, sé mjög var-
hugavert.
Vitaskuld eru það verkalýðsfélögin í landi, sein
hér eiga að mótmæla, eindregið og kröftuglega. En
úr því að nú er búið að gefa fordæmið um að flytja
inn erlent fólk til jress bæði að fá fólk til. þess að
vinna ákveðið verk og líka til jiess að fá ódýrara
vinnuafl, viljum við sjómenn biðja þig, kæri Víking-
ur, að koma því til leiðar við háttvirt Alþingi og rík-
isstjórn, að hún veiti leyfi fyrir nokkrum hundruð-
um samkvæmisdama handa ógiftum sjómönnum,
þegar þeir eru í íslenzkri höfn! Nokkrir skipstjórar
liafa þegar fengið leyfi fyrir þjónustnstúlkum. Þar
er kennt um vandræðum ineð að fá húshjálp. Eins
má sanna jrað með rökum, að bæði er mjög erfilt að
ná í íslenzkar samkvæmisdömur,. og séu þær falar,
er reksturskostnaðurinn alveg óheyrilegur. Eigi mað-
ur að vera samkeppnisfær við hina erlendu, seiir
eru á veiðuin, þarf nylonsokka, sígarettur, vín, sterl-
ingspund og helzt af öllu dotlara. lJeir eru sá töfra-
sproti, sem ekkert stenzt. Annars sagði maður við
mig um daginn (ég tek það fram, að það var land-
en ekki sjómaður): „Þær eru laglegar og finar i
tauinu, íslenzku stúlkurnar, en þær eru að verða ekk-
ert annað en sjónin“. Þessu mótmælti ég eindregið-
Þær íslenzku konur, sem ég lref þekkt, ungar og gainl-
204
víkinguR